«Το μυαλό μου είναι μια σβούρα. Γυρνάει γύρω-γύρω και δεν μένει ποτέ σταθερό».

Διαθέτει την μαγική κυριολεξία των παιδιών. Ή, αλλιώς, την παιδική κυριολεξία της μαγείας. Οτιδήποτε θα πει δεν ξέρεις αν είναι στίχος από κάποιο ποίημα που έγραψε (ή φτιάχνει στο μυαλό του) ή κάθε στίχος, τελικά, είναι μια ζωή από μόνος του.

Ο Κωστής Γκιμοσούλης είναι από τις πλέον διακριτές και ιδιαίτερες φωνές στην ελληνική λογοτεχνία. Έχει περπατήσει με την ποίηση και με τον πεζό λόγο. Έχει αφήσει και τα δύο είδη να τον διατρέξουν. Συχνά τα ενώνει, τους δίνει τον απαραίτητο χώρο να συνυπάρξουν. Συν τω χρόνω πρόσθεσε στα κείμενά του και για παραμυθητική πτυχή. Σαν να σου διηγείται ένας ενήλικας μια ιστορία, αλλά με τις αισθήσεις ενός παιδιού που μαθαίνει τώρα τις συντεταγμένες του κόσμου στον οποίο βρέθηκε να ζει.

«Όταν γεμίζει κάθε πρωί το ντενεκεδάκι νερό, δηλαδή ζωή, είναι ευτυχία».

Η περιπέτεια της υγείας του, απόρροια της οποίας ήταν και το βιβλίο του «Δύο μήνες στην αποθήκη» (εκδ. Καστανιώτη) ορίζει, σχηματικά, μια άλλη περίοδο της συγγραφικής του ζωής, αλλά ενδεχόμενα και της πραγματικής. Πώς είναι να επιστρέφεις ξανά στο γλυκό χωράφι της ζωής έτοιμος να το οργώσεις ξανά; Σε αλλάζει η υπαρξιακή εμπειρία; Σε κάνει σοφότερο; Πλαταίνει τις αισθήσεις σου; Ή μήπως η γητεία της ξανακερδισμένης ζωντάνιας σε κάνει να ξεχνάς τις στενωπούς;

«Η νοσταλγία είναι κακό πράγμα γιατί έχει τερηδόνα. Μετανιώνω για όλα και για τίποτα».

Ο Κωστής Γκιμοσούλης επανήλθε πρόσφατα με καινούργιο μυθιστόρημα («Μπιλ ο χλομός, εκδ. Καστανιώτη) που φέρει όλα τα στοιχεία της ιδιαίτερης γραφής του: παράδοξος ήρωας (ένας κλόουν εν προκειμένω), έντονο το στοιχείο του παραμυθιού και των ανατροπών, ποιητική-παιδική ματιά και μια χώρα που βιώνει μια ουσιαστική κρίση.

Οπως γράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του: «Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι. Μια ζωή φοβάσαι. Τουλάχιστον διάλεξε μια στιγμή που δεν θα φοβάσαι καθόλου. Και ποια θα είναι αυτή; Η τωρινή. Αυτή η στιγμή που ζεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις. Ο χειρότερος είναι να συνεχίζεις να επιβιώνεις συμβατικά. Κι ο καλύτερος; Ο καλύτερος είναι ν’ αφεθείς να πέσεις στο νερό (στο οποιοδήποτε νερό) χωρίς κανένα φόβο. Τα ’χουν ξαναπεί αυτά. Είναι λόγια που περιμένουν από κάποιον να τα κάνει πράξη. Κι αυτός ο κλήρος έπεσε σ’ εμένα».

Ο φόβος κι άλλα πολλά εμπόδια. Το νόημα της ζωής, της επόμενης ημέρας. Το μέλλον που σαν παρελθόν μοιάζει. Ο Κωστής Γκιμοσούλης μίλησε στο Andro για το δικό του νόημα της ζωής.

– Πόσο συχνά νοσταλγείτε ή μετανιώνετε για το παρελθόν;
Η νοσταλγία είναι κακό πράγμα γιατί έχει τερηδόνα. Μετανιώνω για όλα και για τίποτα. Το παρελθόν είναι θεός και μπορείς να το εξηγήσεις όπως θέλεις.

– Ανησυχείτε για το αύριο ή κάνετε όνειρα ότι όλα κάποτε στο μέλλον θα είναι καλύτερα;
Όταν κοιμάμαι βλέπω όνειρα. Όταν δεν κοιμάμαι βλέπω πάλι όνειρα. Δηλαδή κοιμάμαι όρθιος. Ανησυχώ για το αύριο αλλά ξέρω καλά ότι έχω μόνο το τώρα, γι’ αυτό και το αρπάζω.

-Πώς καταφέρνετε να ζείτε στο παρόν χωρίς να τρέχει αλλού ο λογισμός σας;
Το μυαλό μου είναι μια σβούρα. Γυρνάει γύρω-γύρω και δεν μένει ποτέ σταθερό, όπως όλων μας άλλωστε.

«Θυμάμαι τις υποσχέσεις που έδωσα στον εαυτό μου όταν ήμουν έφηβος, αλλά δεν θα σας τις πω».

-Έχετε νιώσει αληθινά ευτυχής;
Πολλές φορές έχω νιώσει ευχάριστα. Όταν γεμίζει κάθε πρωί το ντενεκεδάκι νερό, δηλαδή ζωή, είναι ευτυχία. Και η ευτυχία είναι απλά πράγματα.

-Έχετε νιώσει βαθιά δυστυχής;
Άλλοτε είναι πάνω και άλλοτε κάτω. Η γιαγιά μου έλεγε «Με την ίδια ταχύτητα ν’ ανεβαίνεις και με την ίδια να κατεβαίνεις».

-Θυμάστε τι σας παρακινούσε όταν ήσασταν παιδάκι;
Εκεί νομίζω ότι κρύβεται κάθε μυστικό. Στο να ανακαλύπτεις τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός. Όλα έμοιαζαν πιθανά, και ακόμα είναι, μόνο που το ξεχνάμε.

-Θυμάστε τις υποσχέσεις που δώσατε στον εαυτό σας στην εφηβεία;
Θυμάμαι, αλλά δεν θα σας τις πω.

-Καταφέρνετε να χαίρεστε με τα απλά πράγματα της ζωής και ποια είναι αυτά για εσάς;
Το νερό, μια σκιά που περνάει, η αγάπη… τα απλά πράγματα είναι τα πάντα.

-Έχετε πάθη; Αφήνεστε στα πάθη σας ή αντιστέκεστε;
Είναι μάταιο ν’ αντιστέκεσαι στο κύμα. Καβαλάς τον αφρό του και τελικά κάνεις αυτό που νομίζεις. Όλοι έχουμε πάθη.

-Τελικά ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας ή μια φενάκη;
Ο έρωτας είναι η γλυκύτερη αρρώστια.

«Ο έρωτας είναι η γλυκύτερη αρρώστια».

-Ο κόπος που έχετε αφιερώσει στη δουλειά σας, άξιζε τελικά;
Δεν είναι κόπος. Δεν είναι δουλειά. Είναι μια σκιά, είναι ένα άλογο που τρώει μήλα μέσα στη βροχή.

-Έχετε βρει έναν μηχανισμό για να θυμάστε ότι όλα είναι περαστικά, και τα καλά και τα κακά;
Το να γράφεις δεν σημαίνει ότι είσαι απαραίτητα φιλόσοφος. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι. Και όλοι οι μηχανισμοί μου γίνονται ερήμην μου.

«Οι περισσότεροι φόβοι κρύβονται μέσα στο μυαλό μας».

-Νιώθετε εξαρτημένος από τα αντικείμενα που σας περιβάλλουν; Αν έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσετε όλα πίσω σας τι θα επιχειρούσατε να περισώσετε;
Η συνήθεια βλάπτει σοβαρά την υγεία. Όλα τα συνηθίζεις και τα καταργείς. Θα έπαιρνα μαζί μου μόνο ό,τι αγαπάω.

«Το να γράφεις δεν σημαίνει ότι είσαι απαραίτητα φιλόσοφος. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι».

-Λέμε συχνά ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας. Τι κάνετε για να έχετε υγεία, ευεξία και μακροζωία; Τι κάνετε για τον εαυτό σας;
Γυμναστική κάθε μέρα. Ελάτε να σας δείξω μερικές ασκήσεις.

-Και τι κάνετε για το κοινωνικό σύνολο; Τι προσφέρετε στους άλλους;
Είμαι γνήσιος και ειλικρινής στους κοντινούς μου. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα.

-Πιστεύετε ότι είστε ένας καλός άνθρωπος; Ποιες είναι οι μεγάλες σας αδυναμίες;
Η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι ότι είμαι άνθρωπος. Όταν ο άνθρωπος περνάει ένα ταρακούνημα γίνεται καλύτερος. Όταν το ξεχνάει ξαναγίνεται κάθαρμα.

«Είμαι γνήσιος και ειλικρινής στους κοντινούς μου. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα».

-Τι φοβάστε περισσότερο;
Το δίχτυ του ίδιου μου του φόβου. Οι περισσότεροι φόβοι κρύβονται μέσα στο μυαλό μας.

-Καθώς μεγαλώνετε συμφιλιώνεστε με τη φθορά ή νιώθετε πικρία για τον χαμένο χρόνο;
Όποιος δεν αλλάζει πεθαίνει.

-Σκέφτεστε το θάνατο και με ποιον τρόπο;
Τον σκέφτομαι σαν μαύρο καλοκαίρι. Σαν παραλία δίχως θάλασσα. Ουρανό χωρίς αέρα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι δεν θα είμαι εκεί, όπως έχει πει ο Επίκουρος.

-Όταν φύγετε από τη ζωή πιστεύετε ότι θα έχετε αφήσει ένα χνάρι; Ή θεωρείτε μάταιο το πέρασμα του καθενός μας;
Όλα είναι μάταια αλλά αυτό μου δίνει θάρρος για να συνεχίσω.

-Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή; Στη μετενσάρκωση; Στην κόλαση και στον παράδεισο;
Σκέφτομαι να κόψω τα μαλλιά μου και ν’ απομείνω γουλί. Γενικά πιστεύω. Στο μέσο της κόλασης βρίσκεται ο παράδεισος.

«Σκέφτομαι να κόψω τα μαλλιά μου και ν’ απομείνω γουλί. Γενικά πιστεύω. Στο μέσο της κόλασης βρίσκεται ο παράδεισος».

-Για τη ζωή σε άλλους πλανήτες τι ψυχανεμίζεστε; Υπάρχει, και αν ναι θα θέλατε να έρθετε και να έρθουμε ως ανθρωπότητα σε επαφή μαζί της;
Φυσικά και υπάρχει. Όμως προτιμώ να σκέφτομαι πιο ανθρώπινα. Τον αέρα, τη θάλασσα, το ψωμί, την αγάπη.

«Τα ζώα δεν ξέρουν πώς θα πεθάνουν, μόνο ο άνθρωπος το ξέρει. Με τη δημιουργία και την αγάπη το ξεχνάει».

-Υπάρχει θεός; Σε τι πιστεύετε μεταφυσικά;
Ο θεός είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Θέλω να γίνω σοφός ένα δευτερόλεπτο πριν πεθάνω.

-Γιατί αισθάνεστε ότι ερχόμαστε στη ζωή; Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη μας; Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου;
Έλα ντε! Μια τρύπα στο νερό, γι’ αυτό και αξίζει.

-Είναι τελικά στο χέρι μας να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη μας; Και ποιον τρόπο έχετε επιλέξει εσείς να το κάνετε στο χρόνο που σας έλαχε σε αυτόν τον πλανήτη;
Όλα είναι τυχαία, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η μόνη πατρίδα είναι ο χρόνος κι ο χρόνος ξεχνιέται μονάχα με τη δημιουργία. Τα ζώα δεν ξέρουν πώς θα πεθάνουν, μόνο ο άνθρωπος το ξέρει. Με τη δημιουργία και την αγάπη το ξεχνάει.

 

//Who is who

Δεν ξέρω γιατί ήρθα στον κόσμο αυτό. Στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι υπέροχη και απαίσια. Η Αθήνα είναι πολλές Αθήνες. Είναι ωραία μόνο όταν έρχεσαι και όταν φεύγεις. Γράφω ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα. Καμιά φορά σκιτσάρω ή χρησιμοποιώ νερομπογιές. Δεν είμαι ζωγράφος, ξεκουράζομαι έτσι. Ακόμα κι αν δεν έγραφα, κάπως θα μεταποιούσα την πραγματικότητα. Με ζωγραφική, με μουσική, με τραγούδι. Επειδή η ζωή είναι αξεχώριστη απ’ την τέχνη. Να κάνεις τέχνη τη ζωή και τη ζωή σου τέχνη.

 

Διαβάστε ακόμα: π.Φιλόθεος Φάρος – «Τα άμφια των δεσποτάδων δεν έχουν σχέση με τον Χριστό που περπατούσε ξυπόλητος».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top