DSCN1257-1190

«Τις μέρες που ήμουν κλεισμένος σ’ ένα γραφείο, έβλεπα ότι η ζωή μου ήταν ένα ψέμα. Ψεύτικες ανάγκες, ψεύτικα όνειρα, ψεύτικες ιδέες, ψεύτικες αξίες, ψεύτικα έργα…». (Εδώ, στη λίμνη Νυάσα, στο Μαλάουι, σαν Ροβινσώνας τέσσερις εβδομάδες με σκηνή).

Τον Μάρτιο του 2009 ήμουν ήδη μια εξαετία Διευθύνων Σύμβουλος σε μια μικρομεσαία Ανώνυμη Εταιρεία στην Αθήνα. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους πετούσα για το Κατμαντού του Νεπάλ, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή κι ένα σακίδιο πλάτης. Ακολούθησε μια περιπλάνηση σχεδόν πέντε μηνών στο Νεπάλ κι έπειτα στην Ινδία, το οποίο δεν άλλαξε μόνο τη ζωή μου, αλλά μετασχημάτισε το DNA μου.

Τον πρώτο μήνα στο Νεπάλ, είχα ήδη ζήσει απίστευτες εμπειρίες και είχα γνωρίσει σπάνιους ανθρώπους. Είχα ανέβει μόνος στην Αναπούρνα των Ιμαλαΐων, είχα δει τις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού και είχα ζήσει σε ένα αγροτοχώρι της φυλής των Σέρπα, στο πεδινό Τεράι. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη συνέντευξη για μια θέση εθελοντισμού σε μια αγγλονεπαλέζικη οργάνωση που οραματιζόταν να μυήσει τους ντόπιους αγρότες στις πρακτικές της βιοδυναμικής γεωργίας.

Θυμάμαι τον επικεφαλής να με ρωτά: «Γιατί ταξιδεύεις, Ντιμίτρις;», κι εγώ να τον κοιτάζω με το στόμα ανοικτό, μην έχοντας απάντηση. Με θυμάμαι πολλές φορές στο ταξίδι να συλλαμβάνω τον προ πολλού ενήλικα εαυτό μου να μην έχει ιδέα για το «γιατί βρίσκομαι εκεί που βρίσκομαι;», «γιατί βρισκόμουν εκεί που βρισκόμουν;», «πού πάω;», «πού θέλω να πάω;» και –κυρίως– «τι πραγματικά χρειάζομαι;»

Barefooted Rickshaw driver, Calcutta Kolkata India

Στις μεσαιωνικές πόλεις του Κατμαντού, μια φαντασμαγορική στάση στο ταξίδι του Δημήτρη Μαμάκου.

Διαβάστε ακόμα: «Το ταξίδι είναι εθιστική εμπειρία. Η ρουτίνα σκοτώνει!»

Δυο μήνες αργότερα, κι ύστερα από μια εξωπραγματική διαδρομή, με θυμάμαι να επανέρχομαι σε εκείνο το ερώτημα του τότε υποψήφιου αφεντικού και να ψηλαφώ τις πρώτες απαντήσεις. Σημείωνα σε ένα ημερολόγιο που –για πρώτη φορά στη ζωή μου– κρατούσα:

«Κι άρχισα να θυμάμαι… Πήγα χρόνια πίσω, στην παλιά μου ζωή, πριν ακόμα αρχίσουν να ζορίζουν τα πράγματα… Μέχρι που θυμήθηκα εκείνη τη μόνιμη και απροσδιόριστη αίσθηση που δεν κουραζόταν να μου ψιθυρίζει από τις αβύσσους της συνείδησης: “Κάτι δεν πάει καλά!”

10155228_712041732175038_3619308567404933488_n

Στη θερινή πρωτεύουσα του Κασμίρ, το Σριναγκάρ, στις όχθες της λίμνης Dal και του ποταμού Jhelum.

Έμοιαζε με την αίσθηση που έχεις όταν οδηγείς ένα αυτοκίνητο, χωρίς πρόβλημα στην πορεία, αλλά με ένα συνεχή, περίεργο θόρυβο. Ανησυχείς ότι κάπου φωλιάζει ένα πρόβλημα, από εκείνα τα χοντρά μηχανικά προβλήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε ατύχημα και που η σκέψη τους και μόνο σου ανεβάζει τους σφυγμούς. Η πορεία συνεχίζεται ανεμπόδιστα, αλλά η αίσθηση παραμένει εκεί, σταθερά δυσάρεστη και απροσδιόριστη. Είναι σίγουρο ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά, αλλά δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό. Κι όσο δεν ξέρεις, τόσο περισσότερο ανησυχείς. Κοιτάς γύρω σου, και είναι όλοι μέσα σε αυτοκίνητα που κάνουν τον ίδιο θόρυβο. Αν ρωτήσεις, οι μισοί λένε ότι έτσι είναι τα πράγματα: τα σύγχρονα αυτοκίνητα έτσι ακούγονται, αλλά εσύ πρέπει να συνεχίσεις να τα οδηγάς. Άλλοι λένε ότι, αν καταφέρεις και αγοράσεις μεγαλύτερο και καλύτερο μοντέλο, θ’ απαλλαγείς από τους θορύβους. Αλλά εσύ ξέρεις ότι κι εκείνα τα μοντέλα έχουν θορύβους, και μάλιστα πιο τρομαχτικούς – έχεις συναντήσει αρκετά απ’ αυτά στο δρόμο.

Ταξιδεύω γιατί δεν μπόρεσα να δεχτώ ότι θα ζήσω με το θόρυβο. Στα ταξίδια ψάχνω έναν τόπο, ή έναν τρόπο, απαλλαγμένο απ’ αυτόν».

Εκείνες τις μέρες έβλεπα ότι η ζωή μου ήταν ένα ψέμα. Ψεύτικες ανάγκες, ψεύτικα όνειρα, ψεύτικες ιδέες, ψεύτικες αξίες, ψεύτικα έργα… Ακόμα κι αυτό που έκανα, που απορροφούσε το μέγιστο της καθημερινής μου ενέργειας, η δουλειά μου…, με ανάλωνε, με εξουσίαζε όλο και περισσότερο. Γινόμουν σταδιακά ένα με το έργο μου, που το υπηρετούσα δουλικά. Ήμουν ένα σύγχρονο αφεντικό-είλωτας, όπως και εκατομμύρια άλλοι. Όπως όλοι αυτοί που γεμίζουν με αυτοσκοπούς και δεν χωράνε τίποτα άλλο.

Barefooted Rickshaw driver, Calcutta Kolkata India

Στις εξωτικές παραλίες του Ινδικού Νότου.

Διαβάστε ακόμα: «Πώς έξι μήνες στην Ασία με άλλαξαν για πάντα».

Βρισκόμουν στις ζούγκλες της Καρνάτακα, όταν γράφονταν οι παραπάνω αράδες, και το ταξίδι είχε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του…

Στο δρόμο θα συναντούσα τον Σάντι, έναν Γερμανό «άγιο», που σε ανάμικτα ελληνικά και σανσκριτικά θα μου μιλούσε για τη θρησκεία της χαράς… Τη Σοφί, την εθελόντρια-ψυχίατρο από τη Γαλλία, που είχε μετατρέψει την ζωή της σε έναν αγώνα εναντίον του εγωισμού της. Την Χεν, την ταξιδεύτρια από το Ισραήλ, με την οποία συνδεθήκαμε και συνεχίσαμε μαζί την περιπλάνηση. Τον άμεσο φόβο του θανάτου. Τη φευγαλέα θέα της αποδέσμευσης και της εξύψωσης.

«Από τα οβάλ γραφεία των συνεδριάσεων έχω βρεθεί πια στη Λέσβο και καλλιεργώ βιολογικά την ελιά. Θέλω να γιατρέψω τη γη από τα χημικά· τον νου και το κορμί μου από την χρόνια παραλυσία των τσιμεντένιων ενυδρείων και των θεών τους».
Barefooted Rickshaw driver, Calcutta Kolkata India

Σε ένα αγροτοχώρι της φυλής των Σέρπα, στο πεδινό Τεράι.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, κι ενώ μοιραζόμουν ένα χωριατόσπιτο στη Βάτα Κανάλ (2.500 μ.) με δύο Έλληνες, πλάνητες μουσικούς, γράφω στο ημερολόγιο:

«Το πυκνό στρώμα από σύννεφα είχε επιστρέψει έπειτα από τη διαύγεια των τελευταίων δύο ημερών και απλωνόταν ως τα πέρατα του ορίζοντα, κρύβοντας τις πεδιάδες. Οι δύο μουσικοί περίμεναν να σηκωθώ για να πιάσουν τις κιθάρες. Ο πρώτος ρεμπέτικος σκοπός της μέρας ταξίδεψε μέχρι τα πέρα σπίτια της Βάτα και γέμισε τον αέρα με τους στίχους και τη μελωδία της στιγμής.

Ο νους δεχόταν το άκουσμα της Μικρασίας, παρέα με τις εικόνες του ινδικού χωριού, δίχως ν’ αντιστέκεται. Νιώθω πως δεν είναι πια δική μου υπόθεση να κρίνω, να εξηγώ, ούτε καν να πολυσκέφτομαι. Η διαδρομή μου μοιάζει μέρος μιας αέρινης ροής, που βυθίζεται και χάνεται στην καρδιά μιας ονειροχώρας. Κι εγώ ξέρω, νιώθω, πως ο μόνος κίνδυνος, η μόνη απειλή έκπτωσης από εκεί ψηλά, βρίσκεται στη σκέψη και τη δράση μου. Πως η κρίσιμη συνθήκη, αυτή που τώρα προστέθηκε για πρώτη φορά στη στάση μου απέναντι στα πράγματα, είναι η ολοκληρωτική μου παράδοση: έχω αφεθεί σαν φύλλο, που, διαλέγοντας το συντομότερο δρόμο, αφήνεται να πέσει προς μια απαστράπτουσα πηγή, που μοιάζει ν’ αναβλύζει την ωραιότητα του κόσμου. Και ξέρω πως κάθε αντίσταση, κάθε πρόθεση περίσκεψης και κάθε ολίσθημα ανησυχίας ή αμφιβολίας θα με διαχωρίσει από αυτήν την οδό και θα με φέρει πάλι κάτω στη γη, υποκείμενο των νόμων, των συνεπειών και των περιορισμών του δικού της και δικού μου φθαρτού και φευγαλέου πεπρωμένου».

DSCN1296-1190

«Ήμουν ένα σύγχρονο αφεντικό-είλωτας, όπως και εκατομμύρια άλλοι που γεμίζουν με αυτοσκοπούς και δεν χωράνε τίποτα άλλο», θυμάται ο Δημήτρης Μαμάκος. Σήμερα όλο αυτό είναι μόνο ένα κακό όνειρο…

Αυτή η εμπειρία και η κατάσταση συνειδητότητας που έφερε μαζί της ήταν η κορύφωση τόσο της περιηγητικής όσο και της ψυχολογικής διαδρομής που με είχε οδηγήσει ως εκεί. Με μια διεργασία που θυμίζει περισσότερο την αλχημεία, είχα μεταμορφωθεί. Είχα γνωρίσει αυτήν την κατάσταση ύπαρξης που θα βρισκόταν από τότε στο παρασκήνιο κάθε δραστηριότητας ή ψυχικής μου κατάστασης. Δεν θα ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος. Δεν θα είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Από τα οβάλ γραφεία των συνεδριάσεων έχω βρεθεί, εδώ και τρεις χειμώνες, στη Λέσβο και καλλιεργώ βιολογικά την ελιά. Θέλω να γιατρέψω τη γη από τα χημικά· το νου και το κορμί μου από την χρόνια παραλυσία των τσιμεντένιων ενυδρείων και των θεών τους. Τα καλοκαίρια ταξιδεύω.

Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι πάλι στη Λέσβο, ακολουθώντας μια ομάδα εθελοντών γιατρών που παρέχουν πρώτες βοήθειες σε Σύρους πρόσφυγες, σε μια παραλία στο ανατολικό τμήμα του νησιού. Όσα έχω βιώσει αυτές τις μέρες θα τα θυμάμαι πάντα…

10489638_705452582833953_7639887129960415566_n

Kalga Village, Parvati Valley, Himachal Pradhesh. «Αξέχαστο σπιτικό» στο ταξίδι του Δημήτρη Μαμάκου.

Στην επόμενη σελίδα: «Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος; Πόσο μικρό το μπαλκόνι;»

1 2

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top