Κώστας Χουβαρδάς: «Το τρέξιμο για μένα είναι αφετηρία, ταξίδι και προορισμός»

Ο 12ος τερματισμός μου –με έκδηλη χαρά– στο Μαραθώνιο της Αθήνας. Είχα κάνει τεράστια προπάθεια να σταθώ στην εκκίνηση, εξαιτίας μιας υπερκόπωσης». (Φωτογραφία: Βίκυ Καρπούζα)

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Είμαι πιστοποιημένος προπονητής Crossfit. Ιδιοκτήτης και Head Coach του «Level One1», ενός members only, αθλητικού club στα Ιωάννινα, στο οποίο παρέχονται υπηρεσίες σχετικές με το άθλημα του Crossfit, καθώς και προπονητικές υπηρεσίες που αφορούν στο τρέξιμο. Παλιότερα εργαζόμουν ως Δημοσιογράφος και Κριτικός Κινηματογράφου, και ως Ραδιοφωνικός Παραγωγός.

Γιατί τρέχετε;
Τρέχω γιατί Υπάρχω! Η ζωή μου είναι συνδεδεμένη με το τρέξιμο, αισθάνομαι πως είναι για μένα αφετηρία, ταξίδι και προορισμός. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην τρέχει. Κάποιες φορές κάνω άσχημες σκέψεις: Φαντάζομαι να μου έχει συμβεί κάποιο ατύχημα και ηρεμώ σκεπτόμενος πως πάλι θα έχω το τρέξιμο: με τεχνητά μέλη, με καρότσι, με τα χέρια, με το μυαλό, με όποιον τρόπο! Δεν περιορίζεται ο άνθρωπος.

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Όταν έκανα πρωταθλητισμό είχα συγκεκριμένους αγώνες-στόχους. Τα τελευταία χρόνια έχει χαλαρώσει αυτή η στόχευση. Όμως δεν τρέχω ποτέ αόριστα. Στόχος μου είναι να πετύχω το καλύτερο που μπορώ ανάλογα με την προετοιμασία που έχω κάνει, τη σωματική μου κατάσταση και γενικότερα τις όποιες επιλογές ζωής. Δεν θεωρώ πως πρέπει να τρέχουμε χωρίς στόχους. Είναι καλό να προσβλέπεις σε κάτι, ό,τι και αν είναι αυτό. Πολλοί που με ήξεραν με ρωτάνε γιατί δεν κυνηγάω πλέον χρόνους ή αγώνες ή θέσεις. Η απάντηση είναι απλή: Δεν με ενδιαφέρει πια, τρέχω για μένα.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Τίποτα! Είναι από τις πιο υγιείς εκφράσεις της ζωής μου.

Berlin Marathon 2014, Finish στην Πύλη του Βραδεμβούργου! Χρόνος 3.02 λεπτά, μια μικρή αποτυχία…

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Στους αγώνες, ειδικά όταν έτρεχα για επίδοση ή θέση, λειτουργούσα σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής. Υπολόγιζα χρόνους, περάσματα, πότε θα πάρω νερό, πότε θα φάω τζελάκι, πότε θα κάνω αλλαγή ρυθμού. Ένα συνεχόμενο Brain Game. Μην ξεχνάτε ότι οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων είναι εγκεφαλικό θέμα! Τώρα, ως ερασιτέχνης, κάνω πάλι κάποιες σκέψεις που αφορούν τη στρατηγική, δεν τρέχω αόριστα όμως, κυρίως σκέφτομαι άλλα πράγματα. Κάνω όμορφες σκέψεις, όνειρα, σκέφτομαι ταξίδια, όμορφα πράγματα που θέλω να βάλω στη ζωή μου, ανθρώπους που αγαπώ, που είναι σημαντικοί για μένα.

Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Όχι, θεωρώ πως το τρέξιμο δεν είναι διαλογισμός. Είναι αυτό που είναι. Δεν θέλω να απαξιώσω όλη αυτή τη θεωρία περί ψυχανάλυσης ή δεν ξέρω τι άλλο. Για τον κάθε άνθρωπο λειτουργεί διαφορετικά, για μένα πάντως δεν είναι.

Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Ναι, είναι μιας μορφής εξάρτηση. Έχει να κάνει κυρίως με την ανάγκη του ανθρώπου να πάει ένα βήμα παραπάνω και ένα βήμα ακόμα –και αυτό δεν έχει τελειωμό! Ξεκίνησα με 3.48’ τον πρώτο μου μαραθώνιο, μετά ήθελα να σπάσω το 3.30’, το 3.20’, το 3.10’ το 3ωρο. Έτρεξα μαραθώνιο, μετά 50 χλμ., μετά μισό Ironman, μετά 80χλμ., μετά 100. Πάντα θέλεις να πας παραπάνω βήμα βήμα, να δοκιμάζεις τα όριά σου. Ναι, είμαι εξαρτημένος με το τρέξιμο!

