Για έναν πατέρα που «έφυγε»

«Για να σε γνωρίσω πατέρα θα πρέπει να σε φανταστώ και να αγαπήσω, όχι αυτό που έβλεπα, αλλά το μυστικό σου κόσμο, αυτόν που θα ήθελες να ζήσεις και δεν έζησες». (Φωτογραφία: Art Skool Damage)

Αγαπημένε πατέρα,

Στη ζωή και στην ιστορία οι μορφές που γνωρίζουμε λιγότερο είναι οι γονείς μας και κυρίως οι πατεράδες μας, γιατί είναι τόσο οικείοι και κοντινοί που δεν μπορούμε ούτε να τους δούμε ούτε να τους γνωρίσουμε, είναι σαν να κοιτάς από τηλεσκόπιο ανάποδα όμως το στόχο.

Δεν διακρίνονται πότε οι λεπτομέρειες, γιατί ο φακός τον παραμορφώνει. Έτσι νιώθω σήμερα που διαπιστώνω πως έφυγες από αυτήν τη καθημερινή ζωή, όπου τα μικρά μυστικά μας και τα μεγάλα μας θέλω δεν προλάβαμε να τα πούμε, να τα συζητήσουμε. Τρέχαμε και οι δυο μέσα σε δυο τρένα που διασταυρωνόντουσαν σε αντίθετη κατεύθυνση και που μόλις μια φιγούρα διακρίναμε, άρα δεν μπορούσαμε, δεν είχαμε το χρόνο, ήμασταν τόσο βιαστικοί όπως είναι οι ζωές των άλλων, που τρέχουν να προλάβουν κάτι, που είναι ασύλληπτο όπως η ουσία μιας σχέσης που δεν έχει όνομα, δεν έχει χρόνο, δεν έχει φύλο, δεν έχει όνομα.

Αλήθεια και νόημα στις σχέσεις δίνει νομίζω πατέρα η ανάμνηση, ίσως και η αφήγηση, γιατί πως αλλιώς θα θυμόμασταν τον πατέρα Πρίαμο να φιλά τα πόδια του Αχιλλέα για να θάψει το παιδί του.

Ναι, η ιστορία σου για να γίνει γνωστή πρέπει να αποκτήσει ένα νόημα που εγώ ως γιος θα πρέπει να αναζητήσω και να αφηγηθώ στους φίλους και στους ανθρώπους που μπορώ να μιλήσω. Όχι για να στολίσω το πορτρέτο σου με ωραία λόγια που συνήθως λέμε γι’ αυτούς που φεύγουν, αλλά για να δώσω νόημα στη δική μου ζωή, αυτή δηλαδή που μου χάρισες εσύ και η πανάρχαια εντολή των κυττάρων μας.

Δύο κύτταρα γεννούν μια ζωή, αλλά και συνομιλούν για τη ζωή. Ποιος ξέρει αν η ιστορία σου δεν είναι μια συνέχεια μιας άλλης ζωής που υπήρχε χιλιάδες χρόνια πριν για να την πάρεις στα χέρια σου και να κάνεις εμένα μια συνέχεια σου, με άλλο όνομα και άλλο νόημα όμως.

Γιατί ποιος ο λόγος ύπαρξης της ζωής αν δεν μπορεί να μεταμορφώνει τους ανθρώπους έτσι που να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το απλό όνομα που τους δίνουμε όταν έρχονται στη ζωή;

Οι γονείς, πατέρα, νομίζω πως όταν γίνονται γονείς ξαφνιάζονται, γιατί από κοινοί θνητοί, έστω εραστές του αόρατου του κόσμου, γίνονται απότομα οι ίδιοι θεϊκοί γεννώντας τη ζωή, αλλά και ορατοί σχεδόν διάφανοι από τους άλλους γύρω. Υποψιάζομαι πως ξέρεις πως η ζωή των άλλων έχει πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη δική μας, γιατί η δική μας συνήθως είναι αυτή που βαριόμαστε να αφηγηθούμε, ενώ των άλλων είναι ένα είδος σινεμά όπου σκηνοθέτες είμαστε εμείς και γράφουμε το σενάριο επίσης όπως θέλουμε, έτσι που να είναι γοητευτικό σαν παραμύθι.

Ο χειρουργός ουρολόγος – ανδρολόγος και διευθυντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης.

Για να σε γνωρίσω πατέρα θα πρέπει να σε φανταστώ και να αγαπήσω, όχι αυτό που έβλεπα αλλά το μυστικό σου κόσμο, αυτόν που θα ήθελες να ζήσεις και δεν έζησες. Εξάλλου, πόσες ζωές σε μια ζωή μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν, μια το πολύ και στις δυο βαριούνται την επανάληψη.

«Αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα» που λέει ο ποιητής, σου υπόσχομαι να τον ανακαλύψω για σένα και μετά θα έρθω να σου τον αφηγηθώ όπου και νά ‘σαι. Ξέρω ότι θα ακούς, αφού οι σιωπές που έχω στο σώμα μου είναι φλύαρες και δεν μπορούν να κλείσουν το στόμα τους. Ακόμα και όταν δεν θα μιλώ εσύ θα με ακούς, θα με νιώθεις, όπως όταν καταλάβαινες προτού ακόμα μιλήσω για τι ήθελα να πω. Όπως καταλάβαινες τι ήθελα προτού ακόμα το θελήσω.

Το μέλλον κρύβει πάντα ένα παρόν, άρα εσύ που υποψιάζομαι ότι είσαι στην απόλυτη ησυχία βεβαιότητα της ζωής που όταν συνεχίζει με σιωπές την ονομάζουμε και θάνατο, θα μπορείς να μου δείξεις ένα δρόμο προς τη ζωή και να μου απαντήσεις για τις αλήθειες της που δεν έχουν ακόμα λέξεις να τις περιγράψουν.

Το ζητώ από σένα, γιατί εσύ πλέον είσαι παρόν και μέλλον μαζί, ξέρεις την ιστορία αλλά και την προϊστορία. Κάπου άκουσα πατέρα, και το πιστεύω, πως οι άνθρωποι προτού πεθάνουν γίνονται σοφοί, γιατί μέσα τους πυκνώνει η γνώση του παρελθόντος και της αποκάλυψης. Πώς οι άνθρωποι παλιά μιλούσαν με αναπνοές και όχι με γλώσσα και συμβολισμούς και κοινότοπες λέξεις ακρωτηριασμένες από την άγνοια και το φόβο του θανάτου.

Εσύ πατέρα είσαι μέσα στο θάνατο, άρα ξέρεις να βλέπεις τη ζωή όπως πρέπει να είναι και όχι όπως θέλουμε να είναι.

Είμαι σίγουρος πως ξέρεις τι είναι απλότητα και τι έχει συμβεί στο παρελθόν που δεν θα συμβεί στο μέλλον, γιατί στην απλότητα φτάνει κάποιος με πολλή δουλειά και σκέψη. Και τώρα πιστεύω πως θα έχεις πολύ χρόνο να σκεφτείς, αλλά και να μιλήσεις γι’ όλα αυτά που νομίζουν οι άνθρωποι ότι είναι το τέλος.

Διαβάστε ακόμα: Θοδωρής Τσεκούρας – Πώς να είσαι σωστός πατέρας όταν είσαι παιδί και ο ίδιος

Οι άνθρωποι του Άδη τα γνώριζαν αυτά, αλλά εμείς οι σύγχρονοι Οιδίποδες, τυφλωμένοι από απληστία και επίπλαστη ευτυχία, χορτασμένοι στο σώμα και πεινασμένοι στο πνεύμα δεν μπορούμε να τα δούμε αυτά. Εσύ περνώντας τον Αχέροντα θα συναντήσεις τον Βιργίλιο, τον Όμηρο και όλους τους μεγάλους παραμυθάδες, αυτοί θα σε μάθουν για τη ζωή και πως την αφηγείσαι προτού την ζήσεις.

Θα μου στείλεις αυτήν τη γνώση, γιατί ξέρεις πως διψώ να μάθω, αλλά δεν βρίσκω ανθρώπους να ρωτήσω ή και όταν βρίσκω είναι αφόρητα πληκτικοί και παντογνώστες για τις ζωές των άλλων, άρα άχρηστοι σε μένα.

Ξέρω ότι μια μέρα, ίσως και μια νύχτα, θα μπεις μέσα στη σκέψη μου και θα με μάθεις να αγαπώ εμένα, για να αγαπήσω και τον κόσμο. Θα μου μάθεις πως οι άνθρωποι γεννιούνται όταν συναντηθούν δυο ναι μαζί, διώχνοντας τα όχι που μας πλημμύρισαν τη ζωή με το δηλητήριο του φόβου για το άγνωστο και το σκοτάδι, ενώ υποψιάζομαι πως το σκοτάδι είναι πριν από όλα φως. Αν κάποιες φορές ξέχασα να σου πω «σε αγαπώ» και «σε ευχαριστώ» συγχώρα με, όπως συγχωρούν αυτοί που τα έχουν όλα και εσύ τα έχεις πλέον, νίκησες τη ζωή με το θάνατο.

Καληνύχτα πατέρα, σε αγαπώ, καληνύχτα…

Διαβάστε ακόμα: Θοδωρής Αναγνωστόπουλος – Ταξιδεύοντας στον κόσμο με τον γιο μου

TAGS :
γράμμα Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης πατέρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook