Την τελευταία επταετία, τουλάχιστον δύο-τρεις φορές τον χρόνο θα πάω στις Λίγκρες. (Όλες οι φωτογραφίες είναι του Μιχαήλ Ανδρουλιδάκη).

Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Να φανταστείς, όταν ήμουν 13 χρόνων, είχα οραματιστεί να πάω στον Άρη. Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, η απάντησή τους ήταν ότι δεν είμαι στα καλά μου και ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Βεβαία, όπως όλα δείχνουν, μέσα στα επόμενα χρόνια ο άνθρωπος θα καταφέρει να φτάσει κι εκεί. Συμπέρασμα; Μην περιορίσεις ποτέ τη φαντασία και τα όνειρα σου.

Αλλά, σε αυτό το κείμενο θα σταθώ μόνο σε ένα ταξίδι. Γι’ αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που εντόπισα το δικό μου Παράδεισο – το δικό μου πλανήτη, τον οποίο επισκέπτομαι με τη σκηνή μου και τα σκυλιά μου δύο με τρεις φορές το χρόνο.

Ένα ταξίδι που με οδηγεί κάπου στο Νότο της Κρήτης, στα Νότια του Ρεθύμνου, σε έναν τόπο που ακούει στο όνομα Λίγκρες.

Ένα μέρος-παράδεισος, που νιώθεις τι σημαίνει ελευθερία.

Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα τις Λίγκρες και αμέσως αισθάνθηκα μια συμπαντική δύναμη να ξεριζώνει οτιδήποτε είχε συμβεί μέχρι πριν από μισή ώρα στη ζωή μου. Σε πρώτη φάση με τρόμαξε. Στη συνέχεια, το απολάμβανα όλο και περισσότερο και μπορούσα να το διαχειριστώ, καθώς ήταν κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί.

Δωμάτιο με… θέα.

Εδώ -επειδή με ρωτάς- θα σου περιγράψω μερικές από εκείνες τις στιγμές: Ξεκίνησα την πρώτη χρονιά με μια μέτρια σκηνή που μου είχαν παραχωρήσει κάποιοι φίλοι. Την έστησα και αμέσως αισθάνθηκα τι θα πει ελευθερία. Θυμάμαι ότι μια εβδομάδα προτού πάω στις Λίγκρες είπα σε έναν αγαπημένο ξάδερφο, κατά την διάρκεια ενός τραπεζιού με 20 νοματαίους στην Παλιά Πόλη του Ρεθύμνου, ότι θα κάνω camping.

Ο «Ξα» με ρώτησε αν έχω κάνει σεξ – 27 ετών εγώ τότε, καταλαβαίνεις την ντροπή που αισθάνθηκα με την ερώτηση. Ξαφνικά πέφτει μια απίστευτη σιωπή στο τραπέζι και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μας. Η απάντησή μου ήταν ένα δυνατό «ΝΑΙ», ενώ παρακολουθούσαν όλοι την κουβέντα. Τότε με κοιτάει ο «Ξα» και μου λέει: «Το camping είναι ανώτερο του σεξ». Όλοι ξέσπασαν σε γέλια.

Μια εβδομάδα μετά, ενώ έκανα camping για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό που μου είπε.

Ψαρεύω με το καΐκι του Μιχάλη, μαζεύω πεταλίδες, κάνω εξερεύνηση στο βυθό και καταλαβαίνω τι θα πει ελευθερία.

Αυτή η απόδραση στις Λίγκρες είναι κάτι το μοναδικό. Ψαρεύω με το καΐκι του Μιχάλη, μαζεύω πεταλίδες, κάνω εξερεύνηση στο βυθό, μαζεύω ξύλα με τα οποία φτιάχνω καράβια, φωτιστικά, αντικείμενα για ανθρώπους που εκείνη τη στιγμή θέλω να τους χαρίσω κάτι. Κάτι βγαλμένο μέσα από εμένα.

Ηλιοβασίλεμα στις Λίγκρες.

Τα βράδια στην ταβέρνα του Μιχάλη κάνω παρέες με ανθρώπους που έρχονται από όλον τον πλανήτη και κανένας δεν βάζει μπροστά την ιδιότητα του. Βγαίνουν βιολιά, σαντούρια, λύρες, φλογέρες και σε αυτό το υπέροχο μπαλκόνι γινόμαστε όλοι ένα. Ανεξαρτήτως φυλής, ανεξαρτήτως πίστης.

Αυτό είναι το στέκι μου, λοιπόν, και συγχώρα με που στάθηκα μόνο στις Λίγκρες.

 

Διαβάστε ακόμα: 5+2 στέκια για τις αυθεντικότερες γεύσεις στο νομό Ρεθύμνου.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top