andro-ekso-2

«Κάθε ρούχο, κάθε παπούτσι, κάθε gadget, κάθε αξεσουάρ στη ντουλάπα μου, θυμίζει και μια δρομική “περιπέτεια”» μας λέει ο Γιώργος Μυζάλης.

Ξεκίνησα να τρέχω συστηματικά πριν από δέκα χρόνια. Όχι πολλά χιλιόμετρα, αλλά σε καθημερινή βάση και πάντοτε με τα ακουστικά στα αυτιά. Στο γήπεδο της γειτονιάς μου – το γήπεδο Χαλανδρίου – που επισκέπτομαι ακόμα και σήμερα κάθε τόσο. Πολλές δρομικές μου συνήθειες και προκαταλήψεις παραμένουν ίδιες και αρκετές έχουν αλλάξει άρδην. Δεν αναφέρομαι σε χρόνους και επιδόσεις – μην παρεξηγηθώ. Αυτές, μεταξύ «κατεργαρέων» και παροικούντων την Ιερουσαλήμ (ημών των αθλουμένων δρομέων, δηλαδή), λίγη σημασία έχουν και ουδόλως προσφέρονται προς ανακοίνωση ή καυχησιά. Για άλλα πράγματα μιλώ.

Αν το πιστεύετε, έχω ακόμα το πρώτο μου σορτσάκι. Ξεχειλωμένο, ξεθωριασμένο, χωρίς κορδόνι, που μου πέφτει και λίγο μάλιστα, αλλά που δεν αποφασίζω να το «ξεφορτωθώ». Όποτε, δε, βγαίνω στο δρόμο για να «κλέψω» ένα τρέξιμο, να τρέξω δηλαδή χωρίς ρολόι, χρονόμετρο, διαδρομή συγκεκριμένη ή ρυθμό προκαθορισμένο, αυτό προτιμώ να φορώ. Το πιο αστείο; Είναι τεννιστικό. Κοινώς μοιάζει περισσότερο με βερμούδα και λιγότερο με εκείνα τα κοντά σορτσάκια των δρομέων. Όσοι με διασταυρώνουν σε αυτά τα τρεξίματα μπορεί θα σκέφτονται: «μπασκετικός» που τρέχει.

Πριν από δέκα χρόνια, τα παπούτσια για το τρέξιμο δεν ήταν και τόσο ευπαρουσίαστα (μην κοιτάτε που τα σημερινά τα προτιμούν ακόμα και εκείνοι που δεν τρέχουν). Έκαναν δουλειά τα «ασχημόπαπα» σε σχέση με τα trendy της ίδιας εποχής.

Έχω ακόμα τα πρώτα μου παπούτσια. «Εν αποστρατεία», βέβαια, στο κουτί τους. Ξεχαρβαλωμένα σχεδόν, αλλά στη θέση τους. Δεν είναι ακριβώς τα πρώτα μου, για να τα λέμε όλα. Είναι εκείνα που μου συνέστησε η φίλη μου η Ειρήνη να δοκιμάσω και «να την θυμηθώ». Κι είχε δίκιο. Nimbus 9, παρακαλώ, και σε άθλιο ασημί χρώμα. Βλέπετε, πριν από δέκα χρόνια, τα παπούτσια για το τρέξιμο δεν ήταν και τόσο ευπαρουσίαστα (μην κοιτάτε που τα σημερινά τα προτιμούν ακόμα και εκείνοι που δεν τρέχουν). Έκαναν δουλειά τα «ασχημόπαπα» σε σχέση με τα trendy της ίδιας εποχής. Με τα συγκεκριμένα πρωτοέτρεξα σε λαϊκό αγώνα δρόμου, εκείνη την Κυριακή 4 Νοεμβρίου του 2007, στο «δεκάρι» του Μαραθωνίου.

Εκτός από το σορτσάκι και τα παπούτσια εκείνου του αγώνα, έχω ακόμα και το κόκκινο αντιανεμικό που φορούσα. Αντιανεμικό το νόμιζα, δηλαδή, αλλά αυτό αποδείχτηκε μπουφάν κανονικό, που αργότερα πήρα μαζί μου στον δεύτερο Μαραθώνιο που έτρεξα στο Παρίσι, προκειμένου να το φοράω ως την εκκίνηση για να μην κρυώσω και να το πετάξω λίγο πριν το «μπαμ». Δεν μπόρεσα να το αποχωριστώ, όμως. Το έχω ακόμα. Και το χρησιμοποιώ σε ένα σωρό άλλες περιστάσεις πλην του τρεξίματος.

Κάθε ρούχο, κάθε παπούτσι, κάθε gadget, κάθε αξεσουάρ στη ντουλάπα μου, θυμίζει και μια δρομική «περιπέτεια». Πολλά από αυτά είναι αποστρατευμένα πια, αλλά δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Από καιρού εις καιρόν, ωστόσο, χαρίζω όσα δεν χρειάζομαι και μπορούν να χρησιμεύσουν σε άλλους δρομείς. Το κάνουν και οι «συντρεχαλατζήδες» μου στο myathlete, το ξέρω καλά. Όλοι μας, όμως, διατηρούμε μερικά κομμάτια που δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποχωριστούμε ό,τι κι αν γίνει. Θα έχετε κι εσείς τέτοια, σωστά; Μετά χαράς να διαβάσω και τις δικές σας ιστορίες στα σχόλια.

 

Διαβάστε ακόμα: Έλληνες μας μιλούν για τον «εθισμό» στο τρέξιμο και όσα τους έμαθε στο σώμα και στο πνεύμα τους ο δρόμος

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top