Το νυχτερινό τρέξιμο είναι η καλύτερη ξεκούραση

«Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα» κι ας είναι περασμένα μεσάνυχτα. (Φωτογραφία: dcrainmaker.com)

Μπήκα στο σπίτι «σκασμένος». Περασμένα μεσάνυχτα και έλειπα από το πρωί. Τι πρωί, δηλαδή; Από το προηγούμενο βράδυ έλειπα, αν σκεφτείς ότι σηκώθηκα αξημέρωτα και 6:15 ήμουν στο δρόμο. Πφφφ…. Και ήταν μια παλιομέρα.

– Σώπα ρε φίλε, θα μου πεις. Πως κάνεις έτσι; Δεν είσαι ο μόνος που πήζεις. Δεν είσαι ο μόνος που ζορίζεσαι να σταθείς όρθιος ή να πιαστείς από κάπου. Θες να σου πω άλλες περιπτώσεις;
– Καλά, καλά. Δεν γκρινιάζω, μωρέ. Απλά, να, είναι που ψάχνω μια λέξη και δεν τη βρίσκω. Ή τη βρίσκω σπάνια. Ή τη βρίσκω συχνά στο δικό μου το στόμα, αλλά την ψάχνω, την αναζητώ εναγωνίως δηλαδή, από άλλα στόματα. Δεν θα σου πω τη λέξη μου. Δεν θα στη μαρτυρήσω. Να τη βρεις μόνος σου, φίλε αναγνώστη.

Τι να κάνω; Κάτι πρέπει να κάνω για να «ισιώσω». Και είχα και ρεπό από την προπόνηση σήμερα. Δεν έτρεξα. Αύριο έχω δωδεκάρι easy. Αύριο θα «ισιώσω». Μωρέ, πως το λέγανε οι παλιοί; «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα».

– Που είναι τα παπούτσια μου; Μην αρχίζεις, ξέρω, έχω πολλά. Τα αγαπημένα μου, εννοώ. Αυτά που έτρεξα στον καλό μου τον αγώνα. Τα ξεχαρβαλωμένα. Αυτά, ναι. Κι ας «κοπανάνε». Τα βλέπεις; Αντέχουν ακόμα. Με αντέχουν.
– Ακουστικά;
– Όχι, δεν θα βάλω. Θέλω να ακούω τις σκέψεις μου. Ή την αγάπη. Ή και τα δύο.
– Έλα, άσε τη φιλοσοφία και την ψευτοσυγκίνηση. Ντύσου και πάμε.
– Μα, νυχτιάτικα; Ναι, νυχτιάτικα. Πρώτη φορά θα είναι;

Να ο δρόμος. Είναι φωτισμένος κάτω από το σπίτι μου. Παραπέρα θα σκοτεινιάσει. Και δεν θα φαίνονται και πολλά. Να έχω το νου μου στα πατήματά μου. Οι ελληνικοί δρόμοι, ακόμα και άδειοι, είναι επικίνδυνοι για τους δρομείς. Ησυχία. Κοιμάται η πόλη. Μόνο τα βήματά μου ακούω. Και τους παλμούς της καρδιάς μου. Της μπαλωμένης καρδιάς μου, που λέει και ο Μπαλάφας στο τραγούδι του.

Κοίτα μωρέ: στα πιο περίεργα μέρη κρύβεται η συγκίνηση. Που είναι τα νεύρα μου; Τα πήρε μαζί της. Η τρεχάλα τα πήρε μαζί της ή η συγκίνηση; Μα, η τρεχάλα έφερε τη συγκίνηση. Και οι δυο τους, σαν φίλες καλές και αγαπημένες, με φρόντισαν. Με περιέθαλψαν με νοιάξη ξεχωριστή της αυτοΐασης. Το είπε ολόσωστα, λοιπόν, ο ποιητής. Πάντοτε μιλάνε σωστά οι ποιητές, ακόμα και αν είναι ταξιτζήδες ή φουρνάρηδες: πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος. Δυο παπούτσια, έστω και «ξεχαρβαλωμένα», και μια καρδιά κι ας είν’ και μπαλωμένη.

Ησυχία. Το σπίτι μοιάζει να μεγάλωσε από την ώρα που έφυγα. Τώρα που στέκομαι στο χωλ του, κάθιδρος, μοιάζει ευρύχωρο. Και πιο ζεστό το νιώθω. Α, ρε τρέξιμο αγαπημένο. Ευχαριστώ. Δεκατέσσερα έκανα. Θα βρίζει πάλι ο Νίκος. Πάω για ντους. Και στα δικά σας.

Διαβάστε ακόμα: Ξεκίνησα crossfit για να τρώω χωρίς τύψεις

TAGS :
νύχτα τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook