Η νέα Ε-Class Coupé φωτογραφίζεται στη reception του Domaine Skouras. Απολαύστε υπεύθυνα! (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Έτσι, ξημερώματα, συνοδεία του φωτογράφου (και του φωτογραφικού του εξοπλισμού που σχεδόν γέμισε τα 425 λίτρα του χώρου αποσκευών του μεγάλου coupé, αφού δουλειές όπως τούτη εδώ, ειδικά κάτω από το ξερό φως του ανελέητου ήλιου του αργόσυρτου ελληνικού καλοκαιριού, δεν «βγαίνουν» μ’ ένα φλας, έναν τηλεφακό κι έναν ευρυγώνιο), βρεθήκαμε στον δρόμο για το Ναύπλιο και τη γύρω, όχι και τόσο γνωστή στους περισσότερους, Αργολίδα.

Τα αδιάφορα, διαδικαστικά χιλιόμετρα μέχρι τη διασταύρωση προς την πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού έθνους, στην εθνική Κορίνθου-Τριπόλεως, στο ύψος της Αρχαίας Νεμέας, πέρασαν, όσο εμείς προγραμματίζαμε τη μέρα, με τη 220d να ταξιδεύει με 140 km/h, και την υψηλότερη σχέση στο 9άρι αυτόματο κιβώτιο 9G-Tronic, και με τον 2λιτρο, 4κύλινδρο diesel της να γουργουρίζει ξεκούραστα μόλις στις 1650 rpm.

Με κατεβασμένα και τα τέσσερα παράθυρα, η Ε-Class Coupé είναι χάρμα ιδέσθαι. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Ξεκινώντας λοιπόν τη μέρα, που θα κυλούσε με επίκεντρο την επίσκεψη σ’ ένα από τα κορυφαία οινοποιεία της χώρας, το Domaine Skouras του Γιώργου Σκούρα, κατευθυνθήκαμε αρχικά προς τον αναπόφευκτο (φωτογραφικά και όχι μόνο) «Λιμένα της Αλύσου», περισσότερο γνωστό ως Ναύπλιο, για τη de riguer φωτογράφιση της γκρι Coupé, με φόντο τον ενετικό «θαλασσόπυργο» του 15ου αιώνα, περισσότερο γνωστό ως Μπούρτζι, απαλλαγμένο επιτέλους από τις σκαλωσιές.

Εδώ τα ταξιδιωτικά άρθρα συνεχίζουν μ’ ένα «επόμενος σταθμός». Επόμενος σταθμός λοιπόν, ένα από τα λιγότερο γνωστά αρχαία μνημεία της ιδιαίτερα πλούσιας σε αρχαιολογικούς τόπους Πελοποννήσου, η λεγόμενη «Πυραμίδα του Ελληνικού», όπου φτάνει κανείς περνώντας πρώτα από το Κεφαλόβρυσο, δίπλα στην παλιά εθνική οδό Άργους-Τριπόλεως.

Οχυρό, φρυκτωρία ή τύμβος; Ό,τι κι αν ήταν, η «Πυραμίδα του Ελληνικού αξίζει μια επίσκεψη. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Χωριό, το Κεφαλόβρυσο, που επίσης αξίζει μια επίσκεψη, έστω και μόνο για το σπήλαιο Κεφαλάρι, πάνω από την πλατεία του χωριού, απ’ όπου πηγάζει άφθονο νερό σε σταθερή όλον τον χρόνο, λένε, θερμοκρασία 11 βαθμών Κελσίου, και απ’ όπου θεωρείται πως πήγαζε ο αρχαίος ποταμός Ίναχος. Και για τις παραδίπλα ψησταριές, αλλά δεν είναι του παρόντος, πάμε παρακάτω…

Παραπάνω μάλλον, στην ως άνω πυραμίδα. Ένα… πυραμιδοειδές κτίσμα, λίγο ψηλότερα από το Κεφαλόβρυσο –οχυρό, φρυκτωρία, ή, κατά τον Παυσανία στα «Κορινθιακά» του, τύμβος–, στην αρχαία οδική αρτηρία που συνέδεε το Άργος με την Τεγέα. Όσο για την ηλικία –τη χρονολόγησή του, σωστότερα–, οι γνώμες των αρχαιολόγων διίστανται. Ορισμένοι την τοποθετούν στον 4ο π.Χ. αιώνα, ενώ άλλοι θεωρούν πως πρόκειται για κατασκευή της 3ης χιλιετίας π.Χ. Μικροδιαφορές, δηλαδή, μη δίνετε σημασία…

Η Ε-Class Coupé και ο Γιώργος Σκούρας με φόντο το “selfie wall” του Κτήματος. Προσοχή στο αντεστραμμένο «ΣΚΟΥΡΑΣ», στα βαρέλια στη μέση, για να βγαίνουν σωστά οι selfies! (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Με τέτοια καίρια διλήμματα περνάει η ώρα και φεύγουμε για τη συνάντηση με τον Γιώργο Σκούρα στο κτήμα του, ένα λιτό αρχιτεκτονικά, αλλά παρ’ όλα αυτά εντυπωσιακό κτίσμα που βρίσκεται στον δρόμο που οδηγεί, από τον Κόμβο Στέρνας της εθν. οδού Κορίνθου-Τρίπολης, προς το Άργος.

Το σημερινό Domaine Skouras αποτελεί συνέχεια της μικρής οινοπαραγωγικής μονάδας που ξεκίνησε το 1986 στην Πυργέλα, χωριό του Άργους, και του “boutique” οινοποιείου στο Γυμνό, στην αμπελουργική ζώνη της Νεμέας. Η εγκατάσταση στο σημερινό κτήμα/οινοποιείο έγινε το 2004, με τις νέες εγκαταστάσεις να είναι απαραίτητες για να αυξήσουν την χωρητικότητα και τις τεχνολογικές υποδομές, αλλά όχι για να κάνουν τα κρασιά πιο «τεχνικά».

Το οινοποιείο του Κτήματος Σκούρα παράγει κάθε χρόνο 800.000 φιάλες κρασιού -λευκό, ροζέ και κόκκινο- σε 18 «ετικέτες».

Η περιήγηση στο οινοποιείο, η κορύφωση της οποίας ήταν η κατάδυση στο κελάρι με τα 1.000 δρύινα βαρέλια, ολοκληρώθηκε, όπως προφανώς επιδίωξα, με μια γευσιγνωσία (θα έγραφα οινογνωσία, αλλά το Word επιμένει να μου το κοκκινίζει) λίγων από τα 18 κρασιά (τις ετικέτες, σωστότερα) του Κτήματος, έτσι ώστε να αποκτήσω πλήρη εικόνα των συγκεκριμένων οινοδημιουργιών, αντιλαμβάνεσθε. Ξέρω, δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτή. Περισσότερα για το Domaine Skouras παρακάτω.

Τα παλιά λοιπόν χρόνια, όποιος ταξίδευε οδικώς από την Αθήνα για την Τρίπολη και τη νότια Πελοπόννησο, αν δεν είχε ήδη σταματήσει στον Ισθμό για σουβλάκια, θα σταματούσε οπωσδήποτε στους Μύλους της Λέρνας, ενδιαίτημα της διαβόητης Ύδρας, για τον ίδιο λόγο. Και για να πάρει βέβαια δυνάμεις για τη δύσκολη, ατελείωτη ανάβαση του Αχλαδόκαμπου.

Τρία τραβήγματα στο αριστερό «αυτάκι» πίσω απ’ το τιμόνι, για να κατεβάσεις στο 9άρι κιβώτιο, ένα γερό πάτημα στα μεγάλα φρένα, μισή στροφή στο ευχάριστα βαρύ τιμόνι και η φαρδιά ανηφορική στροφή περνά στην ιστορία χωρίς πολλά-πολλά. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Δεν μπορούσαμε παρά να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, έστω και για να διαπιστώσουμε αν οι παιδικές γευστικές αναμνήσεις παραμένουν το ίδιο έντονες – ναι, παραμένουν, αν και μετά το 8ο καλαμάκι αρχίζουν να αμβλύνονται. Δίπλα στους Μύλους υπάρχει πάντως και ο (επίσης λιγότερο γνωστός) αρχαιολογικός χώρος της Λέρνας, ενώ σημαντικό αξιοθέατο αποτελεί η «Οικία των Κεράμων», στο κέντρο του αρχαίου οικισμού. Τέλος, το παρακείμενο σπήλαιο της Ανδρίτσας, με τους σταλακτίτες του, αξίζει επίσης μια επίσκεψη.

Και να που επιτέλους φτάνουμε στο κομμάτι της ημέρας για το οποίο ξύπνησα σήμερα πριν τις 11: στην ανάβαση του Αχλαδόκαμπου. Διαδρομή γνωστή κάποτε ως «Κωλοσούρτης», για προφανείς βέβαια λόγους. Το πρώτο ουσιαστικά σημείο που θα είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τις ικανότητες του μεγάλου grand tourer, μακριά από το θεωρούμενο raison d’être του, τους ανοιχτούς δρόμους.

Η πλάτη λοιπόν του ηλεκτρικά ρυθμιζόμενου καθίσματος ένα κλικ πιο όρθια, το πρόγραμμα οδήγησης στο Sport, που οξύνει τις αντιδράσεις της 220d (αλλά όχι στο Sport+ που απεμπλέκει τα ηλεκτρονικά, γιατί ένα κραχ θα ακουγόταν απέναντι, στο Παλαμήδι), τα δάχτυλα των χεριών χαϊδεύουν ήδη τα paddles +/- πίσω από το τιμόνι για τη μηχανική λειτουργία του 9G-Tronic και ξεκινάμε την ανάβαση.

Ανάβαση Αχλαδόκαμπου: μια διαδρομή, απόλαυση για τον οδηγό, που περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να καταβαραθρώσει ή, εν προκειμένω, να αναδείξει ένα γρήγορο αυτοκίνητο. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Σε μια διαδρομή πραγματική απόλαυση για τον οδηγό, μια ήπια σχετικά και δυνητικά ταχύτατη ανάβαση που περιλαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να αναδείξει (ή να καταβαραθρώσει) οποιοδήποτε γρήγορο αυτοκίνητο. Μια διαδρομή που είναι πλέον πρακτικά έρημη και, αφότου φάρδυνε και η χάραξή της άλλαξε επί το ηπιότερο (λίγο πριν αντικατασταθεί από την καινούρια εθνική Κορίνθου-Τρίπολης), σε τίποτε δεν θυμίζει τον φοβερό και τρομερό «Κωλοσούρτη».

Θέλει πάντως προσοχή, από την αρχή της κιόλας, γιατί, ειδικά μ’ ένα GT που «μαζεύει» αβίαστα τα χιλιόμετρα όπως το κάνει η 220d, μετά τις πρώτες ανοιχτές καμπές, φτάνεις στην πρώτη αριστερή φουρκέτα με καμιά 160αριά. Τρία τραβήγματα στο αριστερό «αυτάκι» πίσω απ’ το τιμόνι, για να κατεβάσεις από την 7η στην 4η στο 9άρι κιβώτιο, ένα γερό πάτημα στα μεγάλα φρένα (που έχεις φροντίσει να ζεστάνεις από πριν), μισή στροφή στο ευχάριστα βαρύ τιμόνι και η φαρδιά ανηφορική αριστερή περνά στην ιστορία χωρίς πολλά-πολλά.

Το ίδιο και η επόμενη δεξιά. Και η αριστερή μετά. Και το «εσάκι» λίγο παραπάνω. Και η κλειστή, φυλαγμένη αριστερή μετά το παλιό χάνι. Και τα 10, πάνω-κάτω, χιλιόμετρα που ακολουθούν μέχρι το γερμανικό πολυβολείο (που μετά τον πόλεμο έγινε ταβερνείο προσφέροντας βραστές τις γίδες που σήμερα στεγάζει) και το εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο στον αυχένα, και στη διασταύρωση, λίγο πιο κάτω, με την αρχική χάραξη της διαδρομής, προς τα αριστερά.

