Ο Γιώργος Μυζάλης δεν ξέρει αν θα μπορούσε να γίνει καλός δρομέας, αλλά μερικές φορές τον πιάνουν διάφορες σκέψεις. Σκέψεις του τύπου: αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, ίσως να έκανε επάγγελμα το τρέξιμο. (Πίνακας: Miki de Goodaboom)
Όσοι με διαβάζετε συστηματικά, είτε εδώ στο Andro, είτε στο musicspins, είτε σε κάποιο από τα άλλα sites που γράφω, γνωρίζετε ότι η μεγαλύτερή μου αγάπη -μεγαλύτερη κι από το τρέξιμο- είναι η μουσική και το τραγούδι. Αυτήν αγάπησα από μικρό παιδί, αυτήν σπούδασα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, για αυτήν γράφω τα περισσότερα κείμενά μου, αυτή με συντρόφευσε και στα πρώτα μου δρομικά βήματα. Την αγάπησα και την αγαπώ τόσο πολύ που, σχεδόν υπνωτισμένα και χωρίς να το καταλάβω, την μετέτρεψα σε σπουδές και κατόπιν σε δουλειά. Έτσι, όπως λένε οι Κινέζοι, για να μην αισθάνομαι ποτέ ότι δουλεύω και να ερωτοτροπώ μαζί της ασταμάτητα.
Η συγκεκριμένη επιλογή μου, ωστόσο, πέραν από χίλια καλά που έχει, περιλαμβάνει και ένα κακό. Επιλέγοντας τη μουσική επιμόρφωση και κατάρτιση, (ξ)έχασα από μικρός την αδιαμεσολάβητη προσέγγιση κάθε μελωδίας (στη δευτέρα δημοτικού ξεκίνησα στο ωδείο). Έτσι, σύντομα, σταμάτησα να είμαι ένας απλός ανυποψίαστος ακροατής που προσεγγίζει μόνο συναισθηματικά ένα τραγούδι και μετατράπηκα σε έναν «ψείρα» που συχνά χαλιέται «δι’ ασήμαντον αφορμή». Το έχω ξαναγράψει: υπάρχουν φορές που θα προτιμούσα να μη μπορώ να καταλάβω ότι η κιθάρα του Φοίβου Δεληβοριά είναι ελαφρώς ξεκούρδιστη, για να μπορώ να απολαύσω το καθαρό συναίσθημα της ερμηνείας του.
Τι κάνεις αν το χόμπι σου γίνει επάγγελμα, λοιπόν; Πέραν της ευγνωμοσύνης που οφείλεις στο σύμπαν και στον εαυτό σου για την προσέγγιση της ευτυχίας μέσω του επαγγέλματος (που άλλους τους ταλαιπωρεί οκτώ και δέκα ώρες ημερησίως, ενώ εσένα σε χαροποιεί ασταμάτητα και για πολύ περισσότερο), αναζητάς ένα νέο χόμπι. Αυτό έκανα λοιπόν κι εγώ και κατέληξα τρεχαλατζής. Για να βγάλω αργότερα κι εκείνο το «τσιτάτο» και «πιασάρικο» σλόγκαν που έγραφα δεξιά και αριστερά: «δεν ξέρω αν ακούω μουσική για να τρέχω ή τρέχω για να ακούω μουσική». Μερικές φορές, μάλιστα, κάτι «σκανδαλιάρικες» σκέψεις κυριεύουν στο μυαλό μου. Σκέψεις του τύπου: αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, ίσως να έκανα επάγγελμα το τρέξιμο και χόμπι τη μουσική. Σκέψεις που φανερώνουν την ικανοποίησή μου και την πληρότητα που απολαμβάνω από την ενασχόλησή μου με αυτά τα δύο μετερίζια.
Ο Γιώργος Μυζάλης με την Πόπη Αστροπεκάκη και την Αθανασία Τσουμελέκα.
Δεν ξέρω καθόλου αν θα μπορούσα να γίνω καλός δρομέας. Δεν εντοπίζω ιδιαίτερο ταλέντο στο τρέξιμό μου. Ένας δρομέας σαν όλους τους άλλους είμαι, θαρρώ. Ίσως λίγο πιο ταγμένος και προγραμματισμένος. Ωστόσο, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, γίνομαι «κολαούζος» των elite δρομέων μας, είτε σε κάποια χαλαρή τους προπόνηση, είτε σε κάποια τους προθέρμανση πριν τους αγώνες. Έτσι για να «κλέψω» λίγη από την λάμψη και την αύρα τους. Και είναι όλοι τους τόσο δεκτικοί και καλοσυνάτοι, που με ανέχονται. Παλαιότερα, με την αγαπημένη μου Πόπη Αστροπεκάκη (πρωταθλήτρια Ελλάδος στο Μαραθώνιο) φωτογραφιζόμασταν παρέα πριν από κάποιο αγώνα (σ.σ. σκεφτόντουσαν οι φωτογράφοι: δεν μπορεί, για να «ζεσταίνεται» με την Αστροπεκάκη θα είναι κάποιος καλός). Άλλοτε, συντρέχαμε στην παραλιακή και με την χρυσή ολυμπιονίκη μας, την «έξω καρδιά – ακομπλεξάριστη» Αθανασία Τσουμελέκα.
Πιο πρόσφατα, έτρεξα ένα long run με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, έναν από τους πιο αξιόλογους δρομείς μεγάλων αποστάσεων της χώρας κι έναν σπουδαίο δημοσιογράφο με σημαντικές επιτυχίας στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Ο Γιάννης, παράλληλα με τις παραπάνω αναγνωρισμένες του ιδιότητες, έχει μία ακόμα, άγνωστη στους πολλούς, θαρρώ (ελπίζω να μη μου θυμώσει αν τον «ξεμπροστιάζω» από προαίσθημα): είναι εξαιρετικά σεμνός και ντροπαλός, σε βαθμό που δεν του επιτρέπει να απολαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει στο δρομικό κίνημα. Η συγκεκριμένη, βέβαια, σεμνότητα και συστολή του, τον καθιστά αδύναμο να αρνηθεί ένα κυριακάτικο long run σε έναν ερασιτέχνη δρομέα (σαν εμένα).
Φουσκώνω σαν το παγώνι όποτε μου συμβαίνουν τέτοιες δρομικές συναντήσεις. Καμώνομαι τον σπουδαίο δρομέα και μονολογώ μέσα στο κεφάλι μου: «ααααχ, αν το είχα ξεκινήσει από μικρός». Ψωνάρα…
Διαβάστε ακόμα: «Μάθε το σώμα σου και τρέξε με την καρδιά σου!»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
