«Τα τελευταία χρόνια το τρέξιμο έχει γίνει μόδα», λέει ο Χρήστος Μαυρίκιος. «Στο φόντο όμως αυτής της μόδας υπάρχει η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου στην εικονική πραγματικότητα που έχει εγκλωβιστεί και η δίψα του για εμπειρίες και βιώματα αληθινά και προσωπικά».

«Τα τελευταία χρόνια το τρέξιμο έχει γίνει μόδα», λέει ο Χρήστος Μαυρίκιος. «Στο φόντο όμως αυτής της μόδας υπάρχει η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου στην εικονική πραγματικότητα που έχει εγκλωβιστεί και η δίψα του για εμπειρίες και βιώματα αληθινά και προσωπικά». Photo Credit: Chris Boukoros

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Μαθηματικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Γιατί τρέχετε;
Δεν υποτιμώ την εργαλειακή αξία που έχει το τρέξιμο, να τρέχεις δηλαδή για κάποιο στόχο, όπως το να χάσεις κιλά ή να ξεφύγεις από την ένταση της καθημερινότητας, ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου αυτό που κερδίζει έδαφος στο μυαλό μου είναι η εγγενής αξία του τρεξίματος. Μια αξία που καθιστά το τρέξιμο σημαντικό από μόνο του, όπως υποστηρίζει και ο Mark Rowlands, ο Ουαλός φιλόσοφος, ο οποίος παρόλη την επιφανειακή του ενασχόληση με το τρέξιμο κατάφερε να ανακαλύψει και να διατυπώσει αυτή την αλήθεια. Η αξία αυτή, κατά τη γνώμη μου, γίνεται αντιληπτή έμμεσα από το δρομέα είτε από την ανάγκη του για τρέξιμο είτε την ώρα της διαδικασίας, όταν είναι περισσότερο προσηλωμένος στη διαδικασία και όχι στο αποτέλεσμα.

«Τι σκέφτομαι όταν διανύω μεγάλες αποστάσεις; Τις εύκολες στιγμές δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα, απλώς απολαμβάνω το τρέξιμο. Αν προκύψει κάποιο απλό πρόβλημα, σκέφτομαι πώς θα το λύσω. Όταν αρχίσουν τα αληθινά δύσκολα προβλήματα, τότε σκέφτομαι ότι έχω μπροστά μου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανακαλύψω τον αληθινό μου εαυτό». (Ο Χρήστος Μαυρίκιος ‒με το νούμερο 58‒ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στην Κλασική Διαδρομή, το 2005)

«Τι σκέφτομαι όταν διανύω μεγάλες αποστάσεις; Τις εύκολες στιγμές δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα, απλώς απολαμβάνω το τρέξιμο. Αν προκύψει κάποιο απλό πρόβλημα, σκέφτομαι πώς θα το λύσω. Όταν αρχίσουν τα δύσκολα προβλήματα, τότε σκέφτομαι ότι έχω μπροστά μου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανακαλύψω τον αληθινό μου εαυτό». (Ο Χρήστος Μαυρίκιος ‒με το νούμερο 58‒ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, στην Κλασική Διαδρομή, το 2005)

Ομολογώ ότι δεν βιώνω κάθε φορά που τρέχω αυτού του είδους την εμπειρία, αλλά είμαι ευχαριστημένος που όσο περνάνε τα χρόνια τη βιώνω όλο και πιο συχνά. Ενδεχομένως κάποιοι άλλοι να τη βιώνουν συχνότερα ή και καθόλου. Στην πράξη, το καθαρόαιμο τρέξιμο, αυτό δηλαδή που δεν αποσκοπεί σε κάποιο στόχο έξω από το τρέξιμο, προσφέρει βιώματα τόσο έντονα που αυτός που τα βιώνει δεν νιώθει την ανάγκη διατύπωσης και απάντησης ερωτημάτων όπως το «Γιατί τρέχεις;» Η απάντηση είναι ριζωμένη μέσα του κι αν χρειαζόταν κάποιος αόρατος υποβολέας να του την υπενθυμίσει λιτά και με σαφήνεια, μάλλον θα του έλεγε τα λόγια που ένας ήρωάς μου αποτυπώνει στο χαρτί έπειτα από μια αλληγορική, νυχτερινή, «δρομική», εμπειρία σε ένα εξίσου αλληγορικό διήγημα που έχω γράψει: «Αυτό που κάνεις, είναι το μεταφορικό σου μέσο για ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης, διαφυγής και λύτρωσης. Ο Δούρειος ίππος για να διεισδύσεις σε ξεχασμένες έννοιες και ατροφικά ένστικτα».

«Το να μην πας για τρέξιμο επειδή βαριέσαι είναι πάντα χειρότερο από το να τρέχεις και να βαριέσαι».

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Να τρέξω όσο καλύτερα μπορώ στο Σπάρταθλον, μετά από μια προετοιμασία η οποία θα με έχει δοκιμάσει σωματικά και ψυχολογικά πιο πολύ από τον αγώνα.

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Όταν είμαι κουρασμένος, ή γενικότερα όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, σκέφτομαι ότι κάπως έτσι θα είναι τουλάχιστον ψυχολογικά και στα δύσκολα σημεία του αγώνα, οπότε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια καλή προσομοίωση. Αν δεν προετοιμάζομαι για κάποιο συγκεκριμένο αγώνα, τότε σκέφτομαι ότι πρέπει να τρέξω έστω και λίγο, γιατί όλοι οι δρομείς πρέπει να μπορούν να τρέχουν κουρασμένοι.

Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Όχι, κανένα.

Τρέχετε μετά μουσικής;
Όχι, δεν τρέχω μετά μουσικής. Θέλω όλες οι αισθήσεις μου να είναι συγκεντρωμένες στο τρέξιμο. Πολλές φορές όμως αν είμαι τελείως μόνος σε κάποιο δύσκολο σημείο του αγώνα ή της προπόνησης σιγοτραγουδάω κάποιο αγαπημένο κομμάτι.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Στους αγώνες ασφάλτου η υγρασία και στους αγώνες βουνού τα σκουπίδια και οι επεμβάσεις στα μονοπάτια που αλλοιώνουν τον ορειβατικό – πεζοπορικό χαρακτήρα τους.

Ροδόπη_2008 (1)

«Από πού αντλώ έμπνευση για να πάω ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνω στα όριά μου; Κυρίως από τις ηρωικές προσπάθειες άλλων ανθρώπων σε διάφορους τομείς».

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Στο δρόμο τα συνεχόμενα χιλιόμετρα με παρέα σε σταθερό ρυθμό ο οποίος γίνεται πιο γρήγορος στο τέλος. Στο βουνό η νύχτα και υπερμαραθώνιοι με πολλές τεχνικές καταβάσεις μετά τη μέση της διαδρομής.

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Τις εύκολες στιγμές δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα, απλώς απολαμβάνω το τρέξιμο. Αν προκύψει κάποιο απλό πρόβλημα σκέφτομαι πώς θα το λύσω. Όταν αρχίσουν τα αληθινά δύσκολα προβλήματα, τότε σκέφτομαι ότι έχω μπροστά μου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανακαλύψω τον αληθινό μου εαυτό.

Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Κυρίως από τις ηρωικές προσπάθειες άλλων ανθρώπων σε διάφορους τομείς. Επιπλέον κίνητρο αποτελεί η αίσθηση ότι μετά από τόσα χρόνια δεν θα έχω στο μέλλον πολλές ευκαιρίες ακόμα για τέτοιου είδους εμπειρίες.

Διαβάστε ακόμα: Πάτρικ Λι Φέρμορ: Πώς διέσχισε, 18 χρονών, την Ευρώπη με τα πόδια!

Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Το τρέξιμο για μένα είναι κυρίως διαλογισμός, και για την ακρίβεια το πεδίο ενσάρκωσης του διαλογισμού. Όχι μόνο με ωφελεί ψυχικά, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί τρόπο έκφρασης και εκπαίδευσης του εαυτού μου.

Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Με αυτή την ερώτηση νιώθω σαν ένα ψάρι που το ρωτούν πόσο εξαρτημένο είναι από το κολύμπι.

Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Έχω λάβει σε αγώνες δρόμου, από σκυταλοδρομία 4×400 σε ταρτάν μέχρι 100 μίλια σε αγώνες βουνού και 180 km σε δρόμο. Επίσης έχω τρέξει από μικρά τρίαθλα και δίαθλα μέχρι και Ironman. Κάποτε πίστευα ότι αυτό που με προσέλκυε ήταν η δοκιμασία στην αντοχή, τελικά όμως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το ζητούμενο για μένα προσωπικά ήταν η αποδεσμευμένη από εξοπλισμό αντοχή του Δρομέα.

«Το τρέξιμο με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά ελαττώματα του χαρακτήρα μου και εξωτερικές εξαρτήσεις στον τρόπο σκέψης μου».

Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο; Κι αν ναι, ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Έχω τρέξει πολλούς μαραθωνίους. Οι καλύτερες μου επιδόσεις: Μαραθώνιος στην Κλασική Διαδρομή σε 2:35΄, Ημιμαραθώνιος σε 1:11΄ και 10km σε ταρτάν σε 32.26΄΄.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Χωρίς ίχνος αστεϊσμού… τα κόλλυβα. Τα θεωρώ μια από τις πιο σημαντικές τροφές για δρομείς μεγάλων αποστάσεων, αφού μέσα έχουν σιτάρι με τη φλούδα, σταφίδες, ρόδι, καρύδι, σουσάμι, αμύγδαλα κ.α.

«Το τρέξιμο για μένα είναι κυρίως διαλογισμός –για την ακρίβεια το πεδίο ενσάρκωσης του διαλογισμού. Όχι μόνο με ωφελεί ψυχικά, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί τρόπο έκφρασης και εκπαίδευσης του εαυτού μου». (Στη φωτογραφία, τρέχοντας στο VFT 2008, στη Ροδόπη)

«Το τρέξιμο για μένα είναι κυρίως διαλογισμός –για την ακρίβεια το πεδίο ενσάρκωσης του διαλογισμού. Όχι μόνο με ωφελεί ψυχικά, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί τρόπο έκφρασης και εκπαίδευσης του εαυτού μου». (Στη φωτογραφία, τρέχοντας στο VFT 2008, στη Ροδόπη ‒το ωραιότερο σημείο που έχει τρέξει)

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Είχα μόνο μια φορά ένα σοβαρό τραυματισμό στον Αχίλλειο και αμέτρητες φορές μικροτραυματισμούς.

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Όταν είμαι στην Αθήνα, στο κτήμα Συγγρού, στην Πάρνηθα και στο γήπεδο Χαλανδρίου. Όταν είμαι στην επαρχία προσπαθώ να τρέχω σε διαδρομές κυκλικές με 1/3 ανηφόρα, 1/3 κατηφόρα και 1/3 ίσιωμα. Πιστεύω ότι αυτές οι αναλογίες στη μορφολογία της διαδρομής σε γυμνάζουν καλύτερα και σε προστατεύουν από τραυματισμούς υπερχρήσης των ίδιων μυϊκών ομάδων και τενόντων.

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Η Ροδόπη.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Ναι, πολλές φορές κυρίως σε υπερμαραθωνίους βουνού στη Ροδόπη, στις Άλπεις και στον Όλυμπο.

Κάνετε διατάσεις και πότε;
Ναι, κυρίως μετά το ζέσταμα, αλλά και κατά τη διάρκεια της ημέρας όταν έχω επιβαρύνει υπερβολικά στην προπόνηση κάποιες μυϊκές ομάδες ή τένοντες.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Συνήθως τρέχω σε μετρημένες κυκλικές διαδρομές, διαφορετικά απλώς μετράω χρόνο.

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Με παρέα, αλλά λόγω συνθηκών τις περισσότερες φορές καταλήγω μόνος.

Έχετε κάνει trail running στο βουνό;
Οι μισές προπονήσεις μου είναι στο βουνό.

«Το τρέξιμο με παρέα τις περισσότερες φορές έχει πλάκα. Το μοναχικό τρέξιμο έχει ένα μαγικό τρόπο να σε ψυχαναλύει και επομένως να σε αναβαθμίζει. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δυο είδη τρεξίματος». (Δεξιά στη φωτογραφία, τερματίζοντας στο Πανελλήνιο Μαραθωνίου 2005 στην Κλασική Διαδρομή)

«Το τρέξιμο με παρέα τις περισσότερες φορές έχει πλάκα. Το μοναχικό τρέξιμο έχει ένα μαγικό τρόπο να σε ψυχαναλύει και επομένως να σε αναβαθμίζει. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δυο είδη τρεξίματος». (Δεξιά στη φωτογραφία, τερματίζοντας στο Πανελλήνιο Μαραθωνίου 2005 στην Κλασική Διαδρομή)

Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;
Δεν έχω κάνει. Παρόλο που μου αρέσει να περπατάω ξυπόλητος, για το τρέξιμο που κάνω πιστεύω ότι το ξυπόλητο τρέξιμο μόνο για ενδυνάμωση σε κατάλληλη επιφάνεια και αυστηρά για λίγη ώρα θα είχε νόημα. Τώρα για το θέμα της τεχνικής, αν κάποιος δεν μπορεί να βελτιώσει την τεχνική του με παπούτσια δεν θα μπορέσει να τη βελτιώσει ούτε και ξυπόλητος.

«Ποιο είναι το αγαπημένο μου υγιεινό σνακ; Χωρίς ίχνος αστεϊσμού… τα κόλλυβα. Τα θεωρώ μια από τις πιο σημαντικές τροφές για δρομείς μεγάλων αποστάσεων».

Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Ναι. Με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά ελαττώματα του χαρακτήρα μου και εξωτερικές εξαρτήσεις στον τρόπο σκέψης μου.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα ποτέ. Ίσως κάποια μεμονωμένη μέρα. Αλλά και πάλι το να μην πας για τρέξιμο επειδή βαριέσαι είναι πάντα χειρότερο από το να τρέχεις και να βαριέσαι.

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Το τρέξιμο με παρέα τις περισσότερες φορές έχει πλάκα. Το μοναχικό τρέξιμο έχει ένα μαγικό τρόπο να σε ψυχαναλύει και επομένως να σε αναβαθμίζει. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δυο είδη τρεξίματος. Τώρα αν κάποιοι υποφέρουν όταν τρέχουν και νιώθουν μαζόχες, ή πρέπει να αλλάξουν το είδος τρεξίματος που ακολουθούν ή να σταματήσουν το τρέξιμο ολοκληρωτικά.

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για μόδα. Στο φόντο όμως αυτής της μόδας υπάρχει η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου στην εικονική πραγματικότητα που έχει εγκλωβιστεί και η δίψα του για εμπειρίες και βιώματα αληθινά και προσωπικά. Μπορεί πολλά να τα πνίγει η ανθρώπινη ματαιοδοξία και η μανία για προβολή και χρήμα, αλλά κάπου εκεί, κρυμμένη μέσα στο πλήθος, υπάρχει μια μικρή κρίσιμη μάζα που θα κάνει τη διαφορά όταν έρθει η ώρα.

Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;
Από Έλληνες τον Στέλιο Κυριακίδη και τον Γιάννη Κούρο, που απέδειξαν τι μπορεί να καταφέρει ένας δρομέας όταν τρέχει για μια ιδέα. Από ξένους, τον Εμίλ Ζάτοπεκ και τον Έλιοτ Χέρμπ, κυρίως όμως τον προπονητή του τελευταίου, τον Πέρσι Τσερούτι, όχι τόσο για τα αθλητικά του επιτεύγματα όσο για τη δρομική του φιλοσοφία.

Δείτε ακόμα: «Πώς έγινα ο πρώτος Έλληνας που έλαβε μέρος στον Jungle Marathon»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top