Η δική μου Ιθάκη: τα σπίτια είναι χαμηλά

Οι υπέροχες Φρίκες. Φωτό: Τelegraph.co.uk

Το μαύρο της Ελλάδας είναι μπλε, και στην Ιθάκη σηκώνω το μπλε μου πάντα ψηλότερα. Να έρθετε. Είναι το νησί που με τις ανεπιτήδευτες ζαφειρένιες ομορφιές του φυτεύει στα μάτια μου και στην καρδιά μου πυρκαγιές για τις οποίες ποτέ δεν θα καλέσω βοήθεια. (Θα με βρείτε μόνη, κάτω από τη συκιά στην παραλία του Αετού, κάτω από τα δέντρα στην άκρη του Σχίνου, στα βότσαλα του Φιλιατρού ή στην καντίνα του Σπύρου στο Γιδάκι, να τρώμε μπαρμπούνια-σαβόρο.) Αν άπλωνες τα νησιά του Ιονίου σε σχοινάκι μπουγάδας, η Ιθάκη θα ήταν το ασπρόρουχο, που το φοράς κατάσαρκα. Η δική μου Ιθάκη είναι πάνω απ’όλα έσω προορισμός, και, πλέον, καταγωγή.

Πανοραμική θέα από τη Μονή Καθαρών (Photo by: Paolo Reda/REDA&CO/Universal Images Group via Getty Images/Ιdealimage).

Δεν είμαι απ’ το νησί. Για την ώρα η σχέση μας είναι χρησικτησίας. Αλλά με τον καιρό γινόμαστε από εκεί που επιλέγουμε (οπότε σύντομα θα μου ανήκει και η κυριότητα). Δύσκολο πάντως να σκεφτώ άλλο καλούπι για τη λέξη νόστος. Όταν έρχομαι, νιώθω έντονα μια ρίζα να με γειώνει, να με κάνει να νιώθω πως κάπου έχω μια βάση, μια επιστροφή, ένα πιάτο. Μακάρι να ζούσα όλον τον χρόνο εδώ, ξυπόλητη, με λυμένα μαλλιά, φορώντας όλη μέρα ένα αντρικό λευκό πουκάμισο, ένα μαντήλι, και για φαγητό μια ντομάτα κομμένη τριαντάφυλλο. Αυτό το βαθύπλουτο λιγάκι, που μόλις περιέγραψα, αυτό το χοροπηδηχτό τιποτάκι που ζω εδώ, το νοσταλγώ κάθε μέρα στην Αθήνα, νιώθοντας πως οι έντεκα μήνες είναι μόνο για να ντεκοράρουν τις Κυριάκες μου, μέχρι να έρθει ο δωδέκατος (στο δικό μου ημερολόγιο όχι ο Δεκέμβριος, αλλά ο Σεπτέμβριος) να με γυρίσει εκεί.

Η Άτοκος (ή αλλιώς το εργοστάσιο του σμαραγδί χρώματος). Φωτό: @gutamouraguedes (repost από το @ithaki_island).

Έχω εντοπίσει μία-μία ποιες κυριολεξίες με φέρνουν πίσω, και θα τις μοιραστώ μαζί σας: Χωμένη βαθιά στην αγκαλιά μιας πυκνής βλάστησης, η Ιθάκη είναι τόσο καταπράσινη (όλες οι πλαγιές κι όλα τα νερά της) που θα την έλεγες μονόχρωμη. Η συγκεκριμένη μονοχρωμία, του φυσικού τοπίου, είναι πολύτιμη θεραπεία για το μάτι. Από διαδρομές, αγαπώ τις αυτοκινητάδες με το φιατάκι μου το απόγευμα (και τέρμα τη μουσική σε στίχους όπως “τα σπίτια είναι χαμηλά” κι “αυτά τα χέρια είναι δικά σου”).

Χωμένη βαθιά στην αγκαλιά μιας πυκνής βλάστησης, η Ιθάκη είναι τόσο καταπράσινη (όλες οι πλαγιές κι όλα τα νερά της) που θα την έλεγες μονόχρωμη. (Photo by: Paolo Reda/REDA&CO/Universal Images Group via Getty Images/Idealimage).

Όταν ο ήλιος είναι γονατιστός και τα κοντράστα χαλαρωμένα (λέγεται απόγευμα), χαζεύω τα δαντελωτά “φιορδ” από το Βαθύ προς τη Δεξά ή πηγαίνω προς την παραλία Πόλη (σταματάω πάντα στο παγκάκι που κάνει τραμπάλα στο χείλος του γκρεμού) ή αναζητώ τη θέα προς τη φρεσκολουσμένη Κεφαλλονιά (και το αντίστοιχο παγκάκι), στον δρόμο προς τον μοναδικό Άη Γιάννη. Υπέροχη είναι και η διαδρομή προς την Μονή Καθαρών, που σε περιμένει με όλα της τα εικονίσματα σούζα. (Αναζήτησε τη θέα από το παρατηρητήριο.) Αν δεν επιλέξεις το καΐκι προς την παραλία-καρτ ποστάλ Γιδάκι πήγαινε με τα πόδια από το μονοπάτι-αποζημίωση. (Εν παρόδω, στο νησί υπάρχει ομάδα που οργανώνει μονοπατάδες, ψάξτε την.

