Hangover: Μικρά μυστικά της επόμενης ημέρας

Ντον Ντρέηπερ, ένας αρχετυπικός τηλεοπτικός πότης: Οι πότες πιστεύουν πως έχουν το γιατρικό για τους αλκοολικούς σεισμούς της επόμενης ημέρας. Δεν ισχύει. Φωτό: Justina Mintz/AMC.

Στην άκρη του μπαρ, κρυμμένος στο ημίφως με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από ένα boilermaker. Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη θαυμαστή μίξη της μπίρας με το ουίσκι. Γαλόνια ολόκληρα κατάπιε το φουκαριάρικο συκώτι του (όπως συνήθιζε να λέει για το δικό του ο Νίκος Καρούζος).

Το επόμενο πρωί; Ποιος νοιάζεται; Για τους πρωτόπειρους στο αλκοόλ το hangover είναι ένας εφιάλτης στο δρόμο μεταξύ κρεβατιού και μπάνιου. Οι έμπειροι πότες, πάλι, συνιστούν πως το καλύτερο αντίδοτο για τους στομαχικούς σεισμούς που προκαλεί η έντονη κατανάλωση αλκοόλ είναι… περισσότερο από δαύτο. Ει δυνατόν, πίνοντας την επόμενη ημέρα το ίδιο ακριβώς που έπινες την προηγούμενη. Κοινώς: δίνεις στη φωτιά περισσότερες φλόγες να ξοδέψει.

Ο «Μπουκ» ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο σύστημα για να ξεπερνάει τα hangover του. Απλώς τα ξεχνούμε και το μόνο που έκανε ήταν να αλλάζει μαγαζιά από τα οποία προμηθευόταν τα ποτά του. «Ναι, μου αρέσει να πηγαίνω σε διαφορετικές κάβες γιατί οι υπάλληλοι μαθαίνουν στις συνήθειές σου αν πηγαίνεις μέρα-νύχτα και αγοράζεις μεγάλες ποσότητες. Είναι σαν να τους βλέπω να διερωτώνται πώς και δεν είμαι πεθαμένος. Αυτό με έκανε πάντα να αισθάνομαι άβολα. Μπορεί και να μην το σκέφτονταν καθόλου, αλλά τι τα θέλεις, ένας άντρας μπορεί να γίνει παρανοϊκός όταν έχει 300 hangover μέσα στη χρονιά», έλεγε με καυχησιάρικο ύφος.

Hangover σημαίνει πονοκέφαλος, ζαλάδα, αφυδατωμένο δέρμα, φάτσα σαν του Μάθιου Μακόναχι στο True Detective. Δεν είναι λίγοι όσοι πίνουν για να το ξεπεράσουν. Είναι μια μορφή ομοιοπαθητικής.

Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, μια λαμπρή φυσιογνωμία της δημοσιογραφίας και της κριτικής σκέψης, που πλέον μας κοιτάζει από ψηλά, είχε δώσει τις δικές του συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα: «Μην πίνετε ποτέ με άδειο στομάχι. Μην πίνετε όταν δεν είστε καλά ψυχολογικά. Είναι μια θεραπεία που πέφτει στα σκουπίδια. Να πίνετε μόνο όταν έχετε κέφια.

Το φτηνό μεθύσι είναι μια κακή οικονομική σκέψη. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να πίνετε μόνοι. Αυτά τα ποτά μπορεί να είναι τα ευτυχέστερα που έχετε καταναλώσει. Τα hangover είναι ένα κακό σύμπτωμα και δυστυχώς κανένας δεν θα σας πιστέψει όταν θα του πείτε πως δεν θυμάστε τίποτα από το προηγούμενο βράδυ. Αν, όντως, δεν θυμάστε, τότε αυτό, ναι, είναι ένα επιπλέον κακό σημάδι».

Την πιο ακραία εκδοχή θεραπείας, πάντως, την έδινε ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Χάντερ Σ. Τόμσον. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν 12 δισκία από το αγαπημένο του ναρκωτικό χάπι και όσες περισσότερες μπίρες μπορούσε να έχει στη διάθεσή του.

Μείνετε ψύχραιμοι, με αυτά τα πράγματα δεν παίζει κανείς αν δεν γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ο Καναδός συγγραφέας και ηθοποιός Σόνεσι Μπίσοπ-Σταλ είναι ένας καλός άνθρωπος που αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για τις αλκοολικές απολαύσεις μας και την επικείμενη θεραπεία τους. Ο τίτλος του βιβλίου του είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττος: «Hangover: The Morning After and One Man’s Quest for the Cure» (εκδ. Penguin). Σαν να λέμε: τι κάνεις την επόμενη ημέρα για να θεραπευτείς.

Ως άλλος ερευνητής (… αλλά και πότης), ο Σταλ διατείνεται πως η αφυδάτωση σε συνδυασμό με τον κόπωση είναι ισχυροί παράγοντες για να μετατρέψουν τον οργανισμό μας σε «λατομείο». Χάνουμε υγρά και λειτουργούμε σε μια ιδιότυπη μορφή υπερδιέγερσης όταν πίνουμε αρκετά ποτά. Μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει διάφορες εξωτικές –ή περισσότερο συμβατικές- λύσεις για το πρόβλημα της αποτοξίνωσης από το πολύ αλκοόλ. Μαγνήσιο, γάλα, βότανα, ηλεκτρολύτες. Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να λειτουργήσει ολοκληρωτικά.

Το φάρμακο του Τσάρλς Μπουκόφσκι ήταν ένα: να πίνει μέχρι να στενάξει το φουκαριάρικο συκώτι του. (Το φάρμακο του για την αρρώστια που λέγεται ζωή. Όσο για το χανγκόβερ…). Φωτό: Getty Images.

Οι περισσότερες θεραπείες κατά της υπέρμετρης τάσης προς το αλκοόλ είναι συνήθως παρηγορητικές, άλλοτε προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή σε άλλες κατευθύνσεις κι ενίοτε λειτουργούν σαν διαδικασίες ψυχολογικής κάθαρσης.
Ο ιατρικός όρος για το hangover είναι veisalgia. Προέρχεται από μια νορβηγική λέξη που σημαίνει «ανησυχία μετά την ακολασία». Η Veisalgia υπονοεί ότι κάποιος βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας και της αυτολύπησης. Ένας μηχανισμός που όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τον αποκρούσει, αυτός ανθίσταται. Είναι τυχαίο, άραγε, ότι στα ισπανικά το hangover ονομάζεται cruda που σημαίνει «χοντροκέφαλος»;

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο πάσχων εισέρχεται στη ζώνη του λυκόφωτος από την οποία δεν ξέρει πώς και πότε θα καταφέρει να βγει.
Οι περισσότεροι που πίνουν θεωρούν πως έχουν το κατάλληλο φάρμακο για να επανέλθουν σε κανονική κατάσταση. Δεν το θεωρούν απλώς, είναι πεπεισμένοι. Ένα λιπαρό σάντουιτς και κάμποσες ασπιρίνες φτάνουν και περισσεύουν για να σταθείς στα πόδια σου. Φευ, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν ήταν, τότε, κανένας δεν θα έπρεπε να δρασκελίσει μια ολόκληρη χαράδρα την επόμενη ημέρα. Ο Σταλ δίνει το δικό του γιατρικό: ένα μείγμα βιταμινών Β, γαϊδουράγκαθο, Ν-ακετυλοκυστεΐνη και λιβάνι μπορούν να προσφέρουν μια κάποια άμυνα. Πάντως, ούτε κι ο ίδιος εγγυάται ότι το γιατρικό θα λειτουργήσει σε όλους.

Σε αντίθεση με τον Ντιν Μάρτιν που έλεγε πως η θεραπεία για το ποτό είναι περισσότερο ποτό. Το «κακό» είναι ότι το πίστευε. Ο καθείς και τα «φάρμακά» του.

Διαβάστε ακόμα: «Anti-mojito», η τελευταία λέξη κατά του hangover.

TAGS :
hangover αλκοόλ Τσαρλς Μπουκόβσκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook