Δαμασκός, Συρία, 5/2/2008: Πώς να είναι άραγε η ζωή εκεί σήμερα; Τι να απέγιναν οι άνθρωποι της φωτογραφίας; Τι μνήμες κουβαλά ο πιτσιρικάς, αν ζει; Και τα περιστέρια μπορούν να είναι περιστέρια ειρήνης; (Φωτογραφία: Άκης Τεμπερίδης)

Δαμασκός, Συρία, 5/2/2008: Πώς να είναι άραγε η ζωή εκεί σήμερα; Τι να απέγιναν οι άνθρωποι της φωτογραφίας; Τι μνήμες κουβαλά ο πιτσιρικάς, αν ζει; Και τα περιστέρια μπορούν να είναι περιστέρια ειρήνης; (Φωτογραφία: Άκης Τεμπερίδης)

Πού έχουν στραμμένο το βλέμμα τους οι άνθρωποι της φωτογραφίας; Ο φιστικάς με το κεμπάπ στο χέρι, ο πατέρας με τον ανήσυχο γιο και οι άντρες στο βάθος που δείχνουν να ξαφνιάζονται από το πέταγμα των περιστεριών.

Δαμασκός, Φεβρουάριος 2008: Μια snapshot φωτογραφία με φόντο το ναό του Δία, το ρωμαϊκό μνημείο στην είσοδο του κλειστού παζαριού Αλ Χαμιντιέ, αποκτά συμβολική σημασία σήμερα που η Συρία ματώνει από τον εμφύλιο. Πώς να είναι άραγε η ζωή εκεί σήμερα; Τι να απέγιναν οι άνθρωποι της φωτογραφίας; Τι μνήμες κουβαλά ο πιτσιρικάς, αν ζει; Και τα περιστέρια μπορούν να είναι περιστέρια ειρήνης;

 

Η είδηση: Το Σάββατο 25 Ιανουαρίου συναντήθηκαν στη Γενεύη για πρώτη φορά πρόσωπο με πρόσωπο οι εκπρόσωποι των αντιμαχόμενων πλευρών της Συρίας, υπό την επίβλεψη διαμεσολαβητή των Ηνωμένων Εθνών. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν τρία χρόνια αιματηρού εμφυλίου, έπρεπε να χαθούν εκατό χιλιάδες ζωές και σχεδόν να μετατοπιστούν εννιάμισι εκατομμύριο Σύροι για να γίνει αυτό το πρώτο, μικρό βήμα προς την εθνική συμφιλίωση.

Το σενάριο: Όταν διασχίζαμε τη Συρία μετά από εννέα μήνες στην Αφρική, νιώθαμε ότι βρισκόμασταν μόλις ένα βήμα από την Ελλάδα. Είχαμε περάσει με χτυποκάρδι τα σύνορα γιατί αν δεν μας έδιναν βίζα –κάτι που δεν προβλεπόταν εκεί σύμφωνα με τις διακρατικές σχέσεις– θα έπρεπε να παρακάμψουμε τη Συρία και να περάσουμε από την Ιορδανία στο Ιράκ. Όμως ο αστυνόμος των συνόρων, ευτυχώς, μας έκανε τη χάρη και σφράγισε τα διαβατήριά μας. Στη Δαμασκό μας υποδέχτηκε ένας ντόπιος μοτοσικλετιστής και μας οδήγησε στο δαιδαλώδες κέντρο. Μας βρήκε ασφαλές πάρκινγκ, μας υπέδειξε πού να ψάξουμε δωμάτιο και δεν μας άφησε παρά μόνο όταν μας κέρασε ένα ζεστό κιουνεφέ και μας έγραψε σε ένα χαρτί το τηλέφωνό του, για κάθε ενδεχόμενο. Δεν τον καλέσαμε ποτέ. Τι να έχει απογίνει κι εκείνος ο άγνωστος φίλος;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top