«Αν το ίδιο περιστατικό είχε συμβεί πριν από δεκαπέντε χρόνια, η αντίδρασή μου θα ήταν διαφορετική από αυτή που ήταν τώρα, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μια λέξη: ήρεμη». Φωτογραφία: Laurence Vagner/Flickr

Ξεκινώντας να γράψω για τις ωφέλειες του Ζαζέν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου από αυτό που διαβάζετε. Ωστόσο, ένα απολύτως αληθινό περιστατικό από την πραγματικότητα των τελευταίων τριών ημερών εικονογραφεί γλαφυρά πώς η συγκεκριμένη άσκηση έχει λειτουργήσει επάνω μου και άρα μπορεί να λειτουργήσει στον καθένα (είμαι βουδιστής, συνεπώς δεν πιστεύω σε «φωτισμένες οντότητες» και λοιπές ανοησίες).

Επί τροχάδην, τα ξημερώματα της χθεσινής μέρας με ειδοποίησε ο αδερφός μου ότι η μητέρα μας έπαθε κάποιο ατύχημα και ότι, αν και μόνο επιπόλαια τραυματισμένη, βρισκόταν σε σύγχυση και σε σχεδόν πλήρη αποπροσανατολισμό. Μια σύντομη συνομιλία το επιβεβαίωσε: η πρώτη της αντίδραση ήταν «πού είσαι βρε συ; –έχεις εξαφανιστεί δυο μέρες!», ενώ στην ερώτησή μου αν ξέρει πού βρίσκομαι (δεν είναι δα και τόσο εύκολο να το ξεχάσει κανείς…), η απάντηση ήταν ασαφής.

Είχα πλήρη συναίσθηση της κατάστασης και των δυνητικών συνεπειών της, όμως απουσίαζαν εντελώς τα συναισθηματικά σκουπίδια που συνήθως συνοδεύουν τη συνειδητοποίηση αυτή.

Είπα στον αδερφό μου να την αφήσει να κοιμηθεί και όταν ξημέρωσε επιστράτευσα τον ίδιο και μια όψιμη πλην καλή φίλη νοσηλεύτρια (φυσικά όλοι μου οι φίλοι γιατροί είναι σε διακοπές –ταυτόχρονα) για ένα πλήρες τσεκ-απ διάρκειας σχεδόν έξι ωρών. Για όλο αυτό το διάστημα, στο νου μου έπαιζαν δύο σενάρια: εγκεφαλική αιμορραγία από την πτώση ή ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που οδήγησε στην πτώση; Για να βγάλω από τη μέση το όποιο σασπένς και να υπογραμμίσω ότι όσο «Χάουζ» και αν έχεις δει (πολύ, εν προκειμένω) δεν γίνεσαι γιατρός, τελικά η απάντηση δεν ήταν τίποτα από τα δύο, αλλά ένας συνδυασμός λοίμωξης, ανεβασμένου σακχάρου και περιτραυματικής αμνησίας, που πιθανώς θα περάσει με την κατάλληλη αγωγή για τα δύο προηγούμενα.

Πού κολλάει το Ζαζέν; Αν το ίδιο περιστατικό είχε συμβεί πριν από δεκαπέντε χρόνια, σίγουρα η αντίδρασή μου θα ήταν διαφορετική από αυτή που ήταν τώρα, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μια λέξη: ήρεμη. Προφανώς η κατάσταση με είχε ανησυχήσει και προφανώς η ιδέα ότι η μητέρα μου είχε πάθει εγκεφαλικό και, άρα, ίσως είχε χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό της (ουσιαστικά δηλαδή είχε πάψει να είναι απολύτως αυτό που αποκαλώ «η μητέρα μου») ήταν, επιεικώς, θλιβερή. Όμως καμία από τις παραπάνω σκέψεις δεν έκατσε στο νου μου αρκετά ώστε να ριζώσει και να αρχίσει να αναπτύσσεται. Ακόμα και η πιθανότητα ότι συνέβαινε το δεύτερο έμοιαζε να συμβαίνει κάπου αλλού, σε κάποιον άλλον –και, για να προλάβω σχόλια περί ψυχολογικής αποσύνδεσης/αποστασιοποίησης, σπεύδω να πω ότι η αίσθηση ήταν διαφορετική.

Είναι το Ζαζέν υπεύθυνο για αυτό; Ανεπιφύλακτα, ναι! Είχα πλήρη συναίσθηση της κατάστασης και των δυνητικών συνεπειών της, όμως απουσίαζαν εντελώς τα συναισθηματικά σκουπίδια που συνήθως συνοδεύουν τη συνειδητοποίηση αυτή. Έτσι κατάφερα αφενός να λειτουργήσω αποτελεσματικά ως προς τις ενέργειες που έπρεπε να γίνουν και αφετέρου να μη φορτιστώ παραπάνω επιβαρύνοντας και τον εαυτό μου και τους δικούς μου, στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία. Αν αυτό δεν είναι πραγματική και ουσιαστική ωφέλεια, μάλλον χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνουν οι συγκεκριμένες λέξεις –αλλά αυτό ας το αφήσουμε για την επόμενη φορά.

 

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής, και παρεμπιπτόντως μοναχός Ζεν.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top