Έκλειψη

Διαμαντένιο δαχτυλίδι, χάντρες του Baily και ολικότητα. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει, που από μικρός αναρωτιόμουν αν θα το έβλεπα ποτέ στην πραγματικότητα, που είχα διαβάσει σε βιβλία και sites, που είχα δει σε άπειρες φωτογραφίες, γινόταν τώρα μπροστά μου.

too fantastic not to tell
(Jack Kerouac)

Το ξέρεις. Το έχεις διαβάσει από μικρός στα βιβλία, έχεις δει πολλές φωτογραφίες τα τελευταία χρόνια σε sites. Πάντα σε εντυπωσίαζε. Πάντα σου άρεσε ό,τι είχε σχέση με τον ουράνιο θόλο, το «τι», το «πώς» και το «γιατί». Όλη η μαγική γνώση που άρχισε από την Κοσμογραφία του Λυκείου, για να φτάσει ως τα πολλά σχετικά internet sites. Θα εμπλουτίζεται και θα συνεχίζεται. Γιατί, «όσα βουνά κι αν ανεβούμε, πάλι θα είμαστε κάτω απ’ όλα τ’ άστρα», όπως λέει ο ποιητής.

Αστρονομία και Αστροφυσική. Η Μεγάλη Έκρηξη, Αστερισμοί και Γαλαξίες. Ελλειπτική και pulsars. Μετάπτωση του άξονα της γης και μαύρες τρύπες. Κόκκινοι γίγαντες και άσπροι νάνοι. Μα πάνω απ’ όλα, η σπάνια και εντυπωσιακή στη θεωρία, μέχρι την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2006, ολική έκλειψη ηλίου.

Την έζησα έντονα τότε. Υπήρχαν θέσεις στην Aegean από Αθήνα για Ρόδο και στο ιπτάμενο δελφίνι από Ρόδο για Καστελλόριζο. Τρίτη βράδυ αναχώρηση από το Ελ. Βενιζέλος, γεμάτο αεροπλάνο, πολλοί με τηλεσκόπια στις ειδικές θήκες. Μια υπέροχη πτήση 40 λεπτών και ξανά στο Νησί των Ιπποτών μετά από 19 χρόνια.

Τετάρτη πρωί περιμένοντας το ιπτάμενο δελφίνι στο Μανδράκι με σκέψεις πολλές να περνάνε από το μυαλό. Κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να μαζεύεται, Έλληνες, ξένοι, σε παρέες, μόνοι. Η μέρα υπέροχη, η θάλασσα λάδι, το δελφίνι ήρθε από την Κάλυμνο με μικρή καθυστέρηση και ξεκινήσαμε. Μετά από 2,5 ώρες ταξιδιού, φτάνουμε στο Καστελλόριζο.

Το ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας, πιο ανατολικά και από την Κωνσταντινούπολη. Μοναχικό νησί, μεταξύ Ρόδου και Κύπρου, έχει μια δική του αίγλη. Όμορφα σπίτια, μικρό λιμανάκι, κρυστάλλινα νερά, εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Ειδικά εκείνη την Τετάρτη, πάρα πολύς κόσμος.

Πανεπιστήμια από Ευρώπη και Αμερική, σύλλογοι, ερασιτέχνες αστρονόμοι, πολλά σχολεία, απλοί φίλοι της αστρονομίας, όλοι ένα μελίσσι με έναν σκοπό. Τηλεσκόπια, φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, με όλον τον ειδικό εξοπλισμό και τα φίλτρα, στημένα σε κάθε σημείο του νησιού που έβλεπε ήλιο. Στο σχολείο με το υπέροχο βότσαλο ήταν μαζεμένος κόσμος, ενώ λίγο πιο πέρα, σε ένα μικρό πανέμορφο λιμανάκι, άλλες παρέες ετοιμάζονταν.

Η πρώτη επαφή προσέλκυσε το ενδιαφέρον. Ο δίσκος της σελήνης άρχισε να κρύβει το δίσκο του ήλιου. Κατά τις 1:30 αρχίζει να φυσάει και να πέφτει η θερμοκρασία, έχουν μείνει περίπου 20 λεπτά για την αρχή της ολικής έκλειψης και τα μάτια όλων στον ουρανό. Σε λίγο μόνο ένας μικρός μηνίσκος του ήλιου φωτίζει και, μέχρι τη δεύτερη επαφή, η εντύπωση είναι ότι επικρατεί συννεφιά. Οι σκιές των αντικειμένων έχουν γίνει θολές, κάποιοι πρόσεξαν τα shadow bands.

Διαβάστε ακόμα:  Τριαντατρία ηλιοβασιλέματα στη σαβάνα

Η ώρα πλησιάζει, θεωρητικά έχουμε διαμαντένιο δαχτυλίδι, χάντρες του Baily και ολικότητα. Δεν μπορώ να ξέρω τι πρόσεξαν οι άλλοι, πιο έμπειροι και με πιο πολλές γνώσεις από μένα. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει, που από μικρός αναρωτιόμουν αν θα το έβλεπα ποτέ στην πραγματικότητα, που είχα διαβάσει σε βιβλία και sites, που είχα δει σε άπειρες φωτογραφίες, γινόταν τώρα μπροστά μου.

Σκοτάδι, σαν να έκλεισε ένας διακόπτης στη φύση, μέρα μεσημέρι. Απότομα, καμία σχέση με ό,τι ξέρουμε για τη μετάβαση από το φως στο σκοτάδι. Πραγματικό σκοτάδι. Μακρόσυρτα «Άαααα» και «Όοοοοο» γνήσιας έκπληξης, δέους και θαυμασμού. Όλοι, με γυμνό μάτι ή με όργανα χωρίς φίλτρα, να βλέπουμε έκθαμβοι το σκοτεινό δίσκο της σελήνης να έχει καλύψει τον ήλιο και, γύρω από αυτόν, το μεγαλειώδες ασημένιο στέμμα. Ο ορίζοντας ολόκληρος ένα απόκοσμο συμμετρικό σούρουπο. Ή χάραμα. Ή τίποτα από τα δύο.

Εντυπωσιασμένος, εμβρόντητος, χαρά και συγκίνηση. (Τα σκυλιά άρχισαν να αλυχτούν τρελαμένα). Το μυαλό μου άδειασε από κάθε σκέψη, έμεινα να κοιτάω. Περίμενα, μετά κατάλαβα πόσο γρήγορα περνάνε τα τρία αυτά λεπτά, εκείνη την ώρα είχε σταματήσει ο χρόνος. Κοντά στην τρίτη επαφή είδα και τις χάντρες και το δαχτυλίδι και την πρώτη ακτίνα που έφερε το φως ξανά, ακόμα πιο απότομα απ’ ό,τι έφυγε. Τα πλοία στο λιμάνι άρχισαν να σφυρίζουν, ίσως οι καπετάνιοι είναι ακόμα προληπτικοί, παρά την πλήρη επιστημονική εξήγηση και κατανόηση του φαινομένου. Λίγα λεπτά μετά, κανείς δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον. Άρχισαν να μαζεύουν και να ετοιμάζονται για την επιστροφή.

Μια τελευταία βόλτα στο νησί και ένα χαμόγελο στο πρόσωπο όλων ανεξαιρέτως! Είχαμε την ευκαιρία (και όχι μόνο την τύχη) να ζήσουμε το πιο συγκλονιστικό, το πιο εντυπωσιακό μη θανατηφόρο φυσικό φαινόμενο που μπορεί να ζήσει άνθρωπος πάνω στη Γη.

Στο δελφίνι του γυρισμού, ευτυχισμένα πρόσωπα. Κουρασμένοι αρκετοί, αλλά χαρούμενοι, έτσι απλά. Σκέψεις πολλές. Γιατί είναι τόσο συγκλονιστική η εμπειρία μιας ολικής έκλειψης ηλίου; Δεν είναι μόνο η εξαιρετική σπανιότητα. Είναι η μεγαλοπρέπεια, είναι όλες οι αισθήσεις, είναι η μαγεία.

Είναι και η συνειδητοποίηση, για πολλοστή φορά, του «πόσο μικροί είμαστε». Υλικά και πνευματικά. Ένα απόλυτο τίποτα. Μιλάμε για ένα σπάνιο, με τα ανθρώπινα μέτρα του χρόνου, φαινόμενο ενός πλανήτη κι ενός δορυφόρου του, που περιστρέφεται γύρω από ένα αστεράκι, ελάχιστο κομμάτι ενός γαλαξία, με τη σειρά του ελάχιστο κομμάτι του γνωστού σύμπαντος. Αλλά στον μικρόκοσμό μας, είναι κάτι.

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας. Ο ζωοδότης. Μια ακτίνα είναι αρκετή για να φωτίσει. Ακόμα και λίγο πριν την ολικότητα, η εντύπωση είναι ότι υπάρχει συννεφιά.

Το σκοτάδι πέφτει απότομα, σαν διακόπτης. Δεν το καταλαβαίνει κάποιος αν δεν το ζήσει. Ξαφνικά η μέρα γίνεται νύχτα, έρχονται όλα σε πλήρη και απόλυτη αντίθεση με ό,τι θεμελιώδες είμαστε προγραμματισμένοι (ίσως) και μαθημένοι (σίγουρα) σε όλη μας τη ζωή.

Σύγκρουση μεταξύ αυτού που πρέπει να είναι και αυτού που βλέπεις και αισθάνεσαι ότι είναι. Ο οργανισμός «αρνείται» να το δεχτεί και την ίδια στιγμή το βλέπεις, εκεί, να υπάρχει και να επηρεάζει τα πάντα. Ξέρεις ότι είναι μεσημέρι, αλλά μπορείς και κοιτάς τον ήλιο, για να δεις ένα μαύρο κύκλο με ένα υπέροχο στέμμα γύρω του. Κάποιοι που είχαν στήσει φωτογραφικές μηχανές έμειναν να κοιτάζουν και δεν πήραν ούτε μια φωτογραφία!

Αισθαντικά και διαισθητικά, λογικά και υποσυνείδητα ανατρέπεται η βασικότατη τάξη των πραγμάτων, η Αρχή, με εξαιρετικά βίαιο μα, συγχρόνως, εντυπωσιακά ανώδυνο τρόπο. Δεν είναι μόνο η όραση, όπως όταν βλέπεις μια πανσέληνο ή τ’ αστέρια. Είναι το κρύο και ο αέρας, είναι η ακοή, είναι οι σκιές, το κάθε ένα από μόνο του είναι εντυπωσιακό, πόσω μάλλον όλα μαζί. Νόμιζες ότι το ξέρεις, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ξέρεις τίποτα… Όπως είπε και ο Αϊνστάιν: Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση.

Δεν προσπαθώ να περιγράψω κάτι που όλοι λένε πως είναι πέραν κάθε περιγραφής. Απλώς να δώσω τροφή για όνειρα…

Διαβάστε ακόμα: Ο φωτογράφος Λουκάς Χαψής σε κάθε ολική έκλειψη βρισκόταν εκεί.

TAGS :
έκλειψη Ελλάδα ηλιος ολική σελήνη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook