Ο «Δύσκολος» και ο «Σπάνιος»

Άλκις: «Γνωριστήκαμε το 1996, στο ‘’Λόγω Τιμής’’, δεν γίναμε όμως κολλητοί από την πρώτη στιγμή». Λάμπης: «Τότε κάναμε παρέα με όλα τα παιδιά της σειράς. Με τον ‘’Σπάνιο’’ γίναμε καλοί φίλοι αργότερα».

Οταν κάθεσαι να συζητήσεις με δύο άντρες φίλους κολλητούς, περιμένεις πως μάλλον η κουβέντα θα ξεστρατίσει σε μονοπάτια χαβαλέ, λίγο πιο «μάτσο». Με τον Λάμπη και τον Άλκι έγινε ακριβώς το αντίθετο: η συζήτηση «άνοιξε» και «βούτηξε» στα πιο βαθιά τους, στα πιο ουσιαστικά, σε κάποια που, όπως ισχυρίστηκαν, έλεγαν ο ένας στον άλλον για πρώτη φορά.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά, μεγαλώσαμε επαγγελματικά σε αντίστοιχο σύμπαν: εκείνοι δημιουργούσαν και συνεχώς ανέβαιναν σκαλοπάτια αποκτώντας καλές περγαμηνές, εγώ κατέγραφα όλο και περισσότερο τα κατορθώματα της ευρύτερης –εκείνης του «Λόγω Τιμής»– παρέας μέσα από συνεντεύξεις και ρεπορτάζ. Με τον αντίστοιχο τρόπο λοιπόν βιώσαμε και την κρίση: έτσι όπως καθόμαστε μεταξύ φαγητού και ποτού στο «Six», συνειδητοποιούμε ότι κανείς μας δεν έλειψε από το έργο «Η κρίση, η ανεργία, η πτώση και η άνοδος ξανά». Πέντε χρόνια άνεργος ο Λάμπης, με σοβαρά προβλήματα ο Άλκις όταν ανέλαβε παραγωγές στο θέατρο Κάππα. Και τώρα, όλα αλλιώς ξανά.

Γνωρίζω καλά το συναίσθημα, από τον πόνο στην ευφορία και στη διαχείριση των πραγμάτων εκ νέου, με συστολή πάντα. Έχω απέναντί μου και δύο άντρες που θα μπορούσαν τις καλές εποχές να έχουν εκμεταλλευτεί πολλά και να το έχουν «λύσει». Όμως εδώ συνυπάρχουν η ακεραιότητα, μια βαθιά ταπεινότητα και ένα είδος ξεροκεφαλιάς μαζί. Ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι, ευθείς μα και απρόβλεπτοι, δεν συμβιβάζονται όποιο κι αν είναι το κόστος. Και εργένηδες φυσικά.

Βρισκόμαστε στο «Six», το καφέ-μπαρ του Λάμπη Ζαρουτιάδη στην οδό Ερμού 6. Μαζί με την Ντορίνα Σουκάκου, που είναι και ιδιοκτήτρια του χώρου, αποφάσισαν, μετά από προτροπή της αδελφής της, Μιρέλλας Παπαοικονόμου, να κάνουν αυτό το βήμα. «Ουσιαστικά, ιδέα της Μιρέλλας ήταν. Όταν έφυγε ο προηγούμενος ενοικιαστής της Ντορίνας και καθώς εγώ ήμουν άνεργος, με παίρνει ένα τηλέφωνο η Μιρέλλα και μου λέει “γιατί δεν τον ανοίγετε εσείς αυτόν τον χώρο;”. Και κάπως έτσι, εδώ και ενάμιση χρόνο, παλεύω με καφέδες, κις λορέν και DJs!», λέει ο Λάμπης.

To «Six» έγινε σύντομα στέκι και όχι αδίκως: το φαγητό είναι εξαιρετικά προσεγμένο (με κορυφαία vera ιταλιάνικη πίτσα από Ναπολιτάνο chef), ο καφές επίσης, οι μουσικές ιδιαίτερες, ενώ οι βραδιές έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Εδώ θα δεις συχνά τον Άλκι να παίζει μουσική, φίλους τους ηθοποιούς να γελούν και να μιλούν ασταμάτητα, αλλά και περαστικούς το μεσημέρι για take away καπουτσίνο και σαλάτα στο ποτήρι (κυριολεκτικά) και αρκετά… κοστούμια με γραβάτες το απόγευμα να κλείνουν σοβαρές συμφωνίες. Ο Λάμπης, και πάλι, πρέπει να μανατζάρει κόσμο, να υπολογίζει χρόνους και να δημιουργεί ατμόσφαιρα.

Αυτή η «ατμόσφαιρα» είναι χαρακτηριστική και στις επί της οθόνης δουλειές του: «Λόγω Τιμής», «Φεύγα», «Η ζωή που δεν έζησα», «Όνειρο ήταν» και άλλες σειρές που έχουν καταγράψει με τον καλύτερο τρόπο ιστορίες της παρέας και έρωτες αληθινούς, με αδιέξοδα ή όχι. Και τώρα, μεταξύ τού να μαθαίνει τα μυστικά ενός καφέ και ενός μπαρ, ετοιμάζεται και πάλι να καταπιαστεί με το πάθος του, τη σκηνοθεσία –δεν λέει ούτε σε μένα τι ετοιμάζει.

Τον Άλκι πάλι, τον πετυχαίνω στις πρόβες για την «Πρόβα Νυφικού». Ύστερα από μια μάχη ετών στο θέατρο Κάππα, σε μονοπάτια που δεν γνώριζε και στη χειρότερη περίοδο για τη χώρα, ισορροπεί ξανά και μάλιστα το παραδέχεται, ενώ γενικά δεν τον λες και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο του κόσμου. «Από το καλοκαίρι και μετά νιώθω, ειλικρινά, πολύ καλύτερα. Πιο ήρεμος, πιο δυνατός», μου λέει. Επιλεκτικές οι αποφάσεις του στην τηλεόραση, αρκετά τα ρίσκα του στο θέατρο και ξεχωριστή η παρουσία του στον κινηματογράφο: ο Άλκις αγαπάει τη δουλειά του αλλά ποτέ δεν δημιουργεί μεγάλο θέμα γύρω από αυτή. Αν πας στο καμαρίνι του ενθουσιασμένος μετά από μια παράσταση, θα χαμογελάσει ευγενικά, αλλά δεν θέλει να ακούσει πολλά κομπλιμέντα. Αν κάνει πρόβες, δεν θα αναλύσει εκτενώς το έργο και αν σου έχει εντυπωθεί στη μνήμη ο ρόλος του στην ταινία «Άντε γεια», θα κάνει ένα νεύμα συναινετικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάμε για τον εαυτό μας την περισσότερη ώρα. Ο Άλκις είναι ακριβώς το αντίθετο: αναφέρεται σε αυτόν όσο λιγότερο γίνεται και ακούει προσεκτικά κάθε συνομιλητή του. Και τελικά, το κάπως απρόσιτο τού φαίνεσθαι σπάει σε χίλια κομμάτια όταν βρίσκεται μαζί με τους ανθρώπους που αγαπά.

«Αυτό είναι κάτι που ο Λάμπης κάνει πάντα», λέει ο Άλκις. «Όποτε τολμήσω να παραγγείλω, θα φάει το φαΐ μου!»

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: Ο Άλκις Κούρκουλος φτάνει στις εννιά το βράδυ στο «Six» πεινασμένος. Παραγγέλνει και πριν ακόμη πιάσει τις πένες στο πιρούνι του, ο Λάμπης Ζαρουτιάδης αρχίζει να τρώει από το φαγητό του. Κι ο Άλκις θυμώνει…
Λάμπης: Θα σου παραγγείλω κι άλλο φαγητό. Πώς κάνεις έτσι!
Άλκις: Δεν θέλω να μου παραγγείλεις εμένα, θέλω να σου παραγγείλεις εσένα! Λοιπόν (γυρίζει σε μένα), αυτό είναι κάτι που κάνει πάντα. Όποτε τολμήσω να παραγγείλω, θα φάει το φαΐ μου!
Λάμπης: Εγώ δεν παραγγέλνω, γιατί ξέρω ότι θα παραγγείλει εκείνος, οπότε σκέφτομαι ότι θα φάμε μαζί.
Άλκις: Όχι ότι θα φάμε μαζί, ότι θα φάει το φαγητό μου. Αν δεν βρισκόμασταν εδώ, θα ξεχνούσε να φάει.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Τα πιάτα έχουν φύγει, η μουσική του «Six» χαμηλώνει, τα ποτά είναι μπροστά μας και οι τόνοι πέφτουν. «Πότε γνωριστήκατε;», ρωτάω.
Άλκις: Το 1996, στο «Λόγω Τιμής».
Λάμπης: Του έγινε η πρόταση και εκείνος συμφώνησε απευθείας. Το επισημαίνω, διότι δεν είναι εύκολος –δεν λέει «ναι» με τη μία, ειδικά στην τηλεόραση.

Γίνατε φίλοι στα γυρίσματα;
Άλκις: Κάναμε παρέα, αλλά δεν γίναμε και κολλητοί από την πρώτη στιγμή.
Λάμπης: Ούτως ή άλλως τότε κάναμε παρέα με όλα τα παιδιά της σειράς. Με τον «Σπάνιο» (σ.σ.: εννοεί τον Άλκι) γίναμε καλοί φίλοι αργότερα.

Γιατί τον λες «Σπάνιο»;
Λάμπης: Γιατί είναι σπάνιο είδος ανθρώπου, με σπάνια καρδιά. Και με αυτό εννοώ πολλά, που δεν εξηγούνται καν.
Άλκις: Εγώ δεν έχω κοντά μου πολλούς ανθρώπους όπως τον Λάμπη. Δεν θεωρώ πάντως ότι, γνωρίζοντας κάποιον, μπορείς να υπολογίσεις το αν θα γίνει δικός σου άνθρωπος. Προκύπτουν τα πράγματα και ποτέ δεν εκβιάζονται. Εμείς κάναμε παρέα και κάποια στιγμή γίναμε κολλητοί, χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Εσύ τι αναγνωρίζεις στον Λάμπη;
Άλκις: Ε, αυτά που μου λέει, ότι είμαι σπάνιος και τέτοια… Χωρίς πλάκα τώρα, τον θεωρώ «αδελφό μου». Και τον αδελφό σου τον αγαπάς κυρίως με τα ελαττώματά του, που σου σπάνε και τα νεύρα. Αλλά έτσι είναι.

Του λες όσα σκέφτεσαι ακόμη και αν είναι σκληρά;
Άλκις: Ναι, όλα. Και εκείνος συνεχώς μου λέει ότι μουρμουράω, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Απλώς, είμαι ο μόνος που του τα λέει όλα στα ίσια.
Λάμπης: Λίγη γκρίνια την έχει, για να πούμε την αλήθεια. Με μένα δηλαδή, είναι γκρινιάρης.
Άλκις: Γιατί έχει αυτό το σκηνοθετικό ύφος, που δεν θέλει και να ακούει τα πάντα. Δεν φιλτράρω, πάντως, όσα θέλω να του πω. Ενδέχεται να μην του κάνω κουβέντα πάνω στην ένταση και να του μιλήσω την επόμενη ημέρα, αλλά θα το κάνω σίγουρα.

Εσύ είσαι πιο εσωστρεφής από τον Άλκι;
Λάμπης: Νομίζω πως ναι, αν και δεν το δείχνω.
Άλκις: Η μεγάλη μας διαφορά είναι πως ο Λάμπης ζει τη στιγμή. Υγιέστατη αντιμετώπιση, αλλά μέχρις ενός σημείου. Είναι πιο παρορμητικός από μένα.

Κι εσύ, Άλκι, δεν πήρες ρίσκο αναλαμβάνοντας το θέατρο Κάππα, ενώ θα μπορούσες να έχεις προχωρήσει εκ του ασφαλούς;
Λάμπης: Και θα κουβαλούσε για πάντα στη ζωή του αυτό που δεν έκανε. Θα ήταν οδυνηρό για εκείνον. Ακόμη και αν οι συνέπειες ήταν αρκετά επώδυνες, χειρότερο για εκείνον θα ήταν να μην το έχει επιχειρήσει.
Άλκις: Δυσκολεύτηκα με αυτή την ιστορία, αλλά η άποψή μου είναι ότι πρέπει να κάνεις αυτό που θέλεις, για να μην αναρωτιέσαι μετά μια ζωή τι θα γινόταν αν… Δεν σημαίνει ότι το κάνω πάντα, αλλά για ό,τι νιώθω πως αξίζει, προτιμώ να αναλάβω αυτό το κόστος. Τώρα, έχει «πάρει» το θέατρο ο Σπύρος Παπαδόπουλος κι εγώ δεν κάνω παραγωγές, οπότε έχω κάπως ησυχάσει.

Άλκις: «Θυμάμαι όταν ζήτησα στον Λάμπη να μου σκηνοθετήσει μια σειρά και αρνήθηκε. Δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο… Του το λέω για πρώτη φορά, δεν του το κρατάω, αλλά το αναφέρω τώρα μιας και κάνουμε αυτή την ανασκόπηση».

Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο γεγονός που σας ένωσε καθοριστικά;
Λάμπης: Θυμάμαι ένα βράδυ μετά από ένα μπαρ στην Ερμού, την περίοδο των γυρισμάτων του «Λόγω Τιμής», όταν ακουμπισμένοι πάνω σε μια μηχανή διηγηθήκαμε ο ένας στον άλλον τις ζωές μας. Και αργότερα, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή μου, όταν ένα μεσημέρι ήρθε στο σπίτι μου και έκανε αυτό που καταλάβαινε για μένα…
Άλκις: Εγώ θυμάμαι και κάτι άλλο –ότι του ζήτησα να μου σκηνοθετήσει μια σειρά και μου αρνήθηκε. Δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο… Του το λέω για πρώτη φορά, δεν του το κρατάω και γενικώς δεν κρατάω πράγματα προς τα πίσω, αλλά το αναφέρω τώρα μιας και κάνουμε αυτή την ανασκόπηση.

Όταν λες ότι ο Λάμπης είναι πολύ καλός σκηνοθέτης αλλά δύσκολος, πώς το εννοείς; Πού εστιάζεις αυτή τη δυσκολία;
Άλκις: Είναι ολοκληρωτικός –και δεν το εννοώ αρνητικά, αφού οι σκηνοθέτες έτσι πρέπει να είναι. Απλώς είναι τελειομανής σε σημείο υπερβολής. Και μιλάμε για υπερβολές που σε κάνουν να λες «έλεος». Παρ’ όλα αυτά, δεν θυμάμαι ποτέ να έχω θέμα μαζί του.
Λάμπης: Ξέρεις τι μου έκανε την πρώτη μέρα των γυρισμάτων στην Κεφαλλονιά για το «Λόγω Τιμής»; Τρώμε στο Φισκάρδο το μεσημέρι και έχουμε ordino σε ένα δίωρο, όταν μου λέει «πάμε μια βόλτα να σου ανεβάσω λίγο την αδρεναλίνη;» και με βάζει μέσα στο αυτοκίνητο και με πηγαίνει μέχρι την Άσο. Ε, τα είδα όλα! Είναι εξαιρετικός οδηγός, αλλά η σχέση του με την ταχύτητα είναι διαφορετική από τη δική μας.
Άλκις: Μικρός έκανα κάποιες παλαβομάρες, αλλά όχι πια. Και γενικά είμαι προσεκτικός οδηγός –στοιχείο που ούτως ή άλλως αποκτάς όταν έχεις υπάρξει και οδηγός αγώνων. Ωστόσο, σίγουρα τα χρόνια σε ηρεμούν. Εκείνη τη στιγμή πάντως στην Κεφαλλονιά, του έστειλα το μήνυμα: πρόσεχε μαζί μας γιατί αλλιώς θα σε ξαναβάλω στο αυτοκίνητο και θα δεις τι θα πάθεις! Χωρίς αστεία τώρα, το «Λόγω Τιμής» ήταν μια πολύ δύσκολη δουλειά και μάλιστα η πρώτη προσωπική του –είχε βιογραφικό μεγάλο αλλά ως βοηθός. Για πρώτη δουλειά λοιπόν, ανέλαβε ένα μεγάλο καράβι και διότι είχε επενδύσει πολλά το κανάλι και γιατί έπρεπε να διαχειριστεί ένα πολυπληθές συνεργείο. Δούλευε 24 ώρες το 24ωρο.

Εσύ, Λάμπη, πώς τον κρίνεις ως ηθοποιό;
Λάμπης: Οι φιλίες χτίζονται με αμοιβαίο σεβασμό και αποδοχή. Είναι δυνατόν να μην εκτιμώ τις επαγγελματικές δυνατότητες του «αδελφού μου»; Ασε, που πιστεύω ότι τις εκτιμώ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο ίδιος.

Άλκις: «Θεωρώ τον Λάμπη ‘’αδελφό μου’’. Και τον αδελφό σου τον αγαπάς κυρίως με τα ελαττώματά του, που σου σπάνε και τα νεύρα». Λάμπης: «Πώς κρίνω τον Άλκι ως ηθοποιό; Είναι δυνατόν να μην εκτιμώ τις επαγγελματικές δυνατότητες του ‘’αδελφού μου’’; Άσε, που πιστεύω ότι τις εκτιμώ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο ίδιος».

Αφού λοιπόν το πιστεύεις αυτό, δεν θα έπρεπε εσύ να τον ωθείς να κάνει κι άλλα πράγματα; Γιατί η αλήθεια είναι ότι συχνά μοιάζει να «αφήνει» το ταλέντο του ανεκμετάλλευτο…
Άλκις: Να πω πρώτος ότι ο Λάμπης, επειδή έχει και την άνεση, είναι εκείνος που με ωθεί να κάνω πράγματα. Μπορεί για γκόμενες π.χ. να συζητάμε σπανίως, για τα ουσιαστικά όμως θα με πιέσει.
Λάμπης: Για να επιβιώνουν οι φιλίες πρέπει να υπάρχουν όρια. Σέβομαι τις επιλογές του και θα του πω μια κουβέντα όταν κρίνω ότι είναι σημαντικό. Όταν ο Άλκις περνάει φάσεις εσωστρέφειας, ξέρω ότι δεν έχει νόημα να τον πιέσω, όπως ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου να βγει από τη φάση του. Και, τελικά, όταν κλείνεται, μόνο σε καλό τού βγαίνει. Ούτως ή άλλως, τώρα κρίνω πως είναι η στιγμή του. Δεν του το έχω πει καν, αλλά αυτή που έρχεται πιστεύω ότι είναι η δεκαετία του. Άλλωστε στα δύσκολα φαίνονται όσοι έχουν κάτι να πουν. Τώρα στην κρίση θα τα δούμε όλα πιο καθαρά και ατόφια.

Άλκι, το νιώθεις αυτό;
Άλκις: Η αλήθεια είναι ότι είμαι σε καλή φάση και νιώθω πολύ καλύτερα μετά το καλοκαίρι. Έχουμε πια όλοι πλήρη αντίληψη της νέας κατάστασης και δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να κινηθούμε.
Λάμπης: Εγώ, πάντως, ούτε στις καλές εποχές έκανα υπερβολές. Δούλευα πάρα πολύ, με άγχος και όχι με τα περισσότερα μέσα πάντα. Δεν έχω συμμετάσχει σε αυτή την κατάσταση και δεν έχω ενοχές.
Άλκις: Την αλαζονεία των προηγούμενων ετών ούτε εγώ την έχω βιώσει και ούτε έχω ενοχές για τη σημερινή κατάσταση. Για αυτό και συχνά νιώθω θυμό. Φαντάζεστε ότι οι ηθοποιοί έχουν απολαύσει όσα τα κανάλια από τις επαναλήψεις π.χ. των σίριαλ που γέμιζαν, και γεμίζουν ακόμη, ατέλειωτες ώρες τηλεθέασης; Στο όλο σύστημα, πάντα ριγμένοι είναι οι δημιουργοί. Ακούω επίσης ως μομφή ότι είναι πολλά τα θέατρα. Σε αυτή τη χώρα έχουμε καταντήσει να μεμφόμαστε τον πολιτισμό. Ας είναι όσα θέλουν λοιπόν! Έχουμε πολλούς ανθρώπους, και αξιόλογους μάλιστα, που θέλουν να εκφραστούν. Προφανώς μπορείς να βρεις και καλά και κακά έργα, αλλά κάθε χρόνο σίγουρα ανεβαίνουν αρκετές εξαιρετικές παραστάσεις. Ακόμη και σε περίοδο κρίσης, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν εγκαταλείψει αυτό το extreme sport της θεατρικής παραγωγής. Και, αντί να τους βγάλουμε το καπέλο, τους σχολιάζουμε από πάνω…

Εδώ, στο «Six», πώς είναι η συνεργασία σας;
Άλκις: Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι εγώ δεν συνεργάζομαι με το μαγαζί. Παίζω μουσική, γιατί μου αρέσει. Ο Λάμπης λοιπόν, –το καταγγέλλω– μου πίνει το αίμα ως επιχειρηματίας: Είπαμε να βάζω μερικά τραγούδια και έχει καταντήσει να πρέπει να είμαι πάνω από την κονσόλα μέχρι το κλείσιμο και να ακούω και παρατηρήσεις!

TAGS :
ηθοποιός σκηνοθέτης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook