Λίγο Μεσολόγγι ακόμα

Ο Σωτήρης Κακίσης στο δρόμο προς την Τουρλίδα. Φωτογραφία: Ραλλού Κυριακοπούλου

Το ξανάγραψα, πρόσφατα μάλιστα: δεν ήθελα να πάω. Τη φοβόμουνα από μικρός του τόπου αυτού την επικίνδυνη γοητεία, σαν να ήξερα, σαν να θυμόμουνα ξαφνικά κάτι από το μέλλον.

Δεν είναι πολλά χρόνια που πάω. Που έχω συνδεθεί κι εκεί με ανθρώπους και πράγματα, που το Μεσολόγγι έχει γίνει και για μένα πατρίδα επιπλέον εκλεκτή, σωτήρια. Που κάθε τρις και λίγο, εκεί με ξαναοδηγούν τα βήματά μου, τη Γέφυρα διασχίζω την τρομερή, αυτή που ενώνει πια παρελθόν και παρόν επίμονα, αυτή που over very troubled waters σε ξαναφέρνει σε σημεία αιώνιας ιστορικής διαύγειας, στη Λιμνοθάλασσα την πάντα ηρωική κι επίσημη, στων ερωδιών του τ’ ασταμάτητα πετάγματα, στα πολύτιμά τους σταματήματα.

Στο «Μέρη Που Χάσανε τη Μαγεία τους» μια φορά κι έναν καιρό, έγραφα στον πρόλογο πως «κι εγώ ξέρω καλά πως οι τόποι είναι άνθρωποι». Και θυμάμαι πάντα και του Γιώργου του Ιωάννου τα λόγια του σ’ εμένα, πως δεν άντεχε να πηγαίνει πια στη Θεσσαλονίκη, πως στεκότανε και κρυβόταν στις γωνίες κι έκλαιγε όποτε ξαναπήγαινε, γιατί δεν έβρισκε πια τους φίλους του, τους ανθρώπους της προηγούμενης ζωής του.

Έτσι γίνεται. Φωτεινά πρόσωπα με περιμένουν κάθε φορά στο Μεσολόγγι, αλλά ο Δημήτρης λείπει, για πάντα πια θα λείπει. Στο Amarcord ο Φελλίνι το Ρίμινί του θυμάται και αναπολεί, μια ζωή δεύτερη δίνει στην παιδική ηλικία και στην εποχή του, το Τότε του οριστικοποιεί, μαγικά το επαναλαμβάνει, αποφασιστικά το αποθεώνει. Ο Δημήτρης ο Παπαθέου, με τον Ντόρο του, ένα Amarcord του δικού του Μεσολογγίου υπέροχα κινηματογράφησε, με λέξεις δυνατές κι ακριβείς ολοκλήρωσε. Ποια η διαφορά; Το Μεσολόγγι, το νιώθει κανείς αμέσως, είναι πόλη άχρονη, κάτω από τα νερά του ψυχές ιδιαίτερες κυλάνε, στον ουρανό στιγμές πολέμου κι αποφάσεων ανεπανάληπτων είναι τα σύννεφα, οι βροχές του.

O Δημήτρης Παπαθέου στο ατελιέ του Απόστολου Κούστα. Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης.

Έφτανα και καλοκαίρι αργά μες στη μέρα, Τετάρτες πέρυσι, πρόπερσι. Έξω από τον εγκαταλελειμμένο πια σιδηροδρομικό σταθμό, έξω από τη νυν κινηματογραφική λέσχη, open-air το Της Κακομοίρας κι ο Χατζηχρήστος απτόητα απολαυστικός, καλαμάκια και ψωμί με μπύρες στα πρόχειρα τραπέζια, τζάμπα όλα επίτηδες, κι η Κρίση από την άλλη μεριά πάντα της Γέφυρας ‒ας είναι κι εκεί πια εγκαταστημένη, ανελέητη.

Και σούρουπο στις Πελάδες, με τον ήλιο να δύει πάνοπλος πιο δίπλα, μπάνιο σαν χάδι θεϊκό, γέλια ως απέναντι σε νησί τεχνητό, αλλά κι ως το πιο πραγματικό ίσως νησί της Ελλάδας απ’ όλα, ως τον Άγιο Σώστη, ως πίσω εδώ στην Αθήνα. Τι άλλο να θέλει κανείς, όπως είπε κι ο Βακαλόπουλος στον Μπακιρτζή κάποτε, σε κρύα νερά αυτοί ποταμού κολυμπώντας.

Δύση μπροστά στις Πελάδες. Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης.

Τι άλλο να θέλω; Μια βόλτα ξαναθέλω στον Πεζόδρομο, έναν καφέ ήρεμο στο Νέο Καφέ, λίγο μέλι και λίγο βούτυρο στο Μέλι-Γάλα, ένα γεύμα εξαίσιο στο Αρχοντικό, στον Μαλαβέτα άλλον καφέ μετά, απόγευμα. Και, βέβαια, Avant Garde συνήθως το βράδυ, ποτό εκεί που κι ο Δημήτρης πιο πολύ πήγαινε, τελευταία αλλά και πάντα.

Μου λείπουν πολλά. Κι ο Άη-Συμιός, κι οι αλυκές οι ανίκητες σαν λευκοί γίγαντες αμίλητοι, και τα Τρελάγκαθα, και του Κούστα τα λιτά έργα στο εργαστήριό του λίγο πιο έξω, κι η Κατερίνα, ο Γιάννης κι η Ειρήνη με τα σκυλιά τους στο κτήμα, ζωγράφοι κι αυτοί ζωής παράμερης αλλά επιτυχημένης, ιδανικής.

Κήπος Ηρώων και Κυριακή των Βαΐων το Μεσολόγγι το δικό μου κάθε μέρα –στο γάμο της Ραλλούς φέτος ακόμα περισσότερο. Κήπος με τα πρόσωπα των φίλων μου όχι σταματημένα, αεικίνητα, των απογόνων των ηρώων ήθος άριστο. Κι αυτός ο δρόμος ο μόνος του μες στη θάλασσα, ως την Τουρλίδα μ’ αριστερά και δεξιά του ύδατα σοφά, χρόνου γεμάτου φως οι ώρες, ο τρόπος ο ιδιαίτερος.

Κι η Δύση δίπλα μου, είπαμε: πιο πολύ κι αυτή Ανατολή, πιο πολύ αρχή, συνέχεια, παρά τέλος.

Μεσολόγγι, Η Πλατεία. Φωτογραφία: Σωτήρης Κακίσης.

TAGS :
επαρχία καλοκαίρι μεσολόγγι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook