Το Ladies Run ενισχύει τον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών του Δήμου Πειραιά 
Ιστορίες καθημερινής προσφοράς από τον Δεσμό 
Ιστορίες καθημερινής προσφοράς: η σημασία του να λέγεσαι άνθρωπος 
Το Ladies Run κοντά στα ασυνόδευτα κορίτσια στη ΜΚΟ «Ζεύξις» 
Το Ladies Run στο ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού 
«Αυτή η νωχελικότητα, το cool, η ψυχραιμία που χαρακτηρίζει τον Γιώργο, μπορεί να σου ανεβάσει την πίεση, να σου προκαλέσει υστερία…»
Γιάννης Σεμιτέκολο: «Με τον Γιώργο στο Λιμάνι της καρδιάς μας»
Ένας άγνωστος, πριν από πολλά πολλά χρόνια, είπε πως οι φίλοι που κάνεις στον στρατό μένουν για πάντα. Η τύχη του προφανώς και αγνοείται αλλά η ρήση του αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες σοφίες της ζωής. Αυτή η ρήση, αυτή η αλήθεια, σε συνδυασμό με την παράλληλη επαγγελματική πορεία, την αγάπη για τα ταξίδια και τις…γυναίκες, είναι που μας ένωσαν με τον Γιώργο κάπου στα τέλη του 1997. Και ο Πειραιάς. Το Μεγάλο Λιμάνι, το λιμάνι της καρδιάς μας, που όσο κι αν οι Σειρήνες μας τραγουδούσαν, προκαλώντας μας να τον προδώσουμε όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στα βόρεια της Αθήνας, εμείς του μείναμε πιστοί. Το μαρτυρούν και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχουν γράψει τα αυτοκίνητά μας.
Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που μας κρατούν δεμένους, κολλητούς, από τότε μέχρι σήμερα. Φανατικός Ικαριώτης, φανατικός Πειραιώτης, ένας κόσμος χωριστά. Συνδυασμός- άντε βγάλε άκρη, τρία πουλάκια κάθονται. Δυο διαφορετικές κουλτούρες στο μυαλό και την ψυχή του που τον κάνουν διαφορετικό, ιδιαίτερο. Και μια μοναδική χημεία που υπάρχει μεταξύ μας, και μας ενώνει ακόμη σε πράγματα που μας χωρίζουν. Το ποτό και το τσιγάρο για παράδειγμα, που ο Γιώργος απεχθάνεται αλλά εγώ αγαπώ. Το ξενύχτι –ο Γιώργος είναι άρρωστος αν δεν κοιμηθεί νωρίς. Harley εγώ, βέσπες αυτός. Ολυμπιακός εγώ, με κανέναν ο Γιώργος. Ανεξάρτητος. Με μια μικρή αδυναμία στον Εθνικό. Του Πειραιά, βεβαίως βεβαίως.
«Harley εγώ, βέσπες ο Γιώργος», λέει ο Γιάννης. «Εγώ αγαπώ το ποτό και το τσιγάρο, ο Γιώργος τα απεχθάνεται. Σε μένα αρέσει το ξενύχτι, αυτός είναι άρρωστος αν δεν κοιμηθεί νωρίς. Σε αντίθεση με εμένα, είναι υπέρ-νοικοκύρης, το σπίτι του πάντα λάμπει από καθαριότητα».
Ο Γιώργος είναι οξυδερκής επαγγελματικά. Ξέρει να προβλέπει σχεδόν πάντα αυτό που θα συμβεί και γι αυτό παίρνει – σχεδόν πάντα– τις σωστότερες αποφάσεις. Και είναι κανονικός εργασιομανής αλλά με έναν δικό του τρόπο, Ικαριώτικο. Αν δεν τον ξέρεις καλά, μπορεί να σου φανεί μαλθακός, όταν όμως τον συναναστραφείς και δουλέψεις στο πλευρό του, καταλαβαίνεις πως κυριολεκτικά δουλεύει και στον… ύπνο του. Απλώς χρησιμοποιεί διαφορετικό βιολογικό ρολόι από το δικό σου, χτυπάει «άλλου είδους κάρτα», σε ένα «άλλου είδους γραφείο»!
Αυτή η νωχελικότητα, αυτό το cool, αυτή η ψυχραιμία που τον χαρακτηρίζει, μπορεί να σου ανεβάσει την πίεση, να σου προκαλέσει υστερία. Στο τέλος όμως, είναι αυτός που θα έχει δώσει λύση στο πρόβλημα κι εσύ, που θα έχεις ζοριστεί, θα έχεις σιχτιρίσει, θα έχεις βαρέσει κόκκινα από το άγχος, μένεις να αναρωτιέσαι «μα πώς το έκανε, πώς το κατάφερε, εγώ τι κάνω λάθος;»
Διαβάστε ακόμα: «Ο φίλος μου μού πίνει το αίμα ως επιχειρηματίας»
Τον φίλο μου τον Γιώργο τον ζηλεύω. Και τον θαυμάζω. Πρώτα απ’ όλα γιατί όλα αυτά τα χρόνια που τον ξέρω, δεν του έχει πέσει ούτε μια τρίχα από το μαλλί. Και είναι φωτογενής, βγαίνει κούκλος στο γυαλί. Γιατί, σε αντίθεση με εμένα, είναι υπέρ-νοικοκύρης, το σπίτι του πάντα λάμπει από καθαριότητα, είναι τακτοποιημένο στην εντέλεια και, όποια στιγμή κι αν βρεθείς σε αυτό, εκτός από καφέ θα έχει να σε κεράσει γλυκό του κουταλιού «χειροποίητο, από την Ικαρία». Τον ζηλεύω γιατί ποτέ δεν μασάει τα λόγια του, και η κρίση του, ειδικά για την ποιότητα των ανθρώπων, είναι σχεδόν πάντα σωστή από την πρώτη στιγμή. Πιο πολύ όμως τον ζηλεύω γι’ αυτή την πραγματικά μαγική ικανότητα που έχει να λέει ανέκδοτα! «Το καινούργιο που έμαθα σ’ το είπα»; Ξεκινάει να σου εξιστορεί το αστείο παραμύθι του, αλλάζει φωνή, γυαλίζει το μάτι, ανοίγει διάπλατα το στόμα, γελάει μέχρι τα αφτιά κι εσύ δακρύζεις από τα γέλια, πολύ πριν τελειώσει την «ιστορία» του. Χάρισμα. Αυθεντικό ταλέντο.
«Γιώργο, πότε θα παντρευτούμε;» «Εγώ σύντομα, Γιάννη, αυτή την φορά είμαι σε καλό δρόμο». «Αυτό μου το είπες και πέρυσι. Και πρόπερσι. Και πριν τέσσερα πέντε χρόνια σου το έλεγα εγώ. Ασπρίζουν τα μαλλιά μας και μυαλό δεν βάζουμε».
Γιώργο, πότε θα παντρευτούμε; «Εγώ σύντομα, αυτή την φορά είμαι σε καλό δρόμο». Αυτό, Γιώργο μου, μου το είπες και πέρυσι. Και πρόπερσι. Και πριν τέσσερα πέντε χρόνια σου το έλεγα εγώ, μου το έλεγες κι εσύ και ασπρίζουν τα μαλλιά μας και μυαλό δεν βάζουμε. «Ναι, αλλά φαντάσου τι χαμός έχει να γίνει όταν ο πρώτος από εμάς ανέβει τα σκαλιά της Εκκλησίας».
Χαμός όντως. Μέχρι τότε όμως προλαβαίνουμε να πιούμε ένα cosmopolitan, να θαυμάσουμε τον πισινό της δεσποινίδας που βολτάρει μπροστά μας, να σχολιάσουμε το οφσάιντ που δεν έδωσε ο διαιτητής και να οργανώσουμε την επαναληπτική μας επίσκεψη στο Bodeguita της Αβάνας. Vamos!
Στην προηγούμενη σελίδα: Γιώργος Λυκουρόπουλος: «Όταν γνώρισα τον Γιάννη στο Πεντάγωνο…»
Διαβάστε ακόμα: Το λεξικό του καλού φίλου
1 2
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
