Γκάι Ρίτσι: Που είχε χαθεί τόσα χρόνια αυτός ο gentleman με το αλήτικο ύφος; 
Ζαν Λικ Γκοντάρ: Ένας χρόνος από τον θάνατο του ανατρεπτικού «πάπα» της νουβέλ βαγκ 
Φαίδων Παπαμιχαήλ – συνέντευξη: o οσκαρικός σκηνοθέτης που διαπρέπει στο Χόλιγουντ 
Φρανσουά Τριφό: 90 χρόνια από τη γέννηση του σκηνοθέτη που αγαπούσε τις γυναίκες 
Γιάννης Κλίνης: «Στους Πέρσες του Αισχύλου καταλαβαίνεις τι θα πει πόλεμος» 
«Είσαι ο μπαμπάς μου;» με ρώτησε ο Μιχάλης. «Ναι, εγώ είμαι», του απάντησα φουσκώνοντας το στήθος μου. «Ουάου, είσαι τεράστιος», μου είπε και γούρλωσε τα ματάκια του. «Είσαι ο πιο μεγάλος άνθρωπος που υπάρχει;». «Ασφαλώς», του απάντησα με απόλυτη σοβαρότητα και ένα χαμόγελο γεμάτο αυτοπεποίθηση.
Όταν κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον Μιχάλη, μου χαμογέλασε και αρχίσαμε να μιλάμε σαν πατέρας και γιος.
«Είσαι ο μπαμπάς μου;» με ρώτησε.
«Ναι, εγώ είμαι», του απάντησα φουσκώνοντας το στήθος μου.
«Ουάου, είσαι τεράστιος», μου είπε και γούρλωσε τα ματάκια του. «Είσαι ο πιο μεγάλος άνθρωπος που υπάρχει;»
«Ασφαλώς», του απάντησα με απόλυτη σοβαρότητα και ένα χαμόγελο γεμάτο αυτοπεποίθηση.
«Ωραία», αποκρίθηκε, «τι θα κάνουμε τώρα;»
«Θα περάσουμε υπέροχα», του είπα. «Θα ταξιδέψουμε όλο τον κόσμο και θα σου μάθω τα πάντα».
«Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε, μπαμπά».
Με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας και το χεράκι του, πιο μικρό από το μικρό μου δάχτυλο, έκανε μια κίνηση προς τη μύτη του. «Τι είναι αυτό;» με ρώτησε σαστισμένος.
«Μύτη», του απάντησα.
«Πω, πω», είπε, «έχω πολλά να μάθω».
«Θα τα μάθουμε όλα μαζί», του είπα και χάιδεψα τα σχεδόν διάφανα δαχτυλάκια του.
«Θα γυρίσουμε όλη τη Γη», του είπα. «Θα περπατήσουμε όλους τους δρόμους, θα ανεβούμε όλα τα βουνά, θα περιπλανηθούμε σε όλα τα δάση, θα εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή των θαλασσών, θα σου δείξω όλα τα ζώα και τα φυτά, θα σου γνωρίσω όλους τους ανθρώπους που ζουν μαζί μας. Και μετά θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, να δεις πόσο μικρή φαίνεται από εκεί η Γη μας».
«Τέλεια», είπε με ενθουσιασμό. «Από πού θα ξεκινήσουμε;»
«Θα γυρίσουμε όλη τη Γη. Θα περπατήσουμε όλους τους δρόμους, θα ανεβούμε όλα τα βουνά, θα περιπλανηθούμε σε όλα τα δάση, θα εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή των θαλασσών, θα σου δείξω όλα τα ζώα και τα φυτά, θα σου γνωρίσω όλους τους ανθρώπους που ζουν μαζί μας. Και μετά θα ταξιδέψουμε στο φεγγάρι, να δεις πόσο μικρή φαίνεται από εκεί η Γη μας».
«Είναι μικρή η Γη μας;» με ρώτησε.
«Είναι τεράστια, αλλά και μικρή ταυτόχρονα», του απάντησα και τα ματάκια του πέταξαν σπίθες.
«Και μετά;»
«Μετά θα γυρίσουμε όλο το γαλαξία και μετά ολόκληρο το σύμπαν».
Διαβάστε ακόμα: «Ταξιδεύοντας στον κόσμο με τον γιο μου»
«Είναι μικρό το σύμπαν;»
«Είναι τεράστιο, αλλά και μικρό ταυτόχρονα».
Εκείνη τη στιγμή ήρθε η μαία και μας είπε ότι η μαμά έχει συνέλθει και μπορούμε να πάμε μαζί να τη δούμε.
«Την ξέρω τη μαμά», είπε ο Μιχάλης. «Μιλούσαμε πριν. Μύριζε υπέροχα και άκουγα μουσική από το στήθος της. Ήταν τόσο όμορφη που έλαμπε. Είναι άγγελος η μαμά;» με ρώτησε.
«Η μαμά είναι τα πάντα», του απάντησα.
«Κι εγώ, τι είμαι;»
«Ακόμα περισσότερα», του είπα κι εκείνη τη στιγμή βρεθήκαμε μπροστά στη Μαρία. Η μαία πήρε τον Μιχάλη από τα χέρια μου και τον ακούμπησε στο στήθος της μαμάς του. Τους αγκάλιασα και τους δύο και αρχίσαμε να κλαίμε. Κάθε σταγόνα που έτρεχε στα μάγουλα της Μαρίας και τα δικά μου περιείχε κομμάτια από τον παλιότερο εαυτό μας. Ο Μιχάλης, που δεν είχε παλιότερο εαυτό, έκλαιγε και τα δάκρυά του ήταν καθαρά και πανάλαφρα. Κλαίγαμε μέχρι που καθαρίσαμε εντελώς και αισθανθήκαμε επιτέλους κι εμείς σαν πούπουλα.
«Την ξέρω τη μαμά», είπε ο Μιχάλης. «Μιλούσαμε πριν. Μύριζε υπέροχα και άκουγα μουσική από το στήθος της. Ήταν τόσο όμορφη που έλαμπε. Είναι άγγελος η μαμά;» με ρώτησε. «Η μαμά είναι τα πάντα», του απάντησα. «Κι εγώ, τι είμαι;». «Ακόμα περισσότερα», του είπα.
Και αρχίσαμε να πετάμε οι τρεις μας περνώντας πάνω από τους συγγενείς μας και τους άλλους ανθρώπους, σφιχταγκαλιασμένοι. Καθώς πετούσαμε θυμήθηκα την ερώτηση για το τι είναι «η ζωή, το σύμπαν, τα πάντα», που είχε κάνει κάποτε ένας αγαπημένος μου συγγραφέας. Ε λοιπόν, από εκείνη την πρώτη μας πτήση πάνω από το μαιευτήριο, και λίγο πριν χαθούμε στα σύννεφα ξεκινώντας το ταξίδι μας, ήξερα να πω με σιγουριά. Ήταν αυτά τα υπέροχα γαλανά ματάκια που με κοιτούσαν σαν να ήμουν εγώ η λύση σε όλες τους τις απορίες. Και θυμήθηκα ότι είχα ξανακάνει αυτό το ταξίδι κι εγώ κάποτε παιδί στην αγκαλιά των γονιών μου πριν ακόμα αποκτήσω τη γνώση εκείνη που προσγειώνει τους ανθρώπους και κρύβει τη μόνη αληθινή απάντηση.
//Ο Αποστόλης Ηλιόπουλος σπούδασε κοινωνιολογία και σκηνοθεσία. Ίδρυσε το Κινηματογραφικό Εργαστήρι Περιστερίου, του οποίου είναι και ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Διδάσκει σενάριο και σκηνοθεσία στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Καλλιθέας. Οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ.
Διαβάστε ακόμα: Top 5 ποιήματα των νέων ποιητών για τον πατέρα
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