Το τοπ φαγητό – μέλι το φτιάχνει η “Δόνα Λεύκη”. Φωτό: Ithacagreece.com

Ψάξτε να νοικιάσετε και βάρκα, για εκδρομή στην Άτοκο. Ψάξτε επίσης αν παίζει κάποιο πανηγύρι στο Περαχώρι για να φάτε λουκουμάδες στο πόδι. Σε παραλίες, πέρα απ’ όσες έχω διάσπαρτα αναφέρει, δείτε και τα Κουρβούλια και τις Αφάλες. Από την άλλη, επειδή σαν το ψωμί και τ’ αλάτι δεν έχει, πάμε για φαγητό: Το τοπ φαγητό – μέλι το φτιάχνει η “Δόνα Λεύκη”.

Πεντανόστιμα έχω φάει στο “Γεφύρι” στον Πλατρειθιά και στο “Αγέρι” στις Φρίκες. Και στο “Καλυψώ” στο Κιόνι καλά ήταν. Για ομελέτες το πρωί (ή για γαρίδες το βράδυ), θ’ αράξω στο “Porto” (στο Βαθύ), και το μεσημέρι είπαμε (για μεζέδες στην καντίνα, ακριβώς πάνω στη γαλάζια-λίμνη-Γιδάκι). Το βράδυ δεν ξέρω τι να κάνετε. Πάρτε ένα μπουκάλι κρασί κι ένα τρανζίστορ και πηγαίντε βαρκάδα ή αράξτε από νωρίς στο Κιόνι (μικρογραφία Positano). Για το πού να μείνετε μη με ρωτήσετε, έχει από camping μέχρι luxury yoga retreat, (εγώ μένω πάντα στον Captain Γιάννη, με περιποιούνται).

Μελωμένες γεύσεις στην “Καλυψώ”. Φωτό: Calypso.

ΥΓ1: Πριν δυο καλοκαίρια, πλέουμε με τη Μαρίνα (τη βάρκα του θιακού φίλου μου Άγγελου) στη μέση της θάλασσας, και πέφτει το μάτι μου πάνω σε δυο-τρεις “κακοτεχνίες” πάνω στο σκαρί. Όλη η βάρκα sui generis, βαμμένη πρόχειρα από τον ίδιο με κατάμαυρη μπογιά, κατά τόπους ανεπαίσθητα φθαρμένη απ’ την αλμύρα τόσο που ίσα-ίσα ν’ αντιλαμβάνεσαι πως από κάτω υπήρχε παλιότερα έτερο στρώμα μπογιάς, κόκκινης. Κοιτάζοντας εξεταστικά μια τέτοια κόκκινη “ρωγμή”, πάνω στο μαύρο χρώμα, γυρνάω στον Άγγελο και του λέω “νομίζω αυτό εδώ το κοκκινάκι, που κατά τόπους φέγγει κάτω απ’ το μαύρο, αυτό, αυτή η κακοτεχνία, αυτό είναι το ωραίο”. Συμφώνησε κι έπιασε τη φυσαρμόνικα.

ΥΓ2: Αν η βάρκα ήταν καλοβαμμένη, χωρίς Κύκλωπες να φέγγουν από κάτω, αν δεν είχες πάντα κάτι να γυρίζεις να διορθώνεις, τίποτα δεν θα ήταν κάτι. Αυτό το κακοβαμμένο “κοκκινάκι” βρήκα στην Ιθάκη.

ΥΓ3: Έχω ακούσει να λένε ότι δεν είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα ταξίδια, αλλά τα ταξίδια τους ανθρώπους.

ΥΓ4: Τους δύσκολους χειμώνες, σκέφτομαι μία τη βάρκα και μία τη φυσαρμόνικα.

// Το τραγούδι «μην κλαις» γράφτηκε για την Ιθάκη, εκεί που «τα σπίτια είναι χαμηλά, τα καλοκαίρια μας μικρά, κι ατέλειωτοι οι χειμώνες».

Διαβάστε ακόμα: 5 προτάσεις για να ξεφύγεις στη Λακωνική Μάνη.

TAGS :
Διακοπές Ιθάκη καλοκαίρι Κατερίνα Έσσλιν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook