Τρέχοντας προς τη νέα χρονιά

Πρώτα τρέξιμο και μετά ζεστό κρασί, βασιλόπιτα και ένα μεγάλο πάρτι. Ότι καλύτερο για να μπει το νέο έτος. (Φωτογραφίες: Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος)

Όταν είδα την προκήρυξή του, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Δήλωσα συμμετοχή αμέσως. Σαν μικρό σκανδαλιάρικο παιδί που, σκαρφαλωμένο στην καρέκλα της κουζίνας, έχει ανοίξει το πάνω – πάνω ντουλάπι για να κλέψει το γλυκό μέσα από το βάζο. Τις επόμενες μέρες ως την παραμονή οι τύψεις άρχισαν να επισκέπτονται το μυαλό μου, ολοένα και συχνότερα: «μα, καλά, παραμονή Πρωτοχρονιάς και θα τρέχεις μέσα στα κρύα;», «δεν θα πας στο οικογενειακό τραπέζι για την αλλαγή;», «θα κάνεις Πρωτοχρονιά μόνος σου ανάμεσα σε αγνώστους;», «μήπως είσαι κολλημένος;», «μήπως να το ακυρώσεις;», «και γιατί δεν το πολυαναφέρεις στις συζητήσεις που κάνεις για τα σχέδιά σου της παραμονής; Ντρέπεσαι;». Τύψεις ή σειρήνες; Καλή ερώτηση. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι γνωρίζω την απάντηση. Όπως και να έχει, μονολεκτικά δεν δύναμαι να απαντήσω.

Για όσους δεν το γνωρίζετε, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν μπει το 2017, στο Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, δόθηκε η εκκίνηση ενός αγώνα δρόμου 5 χιλιομέτρων. Αφετηρία και τερματισμός η Εσπλανάδα, με διαδρομή ως το Σ.Ε.Φ. (Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) και πίσω. Στόχος του αγώνα (που καθίστατο σαφής και από την ώρα εκκίνησής του – 23:40) ήταν να συναντηθούν οι δρομείς με τον καινούργιο χρόνο τρέχοντας, στο δρόμο της επιστροφής.

Λένε πως ό,τι κάνεις την ώρα που αλλάζει ο χρόνος, θα το κάνεις όλη τη χρονιά. Δηλαδή, όλη τη χρονιά θα τρέχω; Ευλογία μου φαίνεται.

Και ήταν εξαιρετική επιλογή. Έτρεχες να επιστρέψεις στο Νιάρχο, που σε περίμενε η παρέα σου, τα ζεστά σου ρούχα, το ζεστό σου κρασί, βασιλόπιτα και μια μεγάλη παρτάρα και είχες για «άστρο της Βηθλεέμ» (χριστουγεννιάτικο δάνειο) στο βάθος τα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα που χρωμάτιζαν τον ουρανό πάνω από την Εσπλανάδα και σήμαιναν ότι το 2017 έφτασε. Καθώς όλα αυτά συνέβαιναν, σκεφτόμουν ότι η επιλογή μου δικαιώθηκε. Οι τύψεις / σειρήνες δε με λύγισαν και η βραδιά με αποζημίωσε. Θα το ‘κανα ξανά, δηλαδή, που λέει και το τραγούδι του Ορέστη Ντάντου.

Έφτασα στο οικογενειακό τραπέζι εγκαίρως. Αντάλλαξα δώρα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, έφαγα τελευταίος αλλά όχι μόνος, ήπια και λίγο κρασί, κόψαμε και τη βασιλόπιτα (παραλίγο να καταπιεί το φλουρί η αδερφή μου – πόσο γελάσαμε) και μείναμε μπροστά στο τζάκι μέχρι αργά συζητώντας, πίνοντας και γελώντας. Όλα τα πρόλαβα. Και, αν με ρωτάτε, λέω να κάνω ακριβώς το ίδιο και του χρόνου. Γιατί όποτε τρέχω, επιστρέφω στην αίσθηση της παιδικής μου ηλικίας και «καρφώνω» ένα χαμόγελο να! (με το συμπάθειο) στο στόμα.

Λένε πως ό,τι κάνεις την ώρα που αλλάζει ο χρόνος, θα το κάνεις όλη τη χρονιά. Δηλαδή, όλη τη χρονιά θα τρέχω; Και πρέπει αυτό να με προβληματίζει; Ευλογία μου φαίνεται. Bliss, που λένε και στο… χωριό μου. Καλή (δρομική) χρονιά να έχουμε συντρεχαλατζήδες μου! Να είμαστε όλοι εύδρομοι σε κάθε διαδρομή που επιλέγουμε. Πάμε γερά – πάμε δυνατά και το 2017!

Διαβάστε ακόμα: Πώς βρίσκεις ξανά την φόρμα σου μετά τις υπερβολές των γιορτών;

TAGS :
αγώνας Γιώργος Μυζάλης πρωτοχρονιά τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook