José Mourinho: Όχι και τόσο Special One

Το ποτήρι του… Special One μοιάζει να έχει ραγίσει τα τελευταία χρόνια και οι αντιδράσεις απέναντι στον José Mourinho είναι πιο πολλές από ποτέ. (Εικονογράφηση: Financial Times)

Μπορεί στο μυαλό όλων ο Μάιος του 2010 να μοιάζει πολύ μακρινό, αλλά αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο: ούτε 8 χρόνια δεν έχουν περάσει. Για την ακρίβεια ούτε 8 χρόνια δεν έχουν περάσει από τότε που ο José Mourinho έμοιαζε με τον αδιαμφισβήτητο «βασιλιά» του ποδοσφαίρου. Τον προπονητή που είτε τον λάτρευες είτε τον μισούσες -ναι, στην υπόθεση Mourinho δεν υπάρχει μέση οδός- αλλά όλες οι ομάδες ήθελαν στον πάγκο τους. Και όχι άδικα, εδώ που τα λέμε.

Από τη σεζόν 2002-2003, όταν όλος ο κόσμος άρχισε να μαθαίνει το όνομά του, στα μάτια όλων ο Mourinho έμοιαζε με τον Μίδα: ότι άγγιζε ήταν σίγουρη επιτυχία. Μέσα σε 8 χρόνια, δεν υπήρχε σεζόν που να μην είχε κατακτήσει κάποιο τρόπαιο: συνολικά από το 2002 έως το 2010 ο Πορτογάλος τεχνικός είχε στην τροπαιοθήκη του 2 πρωταθλήματα Πορτογαλίας, 2 πρωταθλήματα Αγγλίας, 2 πρωταθλήματα Ιταλίας, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, συν μερικά κυπελλάκια από εγχώριες διοργανώσεις, έτσι για να λέει ότι δεν του γλίτωσε καμιά διοργάνωση. Με λίγα λόγια τα είχε όλα.

Και πάνω από όλα είχε τουπέ. Ένα ύφος που σε έκανε να θέλεις να τον πλακώσεις στις σφαλιάρες, αλλά κανείς δεν το έκανε: ποιος άλλωστε να την έλεγε στον άνθρωπο που είχε κάνει την κατάκτηση τίτλων να μοιάζει το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο; Κάτι που ήξερε καλά ο Mourinho και οι ατάκες του έφευγαν από το στόμα του σαν βέλη προς κάθε κατεύθυνση.

«Δεν είμαι ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος από μένα» και «δεν θα ήθελα να με αποκαλείτε αλαζόνα, όμως είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω ότι είμαι ξεχωριστός» ήταν μερικές από τις διάσημες ατάκες του σε εκείνη την 8ετια της κυριαρχίας του. Ατάκες που λάτρευαν οι οπαδοί των ομάδων του, μισούσαν οι αντίπαλοι προπονητές και λάτρευαν να μισούν οι δημοσιογράφοι, καθώς κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του είχαν και ένα σίγουρο θέμα.

Γραφικός; Σίγουρα. Αλαζόνας; 100%. Δικτάτορας; Αυτό άφηναν να εννοηθεί πολλοί ποδοσφαιριστές για τις τακτικές του στις προπονήσεις και στους αγώνες. Όμως σε όλα αυτά προσθέστε μπροστά τη λέξη «επιτυχημένος» και καταλαβαίνει κάποιος γιατί όλες οι ομάδες τον ήθελαν.

Τελικά η μεγάλη κερδισμένη εκείνο τον Μάιο του 2010 ήταν η Ρεάλ, με τη μετακίνησή του στη Μαδρίτη να μοιάζει φυσιολογική. Μια από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη ήθελε τον κορυφαίο προπονητή του πλανήτη, για να τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της. Με μια πρώτη ματιά σε αυτή τη συνεργασία, θα σκεφτόταν κανείς ότι ο Mourinho δεν θα δυσκολευόταν να τα καταφέρει: είχε μια ομάδα με κορυφαίους παίκτες και ένα τεράστιο μπάτζετ για να αποκτήσει όποιον θέλει.

Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως ονειρευόταν ο ίδιος. Στα τρία χρόνια που έμεινε στη Μαδρίτη πήρε ένα Πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο και ένα Σούπερκαπ Ισπανίας. Τίτλοι-«ψιλά» για τα δεδομένα του, αναγκάζοντας τον ίδιο να παραδεχθεί «η σεζόν 2012-13 ήταν η χειρότερη της καριέρας μου». Τον Μάιο ήρθε και το διαζύγιο με τη Ρεάλ, κάνοντας πολλούς να σκεφτούν ότι ο Mourinho έχασε το άγγιγμα του Μίδα.

Το (δεύτερο) πέρασμά από την Τσέλσι και την αγκαλιά του Roman Abramovich, δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος μπορεί να έχει δηλώσει ανοικτά την αγάπη του για τον Mourinho, αλλά οι stars της ομάδας δεν συμφωνούσαν ιδιαίτερα. Με ένα πρωτάθλημα, ένα Λιγκ Καπ, αλλά ένα καταστροφικό ξεκίνημα στη σεζόν 2015-16, ο Πορτογάλος έμεινε μόλις 2,5 χρόνια στο Λονδίνο. Βέβαια, μπορεί τα αποτελέσματα να πλήγωσαν το «εγώ» του, αλλά όχι και την τσέπη του. Άλλωστε όπως είχε πει «αν μια ομάδα με διώξει εξαιτίας των κακών αποτελεσμάτων είναι μέσα στο παιχνίδι. Απλώς θα είμαι εκατομμυριούχος από την αποζημίωση και μετά από μερικούς μήνες θα πάω σε ένα νέο σύλλογο».

Και αυτό έκανε. Τον Μάιο του 2016 ανακοινώνεται από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – ένα φλερτ που ακουγόταν χρόνια αλλά μόλις τώρα έγινε επίσημο. Η καλύτερη ευκαιρία να απαντήσει στους επικριτές του, να κλείσει τα στόματα και να μπορεί να πει για μια ακόμα φορά ότι είναι ο Special One. Το κακό είναι ότι θα αργήσει να το πει αυτό.

Σε ένα ακόμα πρωτάθλημα έχει απέναντί του τον Pep Guardiola και για μια ακόμα φορά βλέπει την πλάτη του Ισπανού τεχνικού. (Εικονογράφηση: ESPN)

Ναι, η Γιουνάιτεντ κατέκτησε πέρσι το Γιουρόπα Λιγκ (πρώτος της Ευρωπαϊκός τίτλος από το Τσάμπιονς Λιγκ του 2008) και βρίσκεται στη 2η θέση της Πρέμιερ Λιγκ, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για τον Mourinho. Καταρχήν έχει ουσιαστικά αποχαιρετήσει το πρωτάθλημα, καθώς βρίσκεται 15 βαθμούς πίσω από την κορυφή. Μια κορυφή που μοιάζει εφιάλτης, καθώς εκεί βρίσκεται η άλλη ομάδα της πόλης, η Σίτι, με προπονητή τον άνθρωπο που μισεί περισσότερο ο Mourinho: τον Pep Guardiola. Μια έχθρα που ξεκινάει τόσο από την κόντρα τους στην Ισπανία, όσο και από το γεγονός ότι ο Guardiola του έχει «κλέψει» τον τίτλο του κορυφαίου προπονητή.

Ενώ, αν δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, η φετινή Γιουνάιτεντ δεν μοιάζει ικανή να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ – όχι όσο υπάρχουν ομάδες όπως η Σίτι, η Παρί, η Μπάγερν, η Μπαρτσελόνα. Άρα, με το ματς χαμένο στον αγωνιστικό χώρο, ο Mourinho κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: χτυπάει με δηλώσεις. Φαρμακερές, γραφικές, ακραίες όπως πάντα, με μια μεγάλη διαφορά: πλέον δεν είναι νικητής και όλα αυτά που λέει μοιάζουν ακόμα περισσότερα γραφικά.

Για παράδειγμα, είναι αστείο να γκρινιάζει για τα λεφτά που ξοδεύει η Σίτι και ο Guardiola για παίκτες, όταν εκείνος από τη μέρα που πήγε στη Γιουνάιτεντ έχει πάρει παίκτες, όπως οι Paul Pogba, Zlatan Ibrahimović, Henrikh Mkhitaryan, Romelu Lukaku – όλοι τους ακριβοί παίκτες. Να λέει ότι τα 350 εκ. ευρώ δεν είναι αρκετά λεφτά για μεταγραφές. Να γκρινιάζει ότι δεν βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας επειδή δεν του έχουν δώσει 3 πέναλτι. Και στο τέλος, τα δημοσιεύματα στην Αγγλία να λένε, ότι απείλησε να φύγει από τη Μάντσεστερ αν δεν του φέρουν τους παίκτες που θέλει.

Θα μου πεις, αυτός δεν ήταν πάντα ο Mourinho; Σίγουρα. Αλλά τώρα που η επιτυχία δεν είναι δεδομένη, αυτές οι δηλώσεις τον κάνουν πιο γραφικό και από τον Νίκο Αλέφαντο. Επειδή πολύ απλά δείχνουν έναν άνθρωπο που μοιάζει να έχει μείνει εκτός τόπου και χρόνου. Έναν άνθρωπο που ξέρει μόνο να κερδίζει και όχι να χάνει – και καλώς ή κακώς η ήττα είναι μέρος του ποδοσφαίρου και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει.

Διαβάστε ακόμα: Αξίζει ο Philippe Coutinho τα 160 εκατομμύρια που έδωσε η Μπαρτσελόνα για να τον αποκτήσει;

TAGS :
José Mourinho γκρίνια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ποδόσφαιρο προπονητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook