«Με το ροκ μπαρ που άνοιξε στον Πειραιά ο Γιάννης (αριστερά), το ότι μου πρόσφερε ένα νέο στέκι να φεύγω όποτε εγκλωβιστώ και να πίνω δίπλα από το σπίτι μου ένα ποτό, είναι κάτι σαν άτυπη οικογένεια στη ζωή μου», λέει ο Γιώργος Λυκουρόπουλος (δεξιά).

«Με το ροκ μπαρ που άνοιξε στον Πειραιά ο Γιάννης (αριστερά), το ότι μου πρόσφερε ένα νέο στέκι να φεύγω όποτε εγκλωβιστώ και να πίνω δίπλα από το σπίτι μου ένα ποτό, είναι κάτι σαν άτυπη οικογένεια στη ζωή μου», λέει ο Γιώργος Λυκουρόπουλος (δεξιά).

Γιώργος Λυκουρόπουλος: «Από όταν γνώρισα τον Γιάννη στο Πεντάγωνο…»

Συνήθως οι αντρικές φιλίες συνδέονται με το σχολείο, την μπάλα, το στρατό και τις γυναίκες. Το να συνδέσεις μια φιλία με έναν άλλο άντρα από τα 30 σου και μετά, μάλλον σπάει το στερεότυπο και προκαλεί μια απορία. Αυτό συνέβη με τον Γιάννη. Εγώ είχα πάρει αναβολές λόγω Πανεπιστημίου και πήγα στο Ναυτικό στα 29 μου. Ένα χρόνο μετά τον Πόρο και τη Ναυκρατούσα και την ποδοσφαιρική ομάδα του Ναυτικού και την Εθνική Ενόπλων –παρακαλώ!– βρέθηκα στο Πεντάγωνο όπου συνάντησα στα καλά καθούμενα έναν Πειραιώτη.

«Βρισκόμασταν με το Γιάννη στα στέκια μας στον Πειραιά. Αμερικάνικο, Jimmy and the Fish, μουσικές, φαγητά, μεθύσια…»

Η έκπληξη συνίσταται στο ότι στον Πειραιά, όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε νωρίτερα από τα 30 μας. Ειδικά όσοι παρεπιδημούσαμε γύρω από τη Μαρίνα Ζέας, την Καλλίπολη, τη Φρεαττύδα, το Πασαλιμάνι, την Καστέλλα. Πώς μου ξέφυγε αυτός που μου αποκαλύπτει ότι είναι Πειραιώτης και μένει 500 μέτρα από το σπίτι μου –εγώ στην Καστέλλα κι εκείνος στο Πασαλιμάνι.

«Πώς μου είχε ξεφύγει αυτός που, όταν συναντηθήκαμε στο Πεντάγωνο, μου αποκάλυψε ότι είναι Πειραιώτης και έμενε 500 μέτρα από το σπίτι μου –εγώ στην Καστέλλα κι εκείνος στο Πασαλιμάνι».

«Πώς μου είχε ξεφύγει αυτός που, όταν συναντηθήκαμε στο Πεντάγωνο, μου αποκάλυψε ότι είναι Πειραιώτης και έμενε 500 μέτρα από το σπίτι μου –εγώ στην Καστέλλα κι εκείνος στο Πασαλιμάνι».

Και μετά αρχίζουν οι αφηγήσεις, ανάμεσα σε μνημειώδεις φάρσες που κάνει στους πιτσιρικάδες στο Επιτελείο και κουβέντες για τη δουλειά στη δημοσιογραφία, διότι αποκαλύπτεται επίσης ότι δουλεύουμε σε παρόμοιες δουλειές –και δη στα περιοδικά. Έπειτα μου φαινόταν παράξενο και το επώνυμό του, Σεμιτέκολο –τι σημαίνει, ότι έχουμε έναν καλλιτέχνη μες στα πόδια μας και δεν το ξέραμε;

Διαβάστε ακόμα: «Έχουμε φτάσει στο σημείο να πλακωνόμαστε στις μπουνιές κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, και μετά να φιλιόμαστε»

Αλλά, ως γνωστόν οι θεωρίες συνωμοσίας δεν έχουν ποτέ πραγματική βάση. Ο Γιάννης ήταν ένας απλός Πειραιώτης –και κατά βάση απλό παιδί. Μετά κατάλαβα ότι τον περνάω και τρία χρόνια, αλλά ποτέ η ηλικία δεν μας απασχόλησε. Μόνο όταν καταλάβαινα ότι εγώ και στα 18 μου και στα 30 μου ο ίδιος ήμουν, δηλαδή λίγο πιο βαρύς από τον Γιάννη, που ήταν ένα περιβόλι από εφηβικές ατάκες, ιστορικές σαχλαμάρες για να ελαφραίνουμε την ατμόσφαιρα και περιστατικά πενταήμερης από το σχολείο –όπου δεν είχαμε ποτέ βρεθεί. Αυτό ήταν φανερό ότι εμένα με ανακούφιζε: επιτέλους ενώ όλα τα έβλεπα σοβαρά κάποιος με χαλάρωνε με τα αστεία και τις φάρσες του σαν να θέλει κάθε λίγο και λιγάκι να πάρει αποβολή από το σχολείο.

Στην πορεία όλα συνεχίστηκαν. Χωρίς κανένα προγραμματισμό πάντα κάναμε παράλληλες πορείες. Δουλέψαμε στους ίδιους εκδοτικούς ομίλους περιοδικών –σε διαφορετικούς ορόφους στον Κωστόπουλο, που ο Γιάννης τον έλεγε «θείο», και μαζί με τον Φώτη τον Τσιμέλα και άλλους φίλους μαζευόμασταν τα απογεύματα στα γραφεία και κάναμε παρέα στον χαμογελαστό Δημήτρη Αργυρόπουλο, με το ζιζάνιο της παρέας να είναι ο Πειραιώτης φίλος μου. Στο Max με τον Αναγνωστάκη, αλλά και μετά τον Αναγνωστάκη.

Χωρίς κανέναν προγραμματισμό, οι δυο τους έκαναν παράλληλες πορείες. «Δουλέψαμε στους ίδιους εκδοτικούς ομίλους περιοδικών...», λένε.

Χωρίς κανέναν προγραμματισμό, οι δυο τους έκαναν παράλληλες πορείες. «Δουλέψαμε στους ίδιους εκδοτικούς ομίλους περιοδικών…», λένε.

Βρισκόμασταν στα στέκια μας στον Πειραιά –που για μας και όσους ξέρουν τις γειτονιές μας, είναι θεσμός. Αμερικάνικο, Jimmy and the Fish, μουσικές φαγητά, μεθύσια, Πάσχα στα νησιά σαν πενταήμερες σχολείου, ιστορίες με τον Μιχάλη Τάσση που έχει σημαδέψει όλους μας στον Πειραιά να βάζει κάτι βράδια ροκ εν ρολ και αμερικάνικη τζαζ στο θεωρείο του Αμερικάνικου και ο Γιάννης μια ζωή να έχει τη μεγαλύτερη αντοχή που έχω δει σε άνθρωπο στα σφηνάκια.

Έκτοτε, ο Γιάννης έκανε πραγματικότητα το όνειρό του μετά τη δημοσιογραφία, που ήταν να ανοίξει ένα ροκ μπαρ στον Πειραιά. Νομίζω ότι για μένα, που η ελευθερία μου είναι η μέγιστη αξία της ζωής μου, το ότι μου πρόσφερε ένα νέο στέκι να φεύγω όποτε εγκλωβιστώ και να πίνω δίπλα από το σπίτι μου ένα ποτό, είναι κάτι σαν άτυπη οικογένεια στη ζωή μου.

«Ο Γιάννης μια ζωή έχει τη μεγαλύτερη αντοχή που έχω δει σε άνθρωπο στα σφηνάκια».

Και δεν θα ξεχάσω ένα από τα πιο αστεία περιστατικά που θυμάμαι από αυτό το συνεχώς και ακατανόητα για μένα αγχωμένο πειραχτήρι, τον Γιάννη Σεμιτέκολο, όταν κάποτε, περνώντας πρωί πρωί κάτω από το σπίτι μου στο Πασαλιμάνι, με πήρε τηλέφωνο 9 η ώρα για να μου πει τι; «Λυκουρόπουλεεεε!». «Τι έπαθες πρωί πρωί;», του λέω. «Δεν θα παντρευτούμε ποτέ ρε εμείς, ποια θα μας πάρει τέτοια ρεμάλια που είμαστεεεεε»; Γιαννάκη, σου έχω μια έκπληξη. Εγώ έχω κάποιες προτάσεις και τις μελετάω.

Διαβάστε ακόμα: «Για όλα φταίει η Δέσποινα Βανδή»

Στην επόμενη σελίδα, Γιάννης Σεμιτέκολο: «Με τον Γιώργο για πάντα στο Λιμάνι»

 

1  2

1 2

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top