Παντού στους δρόμους βλέπεις παμπάλαια αλλά ακόμη όμορφα παλιά αυτοκίνητα, όπως Σεβρολέτ, Ντοτζ και Φορντ, σε χρώματα φανταχτερά. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Bryan Ledgard)

Αγαπητοί φίλοι και friends,

Κλείνω αύριο μία εβδομάδα στην Κούβα σε ειδική αποστολή (!) και χαίρομαι που πρόλαβα στο τσακ την (οσονούπω) μετάβαση των περίπου 10 εκατομμυρίων Κουβανών που έμειναν στο νησί στην τρίτη δικτατορία που τους περιμένει.

Ως προς το ακόμη τρέχον και εκπνέον σύστημα, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τίποτα δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε (κι αυτό με το που πατάει κάποιος επισκέπτης το πόδι του στο αεροδρόμιο). Ένα αεροδρόμιο 25 χιλιόμετρα έξω από την Αβάνα που το έτος 2000 εξυπηρετούσε περί τους 100.000 επιβάτες.

Πρόπερσι έφτασαν τα 2 εκατομμύρια οι τουρίστες, πέρυσι τα 4, και ποιος ξέρει όταν ξεθαρρέψουν οι Αμερικάνοι τι έχει να γίνει. Ήδη στο λιμάνι καταφθάνουν 2-3 κρουαζιερόπλοια τη μέρα, που θα ήταν περισσότερα αν έβρισκαν πού να δέσουν, διότι τα εν λειτουργία ντόκα είναι λιγοστά!

Καθυστερήσεις και γραφειοκρατικές, περιττές διατυπώσεις παντού, ίσως για να απασχολούνται εκατοντάδες δημόσιοι στρατιωτικοί και άλλοι υπάλληλοι με μισθούς 10 έως 25 CUC το μήνα (επίσημο κουβανέζικο νόμισμα που η αξία του αντιστοιχεί με περίπου 1 ευρώ). Σε θέσεις ευθύνης για 3 κωλοβαράνε 13.

Τα λεωφορεία είναι λιγοστά, ο σταθμός του τρένου υπέροχος αλλά εκτός λειτουργίας, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι να κάνουν ωτοστόπ για να πάνε στις δουλειές τους.

Μεγάλες λεωφόροι με σχετικώς λίγα αυτοκίνητα (τα περισσότερα αμερικανικά του ’50) που εξυπηρετούν τους τουρίστες πέρα δώθε έναντι περίπου 35 CUC την ώρα, ενώ έως το έτος 2000 χρέωναν 10 CUC με οδηγό για μία ημέρα.

Εξαιρετικό το επάγγελμα του «ταξιτζή» μιας παμπάλαιας αλλά ακόμη όμορφης αμερικάνικης Σεβρολέτ, Ντοτζ, Φορντ κ.α. Χρώματα φανταχτερά όπως πράσινο λαχανί, μπλε ηλεκτρίκ, μωβ μενεξεδί και ροζ κυλοτί (όπως το αυτοκίνητο που διάλεξα εγώ) λόγω αδυναμίας μου στις μεταξωτές γυναικείες κυλότες. Ο οδηγός μου ήταν πτυχιούχος γιατρός χειρουργός με αμοιβή 35 CUC το μήνα(!) και ο οποίος για να συμπληρώσει τα προς το ζην του, τις ελεύθερες ώρες του οδηγεί το ταξί του έναντι 35 CUC την ώρα!

Οι ντόπιοι (μη εξυπηρετούμενοι από τα λιγοστά λεωφορεία) κάνουν ωτοστόπ στις περιφερειακές λεωφόρους. Ο σταθμός του τρένου στο κέντρο της Αβάνας απλά υπέροχος… με τα τεράστια, παλιά βαγόνια στάσιμα και σκονισμένα εδώ και χρόνια.

Στα σούπερ μάρκετ συναντά κανείς ουρές για μια πολύ μικρή ποικιλία προϊόντων με ελλείψεις σε πολλά είδη (ακόμη και φρέσκα όπως το γάλα) ενώ πατάτες δεν βρίσκεις πουθενά σε όλη την Κούβα! (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Emilio Fano)

Σχεδόν παντού μέσα στην πόλη, έξω από εγκαταλελειμμένα κρατικά κτίρια, βλέπει κανείς μια πλαστική καρέκλα με έναν μεσόκοπο που απλά αράζει φροντίζοντας να μην ανοίγει η σιδερένια αλυσίδα εισόδου, προφανώς αυτοί έναντι μειωμένου μισθού 5 CUC το μήνα.

Στα σούπερ μάρκετ συναντά κανείς ουρές για μια πολύ μικρή ποικιλία προϊόντων με ελλείψεις σε πολλά είδη (ακόμη και φρέσκα όπως το γάλα) ενώ πατάτες δεν βρίσκεις πουθενά σε όλη την Κούβα! Σε κάποια παλιά σπίτια είδα περνώντας ουρές Κουβανών να περιμένουν για να πάρουν τα 8 αυγά (κατ’ άτομο) το μήνα που προσφέρει δωρεάν η πολιτεία, όπως και ορισμένες μερίδες φαγητού.

Ξεκίνησα την περιγραφή μου με αυτήν τη ζοφερή κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει ο κουβανέζικος κομμουνισμός, ο οποίος οσονούπω σίγουρα θα αντικατασταθεί από μια άλλου είδους δικτατορία. Εκείνη των πολυεθνικών και μερικών χιλιάδων «επενδυτών» (όπως οι Ρώσοι και άλλοι «μονάρχες» και ξύπνιοι επιχειρηματίες) που θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν την παντελή ανοργανωσιά και το χαμηλό εργατικό κόστος…

Οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν πάνω από 2 ώρες συνολικώς και οι άνεργοι μοιάζουν να αρκούνται σε αυτά που τους προσφέρει το σύστημα. Δηλαδή δωρεάν παιδεία και υγεία.

Αυτά ως κάποια ενδεικτικά για το εκπνέον σύστημα.

Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω πολύ στενόχωρα, για μας που απολαμβάνουμε τον καπιταλισμό μας με του «πουλιού το γάλα», σουρωμένοι από λογής λογής φόρους και αγωνίες για το «πού πάμε», εμένα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και τα εξής:

Μόλις πέσει ο ήλιος στην περιφέρεια γύρω από την Αβάνα και σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο (εντός πόλεως) υπάρχουν μικρά φτωχικά μπαράκια όπου οι ντόπιοι χαρούμενα συζητούν και πότε πότε μερακλώνουν και χορεύουν με τους απίθανους κουβανέζικους ρυθμούς. Κι εκεί είναι που διερωτάται κάποιος (όπως όλοι εμείς οι πολιτισμένοι): «χαρά στο κέφι τους». Κι όμως, περιέργως εμένα μού φάνηκαν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.

Μόλις πέσει ο ήλιος στην περιφέρεια γύρω από την Αβάνα και σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο (εντός πόλεως) υπάρχουν μικρά φτωχικά μπαράκια όπου οι ντόπιοι χαρούμενα συζητούν και πότε πότε μερακλώνουν και χορεύουν με τους απίθανους κουβανέζικους ρυθμούς. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Theodor Hensolt)

Οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν πάνω από 2 ώρες συνολικώς και οι άνεργοι μοιάζουν να αρκούνται σε αυτά που τους προσφέρει το σύστημα. Δηλαδή ΠΑΙΔΕΙΑ τελείως δωρεάν και όχι όπως τα δημόσια σχολεία και τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Δεν έχουν έγνοια για το πώς θα μορφωθούν τα παιδιά τους. Από τα 64 πανεπιστήμια βγαίνουν εξαιρετικοί επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων και γίνονται καθηγητές με αξιοκρατική διαδικασία και όχι όπως στην Ελλάδα που πρέπει να είσαι ξάδελφος του συναφιού άλλων καθηγητών ή των Πρυτάνεων.

Ως προς την ΥΓΕΙΑ δεν έχουν την αγωνία των Ελλήνων για το πώς θα αντιμετωπίσουν άμεσα μια ξαφνική ασθένεια τηλεφωνώντας για ραντεβού και να σου λένε «έλα σε 3 μήνες». Τα νοσοκομεία και γενικώς η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι δωρεάν και ίδια για τους πάντες. Δεν υπάρχουν βέβαια μονόκλινα δωμάτια ούτε και χρεώνονται τα Depon αναλόγως με τη θέση.

Τα φαρμακεία-drug stores δεν πουλάνε φάρμακα. Ανάλογα με την πάθηση οι ασθενείς πηγαίνουν στα εξειδικευμένα νοσοκομεία και αφού εξεταστούν από τους γιατρούς τους δίδονται δωρεάν τα φάρμακα που πρέπει να πάρουν!

Πουθενά στην Αβάνα δεν είδα να κοιμούνται άστεγοι σε χάρτινα κιβώτια όπως έχω δει στην Νέα Υόρκη, σε άλλες μεγάλες πόλεις την Δύσης και στην Αθήνα μας.

Ο τουρισμός εν υπνώσει αλλά με απίθανες ομορφιές και γεύσεις μιας διαφορετικής ποιότητας με ιστορία και παράδοση από την προηγούμενη δικτατορία του Μπατίστα. Τη μόνη σύσταση που σας κάνω, αν επισκεφτείτε την Αβάνα, είναι το παλιό ξενοδοχείο Nacional χτισμένο το 1930 σε ένα λόφο κοντά στο κέντρο της πόλης, από όπου έχουν περάσει όλοι οι γνωστοί γκάνγκστερ του περασμένου αιώνα, καθώς και πολλοί γνωστοί ηθοποιοί όπως ο Ρέντφορντ, συγγραφείς όπως ο Χέμινγουεϊ και πολιτικοί όπως ο Τσώρτσιλ. Το τεράστιο ισόγειο που μπορεί να επισκεφθεί κανείς για ένα ποτό στα διάφορα μπαρ, δίχως να είναι πελάτης του ξενοδοχείου, μοιάζει με μουσείο φωτογραφιών, αφισών και αντικειμένων όπως παλιά τηλέφωνα, τζουκ-μποξ κ.α. Οπωσδήποτε αποτελεί ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσετε…

Ο τουρισμός εν υπνώσει αλλά με απίθανες ομορφιές και γεύσεις μιας διαφορετικής ποιότητας με ιστορία και παράδοση από την προηγούμενη δικτατορία του Μπατίστα. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Pedro Szekely)

Επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και το πώς το βλέπει κανείς είναι ανάλογο με την πλευρά που έχει συνηθίσει και αρέσκεται να βλέπει, να σας πω την απάντηση που έδωσε σε μια ερώτηση ο πτυχιούχος χειρουργός, οδηγός της ροζ Φορντ.

«Πώς βλέπεις εσύ τον κομμουνισμό σας σε σχέση με τον καπιταλισμό;» τον ρώτησα.
«Εγώ, κύριέ μου, δεν μπορώ να σας πω, διότι δεν έχω ζήσει τον καπιταλισμό» μου απάντησε.

Στη συνέχεια της κουβέντας που κράτησε δέκα λεπτά, μου δημιουργήθηκε προσωπικώς η εντύπωση ότι και αυτός ο 50άρης (με τα όσα ειδικά εκείνος συμπληρώνει τις ελεύθερες ώρες του) περνάει παρά πολύ καλά. Ακόμη και οι άνεργοι ως κατ´επιλογην τους τεμπέληδες δεν μου φάνηκε να ζουν άσχημα.

Έχω την αίσθηση ότι σε πολύ λίγα χρόνια από τώρα όλα αυτά τα πανέμορφα, γραφικά ταξί θα τα διαχειρίζονται ηλεκτρονικώς (μέσω ίντερνετ) κάποιες πολυεθνικές εταιρείες και οι οδηγοί μεν θα βγάζουν 50 CUC την ώρα αντί για 35, αλλά ο πελάτης θα χρεώνεται 100.

Μια άλλη παρατήρηση που ίσως ενοχλήσει τους θιασώτες του δικού μας συστήματος είναι ότι πουθενά στην Αβάνα δεν είδα να κοιμούνται άστεγοι σε χάρτινα κιβώτια όπως έχω δει στην Νέα Υόρκη, σε άλλες μεγάλες πόλεις την Δύσης και στην Αθήνα μας.

Τέλος, διάβασα κάπου ότι ο Φιντέλ Κάστρο πριν από κάποια χρόνια είχε πει ότι η Κούβα είναι η χώρα με τις περισσότερες πόρνες με πτυχίο Πανεπιστημίου! Κατάλαβα λοιπόν με κάποια καθυστέρηση γιατί πολλοί ύπανδροι άνδρες έρχονται στην Κούβα χωρίς τις γυναίκες τους. Ρώτησα και έμαθα ότι για μια υπέροχη συνουσία με κάποια όμορφη Κουβανή αρκούν ένα καλό γεύμα με ποτά και ένα δώρο ή 50 δολάρια σε μετρητά. Κάτι επίσης που άκουσα, και το πιστεύω, είναι ότι επισκέπτονται την Κούβα και κάποιες κυρίες μόνες τους, προκειμένου να περάσουν μερικές στιγμές με έναν ωραίο Κουβανό!

Καλό Σαββατοκύριακο και την Δευτέρα καιρός να επιστρέψω.

ΥΓ.: Αντί ανεκδότου, ένα περίεργο όνειρο που είδα χθες…

Ο Ιησούς συναντάει τον Κάστρο στους ουρανούς και τα λένε.
«Πώς πας, ρε Φιντέλ;» ρωτάει ο Ναζωραίος.
«Σκατά! Έκανα ό,τι μπορούσα να τους γλιτώσω από τον καπιταλισμό και τώρα όλοι με βρίζουν» απαντά ο Φιντέλ.
«Και νομίζεις, Κομαντάντε, ότι εγώ τα πήγα καλύτερα; Όλοι, και ειδικά οι πρόεδροι των ΗΠΑ, με αναφέρουν και με λιβανίζουν αλλά κατά βάθος με έχουν πατόκορφα χεσμένο!» ανταποκρίνεται ο Μεγαλοδύναμος.
«Γιατί το λες αυτό, μάγκα μου; Εσύ, με τον καπιταλισμό σου, έδωσες πάρα πολλά σε λίγους και στους πολλούς τίποτα, όπως τα μοιράζουν όλοι οι Θεοί στον πλανήτη…».
«Φιντέλ, με προσβάλεις! Εσύ τι έκανες για τους πολλούς με τον κομμουνισμό σου του κώλου;» ρωτάει θυμωμένος ο Ιησούς.
«Εγώ τα μοίρασα σε όλους σαν πατέρας, αλλά την πατήσα διότι δε φτάνανε τα λεφτά και τους άφησα προχθές όλους πεινασμένους» δήλωσε πικραμένος ο Κάστρο.
«Τι να σου πω τώρα, βρε αμόρφωτε καραβανά! Αν είχες πάει στο Χάρβαρντ θα είχες κάνει μερικά μπίζνες πλανς και θα έκανες κάθε 10 χρόνια τους νεόπλουτους νεόφτωχους και τους (ως τότε) φτωχούς πλούσιους, αλλά μυαλό δεν είχες».

 

Διαβάστε ακόμα: Στο Μιλάνο η κουλτούρα είναι τρόπος ζωής

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top