Ουρανοβατώντας στον Φαέθωνα (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

Ουρανοβατώντας στον Φαέθωνα (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Είμαι Χημικός Μηχανικός, μέλος του Ειδικού Διδακτικού Προσωπικού του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Γιατί τρέχετε; Ποιος είναι ο στόχος σας;
Δεν «τρέχω», κινούμαι γρήγορα σε ανοιχτούς χώρους. Η προσέγγισή μου δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή των επιδόσεων και των κλασικών δρόμων αντοχής. Μου αρέσει να εξερευνώ τα σωματικά και ψυχικά μου όρια και αυτό καμιά φορά μπορεί να γίνει προσπαθώντας να κάνω καλύτερο χρόνο στην απόσταση του μαραθωνίου, μπορεί όμως να είναι και μια μεγάλη διάσχιση, με πλήρη αυτονομία σε μια απομονωμένη γωνιά της Νότιας Ευρώπης πάνω στη διαδρομή του πρώτου αγώνα 100-μιλίων στην Ελλάδα, του ROUT. Γενικά είμαι flaneur, μου αρέσει η περιπέτεια, να περιφέρομαι με μοναδικό σκοπό να γνωρίζω μέρη, ανθρώπους και τα έργα τους.

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Το να μείνω μέσα με κουράζει, όταν βγαίνω κάνω reboot.

Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τα κομποσκοίνια μου στο αριστερό μου χέρι –δίχως όμως κάποια θρησκευτική διάσταση, απλώς μου είναι πλέον δεύτερη φύση.

«Προτιμώ πάντα μονοπάτια από δρόμους ή άσφαλτο. Η απόλυτη προτίμησή μου είναι οι ορεινές διασχίσεις».

Τρέχετε μετά μουσικής;
Τρέχω πάντα με μουσική όταν είμαι σε γνωστά μονοπάτια γύρω από την πόλη, ποτέ όμως σε μεγάλες διασχίσεις ή αγώνες. Ακούω περισσότερο podcasts (BBC, NPR, freakonomics & TED). Στο μουσικό playlist μου υπάρχουν περισσότερο indie rock, χάλκινα των Βαλκανίων, κλασική κιθάρα και πιάνο.

Στο Tor des Geants, Σεπτέμβριος 2012, μετά από τέσσερις μέρες, με αίσθημα γλυκιάς διάλυσης πριν το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής με φόντο το Monte Bianco.

Στο Tor des Geants, Σεπτέμβριος 2012, μετά από τέσσερις μέρες, με αίσθημα γλυκιάς διάλυσης πριν το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής με φόντο το Monte Bianco.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Όσοι κάνουν βόλτα με το αυτοκίνητο στις μεγάλες αντιπυρικές του Σέιχ-Σου.

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Η λιακάδα.

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Οι σκέψεις μου είναι σαν τους διαλόγους με έναν αμείλικτο συνομιλητή του Canetti (Dialogue with the Cruel Partner) όπου τη θέση των σημειώσεων στο ημερολόγιο έχει το τρέξιμο.

Διαβάστε ακόμα: Αυτός είναι ο πρώτος Έλληνας που πήρε μέρος στο φημισμένο υπερμαραθώνιο ορεινού τρεξίματος «Solokhumbu Trail» του Νεπάλ

Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Σπάνια φτάνω στα όριά μου, τις λίγες φορές όμως που χρειάστηκε η ιδέα της επιτυχίας ενός στόχου ήταν καθοριστική.

Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Το «τρέξιμο» για μένα είναι η περιπέτεια σε εκτεθειμένο πεδίο κι αυτό είναι σίγουρα και διαλογισμός. Περισσότερα είναι για μένα τα ψυχικά οφέλη –για μια απλή εκγύμναση αρκεί και μια βόλτα.

Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Απόλυτα εξαρτημένος, είναι κομμάτι της ζωής μου.

Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;
Ναι, αρκετές φορές. Είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία μόνο εάν τον τρέξεις στα όρια της φυσιολογίας σου.

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Στην πραγματικότητα καμία, δεν είμαι «αθλητής επιδόσεων». Από την άλλη, όλα όσα έκανα και τα οποία πριν ξεκινήσω μού έμοιαζαν αδύνατα, ειδικά οι 136 ώρες του Tor des Geants, του γύρου των Ιταλικών Άλπεων, ήταν μαγικές στιγμές.

Μέσα στο μαγικό δάσος της Ροδόπης, ROUT 2013 (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

Μέσα στο μαγικό δάσος της Ροδόπης, ROUT 2013 (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Έχω πέσει αρκετές φορές, ευτυχώς χωρίς σοβαρά επακόλουθα, πέρα από μελανιές, κοψίματα και ίσως ένα ραγισμένο πλευρό. Επίσης, πρέπει να έχω υποφέρει από τους κλασικούς τραυματισμούς από υπερβολικό όγκο προπόνησης, τίποτα που να μην περνάει με αρκετή ξεκούραση!

«Αν έχω τρέξει στο σκοτάδι; Παντού και πάντα! Σχεδόν σε κάθε αγώνα στον Όλυμπο, στη Ροδόπη, στην Ιταλία –μου αρέσει η νύχτα στα βουνά».

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Συνήθως, για οικονομία χρόνου, τρέχω στα μονοπάτια του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης, του Σέιχ-Σου. Προτιμώ πάντα μονοπάτια από δρόμους ή άσφαλτο. Η απόλυτη προτίμησή μου είναι οι ορεινές διασχίσεις.

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Οι κορυφογραμμές στον Όλυμπο, ειδικά στον αγώνα του Φαέθωνα, ο γύρος των Ιταλικών Άλπεων (Tor des Geants) και η διαδρομή του ROUT Advendurun στη Ροδόπη.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Παντού και πάντα! Σχεδόν σε κάθε αγώνα στον Όλυμπο, στη Ροδόπη, στην Ιταλία – μου αρέσει η νύχτα στα βουνά.

Θέμος Σγούρας – Πώς έτρεξε μέσα σε τέσσερις μέρες 127 χλμ. στη ζούγκλα του Αμαζονίου

Με τον («αγαπητό συνοδοιπόρο») Αποστόλη Μπατζιτέγο στο σταθμό της Ζαρκαδιάς στο ROUT 2012.

Με τον («αγαπητό συνοδοιπόρο») Αποστόλη Μπατζιτέγο στο σταθμό της Ζαρκαδιάς στο ROUT 2012.

Κάνετε διατάσεις και πότε/πού;
Ποτέ στατικές, μόνο δυναμικές διατάσεις και πάντα μετά την άσκηση.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Με Garmin GPS (foretrex 301), συνήθως όμως τρέχω γνωστές διαδρομές.

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Με παρέα –είναι ευκαιρία να τα λέμε με φίλους!

Barefoot (ξυπόλητο) τρέξιμο;
Ποτέ, είμαι σχετικά ψηλός με μεγάλο πόδι και βαρύς –η απόλυτη αντένδειξη για ξυπόλητο τρέξιμο. Ίσως όμως να έκανα για ξυπόλητο… θαλάσσιο σκι.

 «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω τη δρακολίμνη της Τύμφης στη διάρκεια του TERA 2013». (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

«Χάνομαι γιατί ρεμβάζω τη δρακολίμνη της Τύμφης στη διάρκεια του TERA 2013». (Φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριτζιώτης/Gο Εxperience)

Το τρέξιμο σάς βοήθησε να ξεπεράσετε κάποια εξάρτηση;
Ίσως όχι εξάρτηση με την κλασική έννοια, σίγουρα όμως η άθληση είναι ψυχοθεραπευτική για μένα.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Σχεδόν ποτέ. Πάντα θέλω να περνάω κάποιο χρόνο στη φύση.

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Ίσως επειδή αναζητούν τη σωματική κόπωση ως αντίδοτο στην πνευματική εξάντληση.

Έχετε κάποιον αγαπημένο(η) δρομέα;
Τον Marco Olmo. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι επαγγελματίες- σχεδόν μηχανές όπως ο Kilian Jornet, θαύματα της φύσης, ο Marco Olmo, ένας συνταξιούχος Ιταλός οδηγός βαρέων οχημάτων σε λατομεία του Cuneo, γεννημένος το 1948, το 2006 και 2007 νικάει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του ορεινού τρεξίματος, το Ultra Trail du Mont Blanc. Σε όλους όσους βρεθήκαμε αργά στο τρέξιμο, περισσότερο σαν απάντηση στην κρίση της μέσης ηλικίας και όχι από αθλητική διαδρομή ετών, η ιστορία του Marco διαβάζεται σαν μια δρομική Σταχτοπούτα! Φυσικά έχει γίνει και ταινία, «Il Corridore» (ο δρομέας).
Εκτιμώ, επίσης, βαθύτατα τον Λάζαρο Ρήγο, εμπνευστή ιδανικών διαδρομών στα ελληνικά βουνά και πνευματικό πατέρα των αγώνων υπερ-αντοχής στον Όλυμπο και στο Παρθένο δάσος της Ροδόπης. Η παρουσία του σηματοδοτεί μια στιγμή ασυνέχειας με την έννοια της μοναδικότητας (singularity), γιατί έκανε πραγματικότητα τολμώντας αγώνες ορόσημο που οδηγούν σε αναζήτηση των ορίων ψυχικής και σωματικής αντοχής. Χωρίς αυτή την εμπειρία στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να είχα τη χαρά να ζήσω όσα κατάφερα μέχρι σήμερα.

Διαβάστε ακόμα: Top 10 συμβουλές ποδηλατικής επιβίωσης στον καύσωνα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top