ekso2

Σωστό και λάθος δεν υπάρχει στο γούστο και στον αθλητισμό. Άρα καταλαβαίνω τους βουνίσιους «συντρεχαλατζήδες» μου για τη λόξα τους και με «νιώθουν» κι εκείνοι για την ασφάλτινη εμμονή μου. (Φωτογραφία: koliri84.blogspot.gr)

Δεν μου αρέσουν τα βουνά. Δεν μου αρέσουν ούτε οι αγώνες, ούτε οι προπονήσεις εκεί. Μην παρεξηγηθώ, όμως. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι, δηλαδή, ότι δεν μου αρέσουν ολότελα, απλώς έχω ορισμένα θέματα με τα τρεξίματα στο βουνό και δεν τα προτιμώ από την άσφαλτο. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος: με τρομάζει η πανίδα των βουνών, με προβληματίζουν οι ασαφείς διαδρομές και το ενδεχόμενο να χαθώ σε κάποια από αυτές. Για να μην αναφερθώ και στους τραυματισμούς που ελλοχεύουν σε κάθε γωνιά κατηφορική (κυρίως) ή ανηφορική (δευτερευόντως).

Σωστό και λάθος δεν υπάρχει στο γούστο και στον αθλητισμό. Επιπλέον, κακός αθλητισμός δεν υφίσταται. Καταλαβαίνω, επομένως κι απολύτως, τους βουνίσιους «συντρεχαλατζήδες» μου για τη λόξα τους και με «νιώθουν» κι εκείνοι για την ασφάλτινη εμμονή μου. Συχνά – πυκνά, άλλωστε, διασταυρωνόμαστε ο ένας στα λημέρια του άλλου. Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι ο λόγος που με κάνει ενίοτε να «παίρνω τα βουνά» είναι το εξαιρετικό παρεάκι που έχουν στήσει οι συναθλητές μου εκεί. Παρεάκι πιστό, με τα τραπέζια του, τις εκδρομές του, τα πειράγματά του, την καζούρα του αλλά και το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο του. Σε αυτό το τελευταίο σκέλος, του ενδιαφέροντος, επικεντρώνεται το παρόν κείμενο. Και εξηγούμαι.

Ένα πέσιμο ποτέ δεν είναι ωραίο, αλλά μπορεί να σου υπενθυμίσει την αγάπη, τη συμπαράσταση, την ανησυχία, τη φροντίδα και το νοιάξιμο των συναθλητών σου.

Προσφάτως, ακολούθησα την ομάδα mytrail του myathlete σε έναν αγώνα βουνού στους Δελφούς. Μιλώ για το γνώριμο «Δευκαλίωνα», αγώνα 25 χιλιομέτρων με 1200 μέτρα υψομετρικής και αρκετά δύσκολα και απαιτητικά κομμάτια. Σε ένα από αυτά, η απειρία μου στους δρόμους βουνού επέφερε μια ζόρικη πτώση, έναν αρκετά σοβαρό (αν και επιφανειακό τελικά) και εντυπωσιακό τραυματισμό. Η «ζημιά» έγινε στο εικοστό χιλιόμετρο του αγώνα και με «ακινητοποίησε» για κανένα δεκάλεπτο. Στο δεκάλεπτο αυτό, αλλά και στη μετέπειτα αργή πορεία μου προς τον τερματισμό, διασταυρώθηκα με όλους τους φίλους του myathlete (πλην εκείνων που είχαν τερματίσει ήδη την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά). Όλοι τους ανεξαιρέτως θέλησαν να σταματήσουν τον αγώνα τους για να με βοηθήσουν. Όλοι τους ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους για να με βοηθήσουν. Με τα χίλια ζόρια κατάφερνα να πείσω καθέναν τους να συνεχίσει και να μην ανησυχεί για μένα.

Σαν να μην ήταν αρκετό όλο αυτό, μετά τον τερματισμό, τις ώρες και τις μέρες που ακολούθησαν, όλοι τους με αναζήτησαν. Θέλανε να μάθουν πως είμαι, αν χρειάζομαι κάτι, πως πάει η αποκατάσταση και τα σχετικά. Από την Κυριακή που συνέβησαν όλα αυτά, μέχρι σήμερα και δεν ξέρω για πόσο ακόμα, σκέφτομαι: είναι ωραίο να ανακαλύπτεις τη μέγιστη ταχύτητά σου στο τρέξιμο, αλλά δεν είναι το ίδιο ωραίο να γκρεμοτσακίζεσαι καθώς την έχεις αναπτύξει. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ένα πέσιμο μπορεί να σου υπενθυμίσει την αγάπη, τη συμπαράσταση, την ανησυχία, τη φροντίδα και το νοιάξιμο των συναθλητών σου, σε βαθμό που να λες: χαλάλι! Αδέρφια του αγαπημένου #mytrail του my athlete, συντρεχαλατζήδες μου, Ζαχαρία, Θανάση, Χρήστο, Μάνο και coach Νίκο Δημητριάδη, έχετε την συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου. Δεν ξενερώνουμε ποτέ!

Ρεφρέν: Πάμε γερά – πάμε δυνατά.

 

Διαβάστε ακόμα: «Ακόμα και 30-45 λεπτά απλό περπάτημα την ημέρα είναι αρκετά»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top