Το μπιφτέκι εργαστηρίου θα φτιάχνεται από πατάτες, παντζάρια και δεκάδες χημικές ενώσεις, αλλά θα μυρίζει και θα έχει γεύση από μοσχάρι. (Φωτογραφία: Impossible Foods)

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω συνεχώς άρθρα για διάφορες καταπληκτικές εταιρείες τεχνολογίας που προσπαθούν να παραγάγουν φαγητό στο εργαστήριο. Το άγιο δισκοπότηρο της βιομηχανίας τροφίμων είναι ένα μπιφτέκι που θα μοιάζει με κρέας, αλλά δεν θα είναι κρέας. Θα φτιάχνεται από πατάτες, παντζάρια και δεκάδες χημικές ενώσεις, αλλά θα μυρίζει και θα έχει γεύση από μοσχάρι. Είναι λογικό οι εταιρείες τεχνολογίας να θέλουν να διεισδύσουν στην αγορά κρέατος, αφού ο τζίρος της μόνο στις ΗΠΑ αγγίζει τα 200 δις δολάρια.

Η ιστορία που «πουλάνε» όσοι προωθούν τα υποκατάστατα κρέατος είναι ότι έτσι θα μπορέσουμε να μειώσουμε το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της παραγωγής του, που πράγματι καταλαμβάνει το 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του πλανήτη. Μεγάλες οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων υποστηρίζουν σθεναρά αυτή την προσπάθεια, ενώ οι χορτοφάγοι όλου του κόσμου πετάνε από τη χαρά τους, καθώς θα μπορούν να απολαμβάνουν ξανά το αγαπημένο τους Burger χωρίς τύψεις. Η σκέψη ότι ίσως θα έπρεπε μειώσουμε λίγο την κατανάλωση ζωικών προϊόντων (στη Δύση εννοώ, γιατί τους υπολοίπους δεν τους παίρνει) ή να διαχειριστούμε πιο αποτελεσματικά τους φυσικούς πόρους δεν περνάει μάλλον από το μυαλό κανενός. Μην ανησυχείς λοιπόν. Τρώγε όσο θες και οι καλές μας εταιρείες θα σου βρουν τη λύση για τα κακόμοιρα τα ζωάκια που ψυχορραγούν και για τα εκατομμύρια εκτάρια γης που καταστρέφονται.

Σταδιακά, το ίδιο πρόκειται να συμβεί και με τα φρούτα, τα λαχανικά και τα ψάρια.

Η ιστορία συνεχίζεται και περιλαμβάνει την επίλυση του διατροφικού προβλήματος των αναπτυσσόμενων χωρών. Θα μπορούμε να φτιάξουμε δισεκατομμύρια πεντανόστιμα πλαστικά μπιφτεκάκια, που θα ταξιδεύουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη και θα ταΐζουν τους πεινασμένους αυτού του κόσμου. Το να βοηθήσουμε τις χώρες αυτές να γίνουν διατροφικά αυτάρκεις και να μην περιμένουν το μάννα εξ ουρανού από τον Πανάγαθο δεν είναι μάλλον στα μελλοντικά σχέδια κανενός.

Η ιστορία που «πουλάνε» όσοι προωθούν τα υποκατάστατα κρέατος είναι ότι έτσι θα μπορέσουμε να μειώσουμε το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της παραγωγής του, που πράγματι καταλαμβάνει το 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του πλανήτη. (Φωτογραφία: David Parry / Discover Magazine)

Αν διαβάσει, βέβαια, κανείς τα ψιλά γράμματα, θα δει ότι οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες δουλεύουν πάνω στη γενετική μετάλλαξη κάποιων συστατικών, έτσι ώστε να δώσουν στο τελικό προϊόν την υφή και τη γεύση που χρειάζεται. (Το αστείο είναι ότι οι ίδιες εταιρείες ισχυρίζονται ότι τα υπόλοιπα συστατικά του προϊόντος δεν προέρχονται από γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες). Σε περίπτωση που σας διαφεύγει, τα προϊόντα που αποτελούν αποτέλεσμα έρευνας (σπόροι, φυτά, φάρμακα κ.λπ.) μπορούν δικαίως να πατενταριστούν και να αποτελούν ιδιοκτησία του δημιουργού τους.


Διαβάστε ακόμα: Λαχανικά είναι, φίλε, δεν είναι top models


Ο καθένας μπορεί να μεγαλώσει μια αγελάδα ή ένα πρόβατο, όχι όμως και βλαστοκύτταρα. Έτσι η παραγωγή ενός ακόμα βασικού προϊόντος διατροφής θα περάσει στα χέρια λίγων εταιρειών. Παρεμπιπτόντως, το 30% των συσκευασμένων τροφίμων παγκοσμίως ελέγχεται ήδη από δέκα εταιρείες, που φροντίζουν για την υγεία μας και τηρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας που οι ίδιες έχουν προσδιορίσει μέσα από τους πιστοποιητικούς οργανισμούς τους. Σταδιακά, το ίδιο πρόκειται να συμβεί και με τα φρούτα, τα λαχανικά και τα ψάρια.

Στο μέλλον αυτά τα προϊόντα θα είναι τόσο φυσιολογικά όσο είναι σήμερα οι τηγανητές πατάτες των fast food, που αν τις δοκίμαζε κάποιος εκατό χρόνια πριν μάλλον θα πάθαινε γαστρεντερίτιδα.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αυτό είναι το μέλλον της τροφής μας. Είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη της τεχνολογίας. Όπως από την καλλιέργεια στο χώμα περάσαμε στην υδροπονία, έτσι και από τις κτηνοτροφικές φάρμες θα περάσουμε στα εργοστάσια παραγωγής «κρέατος». Στο μέλλον αυτά τα προϊόντα θα είναι τόσο φυσιολογικά όσο είναι σήμερα οι τηγανητές πατάτες των fast food, που αν τις δοκίμαζε κάποιος εκατό χρόνια πριν μάλλον θα πάθαινε γαστρεντερίτιδα. Τα εγγόνια μας θα διαβάζουν στα βιβλία ότι κάποτε ο άνθρωπος σκότωνε και έψηνε ζώα για να τραφεί και θα φρίττουν, όπως εμείς όταν σκεφτόμαστε τους Κινέζους, που τρώνε σκυλιά.

Θα δούμε μεγάλους σεφ να τα διαφημίζουν και εκατοντάδες δημοσιογράφους να προσπαθούν να μας πείσουν για τη γευστική υπεροχή αυτού του νέου προϊόντος. Ακόμα κι εγώ, που γράφω αυτές τις αράδες, μπορεί κάποια στιγμή να το έχω στο ψυγείο μου. Θα ξέρω όμως ότι τρώω ένα φαγητό εργαστηρίου και όχι ένα έδεσμα υψηλής γαστρονομικής και θρεπτικής αξίας. Θα ξέρω ότι κάποτε σε κάποιο μακρινό τόπο ζούσαν κάποιοι άνθρωποι που μπορούσαν να συμβιώνουν αρμονικά με το περιβάλλον και σέβονταν κάθε ζώο που σκότωναν για να τραφούν, χωρίς να παραβιάζουν καμιά ηθική αξία. Αυτό που αγνοώ παντελώς είναι τι θα κάνουν τα εγγόνια μου αν κάποια στιγμή χρειαστεί να τα ξαναχτίσουν όλα από την αρχή.

 

Διαβάστε ακόμα: Αφήστε τα σνακς και βάλτε τα παιδιά να πειραματιστούν με το φαγητό τους

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top