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα στο μαραθώνιο;
Τον Απρίλιο του 2014, στο Παρίσι, πέτυχα χρόνο 2 ώρες 59 λεπτά και 18’’. Έτσι έσπασα το ψυχολογικό φράγμα των 3 ωρών, το Ιερό Δισκοπότηρο, όπως λέω εγώ, για τους ερασιτέχνες δρομείς Μαραθωνίου!

Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Τρέχω πάντα με τα ίδια ρούχα. Όχι από φετιχισμό, απλώς με βολεύουν, και οι δοκιμασμένες συνταγές που λειτουργούν μου αρέσουν, δεν θεωρώ πως υπάρχει λόγος να αλλάζεις συνέχεια. Φέτος στεναχωρήθηκα πολύ γιατί σκίστηκε το αγαπημένο μου μπλουζάκι, με το οποίο έχω τρέξει πάνω από δέκα μαραθώνιους και αναγκάστηκα να το αλλάξω!

Μετά τον τερματισμό στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Το κρύο τσάκιζε κόκαλα και οι διοργανωτές μάς χορήγησαν πόντσο στα χρώματα του αγώνα!

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Ο λόγος που σταμάτησα τον πρωταθλητισμό στο στίβο ήταν ένας τραυματισμός και στους δύο Αχίλλειους τένοντες. Ως ερασιτέχνης είχα μικροτραυματισμούς, δεν μπορείς να τους αποφύγεις, όχι όμως κάτι σοβαρό. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν τραυματίζομαι ποτέ, γιατί παράλληλα με το τρέξιμο προπονούμαι σε υψηλό επίπεδο στο άθλημα του crossfit και έχω θωρακίσει το μυοσκελετικό μου σύστημα.

Τρέχετε μετά μουσικής; Αν ναι, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Μου αρέσει πολύ η μουσική, μπορώ να ακούσω σχεδόν τα πάντα, ανάλογα με τη διάθεση. Αγαπημένο τραγούδι δεν έχω, είναι πολλά. Αγαπημένα είδη είναι η jazz, η ethnic, η κλασική, επίσης λατρεύω την όπερα. Για τη μουσική ταυτόχρονα με το τρέξιμο έχω συγκεκριμένη άποψη: Ποτέ δεν ακούω μουσική! Θέλω να έχω επαφή με το έδαφος, τους ήχους, να ακούω ανάσες, γενικότερα να νιώθω τα πάντα. Θεωρώ πως με τη μουσική χάνεσαι στον κόσμο σου και χάνεις τη μαγεία. Για αυτό το λόγο στους αθλητές που προπονώ απαγορεύω να τρέχουν με ακουστικά!

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Παντού! Δεν έχω στάνταρ. Δεν μου αρέσει να τρέχω σε δρόμους, γιατί αυτοκίνητα και πεζοί μου αποσπούν την προσοχή. Μου αρέσει πολύ το γήπεδο και οι περιφραγμένοι χώροι. Στην Αθήνα τα στέκια μου ήταν το Άλσος Νέας Σμύρνης και το Γήπεδο Αγίου Δημητρίου. Τώρα μένω στα Γιάννενα, όπου έχω περισσότερες επιλογές. Συνήθως Παραλίμνια, Στάδιο Ζωσιμάδων, Γιαννιώτικο Σαλόνι.

Αριστερά: 2013, τερματισμός στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης με την ελληνική σημαία ψηλά στο Central Park. Δεξιά: Eco Trail de Paris, 80 km Trail Running, λίγο πριν τον τερματισμό στην κορυφή του Eiffel Tower. Ο πόνος ζωγραφισμένος στο πρόσωπό μου!

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Μπορώ να υπερηφανευτώ πως έχω τρέξει σχεδόν σε όλο τον πλανήτη. Πάντα σε όλα μου τα ταξίδια βγαίνω και τρέχω στις πόλεις. Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Βερολίνο, Ρώμη, Φλωρεντία, Βερόνα, Παρίσι, Ντύσελντορφ, Βαρκελώνη, Κάννες, Μονακό και τόσα άλλα… Έχω τρέξει 14 φορές την Κλασική Διαδρομή, τα τελευταία μέτρα είναι ονειρικά! Ένα όμως ξεχωρίζω: την ανάβαση από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πτερούντα Λέσβου, μέχρι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που συναντιέται το βουνό με τη θάλασσα. Αν υπάρχει απόλυτη ευτυχία, έστω και μόνο ως ιδέα, κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί τη νιώθω.

Διαβάστε ακόμα: Soloúp – Από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι;
Πολλές φορές, είτε στην προπόνηση είτε σε αγώνες. Μου αρέσει το σκοτάδι. Από αγώνες έχω ξεχωρίσει το Mythical Trail των 100 χιλιομέτρων στον Όλυμπο, έναν από τους πιο δύσκολους ορεινούς αγώνες στον κόσμο. Ξεκινήσαμε στη 1 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και φτάσαμε στο θρόνο του Δία εκεί στο χάραμα –ήταν μαγική στιγμή να βλέπεις ένα φίδι από φακούς να κινείται στο μονοπάτι. Δεύτερη σημαντική νυχτερινή στιγμή που ξεχωρίζω ήταν το Eco Trail de Paris: ένας ορεινός αγώνας 80 χιλιομέτρων, που ξεκινούσε σε δάση έξω από το Παρίσι και τερμάτιζες βράδυ στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ.

Κάνετε διατάσεις;
Δεν κάνω ποτέ διατάσεις. Δεν είναι δική μου αυθαίρετη μαγκιά! Παρακολουθώ όλες τις σύγχρονες έρευνες σχετικά με το τρέξιμο και την προπονητική γενικά, και ένα από τα πράγματα που εφαρμόζω είναι αυτό. Από τότε που επέλεξα το δρόμο της «Μη Διάτασης» οι επιδόσεις μου βελτιώθηκαν ραγδαία, ενώ δεν έχω τραυματιστεί ποτέ!

Στο βάθρο του Δρόμου του Ταχυδρόμου, στα Άγναντα Τζουμέρκων, με την Κέννυ, το σκυλάκι μου, που με ακολουθεί παντού.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Χρησιμοποιώ πάντα ρολόι με GPS. Θεωρώ πολύ σημαντική την ακριβή καταγραφή των προπονήσεων. Δεν μου αρέσει να τρέχω αόριστα.

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Γενικά μου αρέσει να τρέχω μόνος μου. Αν προκύψει παρέα δεν θα πω όχι, αλλά δεν την αναζητώ.

Έχετε κάνει trail running στο βουνό;
Έχω τρέξει δεκάδες αγώνες βουνού σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω σταματήσει, γιατί δεν μου πρόσφερε την ικανοποίηση που μου προσφέρει ο δρόμος. Μου αρέσει ο ρυθμός και η ταχύτητα. Στο βουνό, και ειδικά σε υπεραποστάσεις, απαιτούνται άλλες ικανότητες, κυρίως υπομονή, που την έχω μεν, αλλά προτιμώ να είμαι αλλού υπομονετικός. Στο τρέξιμο θέλω να μπω και να τα δώσω όλα!

Barefoot (ξυπόλυτο) τρέξιμο;
Ναι, το δοκίμασα και αυτό. Πρώτα σε παραλίες, μετά με ειδικά παπούτσια Barefoot. Συμμετείχα και σε κάποιους αγώνες. Μου άρεσε, ούτε τραυματισμούς είχα, που λένε διάφοροι πολέμιοι του barefoot. Μια μέρα μου έφυγε έτσι ξαφνικά και δεν ξαναγύρισε ως επιθυμία. Δεν το αποκλείω όμως.

Διαβάστε ακόμα: «Όσα μου έμαθαν οι υπερ-μαραθωνοδρόμοι Ινδιάνοι Τarahumara».

Έχετε σκύλο; Κι αν ναι, τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;
Έχω δύο σκυλιά, τα οποία είναι για μένα μέλη της οικογένειάς μου, όχι απλά κατοικίδια. Λόγω ράτσας (το ένα είναι γιγαντόσωμο Νέας Γης και το άλλο Σιχ Τζου) δεν τα παίρνω μαζί μου, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν για πολλή ώρα. Το μικρότερο το έχω πάρει μαζί μου σε τερματισμούς και σε βάθρα!

Από τα αμέτρητα σημεία που έχω τρέξει ξεχωρίζω την ανάβαση από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Πτερούντα Λέσβου, μέχρι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, όπου συναντιέται το βουνό με τη θάλασσα. Αν υπάρχει απόλυτη ευτυχία, έστω και μόνο ως ιδέα, κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί τη νιώθω.

Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Δεν έχω κάποιου είδους εξάρτηση. Τρέχω γιατί το αγαπώ, όχι για να ξεφύγω από κάτι.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Πάντα υπάρχουν αυτές οι μέρες. Παλιότερα, όταν είχα συγκεκριμένους στόχους, δεν έκανα ποτέ ρεπό και ας βαριόμουν να τρέξω. Τώρα πια ακολουθώ τη διάθεσή μου. Δεν θεωρώ πως υπάρχει λόγος να γίνει καταπιεστικά κάτι που επιλέγεις για να σε ευχαριστεί.

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Έχει πολλή πλάκα, πιστέψτε με! Τρέχω 31 χρόνια σερί! Είναι φανταστική η αίσθηση, δεν την αλλάζω με τίποτα.

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Η άνοδος της δρομικής κοινότητας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που γέννησε η οικονομική κρίση. Είναι μια απλή και πολύ οικονομική ενασχόληση, που μας βελτιώνει χωρίς να μας περιορίζει ή να είναι απαιτητική σε κόστος. Ένα ζευγάρι παπούτσια, που όλοι έχουμε, σορτσάκι, μπλουζάκι και φύγαμε! Έχει γίνει και μόδα βέβαια, αλλά δεν το βλέπω αρνητικά. Καλύτερα μόδα το τρέξιμο, από τους καναπέδες, τις τηλεοράσεις και τους καφέδες!

Διαβάστε ακόμα: «Εξελικτικά, το τρέξιμο είναι συνυφασμένο με την ύπαρξή μας».

TAGS :
γιατι τρέχω Κώστας Χουβαρδάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook