Μπουζουμπούρα, Μπουρούντι, 14/12/2007: Tο θέαμα των τυμπανιστών της Γκισόρα είναι καλό σημάδι. Όταν δίνουν παραστάσεις σημαίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε ειρήνη. Όταν χτυπούν τα πραγματικά τύμπανα του πολέμου, οι ίδιοι αναγκαστικά σιωπούν… (Φωτογραφία: Άκης Τεμπερίδης)

Μπουζουμπούρα, Μπουρούντι, 14/12/2007: Tο θέαμα των τυμπανιστών της Γκισόρα είναι καλό σημάδι. Όταν δίνουν παραστάσεις σημαίνει ότι η χώρα βρίσκεται σε ειρήνη. Όταν χτυπούν τα πραγματικά τύμπανα του πολέμου, οι ίδιοι αναγκαστικά σιωπούν… (Φωτογραφία: Άκης Τεμπερίδης)

Eνας τυμπανιστής από την Γκισόρα του Μπουρούντι ολοκληρώνει το νούμερό του στην ακτή της λίμνης Τανγκανίκα. Με εξαιρετική σωματική ρώμη και αίσθηση ρυθμού κι ένα απαράμιλλο αφρικανικό χαμόγελο, εκτελεί ακροβατικές φιγούρες στο ρυθμό 24 ξυλόγλυπτων ταμπούρλων που κόβουν την ανάσα. Πουθενά στον κόσμο μια αναπαράσταση του πολέμου δεν έχει τέτοιο dolby surround ήχο.

Οι «ταμπουρινέρ» του Μπουρούντι εκφράζουν την περηφάνια ενός αφρικανικού λαού που έχει δεχτεί μεγάλα πλήγματα στην ιστορία του. Οι πρόσφατες πλημμύρες στην Μπουζουμπούρα επανέφεραν στην επικαιρότητα μια χώρα που οι περισσότεροι αγνοούμε παρά τα 600.000 θύματα ενός εμφυλίου που «έληξε» το 2006, αλλά ουσιαστικά παραμονεύει και σήμερα…

 

Η είδηση: Τουλάχιστον 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις καταρρακτώδεις βροχές που ξεκίνησαν την προηγούμενη Κυριακή στην Μπουζουμπούρα του Μπουρούντι. Ποτάμια λάσπης προερχόμενα από τα γύρω βουνά έπνιξαν την πόλη, που βρίσκεται στη βόρεια ακτή της λίμνης Τανγκανίκα. Εκατοντάδες σπίτια ισοπεδώθηκαν από την ορμή της λάσπης, κάτω από την οποία βρέθηκαν τα περισσότερα θύματα. Οι αρχές μίλησαν για τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.

Το σενάριο: Το 1991 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Μπουρούντι ως μέλος μιας αποστολής περιπέτειας. Αυτή ήταν η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας με έναν Έλληνα που γεννήθηκε εκεί, τον Κώστα Κουκούλη. Δύο χρόνια αργότερα ο Κώστας με φιλοξένησε στο σπίτι του και με έκανε να αγαπήσω για πάντα την Αφρική, παρότι ακριβώς εκείνη την εποχή στη χώρα του ξεκινούσε ο εμφύλιος πόλεμος και δύο φορές κινδυνεύσαμε να μας λιντσάρουν εξαγριωμένοι Χούτου με τις γροθιές σφιγμένες. Καταλάβαινα το θυμό τους, ωστόσο, και γι’ αυτό ίσως γλυτώσαμε, παρότι ήμασταν δύο λευκοί, ένας άλλος Έλληνας, ο Χρήστος, κι εγώ, σε ένα μικρό Suzuki μέσα στην ερημιά…

Θυμάμαι ακόμη και σήμερα την παράσταση των «ταμπουρινέρ» που απολαύσαμε στη Γκισόρα παραμονή Χριστουγέννων. Ήταν αναμφίβολα το πιο συγκλονιστικό θέαμα και ακρόαμα που είχα παρακολουθήσει στη ζωή μου από κοντά.

Ο εμφύλιος, που ξεκινούσε τότε, έληξε επίσημα το 2006. Είχε πάρει μαζί του 600.000 ζωές, είχε διαλύσει οικογένειες και βέβαια είχε εκδιώξει τους λίγους Ευρωπαίους που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα. Ανάμεσά τους και την οικογένεια του Κώστα.

Το 2007 ξαναεπισκεφτήκαμε το Μπουρούντι. Η Μπουζουμπούρα ήταν αγνώριστη, ένα συνονθύλευμα από ερείπια, ρημαγμένους δρόμους και στρατιωτικά μπλόκα. Μετά τη δύση οι δρόμοι έξω από την πόλη έκλειναν. Όσοι έμεναν μέσα είχαν μάθει να ζουν με το φόβο των ανταρτών που εξακολουθούσαν να δρουν στα περίχωρα αλλά τουλάχιστον μπορούσαν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Ανάμεσα στις ανθρωπιστικές οργανώσεις που άρχισαν να δρουν στο Μπουρούντι, οι «Γιατροί της Καρδιάς», μια μικρή ελληνική οργάνωση έκανε το μικρό της θαύμα στη χώρα, ανοίγοντας ένα σχολείο και προμηθεύοντας τρόφιμα και φάρμακα σε οικογένειες προσφύγων.

Ο Κώστας είχε έρθει τότε από την Τανζανία και όλοι μαζί είχαμε γίνει μια ελληνική οικογένεια για μερικές ημέρες. Το δώρο του Κώστα προς τους Γιατρούς ήταν μια πριβέ παράσταση των τυμπανιστών στην ακτή της Τανγκανίκα. Ήταν το ίδιο συγκλονιστικό θέαμα, ο ίδιος ρυθμός που χτυπούσε βαθιά στην καρδιά που είχα βιώσει 14 χρόνια πριν. Μόνο που οι καρδιές των άλλων Μπουρουντέζων δεν χτυπούσαν όπως πριν…

Διαβάστε για τον γύρο του κόσμου που έκανε ο Άκης Τεμπερίδης επί τρία χρόνια

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top