xaris-k1_1

Στις Σπέτσες, το 2014.

Γιατί τρέχετε;
Τρέχω γιατί μου αρέσει, γιατί θέλω, γιατί πρέπει, γιατί το βρίσκω τόσο καθημερινό και απαραίτητο όπως για παράδειγμα το φαγητό ή ο ύπνος.

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Ο βασικός μου στόχος είναι με το τρέξιμο να νιώθω υγιής και επαρκής. Έπειτα έρχονται όλα τα υπόλοιπα. Οι αγώνες, οι στόχοι. Στην συγκεκριμένη περίοδο βασικός μου στόχος είναι η προετοιμασία για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Βετεράνων Αθλητών Στίβου που θα διεξαχθεί στην Δανία το καλοκαίρι του 2017.

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Το κίνητρο είναι ο στόχος. Θεωρώ ότι το τρέξιμο για να μπορέσει να επιτευχθεί σε συνεχή βάση προϋποθέτει ένα στόχο. Δεν πρέπει να είναι αγγαρεία. Το τρέξιμο μπορεί να γίνει το ίδιο βαρετό όσο και αναζωογονητικό. Ο στόχος μπορεί να είναι ένας αγώνας, η υγεία, η απώλεια βάρους, οτιδήποτε. Αρκεί να υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για να τρέξεις.

«Το αγαπημένο μου υγιεινό σνακ είναι οι ξηροί καρποί, τα φρούτα, τα δημητριακά, το γιαούρτι».

Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Φυσικά ένα σωρό αξεσουάρ για κάθε περίσταση. Χειμώνα, καλοκαίρι, απόσταση, χρόνο κλπ. Και από φετίχ και γούρια άλλο τίποτα. Αυτά όμως θα τα κρατήσω κρυφά…

Τρέχετε μετά μουσικής;
Μόνο όταν θα τρέξω μόνος μια μεγάλη απόσταση. Στο ζέσταμα μερικές φορές όταν επίσης τρέχω μόνος. Ποτέ όταν τρέχω μια απόσταση σε πολύ μεγάλη ένταση όπως π.χ. ένας αγώνας.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Υπάρχουν κάποιες μέρες που το σώμα δεν «πάει» με τίποτα. Αυτές είναι δύσκολες μέρες, και δεν φεύγω συνήθως από μια προπόνηση ευχαριστημένος. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχω νιώσει ποτέ να με ρίχνει το τρέξιμο.

xaris-k2

Συμμετέχοντας στα 10 χλμ. στον Μαραθώνιο της Αθήνας το 2014.

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Το μετά. Είναι αμέτρητες οι προπονήσεις που στα τελευταία μέτρα ζω έναν εφιάλτη!. Σκέψεις του τύπου «δεν πάει άλλο», «τι κάνω εδώ τώρα», «δεν το ξανακάνω» είναι αμέτρητες στο κατακόρυφο της κόπωσης. Το μαγικό όμως με το τρέξιμο είναι πως, όταν τελειώσει η προπόνηση, όταν έχεις καταφέρει να την «βγάλεις», έρχεται ένα σημείο που αναζητάς την αμέσως επόμενη και ξεχνάς ότι άλλη σκέψη έχεις κάνει. Αυτό είναι που κάνει το τρέξιμο τόσο εθιστικό κατά την γνώμη μου.

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Τα πάντα. Στην αρχή το τοπίο, μετά κάτι που με απασχολεί, αγαπημένα μου πρόσωπα, θέματα που με απασχολούν. Και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τον στόχο μου.

Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Από την ίδια την θέληση μου να εκπληρώσω τον στόχο που έχω θέσει. Στην μαγική εικόνα της εκπλήρωσης. Απ’ την πίστη ότι οι ικανότητες μου επαρκούν.

Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Νομίζω πως το πρώτο όφελος για τον καθένα μας είναι το ψυχικό όφελος. Αυτό θα σε κάνει πιο δυνατό και θα σε οδηγήσει σε όλα τα άλλα. Είναι εντυπωσιακή η ψυχική ανάταση που νιώθεις τελειώνοντας μια «δυνατή» προπόνηση.

xaris-k4

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Βετεράνων Στίβου το 2015.

Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Αναμφισβήτητα. Απόλυτα. Νομίζω ότι θα χρειαστώ αποτοξίνωση…όταν έρθει η στιγμή να σταματήσω.

Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Σε αρκετούς. Και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Η εμπειρία ενός αγώνα είναι φανταστική. Πρώτον γιατί βιώνεις μια μάχη που αγγίζει τα όρια των δυνατοτήτων σου. Είναι κάτι που σε κάνει καλύτερο. Και δεύτερον, το συναίσθημα της συμμετοχής σε μια πραγματική γιορτή, που το μοιράζεται ταυτόχρονα με εκατοντάδες ή και χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Άλλοτε η γιορτή αυτή είναι πολύ καλά οργανωμένη και επιτυχημένη άλλοτε όχι. Αλλά πάντα παραμένει μια πραγματική γιορτή του Αθλητισμού.

Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;
Όχι δεν έχω τρέξει. Συνειδητά απέχω από τον Μαραθώνιο. Δεν μου αρέσει σαν απόσταση. Την θεωρώ υπερβολικά μεγάλη για να προπονείσαι ή να αγωνίζεσαι συχνά σε αυτήν και έχει πάρα πολλές απαιτήσεις.

xaris-k6

Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Βετεράνων στην Ανκόνα το 2015.

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Έχω καταφέρει να πετύχω διακρίσεις σε γνωστούς λαϊκούς αγώνες αλλά και στους ανάλογους αγώνες βετεράνων. Νομίζω όμως πως πραγματικά δεν έχει σημασία ούτε η θέση αλλά ούτε και ο χρόνος μου για να αναφερθώ σ’ αυτόν. Βρίσκομαι σε μια ηλικία που δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Αυτό που με απασχολεί είναι κάθε φορά να πετυχαίνω τον χρόνο-στόχο που έχω θέσει και αυτό να γίνεται μέσα από μια διαδικασία που με κρατά υγιή και ευχαριστημένο από τον τρόπο που επιτεύχθηκε. Θέλω όταν τελειώνει το ταξίδι να νιώθω γεμάτος και μετά να σκέφτομαι το επόμενο. Όσον αφορά τις επιδόσεις, κάποιες στιγμές ήταν πολύ ξεχωριστές για μένα, όχι για την αξία της ίδιας της επίδοσης αλλά γιατί κατάφερα να σπάσω κάποια χρονικά φράγματα που υπήρχαν μέχρι τότε στο μυαλό μου, όπως τα 3’ στο 1χλμ, τα 4΄.30 στα 1500μ, τα 17’ στα 5000μ, και στην αρχή τα 40’ και μετά τα 37’ στα 10000μ.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Οι ξηροί καρποί, τα φρούτα, τα δημητριακά, το γιαούρτι.

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Ναι, ελαφρά σε 2-3 περιπτώσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως ο τραυματισμός υποχώρησε μετά από ξεκούραση 1-2 εβδομάδων.

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Όταν η προπόνηση απαιτεί γήπεδο στο Εθνικό Κέντρο Νεότητας του Αγίου Κοσμά. Όταν είναι χαλαρή ή ένα long run, παίρνω τους δρόμους. Στην παραλιακή, τον Υμηττό, τον Εθνικό Κήπο, τον άλσος Τρίτση, στον δρόμο γενικότερα. Ότι βολεύει η συγκεκριμένη περίπτωση.

«Το τρέξιμο με βοήθησε αρκετά όταν έκοψα το κάπνισμα. Δεν άρχισα να τρέχω αμέσως αλλά νομίζω πως με βοήθησε αρκετά να μην το ξεκινήσω πάλι».

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Πολλά μέρη με εντυπωσίασαν. Βουνά με χιόνια, λίμνες, καταπράσινα δάση με βροχή. Νομίζω όμως πιο γεμάτος ένιωσα τον Μάρτη που μας πέρασε τρέχοντας δίπλα στον Τίβερη στη Ρώμη. Εντυπωσιακό συναίσθημα.

Κάνετε διατάσεις και πότε;
Πάντοτε. Πριν και μετά το τρέξιμο.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Όταν τρέχω εκτός γήπεδο με κάποιο ρολόι που διαθέτει GPS. Στο γήπεδο δεν χρειάζεται, τα περισσότερα στάδια στον εσωτερικό διάδρομο είναι 400 μέτρα. Άλλα 350 ή και 300. Στον εξωτερικό ανάλογα το πόσους διαδρόμους έχει μπορεί να προσθέσεις ακόμη 30-50 μέτρα.

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Φυσικά με παρέα. Αλλά και αυτό έχει να κάνει με τον τύπο της προπόνησης. Προπονήσεις μέτριας-χαμηλής έντασης και μεγάλης απόστασης πάντα με παρέα. Σε προπονήσεις μεγάλης έντασης δεν έχει νόημα, δεν μπορείς να μιλήσεις και να θέλεις…

Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Νομίζω ότι με βοήθησε αρκετά όταν έκοψα το κάπνισμα. Βέβαια δεν άρχισα να τρέχω αμέσως αλλά νομίζω πως με βοήθησε αρκετά να μην το ξεκινήσω πάλι.

xaris-k3

Συμμετέχοντας στα 5 χλμ. στον Μαραθώνιος της Αθήνας το 2015.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Φυσικά και βαριέμαι μερικές φορές. Όπως για παράδειγμα τον χειμώνα που βραδιάζει νωρίς και κάνει κρύο και ξεκινάω με «μισή» καρδιά. Μετά όμως όλα φτιάχνουν. Δεν βαριέμαι ποτέ όμως όταν βρέχει…

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Νομίζω πως και τα δύο. Έχει πλάκα να τρέχεις, αποτελεί μια υγιεινή συνήθεια που με τον καιρό σε κάνει εξαρτημένο και σε οδηγεί σε όρια μαζοχιστικά. Ούτως ή άλλως όμως αυτή είναι και η φύση του τρεξίματος. Βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία επίπονη, πιέζεις το σώμα σου να κάνει κάτι που δεν θέλει και αυτό αντιδρά μέσω της κούρασης. Είναι μια επιβεβλημένη προσπάθεια να υπερισχύσει η θέληση και η ψυχή στο σώμα. Δεν είναι μαζοχισμός αυτό;

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Το 1990 όταν επέλεγα να τρέξω σε κάποιο δρόμο το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν είναι ότι θα με κοροϊδεύουν. Και έτσι γινόταν. Η ελληνική αθλητική κουλτούρα (αν υπήρχε) δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να συμβαδίζει με τέτοιου είδους εικόνες, με έναν δρομέα π.χ. να τρέχει κατά μήκος ενός πολυσύχναστου δρόμου. 25 χρόνια μετά βγαίνεις στο δρόμο και οποιαδήποτε ώρα βλέπεις κάποιον να τρέχει. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αυτό νομίζω ότι συνέβη για διάφορους λόγους. Ο βασικός λόγος είναι ότι άλλαξε η αθλητική μας κουλτούρα ενώ παράλληλα η κοινωνία μας πάει σε ένα πιο fitness πρότυπο και σταδιακά προσαρμοζόμαστε σε αυτό. Επίσης συνέβαλε η γενικότερη οικονομική κρίση. Το τρέξιμο δεν απαιτεί καθόλου χρήματα για να το κάνεις και είναι και αγχολυτικό. Όσο για την «τρέλα» που επικρατεί μ’ αυτό η απάντηση νομίζω ότι βρίσκεται κ’ αυτή στην κουλτούρα του λαού μας, στις συνήθειες μας. Κάθε τι νέο θα το κάνουμε με υπερβολή, θα το παρακάνουμε λίγο και μετά θα βρούμε την ισορροπία μας.

Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;
Πολλούς. Τον Mo Farah, Κενίσα Μπεκέλε, Νουρεντιν Μορτσελί, Ελ Γκερούζ και τους πολύ παλιότερους Σαιντ Αουίτα, Στιβ Κράμ.

//Ο Χάρης Κωνσταντινίδης είναι λογιστής – φοροτεχνικός σύμβουλος επιχειρήσεων.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο δάσκαλος Yoga, διαλογισμού και holistic wellness coach Κωνσταντίνος Χαραντινιώτης μοιράζεται τα fitness μυστικά του.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top