Δημήτρης Παπαχαραλάμπους: «Τρέχω για να γουστάρω!»

«Ο στόχος μου είναι να συνεχίσω να έχω όρεξη και δυνάμεις να τρέχω για αρκετά ακόμα χρόνια. Να τρέξω κι αύριο».

– Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Είμαι Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής, συνεργάτης του τμήματος Ε-ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και στιχουργός.

– Γιατί τρέχετε;
Αν και μεταφορικά ίσως όλοι μας είμαστε born to run όπως λέει ο boss Springsteen, ωστόσο, όσον αφορά την κυριολεκτική διάσταση της λέξης, ποτέ δε θα έλεγα πως ήμουν γεννημένος για να τρέχω. Πέρασα πολλά χρόνια ως ο ορισμός του αντιαθλητικού τύπου, ώσπου η παρότρυνση του φίλου και συναδέρφου Χρήστου να τρέξουμε παρέα, ήταν η αιτία για τη μεγαλύτερη ίσως αλλαγή στη ζωή μου. Από τότε έχω κληθεί πολλές φορές να απαντήσω στον εαυτό μου γιατί τρέχω, δίνοντας ποικίλες, αντιφατικές και ίσως όχι «πολιτικά ορθές» απαντήσεις: για να διατηρήσω υγεία και φυσική κατάσταση, για να χάσω κανένα κιλό, για να σταματήσω το κάπνισμα, για να συνεχίσω το κάπνισμα με λιγότερες ενοχές, για να έχω κάτι να κάνω περιμένοντας την κόρη μου από το μπαλέτο, για να συγκεντρωθώ και να τελειώσω ένα τραγούδι που με παιδεύει, για να πάρω λίγο αέρα κ.α. Ίσως όμως η πιο αληθινή προσωπική απάντηση είναι: για να γουστάρω.

– Ποιος είναι ο στόχος σας;
Να συνεχίσω να έχω όρεξη και δυνάμεις να τρέχω για αρκετά ακόμα χρόνια. Να τρέξω κι αύριο.

– Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Όταν είμαι πολύ κουρασμένος δεν βγαίνω από την πόρτα γιατί θέλω κάθε φορά που τρέχω να περνάω καλά. Από τη μία είναι ωραίο να δοκιμάζεις τα όριά σου, αλλά από την άλλη νιώθω ότι πρέπει να ακούς το σώμα σου. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις το κίνητρο είναι ότι ποτέ δεν θα μετανιώσω που έτρεξα.

– Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Οπωσδήποτε γυαλιά και καπέλο το καλοκαίρι και ένα μαντήλι λαιμού τον χειμώνα.

– Τρέχετε μετά μουσικής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Επειδή συνήθως τρέχω στο βουνό και στην εξοχή, δεν ακούω μουσική, γιατί μ’ αρέσει να ενσωματώνομαι με τον τόπο. Διαβάζοντας τον Μυζάλη και βλέποντας όλους να τρέχουν με τα ακουστικά, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Πραγματικά η αίσθηση ήταν πολύ όμορφη και «απογειωτική», ώσπου προσγειώθηκα στην κυριολεξία ανώμαλα πάνω σε κάτι πέτρες και ευτυχώς τη γλίτωσα μόνο με βαθιές εκδορές σε όλο μου το σώμα. Και κάπως έτσι έληξε άδοξα και σύντομα για μένα το τρέξιμο μετά μουσικής. Μπορεί να μην ακούω βέβαια μουσική, όμως δε χάνω την ευκαιρία να εξασκώ την προσφιλή μου συνήθεια να τραγουδώ μεγαλοφώνως στην ερημιά, χωρίς να ενοχλώ κανέναν με τις φωνητικές μου επιδόσεις.

– Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Δεν αντέχω με τίποτα τον ήλιο και τη ζέστη, αλλά το τελειωτικό χτύπημα είναι μια απρόβλεπτη επιπλέον ανηφόρα εκεί που νομίζεις ότι φτάνεις στο τέρμα.

– Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Το δροσερό αεράκι, ένα σύννεφο που τα βάζει με τον ήλιο, το κελάηδισμα ενός πουλιού, το να ανακαλύπτω καινούριες διαδρομές σε μέρη που πίστευα πως τα έχω εξαντλήσει.

– Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Τρέχοντας έχεις την δυνατότητα να αναλογιστείς τα πάντα, από τα πιο ευτελή ως τα πιο σοβαρά, αλλά έχεις και την ευκαιρία να αδειάσεις από κάθε σκέψη και να αφεθείς στην καθαρή αίσθηση και εμπειρία.

Διαβάστε ακόμα: «Μόνο αφού απομυθοποιηθεί μπορεί η γυμναστική να επιτελέσει το ουσιαστικό έργο της»

– Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Από την ενθαρρυντική φαντασίωση του τερματισμού και κάποιες φορές, που έχω απομακρυνθεί πολύ στις ερημιές, από τη διαπίστωση ότι αν σταματήσω θα με βρει η νύχτα παρέα με τα τσακάλια.

– Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Μα ο κύριος λόγος που τρέχω είναι γιατί αποτελεί ακαταμάχητο συνδυασμό σωματικής, ψυχικής και πνευματικής άσκησης.

– Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Παίρνω μέρος συνήθως σε 4-5 αγώνες το χρόνο, σαν ένα αναζωογονητικό διάλειμμα στα μοναχικά χιλιόμετρα όλης της χρονιάς. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν στο 25αρι trail της Πάρνηθας γιατί δεν ήμουν ψυχικά και σωματικά προετοιμασμένος για τις απαιτήσεις της διαδρομής, αν και η ικανοποίηση του τερματισμού ήταν μεγάλη. Στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας η χαρά της καλής, για τα μέτρα μου, επίδοσης, συνοδεύτηκε από μερικές εφιαλτικές ημέρες, καθώς χωρίς να το καταλάβω έτρεξα με αρχόμενη ίωση, η οποία διέλυσε τον οργανισμό μου. Ο πιο αγαπημένος μου αγώνας είναι στο Κρυονέρι… πραγματική απόλαυση.

– Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο; Αν όχι, ονειρεύεστε να το κάνετε;
Αν και περιοδικά τρέχω μεγάλες αποστάσεις στην προπόνηση, αποφεύγω την πρόκληση του μαραθωνίου για λόγους που δεν έχω εξηγήσει ακόμα. Ίσως φοβάμαι ότι θα καταπιεστώ από το πρόγραμμα και την πειθαρχία που απαιτεί η προετοιμασία.

– Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Όπως μάλλον έχει γίνει αντιληπτό, δεν έχω ιδιαίτερα αγωνιστικό προφίλ. Νομίζω ότι έκανα 48΄ τα 10χλμ και 1.50΄ τον ημιμαραθώνιο. Μάλλον η κορυφαία μου επίδοση είναι ότι συνεχίζω να τρέχω.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Μπανάνες, χυμοί και ξηροί καρποί με μέλι.

– Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Να χτυπήσω ξύλο (τοκ, τοκ), εκτός από την προαναφερθείσα πτώση δεν έχω ιδιαίτερους τραυματισμούς

– Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Ευτυχώς η Καισαριανή όπου μένω προσφέρει πολλές διαδρομές. Συνήθως τρέχω στην Πανεπιστημιούπολη, στα άλση των Ιλισίων και του Σκοπευτηρίου και φυσικά σε όλο σχεδόν τον Υμηττό.

– Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Έχω τρέξει σε καταπληκτικά μέρη στην Ελλάδα, σε βουνά, δάση, φαράγγια, δίπλα σε λίμνες ή στη θάλασσα Η πιο αγαπημένη μου, «μυστική» διαδρομή είναι γύρω από τη λίμνη του Σμοκόβου στην Καρδίτσα.

– Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Το καλοκαίρι, το νυχτερινό τρέξιμο είναι ό,τι πιο ευχάριστο και στο χωριό που παραθερίζω πάνω από την Καρδαμύλη, υπάρχουν κάποιες ασφάλτινες ευθείες ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, η οποία εξασφαλίζει απόλυτο σκοτάδι. Το να σπριντάρεις στα τυφλά είναι μία από τις πιο απελευθερωτικές εμπειρίες.

– Κάνετε διατάσεις και πότε/πού;
Το ξέρω ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι και να μην το ομολογώ δημοσίως, αλλά κάνω σπανίως, εκτός από τους αγώνες όπου μου το θυμίζουν οι υπόλοιποι.

«Τρέχοντας μόνος σου φτάνεις πιο βαθιά μέσα σου, τρέχοντας με παρέα φτάνεις πιο κοντά στους άλλους».

– Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Όσο περνάει ο καιρός προτιμώ να αφήνομαι στις περιστάσεις και τις παρορμήσεις της στιγμής, χωρίς προκαθορισμένη διαδρομή, χωρίς να μετράω αποστάσεις και ταχύτητες.

– Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Τρέχοντας μόνος σου φτάνεις πιο βαθιά μέσα σου, τρέχοντας με παρέα φτάνεις πιο κοντά στους άλλους.

– Έχετε κάνει trail running στο βουνό;
Για μένα είναι αυτό που σου προσφέρει τις μεγαλύτερες προκλήσεις και συγκινήσεις, αν και μπορεί να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις, γι’ αυτό θα πρέπει να συνδυάζεις τη συνεχή εγρήγορση με την αυτοσυγκράτηση.

– Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;
Μόνο στην παραλία.

– Αν έχετε σκύλο, τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;
Δεν έχω σκύλο, αλλά έχω τρέξει παρέα με σκύλους, μολονότι δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Αν και δεν χρονομέτρησα, θα πρέπει να έσπασα το ατομικό μου ρεκόρ τις φορές που βρέθηκα κυνηγημένος από ευσυνείδητα τσοπανόσκυλα, που θεώρησαν ότι θα έπρεπε να κάνουν το καθήκον τους και να μου επιτεθούν, παρά το ότι δεν έδειξα απειλητικές διαθέσεις για το κοπάδι τους ή από κατοικίδια τα οποία είχαν τη φαεινή ιδέα να διαψεύσουν τις διαβεβαιώσεις των αφεντικών τους ότι « δε δαγκώνουν ποτέ».

– Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Έχοντας δουλέψει στον τομέα της εξάρτησης, ξέρω ό,τι υπάρχουν εξαρτήσεις τοξικές, που σε παγιδεύουν και σε συντρίβουν, κι άλλες που σου προσφέρουν κάτι να πιαστείς, για να συνεχίσεις να προσπαθείς και να ζεις.

– Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Αντιθέτως μου έχει δημιουργήσει καινούριες, λιγότερο βλαβερές βέβαια.

– Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Υπάρχουν μέρες που βαριέμαι, αλλά ξεπερνιούνται εύκολα. Όμως δυο περίπου φορές το χρόνο νιώθω μια ανάγκη να κάνω ένα διάλειμμα για καμιά βδομάδα.

– Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Παλαιότερα, βλέποντας τους άλλους να τρέχουν, ειδικά στις ανηφόρες, ήμουν σίγουρος πως ήταν για μαζοχιστές, μέχρι που άρχισα να το κάνω κι εγώ και τότε ένιωσα πως όντως έχει πολύ πλάκα.

– Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Η προφανής απάντηση είναι ότι λειτουργεί ως αντίδοτο στην περιρρέουσα κατάθλιψη. Ακόμα κι αν είναι, όμως, μια μόδα εγώ χαίρομαι πολύ που βλέπω τόσο κόσμο έξω να τρέχει, να δημιουργούνται ομάδες και παρέες γύρω από την εμπειρία του δρόμου. Για παράδειγμα, στο σχολείο που εργάζομαι, οι δρομείς-συνάδερφοι αυξάνονται κάθε χρόνο. Είναι μεγάλη μάλιστα η ικανοποίηση να παρασέρνεις κι εσύ κάποιον άλλο σε αυτή την «τρέλα»

– Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;
Αγαπημένοι μου δρομείς είναι οι φίλοι και οι γνωστοί που μοιραζόμαστε τις κοινές μας ανησυχίες και τον δρόμο. Για παράδειγμα θαυμάζω και καμαρώνω την αφοσίωση και την προσπάθεια του Γιώργου Μυζάλη και της Μάγδας Γκούμα που κατάφεραν να περάσουν σε «άλλο» επίπεδο. Επίσης, πρότυπά μου αποτελούν και οι κινηματογραφικοί δρομείς της ζωής, από τον Μπάστερ Κήτον και τον Θανάση Βέγγο ως τον Φόρεστ Γκαμπ. Μόνο με το Roadrunner (beep, beep!) δεν κατάφερα ποτέ να ταυτιστώ, εγώ ήμουνα πάντα με το κογιότ.

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Αρμένης – «Έκοψα οριστικά το κάπνισμα όταν αποφάσισα να τρέξω μαραθώνιο»

TAGS :
απόδραση Δημήτρης Παπαχαραλάμπους εθισμος τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook