BN-IB286_cover_GR_20150423171238

Σε πολλές οικογένειες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, η καλοκαιρινή δουλειά είναι σαν «κανόνας», για να μάθουν οι νέοι πώς βγαίνει το ψωμί. (Φωτογραφία: Bettmann/Corbis)

Όταν ήμουν στη Σχολή, ο πατέρας μου, κάθε καλοκαίρι, φαγωνόταν να πάω να δουλέψω. Η αλήθεια είναι ότι φαγωνόταν απ’ όταν ήμουν στο Λύκειο, αλλά επενέβαινε πάντα η μάνα μου. Η οποία, βέβαια, όταν ανακάλυψε ότι μου είχε πάρει κρυφά μηχανάκι για να μου το δώσει όταν θα τέλειωνα την Γ’ Γυμνασίου, τον έβαλε και το πούλησε. Τότε είχα απογοητευτεί, τώρα την καταλαβαίνω.

Γιατί, στα 18 της, ο ερωτευμένος πατέρας μου την έβαζε να οδηγεί τη Lambretta του, για να ανεμίζουν τα ξανθά μαλλιά της, ώσπου κάποια στιγμή σουρομαδιάστηκαν κι οι δυο σε κάποιο χωματόδρομο στον Άγιο Αντρέα και επέζησαν παρά τρίχα. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, του 1950, η δικιά μου είναι των eighties.

Κάθε καλοκαίρι, λοιπόν, ο Τίμος κανόνιζε με κάποιο πελάτη της εταιρείας να πάω να δουλέψω σε βουλκανιζατέρ, παραπαίδι δηλαδή, να κουβαλάω λάστιχα. Κάθε χρόνο μού έλεγε την ιστορία εκείνου του γόνου της οικογένειας Michelin, που τον είχαν στείλει incognito στην Ελλάδα, ένα πλούσιο Γαλλάκι από το Παρίσι, για να μάθει τη ζωή ξεφορτώνοντας λάστιχα στην αποθήκη της θυγατρικής του εργοστασίου του μπαμπά του.

Και κάθε χρόνο η Δάφνη επενέβαινε αποφασιστικά. Η εργασιακή ηθική μπορούσε να περιμένει, της αρκούσε ότι ήμουν καλός μαθητής και ότι θα γινόμουν επιστήμων. Ώσπου, εκείνο το καλοκαίρι του 1989, ανάμεσα στο 4ο έτος και το 5ο, ο Τίμος μ’ έπεισε ότι μηχανικός θα γινόμουν κι έπρεπε να κάνω «πρακτική άσκηση» σε εργοστάσιο κι όχι στη Μύκονο και στη Σαντορίνη, όπως τα προηγούμενα καλοκαίρια.

Μάταια εξήγησα ότι ήμουν μηχανολόγος μηχανικός κι ήθελα να μάθω την παραγωγή. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό το σενάριο θα το έβρισκαν ακόμα και προσβλητικό.

Πήρε έναν κολλητό του, ο οποίος είχε μεγάλο εργοστάσιο αμαξωμάτων φορτηγών, βαριά δουλειά με λαμαρίνες, στράντζες και ηλεκτροκολλήσεις, και το κανόνισε. Η αλήθεια είναι πως το είδα «τουριστικά» και σαν εμπειρία. Ξυπνούσα την ώρα που κανονικά θα έπεφτα για ύπνο, παρκάριζα το ολοκαίνουργιο, απαστράπτον, σπορτίβικο Starlet μου λίγο πιο μακριά από την πύλη για να μη με δουν, και χτυπούσα την κάρτα μου για να πιάσω δουλειά, βοηθός χειριστή στράντζας.

Για ένα οκτάωρο σήκωνα εκατοντάδες λαμαρίνες, ως φοιτητής που δούλευε για τα έξοδά του. Είχα βγάλει και βιβλιάριο ΙΚΑ. Τα οκτάωρα, βέβαια, δεν έμελλε να είναι πολλά. Κάποιος σφύριξε στους «συναδέλφους» μου ότι ο πατέρας μου ήταν κολλητός του αφεντικού, και τι δουλειά είχε το πλουσιόπαιδο να κάνει τον εργάτη, αν όχι επειδή το έβαλαν να ρουφιανεύει;

AHbhjFOtyNFluhvEm7tH

Η μικρή κόρη του Barack Obama δεν κατάφερε να «ξεφύγει» και αυτό το καλοκαίρι έπιασε δουλειά σε ένα εστιατόριο με θαλασσινά. (Φωτό: Boston Herald)

Μάταια εξήγησα ότι ήμουν μηχανολόγος μηχανικός κι ήθελα να μάθω την παραγωγή. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό το σενάριο θα το έβρισκαν ακόμα και προσβλητικό, να κάνει δηλαδή ένας πιτσιρικάς για πλάκα αυτό που εκείνοι έκαναν για βιοπορισμό. Με πίστεψαν, γιατί με είχαν συμπαθήσει, αλλά μπροστά μου κουβέντα πια για ωράρια και εργοδοσία, μόνο για γκόμενες και Ολυμπιακό.

Το απόγευμα που γύριζα σπίτι εξηγούσα στη μαμά Δάφνη, με εξαιρετικά πειστικό ύφος, πόσα μάθαινα και πόσο excited ήμουν από τους κινδύνους της δουλειάς: πώς είχα κάψει τα δάχτυλά μου επειδή έπιασα χωρίς γάντι εκείνο το κομμάτι χάλυβα που μόλις είχε κοπεί με οξυγόνο και πόσο έπρεπε να προσέχω μη μου κόψει τα χέρια η στράντζα.

Γουάου! Το κόλπο έπιασε. Μια εβδομάδα μετά έφυγα να «ξεκουραστώ», πριν από την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Από την Ελληνίδα μάνα έως τους συνδικαλιστές και τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας όλα ήταν με το μέρος μου, και η εργασιακή ηθική του πατέρα μου χαμένη από χέρι. Σε μια εβδομάδα ήμουν στη Σαντορίνη.

Σιγά μην ήμουν κάνα Αμερικανάκι σαν την Sasha Obama…

//Ο Γρηγόρης Φαρμάκης είναι μηχανικός και επιχειρηματίας.

 

Διαβάστε ακόμα: 10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top