photo credit: netflix.com

Οι «καλοί» της σειράς δεν είναι πραγματικά «καλοί». Πρόκειται, αντίθετα, για χαρακτήρες εξίσου ατελείς και ελαττωματικούς με τον «κακό» Φρανκ Άντεργουντ… Photo credit: netflix.com

Αν και εξίσου φανατικός του Ίντερνετ και των αμερικανικών τηλεοπτικών σειρών, μόλις πρόσφατα κατάφερα να δω το «House of Cards». Για όσους δεν το ξέρουν, η αναφορά στο Ίντερνετ έχει να κάνει με το ότι η συγκεκριμένη σειρά, εκτός από πρώτη μεγάλη τηλεοπτική εμφάνιση του Κέβιν Σπέισι, είναι και η πρώτη εμπλοκή στα χοντρά κόλπα του Χόλιγουντ μιας εταιρείας που προέρχεται από τον κόσμο του Δικτύου, τη Netflix.

Η επιτυχία τόσο του εξαιρετικού ηθοποιού, όσο και της σειράς, αλλά και της Netflix πάντως, είναι ελάχιστη μπροστά στην επιτυχία του αδίστακτου πολιτικού Φρανκ Άντεργουντ, του χαρακτήρα που υποδύεται ο Σπέισι στο «House of Cards». Ο Άντεργουντ καταφέρνει να κάνει πάντα αυτό που θέλει, χωρίς να τον σταματάει τίποτα και κανένας. Προς χάρη των υπόλοιπων… καθυστερημένων δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες.

Ένα δευτερεύον ερώτημα που προκύπτει από τη σειρά είναι: Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τον Άντεργουντ; Προφανώς επειδή δεν το θέλουν οι σεναριογράφοι –όμως η συζήτηση έχει βουδιστικό ενδιαφέρον αν παραμείνουμε εντός των ορίων της πραγματικότητας του «House of Cards».

Αν παρατηρήσει κανείς όλους τους (κυρίως) πολιτικούς και δημοσιογράφους που προσπαθούν να εμποδίσουν τον Άντεργουντ στην πορεία του προς το Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου θα δει ότι πρόκειται για ανθρώπους που, όπως και ο ίδιος, υποκινούνται βασικά από ένα σύμφυρμα προσωπικών συμφερόντων και ανεξέλεγκτων συναισθημάτων. Και στο παιχνίδι αυτό, ο ασυνείδητος τέως βουλευτής έχει το πάνω χέρι γιατί ξέρει να υπηρετεί τα συμφέροντά του και να ελέγχει τα συναισθήματά του καλύτερα από τους αντιπάλους του.

Από την άποψη αυτή, οι «καλοί» της σειράς δεν είναι πραγματικά «καλοί». Αν ήταν θα διέρρεαν όσα στοιχεία είχαν για τις δολοπλοκίες του πολιτικού σε όλα τα ΜΜΕ και αργά ή γρήγορα ο «κακός» Φρανκ Άντεργουντ θα δεχόταν πολύ περισσότερες επιθέσεις από όσες θα μπορούσε να αντέξει –ή να ελέγξει.

Όλοι βάζουν τον εαυτό τους και την ικανοποίησή τους (ηθική, επαγγελματική ή πολιτική) πάνω από την κοινή ανάγκη

Πρόκειται, αντίθετα, για χαρακτήρες εξίσου ατελείς και ελαττωματικούς, για άτομα που βάζουν τον εαυτό τους και την ικανοποίησή τους (ηθική, επαγγελματική ή πολιτική) πάνω από την κοινή ανάγκη να αποτραπεί ένας εξόφθαλμα επιβλαβής άνθρωπος από την όλο και πιο βαθιά εμπλοκή στα ενδότερα της κυβέρνησης της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο. Και έτσι χάνουν και οι ίδιοι και–τουλάχιστον ως το τέλος του δεύτερου κύκλου της σειράς– η χώρα.

Ο Έιχεϊ Ντόγκεν, ο ιδρυτής του κλάδου Σότο του βουδισμού Ζεν, στον οποίο είχα αναφερθεί και παλιότερα, μιλάει για την απόλυτη ανιδιοτέλεια, παρομοιάζοντάς την με τον τρόπο που μια γιαγιά αντιμετωπίζει το εγγόνι της (η ιαπωνική λέξη είναι «ροουμπάσιν» ή «老婆心»). Κατά τον Ντόγκεν, η ποιότητα αυτή πρέπει να χαρακτηρίζει τους δασκάλους του βουδισμού όταν αντιμετωπίζουν κάποιον μαθητή που κάνει λάθος, όμως δεν νομίζω ότι πρόκειται για κάτι που περιορίζεται στη συγκεκριμένη σχέση.

Ακόμα και αν το ζητούμενο δεν είναι να ανακόψουμε τη διαδρομή ενός ανελέητου πολιτικού προς την παγκόσμια κυριαρχία, αξίζει, πιστεύω, να σκεφτόμαστε από καιρού εις καιρόν αν οι πράξεις μας, μικρές ή μεγάλες (δεν υπάρχει διαφορά άλλωστε), χαρακτηρίζονται από μια τέτοια ανιδιοτέλεια  –αν μη τι άλλο για τα ενδιαφέροντα μονοπάτια στα οποία θα μας οδηγήσει ένας τέτοιος προβληματισμός.

Διαβάστε ακόμα: Ο βουδισμός Ζεν και το νόημα της ζωής

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής, και παρεμπιπτόντως μοναχός Ζεν.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top