Η σημερινή E-Class Coupé είναι 12,3 εκ. μακρύτερη από την προηγούμενη, 7,5 εκ. φαρδύτερη και 3,3 εκ. ψηλότερη, ενώ, σημαντικότερα, τα μετατρόχια μπρος-πίσω είναι επίσης αυξημένα, κατά σχεδόν 7 εκ..

Κάπου εδώ να πω πως είχα σκοπό να κάνω την ανάβαση χρησιμοποιώντας τα paddles για τις αλλαγές ταχυτήτων. Το 9άρι κιβώτιο όμως αυτής της Mercedes είναι τόσο σωστά κλιμακωμένο που οι αλλαγές, και προς τα πάνω και προς τα κάτω, γίνονται από μόνες τους ενστικτωδώς και εκεί ακριβώς που θα περίμενες να γίνουν. Ακόμη κι όταν πιέζεις. Με αποτέλεσμα να ασχολείσαι με τα paddles, μόνο και μόνο για να πεις πως έκανες και συ κάτι, πως κάπως συνεισέφερες, βρε αδερφέ.

Ακολουθούμε λοιπόν την παλιά χάραξη που ανεβοκατέβαινε τις πλαγιές του βουνού κι εδώ φαίνεται πόσο δύσκολος ήταν ο παλιός δρόμος. Αυτός, ο Μπράλος κι η Κατάρα ήταν οι πιο ζόρικες διαδρομές της Ελλάδας του χτες. Στενός, με τη μια στροφή μετά την άλλη, και ευθεία ούτε για δείγμα. Καλά έλεγαν οι παλιοί πως, αν σου τύχαινε μπροστά φορτηγό ή λεωφορείο, ειδικά με τα αυτοκίνητα της εποχής, έπρεπε να περιμένεις να βγεις πάνω, στο Στενό, λίγο πριν την Τρίπολη, για να προσπεράσεις.

Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, που λειτούργησε από το 1982 μέχρι το 2010, είναι το μόνο αξιοθέατο στον Αχλαδόκαμπο σήμερα. Επισκεφθείτε τον και απολαύστε καφεδάκι και γλυκό κουταλιού βύσσινο στην «Καλή καρδιά» της κυρίας Κούλας, εκεί δίπλα. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Το δε χωριό Αχλαδόκαμπος, κοντά στην αρχαία πόλη Υσιαί, κεφαλοχώρι και κέντρο ανεφοδιασμού των Ελλήνων στα χρόνια της Επανάστασης, που όσο περνούσε από εκεί ο δρόμος για την κεντρική και νότια Πελοπόννησο, ήκμαζε, που λένε, είναι ένα μεγάλο σχετικά χωριό, με πολλά σπίτια, αλλά με καμιά 600αριά πλέον μόνιμους κατοίκους.

Σύμφωνα δε με την παράδοση, πήρε το όνομά του επειδή κάποιος κάποτε (ένας πασάς, ο Κολοκοτρώνης, η βασίλισσα Φρειδερίκη, ο Καραμανλής, δεν βρίσκεις άκρη) αντίκρυσε, λέει, από ψηλά τον κάμπο με τα λιόδεντρα και αναστέναξε «Αχ, λαδόκαμπος!». Που, όσο αφελές κι αν ακούγεται, πρέπει να έχει βάση, μιας και ο ελαιώνας από κάτω είναι εφάμιλλος εκείνου της Άμφισσας – και πηγή ζωής βέβαια για τους κατοίκους της περιοχής. Ενώ από αχλαδιές ούτε μια…

Με κατασκευές σαν κι αυτή, γύριζαν τα μπρος πίσω στις μηχανές των τρένων. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Το μόνο αξιοθέατο εκεί σήμερα είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, δυο χιλιόμετρα χαμηλότερα από το χωριό, που λειτούργησε από το 1982 μέχρι το 2010, όταν εγκαταλείφθηκε η σιδηροδρομική σύνδεση με τη νότια Πελοπόννησο, λόγω έλλειψης ζήτησης. Α, και το διπλανό καφενεδάκι/ταβερνείο «Η καλή καρδιά» της κυρίας Κούλας, με γλυκό κουταλιού βύσσινο to die for.

Μετά το βύσσινο, είπαμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα από την πολύ πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή που γλύφει τις νοτιοανατολικές ακτές του Αργολικού κόλπου, αντί για την αδιάφορη Τρίπολη-Κόρινθος. Έτσι, στο πλαίσιο του «τραβάτε με, κι ας κλαίω», γυρίσαμε προς τα πίσω, με λογική συνέπεια να ευχαριστηθώ και πάλι την 220d, και στο κατέβασμα για τους Μύλους και το Ναύπλιο.

Αφήνοντας πίσω το Ναύπλιο και τον δρόμο-αεροδρόμιο (κρίμα γιατί εκεί σκόπευα να επαληθεύσω τα 240+ km/h τελικής της 220d, αλλά μη βγει παραέξω) που φτιάχτηκε, προ κρίσης, για να εξυπηρετεί το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου παρακάμπτοντας το Λυγουριό, κατευθυνόμαστε προς το Δρέπανο, κάποτε Χαϊδάρι, αγνοώντας το κατάφωρα τουριστικό Τολό.

Το Κονδύλι, δίπλα στο φυσικό λιμάνι Βιβάρι, είναι η ομορφότερη παραλία του Αργολικού κόλπου. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Λίγο μετά το Δρέπανο, τα στενά σοκάκια του οποίου θυμίζουν νησί, ακολουθεί το γραφικό παραθαλάσσιο Βιβάρι, το πιο προστατευμένο φυσικό λιμάνι της περιοχής. Η λιμνοθάλασσά του, ένα οικοσύστημα μέσα στο οποίο γίνεται η αναπαραγωγή των ψαριών, αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη. Ενώ, λίγο παρακάτω, βρίσκεται το Κονδύλι, η ομορφότερη παραλία της Αργολίδας.

Σειρά έχει η Κάντια, παράλιο χωριό που δημιουργήθηκε μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους από Κρήτες πρόσφυγες που του έδωσαν την ονομασία με την οποία ήταν γνωστό το Ηράκλειο την περίοδο της Βενετοκρατίας. Αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο στην περιοχή, αυτό είναι ο μισο-ερειπωμένος «Πύργος της Κάντιας», κατοικία στην Τουρκοκρατία Οθωμανού αξιωματούχου – πολύ λιγότερο αξιοσημείωτο πάντως απ’ ό,τι προϊδεάζει η ονομασία.

Τα Ίρια όμως που έπονται είναι πραγματικά αξιοσημείωτα. Καταρχάς, έχουν ιστορία αφού είναι οι Άγριοι Λιμένες της αρχαιότητας (τα λιμάνια δηλαδή των αγρών, γιατί πόσο μπορεί να αγριέψει ένα λιμάνι;), ονομασία από παραφθορά της οποίας προέρχεται πιθανότατα και το σημερινό Ίρια. Και κατά δεύτερον, πρόκειται για περιοχή με απέραντες εκτάσεις από κάθε είδους ζαρζαβατικά και λαχανικά – αγκινάρες, μαρούλια, λόλες, ρόκες, μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα, κολοκύθια, μελιτζάνες, μέχρι και πεπόνια.

Ξεκινώντας από €64.641, δεν είναι ακριβώς φτηνή, αλλά με την E-Class Coupé παίρνεις ό,τι αγοράζεις – ούτε διακόπτη λιγότερο.

Κάτι που κάνει εντύπωση, αφού τα χωράφια είναι δίπλα στη θάλασσα. Μάλιστα, τα προηγούμενα χρόνια, μετά από υπεράντληση των υπόγειων υδάτων, η θάλασσα εισχώρησε στον κάμπο, με αποτέλεσμα η ποιότητα του νερού και των καλλιεργειών να καταστραφεί και ο κάμπος, με τη σειρά του, να παρακμάσει. Πνοή στην περιοχή και στις νέες καλλιέργειες έδωσε ο ποταμός Ανάβαλος, κάνοντας πάλι τα Ίρια μια ιδιαίτερα εύφορη γη.

Το χωριό που ακολουθεί έχει και αυτό ιστορία, αλλά… αυτοκινητική. Κι αυτό, γιατί τα Καρνεζέικα ήταν παραδοσιακά η τελευταία «ειδική διαδρομή», χωμάτινη τότε, του Ράλλυ Ακρόπολις. Ομολογώ πως εκεί που περίμενα πως τα Καρνεζέικα δεν θα ήταν καθόλου ευγενικά για τη Mercedes, το μεγάλο coupé με εξέπληξε ευχάριστα.

Εκεί που περίμενα να μη βολεύεται καθόλου και να ‘ναι σαν να κάνεις ποδήλατο στο σαλόνι, έβγαλε τη στενή, γλιστερή ανηφορική-κατηφορική, και ασφάλτινη πλέον, διαδρομή “with flying colours”, που λένε οι αγγλοσάξονες. Αυτό δε που μου έμεινε ήταν η αμεσότητα του τιμονιού στις στενές στροφές της συγκεκριμένης διαδρομής και το πόσο αυτό «κόβει», για τόσο μεγάλο αυτοκίνητο.

Η απογευματινή φωτογράφιση, με φόντο τον Σαρωνικό και τα Διαπόρια, αναδεικνύει τον απαράμιλλο σχεδιασμό της νέας E-Class Coupé. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Μια ακόμη φωτογράφιση μετά, αφ’ υψηλού, με φόντο τον πολύπαθο Σαρωνικό και τις Διαπόριες Νησους, πριν αρχίσουμε την κατάβαση για την Παλιά Επίδαυρο. Όσο ο Γιώργος φωτογραφίζει, έχω μια ακόμη ευκαιρία να χαρώ τις γραμμές της E-Class Coupé η οποία, αν και γνήσιο δίθυρο coupé, είναι μια E-Class sedan για όσους προτιμούν να αντικαταστήσουν πόρτες με στυλ, χωρίς να απεμπολήσουν χώρους, έστω κι αν χάσουν λίγο σε πρακτικότητα.

Κάτι που βέβαια δεν ίσχυε με την προηγούμενη E-Class Coupé, που ήταν στην ουσία βασισμένη στο πλαίσιο της μικρότερης C-Class. Για όσους δε κρατάτε σημειώσεις, η σημερινή E-Class Coupé είναι 12,3 εκ. μακρύτερη από την προηγούμενη, 7,5 εκ. φαρδύτερη και 3,3 εκ. ψηλότερη, ενώ, σημαντικότερα, τα μετατρόχια μπρος-πίσω είναι επίσης αυξημένα, κατά σχεδόν 7 εκ., κάτι που μεταφράζεται σε καλύτερο πάτημα στον δρόμο.

Τα «στριφτερά» χιλιόμετρα, από την Τραχειά μέχρι τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, είναι μια τελευταία ευκαιρία για να διασκεδάσεις με την 220d, επαληθεύοντας τις ικανότητες πλαισίου, κινητήρα και ανάρτησης. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

Τα χιλιόμετρα μέχρι την Κόρινθο είναι η τελευταία ευκαιρία να διασκεδάσω με την 220d και να επαληθεύσω τις εγγενείς ικανότητες του πλαισίου και της ανάρτησης. Ικανότητες που, ό,τι και να λέμε, αντέχουν πολλές περισσότερες απαιτήσεις απ’ αυτές που θέτει ο 4κύλινδρος diesel με τα 194 άλογα. Εκείνες, για παράδειγμα, της τετρακίνητης Ε 400 4Matic, με τον 3λιτρο, 6κύλινδρο βενζινοκινητήρα των 333 ίππων.

Στον Ισθμό, το πρόγραμμα οδήγησης επιστρέφει από το Sport στο Comfort, το cruise control ρυθμίζεται στα 130 km/h (με μόλις 1500 rpm) και, αφήνοντας την οδήγηση στο Drive Pilot που ελέγχει την ταχύτητα και την απόσταση από άλλα οχήματα, αλλά και το τιμόνι, διατηρώντας αυτόματα τη σωστή απόσταση από τα προπορευόμενα αυτοκίνητα, περιεργαζόμαστε το εντυπωσιακής ποιότητας και συναρμογής εσωτερικό, κάνοντας ταυτόχρονα τον απολογισμό της ημέρας.

Φτάνουμε στην Αθήνα χωρίς να το καταλάβουμε και έτοιμοι (ο οδηγός τουλάχιστον, που βάλτε τον πίσω από ένα τιμόνι και κερδίζει καμιά 20αριά χρόνια) για μια ακόμη ίδια μέρα. Η οποία βέβαια δεν χρειάστηκε μιας και, χάρη στην άνεση και τη σβελτάδα της 220d (εντάξει, κι εκείνη του φωτογράφου), η αποστολή ολοκληρώθηκε έτσι ώστε να προλάβουμε το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα μπάσκετ Ελλάδα-Ρωσία – δεν πειράζει που χάσαμε, by the way.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πιο ποιοτικό, πιο φιλόξενο εσωτερικό. Ο επιλογέας για το 9άρι κιβώτιο, δεξιά στην κολώνα του τιμονιού, είναι εκεί που θα ‘πρεπε να ήταν κάθε επιλογέας αυτόματου κιβωτίου, ενώ το 9G-Tronic είναι τόσο σωστά κλιμακωμένο που οι αλλαγές γίνονται ενστικτωδώς και εκεί ακριβώς που θα περίμενες να γίνουν. (photo credit Mercedes-Benz)

Το εντυπωσιακότερο; Η 220d χρειάστηκε, για καμιά 400αριά χιλιόμετρα, μόλις τα 25 από τα 50 λίτρα χωρητικότητας του ρεζερβουάρ της, πετυχαίνοντας, παρά μάλιστα τις ανηφόρες, μια, ας πούμε, κεφάτη οδήγηση και τα σταμάτα-ξεκίνα, πάμε-άλλη-μια της φωτογράφισης, κατανάλωση diesel κάτω από 6 lt/100km!

Συμπερασματικά, στη νέα E-Class Coupé, μια εντυπωσιακή σχεδίαση και μια αναμενόμενα εξαιρετική εκτέλεση αναδεικνύουν ένα ήδη ικανότατο πλαίσιο. Σ’ ένα αυτοκίνητο που δεν χορταίνεις να βλέπεις, είτε απ’ έξω είτε από μέσα, και μ’ ένα πρωτόγνωρο σχεδόν επίπεδο εκλεπτυσμού. Ναι, ξεκινώντας από €64.641, δεν είναι ακριβώς φτηνή, αλλά με την E-Class Coupé παίρνεις ό,τι αγοράζεις – ούτε διακόπτη λιγότερο.

Εξερευνήστε τη νέα E-Class Coupé εδώ.

Το σημερινό Κτήμα Σκούρα, ένα λιτό, αλλά ξεκάθαρα ελληνικής αρχιτεκτονικής κτίσμα, αποτελεί, από το 2004, φυσική συνέχεια της μικρής οινοπαραγωγικής μονάδας στην Πυργέλα και του “boutique” οινοποιείου στο Γυμνό. (photo credit Domaine Skouras)

Domaine Skouras: 10 χρήσιμες πληροφορίες

1. Το οινοποιείο του Κτήματος Σκούρα παράγει κάθε χρόνο 800.000 φιάλες κρασιού –λευκό, ροζέ και κόκκινο– σε 18 «ετικέτες».

2. Τα κρασιά του προέρχονται από αμπελώνες της Πελοποννήσου (Κορινθία, Αργολίδα, Αρκαδία, Αχαΐα) σε υψόμετρα που κυμαίνονται από τα 60 μ., για τα λευκά Viognier Cuvée Larsinos και Αρμύρα, μέχρι τα 1.040 μ. για το 100% Αγιωργίτικο Grande Cuvée Νεμέα.

3. Η ιστορία του Κτήματος άρχισε το 1986 και εξελίχτηκε μαζί με μια ετικέτα-έμβλημα, συνώνυμη με τον παραγωγό, οινοποιό και «μαέστρο» Γιώργο Σκούρα: τον Μέγα Οίνο.

Η ιστορία του Κτήματος άρχισε το 1986 και εξελίχτηκε μαζί με μια ετικέτα-έμβλημα, συνώνυμη με τον παραγωγό, οινοποιό και «μαέστρο» Γιώργο Σκούρα: τον Μέγα Οίνο. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

4. Το 1986, ο Μέγας Οίνος ήταν ένα πρωτοποριακό χαρμάνι 80% Αγιωργίτικου με 20% Cabernet Sauvignon. Σήμερα, ο Μέγας Οίνος είναι μια από τις πιο συνεπείς παρουσίες στο χώρο του ευρωπαϊκού κρασιού, με αποδεδειγμένη δυνατότητα παλαίωσης που ελάχιστα ελληνικά κρασιά μπορούν να αγγίξουν.

5. Κορυφαίο από τα κόκκινα κρασιά τού Κτήματος θεωρείται ο Λαβύρινθος 99-12, ένα ιδιαίτερο κρασί, μείγμα από διαδοχικές χρονιές του Μέγα Οίνου που ωριμάζουν μαζί σε ειδικό βαρέλι 1.000 λίτρων. Το 2001, το βαρέλι γέμισε με Μέγα Οίνο του 1999. Από τότε, κάθε χρόνο, αφού ετοιμάζεται το τελικό χαρμάνι του Μέγα Οίνου που πρόκειται να κυκλοφορήσει στην αγορά, μια συγκεκριμένη ποσότητα απομακρύνεται απ’ αυτό το βαρέλι και τη θέση του παίρνει το καινούριο χαρμάνι. Το κρασί ωριμάζει στο βαρέλι μέχρι η επόμενη χρονιά του Μέγα Οίνου να αποσυρθεί από τα καινούρια βαρέλια στα οποία παλαιώνει για 18 μήνες. Μετά την εμφιάλωσή του, ο Λαβύρινθος παραμένει στο κελάρι του Κτήματος για άλλους 12 μήνες.

6. Το σύγχρονο μηχάνημα εμφιάλωσης του οινοποιείου μπορεί να εμφιαλώσει μέχρι και 5.000 φιάλες ανά ώρα, και μάλιστα με την επίβλεψη ενός μόνο ατόμου.

Το κελάρι στεγάζει 1.000 δρύινα βαρέλια. Το 95% απ’ αυτά είναι γαλλικά, με το υπόλοιπο 5% να προέρχεται από τις ΗΠΑ. (Φωτογραφία: Γιώργος Καραγιωργακης© για το Andro®)

7. Το κελάρι του οινοποιείου στεγάζει 1.000 δρύινα βαρέλια, καθένα από τα οποία κοστίζει €800. Το 95% των βαρελιών του οινοποιείου είναι γαλλικά, με το υπόλοιπο 5% να προέρχεται από τις ΗΠΑ.

8. Στο Κτήμα γίνονται συχνά ξεναγήσεις, όπου δίνεται η δυνατότητα να περιηγηθεί κανείς στο οινοποιείο και τους αμπελώνες, και να χαλαρώσει μετά στο wine-bar/lounge.

9. Ενώ, κάθε Σάββατο, και κατόπιν κράτησης, γίνονται μαθήματα γευσιγνωσίας στο οινοποιείο.

10. Μάθετε περισσότερα για το Κτήμα Σκούρα στο skouras.gr.

 

Διαβάστε ακόμα: 5+1 tips για διακοπές με το αυτοκίνητο

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top