«Κοιτάζοντας πίσω, κάμποσα χρόνια πριν, αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον καθένα μας με μια λέξη, θα έλεγα πως εγώ ήμουν ο πιο εγκεφαλικός, ο Περικλής ο πιο νευρώδης (το πιο… αλάνι), ενώ ο Σωτήρης εκείνος που είχε την πιο αργή και χαμηλόφωνη ανάπτυξη από τους τρεις μας: ψήλωνε μέχρι τα 23 του!», λέει ο Θωμάς.

Θωμάς Ιακωβάκης, Σωτήρης Ιακωβάκης, Περικλής Ιακωβάκης (από αριστερά) Τα τρία αδέλφια συναντιούνται ως και σήμερα σχεδόν κάθε μέρα, είτε στη Βουλιαγμένη, όπου ο Θωμάς εργάζεται ως προπονητής, είτε στον Άγιο Κοσμά (στη φωτογραφία).

Είναι τα πιο γρήγορα αδέλφια της Ελλάδας. Σημαιοφόρος τους ο (ισόβιος πρωταθλητής Ελλάδας, παγκόσμιος πρωταθλητής, όγδοος Ολυμπιονίκης και χρυσός σε Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στα 400 εμπόδια)35χρονος Περικλής Ιακωβάκης και… παραστάτες ο μεγαλύτερος αδελφός Θωμάς (που στα τέλη της δεκαετίας του 90 είχε φτάσει ως το βάθρο των Βαλκανικών Αγώνων στα 200 και τα 400) και ο Βενιαμίν Σωτήρης, για χρόνια δεύτερος καλύτερος Έλληνας εμποδιστής και μέλος της ομάδας σκυταλοδρομίας 4Χ400 που κατετάγη δέκατη στους Πανευρωπαϊκούς του 2010.

Ο πατέρας Ιακωβάκης στα νιάτα του είχε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Φτάνοντας να φορέσει τη φανέλα των Τρικάλων την εποχή που έπαιζαν στην Α’ Εθνική.

«Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον καθένα μας με μια λέξη» θα πει ο Θωμάς «θα έλεγα πως εγώ ήμουν ο πιο εγκεφαλικός, ο Περικλής ο πιο νευρώδης (το πιο… αλάνι), ενώ ο Σωτήρης εκείνος που είχε την πιο αργή και χαμηλόφωνη ανάπτυξη από τους τρεις μας: ψήλωνε, να φανταστείς, μέχρι τα 23 του!». Και ποια ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε ότι ο κατά τρία χρόνια μικρότερος αδελφός του ήταν στ’ αλήθεια ξεχωριστός; «Ήμουν 16 και κάναμε προπόνηση με τον σύλλογο ΑΕ Λεχαινών στην άμμο. Στο τέλος της προπόνησης, έπρεπε να τρέξει ο καθένας μας με όσο μεγαλύτερη ένταση μπορούσε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή νιώθω ξαφνικά κάποιον να έρχεται από πίσω μου με φόρα και να με προσπερνά με άνεση. Ήταν ο Περικλής, 13 ετών ακόμα. Θυμάμαι γύρισα σπίτι και είπα στον πατέρα μου πως ο μικρός έχει τα φόντα να φτάσει πολύ ψηλά. Επαληθεύτηκα».

Περικλής Ιακωβάκης, Σωτήρης Ιακωβάκης, Θωμάς Ιακωβάκης (από αριστερά στη φωτογραφία) Τα τρία αδέλφια συναντιούνται ως και σήμερα σχεδόν κάθε μέρα, είτε στη Βουλιαγμένη, όπου ο Θωμάς εργάζεται ως προπονητής, είτε στον Άγιο Κοσμά.

«Κοιτάζοντας πίσω, κάμποσα χρόνια πριν, αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον καθένα μας με μια λέξη, θα έλεγα πως εγώ ήμουν ο πιο εγκεφαλικός, ο Περικλής ο πιο νευρώδης (το πιο… αλάνι), ενώ ο Σωτήρης εκείνος που είχε την πιο αργή και χαμηλόφωνη ανάπτυξη από τους τρεις μας: ψήλωνε μέχρι τα 23 του!», λέει ο Θωμάς.

Μια αθλητική, πειθαρχημένη οικογένεια. Ο πατέρας, μόνιμος στην Πολεμική Αεροπορία, είχε ασχοληθεί στα νιάτα του με το ποδόσφαιρο, φτάνοντας να φορέσει τη φανέλα των Τρικάλων την εποχή που έπαιζαν στην Α’ Εθνική. Η μητέρα είχε αναλάβει το… πολυ-πλυντήριο αλλά και το ρόλο της διατροφολόγου: «Το μόνιμο άγχος της ήταν να ρωτάει ‘’Τι προπόνηση έχεις; Τι ώρα; Διπλή;’’ ώστε να ξέρει τι θα πρέπει να έχει έτοιμο και πότε». Και ο καθένας από τα τρία αγόρια μοιάζει να έσερνε τον επόμενό του στο στίβο, λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης, μέτρο σύγκρισης μα και πολύτιμος σύμβουλος.

Διαβάστε ακόμα: Δυο δίδυμοι από τα Σέρβια Κοζάνης στην κορυφή του κόσμου

«Δεν πέσαμε ποτέ στην παγίδα να γίνουμε… αυλικοί» λέει ο Θωμάς. «Ήμασταν και παραμένουμε ως σήμερα οι αυστηρότεροι κριτές του αδελφού μας». Μα και οι πιο υπερήφανοι υποστηρικτές του σε κάθε του αγώνα –ακόμα και όταν είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν την προσπάθειά του από μακριά. «Την κούρσα του στο Παγκόσμιο Εφήβων του 1998 στο Ανσί της Γαλλίας, την ακούσαμε από το ραδιόφωνο, στα Λεχαινά. ΕΡΑ Σπορ και στο μικρόφωνο ο Μάκης Τσίλκος, ο οποίος ξεκινά λέγοντας ‘’ο Ιακωβάκης πάει καλά, πέμπτο εμπόδιο, ο Ιακωβάκης πάει καλά, αρχίζει να ανεβαίνει ο Αυστραλός, πάει πολύ καλά ο Αυστραλός, πολύ καλά ο Αυστραλός και –μετά από πέντε δευτερόλεπτα παύση– κερδίζει ο Ιακωβάκης!’’»

«Δεν ένιωσες ποτέ να ενοχλείσαι όντας για τους περισσότερους –εντός και εκτός στίβων– «ο αδελφός του Περικλή»;» ρωτάω τον Σωτήρη. «Από κάποια στιγμή και μετά γίναμε όλοι ο αδελφός, ο πατέρας ή η μητέρα του Περικλή», απαντάει. «Εκείνος ήταν το σημείο αναφοράς. Δικαιολογημένα. Προσωπικά, δεν με ενόχλησε ποτέ. Να φανταστείς ακόμα και στην εταιρεία ορκωτών λογιστών όπου εργάζομαι αφότου εγκατέλειψα τον πρωταθλητισμό, έχει τύχει αρκετές φορές να με φωνάξει κάποιος Περικλή!»

«Από κάποια στιγμή και μετά γίναμε όλοι ο αδελφός, ο πατέρας ή η μητέρα του Περικλή. Εκείνος ήταν το σημείο αναφοράς. Δικαιολογημένα».

«Από κάποια στιγμή και μετά γίναμε όλοι ο αδελφός, ο πατέρας ή η μητέρα του Περικλή. Εκείνος ήταν το σημείο αναφοράς. Δικαιολογημένα».

Ατίθασο παιδί ο μετέπειτα Παγκόσμιος Πρωταθλητής, έμοιαζε από μικρός να βάζει με τον εαυτό του και τους φίλους του παράτολμα στοιχήματα. «’’Ανεβαίνουμε στο δέντρο;’’ ρώταγε κάποιος. Πριν τελειώσει την κουβέντα του, εγώ είχα ξεκινήσει να σκαρφαλώνω. Κι ας ήταν είκοσι μέτρα ψηλό…» θυμάται ο Περικλής. Ποιο ήταν το πιο επικίνδυνο από τα επικίνδυνα πράγματα που έχει δοκιμάσει; «Στη Διασπορά της Αεροπορικής Βάσης, όπου ζούσαμε, στα ανοιχτά, κάπου δυο χιλιόμετρα από την ακτή, ήταν μια σημαδούρα, όπου από καιρό σε καιρό ερχόταν κι έδενε ένα σκάφος ανεφοδιασμού για να ξεφορτώσει πετρέλαιο. Κολυμπούσαμε συχνά ως εκεί με τ’ άλλα παιδιά, περίπου μισή ώρα να πας και άλλη τόση να γυρίσεις. Μια φορά όμως, θυμάμαι, βγήκαμε… σε χρόνο ρεκόρ, όταν μας φώναξαν πως στην περιοχή είχαν κάνει την εμφάνισή τους σκυλόψαρα!»

«Από αθλητικής άποψης, θέλω να κάνω μια τελευταία δυνατή κούρσα. Και μετά από αυτήν να φύγω με αξιοπρέπεια» (Περικλής)

Μια δεμένη οικογένεια. Στην οποία ο ένας τυχαίνει συχνά να συμπληρώνει τη φράση του άλλου. Οι τρεις τους συναντιούνται ως και σήμερα σχεδόν κάθε μέρα, είτε στη Βουλιαγμένη, όπου ο Θωμάς εργάζεται ως προπονητής, είτε στον Άγιο Κοσμά. Απ’ ό,τι λένε, θεωρούν εξίσου σημαντικό με τις επιδόσεις και τα μετάλλια, τη διάρκεια του Περικλή. Το ότι για μια σχεδόν δεκαετία βρισκόταν ανάμεσα στους τέσσερις-πέντε κορυφαίους αθλητές του κόσμου στο αγώνισμά του. «Εκείνο που μέσα από την προπόνησή σου και τον προγραμματισμό σου προσπαθείς να φτάσεις είναι η τελειότητα», λέει ο ίδιος. «Όσο περισσότερο δομημένος είσαι, ως αθλητής και ως προσωπικότητα, τόσο λιγότερο μπορεί να σε επηρεάσει το απρόβλεπτο. Φτάνουν έτσι στιγμές που βλέπεις το τρένο να έρχεται καταπάνω σου, κι από μέσα σου σκέφτεσαι πως από τη σύγκρουση εκείνο θα βγει χαμένο».

Διαβάστε ακόμα: Αφοι… Imam Baildi: «O πατέρας μας μάς έλεγε να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο».

Χωράει πουθενά η τύχη σε όλα αυτά; Ο Περικλής δηλώνει ότι πιστεύει σε αυτήν, ο Θωμάς θα πει «μόνο μέχρι κάποιου βαθμού. Στο κάτω-κάτω, ας δουλέψω με στόχο και πρόγραμμα, ας δώσω το 100% και ας μην πετύχω!». Και ο Σωτήρης: «Τύχη ήταν το ότι ο Περικλής αναπτύχθηκε αθλητικά σε μια περίοδο που στη χώρα μας το ενδιαφέρον για τον χώρο ήταν αυξημένο. Σε μια περίοδο που διοργανώθηκαν Ολυμπιακοί, που υπήρχε υποστήριξη, χορηγοί. Σήμερα, ας πούμε, που τα πράγματα είναι γενικώς πιο δύσκολα ενδεχομένως και να μην είχε τις ευκαιρίες και τη δυνατότητα να πετύχει τα ίδια πράγματα».

Από μικροί ο κάθε ένας από τους τρεις αδελφούς έμοιαζε να σέρνει τον επόμενό του στο στίβο, λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης, μέτρο σύγκρισης μα και πολύτιμος σύμβουλος.

Από μικροί ο κάθε ένας από τους τρεις αδελφούς έμοιαζε να σέρνει τον επόμενό του στο στίβο, λειτουργώντας ως πηγή έμπνευσης, μέτρο σύγκρισης μα και πολύτιμος σύμβουλος.

«Σε απασχολεί το τέλος της αθλητικής σου διαδρομής, που δεν μπορεί παρά να πλησιάζει; Το σκέφτεσαι; Και πώς;» ρωτάμε τον… last man standing της οικογένειας των πρωταθλητών. «Φυσικά και το σκέφτομαι», απαντά. «Από καιρό. Ήμουν ανέκαθεν πραγματιστής και αναγνωρίζω ότι τα δυο τελευταία χρόνια δεν ήταν καλά για μένα. Ταλαιπωρήθηκα από συνεχόμενους τραυματισμούς, αντιλαμβάνομαι πως δεν μπορώ πλέον να είμαι όσο ανταγωνιστικός ήμουν πριν εφτά-οκτώ χρόνια. Έχω ξεκινήσει ήδη να σκέφτομαι την επόμενη μέρα και πρέπει να είμαι έτοιμος γι αυτήν –έχω, μην ξεχνάς, και δύο παιδιά. Προφανώς δε σκοπεύω να γίνω… συνταξιούχος στα 35 μου και ψάχνω έναν τρόπο ώστε να συνεχίσω να εκτονώνω την ενέργεια που όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει να βγάζω στο στίβο. Από αθλητικής άποψης, αυτό που προσπαθώ είναι να φτάσω σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ώστε να κάνω μια τελευταία δυνατή κούρσα. Και μετά από αυτήν να φύγω με αξιοπρέπεια».

Τα δύο αδέλφια του συγκατανεύουν. «Η ώρα που κρεμάς τα παπούτσια σου» λέει ο Θωμάς «είναι λίγο σαν πρώτος θάνατος. Εκείνη τη στιγμή πεθαίνει η παιδική σου ηλικία. Συνειδητοποιείς ότι όλες οι μεγάλες στιγμές που έχεις βιώσει, έχουν περάσει και δεν πρόκειται να ξανάρθουν ποτέ. Κι από εκεί που, ως πρωταθλητής, ένιωθες άτρωτος ξαναγίνεσαι θνητός». «Κι από εκεί που έμπαινες στο γήπεδο και σε κοίταζαν όλοι επειδή ήσουν κάποιος», συμπληρώνει ο Σωτήρης, «μπαίνεις σε ένα χώρο όπου δεν είσαι τίποτε. Για την ακρίβεια είσαι –όπως θα λέγαμε στο στίβο– ένας από εκείνους που γεμίζουν τις προκριματικές σειρές. Οπότε προσπαθείς πάλι από την αρχή, γιατί έχεις μάθει να κρίνεσαι και να αξιολογείσαι από τις επιδόσεις σου, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι χαλαρός».

Διαβάστε ακόμα: «Δεν γίνεται να χάνω τον αδερφό μου γιατί κάποιοι δεν αντέχουν να δουν ότι οι άνθρωποι αγαπιούνται»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top