Της αρέσει το νερό και δεν το κρύβει, ειδικά όταν αυτό βρίσκεται στο αγαπημένο της νησί τη Μήλο.

-Σκύλος ή γάτα;

Γαβ, ξεκάθαρο.

-Τι ράτσα είναι το «παιδί»;

Είναι πάρα πολλές ράτσες μαζί, δεν ξέρω γονείς.

-Πως την λένε; 

Είναι η Λου, από το Λουκία, από ένα τραγούδι για έναν βασιλικό που τον έλεγαν Λουκία.

-Τι ζώδιο είναι; Εσύ; Τι λένε τ’ άστρα, ταιριάζετε;

Δε ξέρω ακριβή ημερομηνία γέννησης, δε μας ένοιαξαν τα άστρα ποτέ έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμασταν πιο πάνω και απ’αυτά.

“Μου την έφερε κάποιος που μπορεί και να μη γνώριζα. Η Λου στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, με κοιτούσε επίμονα…”

-Πως έγινε η πρώτη επαφή;

Κάτω από το σπίτι μου, την έφερε κάποιος που μπορεί και να μη γνώριζα. Η Λου στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, με κοιτούσε επίμονα. Την πήρα στα χέρια μου που- δε θυμάμαι για ποιο λόγο- ήταν βρεγμένα, και αυτή τόσο μικρή. Δε θυμάμαι καν αν χαιρέτησα τον άνθρωπο που μου την έφερε, για κάποια λεπτά, δεν υπήρχε ο κόσμος.

-Ποια είναι η χειρότερή της συνήθεια;

Να τρώει το κρεβάτι της και να αυνανίζεται όταν έχουμε κόσμο. Νομίζω τελικά το δεύτερο.

-Ποιο είναι το πιο καλό της χαρακτηριστικό;

Το ότι, νομίζω δηλαδή, πως καταλαβαίνει τις περιστάσεις. Που είμαστε, τι κάνουμε, πότε είμαστε ήρεμοι, πότε τα κάνουμε όλα λίμπα.

Προσποιούμαι πολύ πετυχημένα πως δε θα υπάρχουν στιγμές χωρίς αυτή.

-Ποια είναι η ποιο αγαπημένη σας κοινή συνήθεια;

Να πηγαίνουμε στη πλατεία και να περικυκλώνουμε τα περιστέρια, να στήνουμε ενέδρες αφανισμού τους,που σκόπιμα δεν πετυχαίνουν, είμαστε καλά παιδιά εμείς.

-Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτή;

Προσποιούμαι πολύ πετυχημένα πως δε θα υπάρχουν τέτοιες στιγμές.

Όταν δεν χαλαρώνουν στο σπίτι, γυροφέρνουν με χαρά και συνεχόμενα τρεχαλητά, τα πάρκα και τους δρόμους του Παγκρατίου.

-Όταν είσαι σε bad mood πως αντιδρά;

Με αγνοεί, δε θέλει καθόλου drama και shade μέσα στο σπίτι.

-Τι κάνει το πρωί όταν ξυπνάς;

Κατουριέται με μίσος.

-Πως είναι με τους άλλους ανθρώπους;

Χαίρεται σαν τρελή τα πρώτα 2 λεπτά, μετά ξεχνάει παντελώς την ύπαρξη τους. Όλα από μένα τα πήρε!

-Όταν γυρίζεις από τη δουλειά που την βρίσκεις συνήθως;

Στο κρεβάτι της με μια κάλτσα στο στόμα, και καλά πως με σκεφτόταν όσο έλειπα. Συναισθηματικοί εκβιασμοί, ξέρεις.

Η Λου δεν είναι καμία τυχαία. Ακούει μόνο covers και mashups γιατί έχει άποψη.

-Πόσο κοστίζει αυτή η συγκατοίκηση; Έχεις υπολογίσει;

Δε ξέρω, δε μετράω ποτέ τα λεφτά μου. Απλά ή έχω ή δεν έχω.

-Υπάρχει κάποιο κομμάτι μουσικής ή τραγούδι που της αρέσει;

Η Λου, ως χιπστεροπαγκρατιώτισα, ακούει μόνο covers και mashups.

-Τι ρόλο παίζει αυτή η αγάπη και στοργή στη ζωή σου;

Η αλήθεια είναι πως με έχει βοηθήσει πολύ σε φάσεις όπου πάλευα με τα ψυχολογικά μου, δεν το περίμενα ποτέ πως η παρουσία της θα μου έκανε τόσο καλό.

“Όταν είμαι κακόκεφος, με αγνοεί”.

 Έχει μεγάλο ταλέντο στο να τρέχει πανικόβλητη, με τα πίσω πόδια να τρέχουν πιο γρήγορα από τα μπροστινά και έτσι να γίνεται μια ταχύτατη άμορφη μάζα σκυλιού.

-Πως τα πάει με τα σόσιαλ μίντια;

Έχω υποψίες πως δεν γνωρίζει την ύπαρξη τους. Επίσης, ως κατάμαυρη που είναι, ποτέ δε φαίνεται στις φωτογραφίες, ίσως μόνο το λευκό γύρω από τα μάτια της είναι που την κάνει και πιο εκφραστική.

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο της ταλέντο;

Να τρέχει πανικόβλητη, όπου, τα πίσω πόδια τρέχουν πιο γρήγορα από τα μπροστινά, με αποτέλεσμα να γίνεται μια ταχύτατη άμορφη μάζα σκυλιού. Πόσο της αρέσει να τρέχει. Πόσο μ’αρέσει να τη βλέπω να τρέχει ελεύθερη.

Καλοκαίρι για πάντα, ακόμα και μέσα στο χειμώνα.

-Τι προτιμά για φαγητό;

Νομίζω οτιδήποτε κρατάω στο χέρι μου και προσποιούμαι πως τρώω. Από πίτσα μέχρι ριζογκοφρέτες.

-Πόσο συχνά την ταΐζεις στο στόμα;

Κανονικά το απαγορεύω, αλλά την έχει κακομάθει τόσο ο περίγυρος, που πια είναι μάταιη κάθε προσπάθεια πειθαρχίας.

Δεν της αρέσει να την ακουμπάνε όταν κοιμάται και παίρνει ύφος σαν να προσβάλλεις κάτι πολύ προσωπικό της.

-Συνήθειες ύπνου. Τι γίνεται στο κρεβάτι;

Δεν ανεβαίνει σε κρεβάτια, δεν της αρέσει να την ακουμπάνε όταν κοιμάται και παίρνει ύφος σαν να προσβάλλεις κάτι πολύ προσωπικό της.

-Έχει κάνει κάτι που να σε έχει τρομάξει;

Κάποιο Πάσχα στο χωριό είχε χαθεί για ώρες. Φωνάζαμε, γυρνούσαμε γύρω-γύρω, είχαμε κινητοποιήσει κάθε αρμόδιο, τίποτα. Βρέθηκε μετά από ώρες, στην αυλή ενός θείου να κοιτάει απλά τη σούβλα. Σε όλα πια να μου μοιάσει;

“Δεν ανεβαίνει σε κρεβάτια και δεν της αρέσει να την ακουμπάνε όταν κοιμάται”.

-Σκέφτεσαι καθόλου την ώρα του αποχωρισμού;

Αμέ. Όλα μέσα στη ζωή είναι. Έχω μεγαλώσει σε χωριό, έχω αποχαιρετήσει πάνω από 10 κατοικίδια. Είναι τρομερό να σκεφτείς πως γεννιόνται, μεγαλώνουν, γερνάνε και πεθαίνουν δίπλα σου. Αφοσιωμένα εκεί για μια ζωή, σε σένα, να είσαι ο αλάνθαστος θεός τους.

//Μπορείτε να βρείτε τον Κωνσταντίνο Μπελιά εδώ.

 

Διαβάστε ακόμα: Αριστοτέλης Αποσκίτης, η ζωή μου με τον Ακμπάρ.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top