Επιστροφή στη φύση με τη νέα σειρά της Salomon 
Χρώματα, άνεση και αέρινο στυλ: Η Μεσόγειος εμπνέει την US Polo Assn. 
Η βρετανική κομψότητα συναντά τα ελληνικά νησιά 
Επιστροφή στον τρυφερό μινιμαλισμό: Η Dirty Laundry μας βάζει σε κλίμα καλοκαιρινό 
Wine Vixen: Κάτω η δηθενιά 
Ο Μόλυβος είναι ένας μικρός, πανέμορφος οικισμός, με παραδοσιακά πετρόχτιστα σπιτάκια και πλακόστρωτα σοκάκια, όπου στην κορυφή δεσπόζει το παλιό κάστρο. (Φωτογραφία: Jean Francois Renaud)
Στον Μόλυβο πηγαίνω από 9 χρονών. Δηλαδή πολλά χρόνια. Πάρα πολλά χρόνια. Tόσα χρόνια ώστε να δω τις μαμάδες των φιλενάδων μου εκεί γιαγιάδες, τις φίλες μου μαμάδες και τα παιδιά τους να είναι οι καλοκαιρινοί φίλοι του γιου μου. Τόσα χρόνια ώστε να δω όλες τις αλλαγές του τοπίου, των ανθρώπων, του τρόπου ζωής, να ζήσω ένα κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας που πέρασε μέσα από το νησί-μιλάω για τους πρόσφυγες από τη Συρία και τον συγκινητικό τρόπο που οι περισσότεροι κάτοικοι τους αντιμετώπισαν.
Τόσα χρόνια ώστε να δω τον Μόλυβο ίδιο και διαφορετικό μαζί. Τόσα χρόνια ώστε όταν φτάνει καλοκαίρι και λίγο πριν μηδενίσω για να πάω να τον βρω να περνάνε από το μυαλό μου οι εικόνες εκείνες που με ξεκουράζουν αμέσως. Αναπολώ για παράδειγμα την τελευταία στροφή από την Πέτρα, εκεί που προβάλλει υπερήφανος ο Μόλυβος, ριζωμένος επάνω σε βράχο, με κορώνα στο κεφάλι του το ενετικό κάστρο του, το γραφικό λιμάνι του- βραδινός πόλος έλξης, τα πετρόχτιστα δρομάκια του που η ανηφόρα τους είναι πάντα ένα τεστ κοπώσεως, τα κρεμαστά μπαλκόνια και τα αρχοντικά του 18ου αιώνα. Τα καλντερίμια με τα σαλκίμια στο κέντρο της αγοράς του Μολύβου που ανακηρύχτηκαν διατηρητέα όπως ο ίδιος ο οικισμός. Τις πεντακάθαρες αυλές με τ’ αγιόκλημα, τις μπουκαμβίλιες και τα γιασεμιά και τα σπίτια με τα ανοιχτά παράθυρα που μπορώ να θαυμάσω κοιτώντας αδιάκριτα μέσα σ’ αυτά μία ολόκληρη ιστορία από πάππου προς πάππου και όλα τα σεμεδάκια ιδανικά διακοσμημένα σε όλα τα πιθανά σημεία.
Δεν τον βαριέμαι ποτέ τον Μόλυβο από το κάστρο έως το λιμάνι και από την παραλία μπροστά από το Ελαιοτριβείο μέχρι την Εφταλού. Και φυσικά τα στέκια μου… στέκουν πάντα εκεί και με περιμένουν. Ας τα αναπολήσω και αυτά μέχρι να πάω να τα βρω.
Στην επόμενη σελίδα: Στο Χταπόδι για μαμαδίστικους μυτιληνιούς μεζέδες.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
