3839337624_faffe9a141_b

«Τελειώνει ο καφές, τελειώνει το σαμπουάν, τελειώνει η βενζίνη, τελειώνουν τα ζάναξ».

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει κι εσείς, αλλά όλα κάποτε τελειώνουν. Αυτό βέβαια συνέβαινε ανέκαθεν, αλλά τώρα το παρατηρώ με τρόμο. Τελειώνει ο καφές, τελειώνει το σαμπουάν, τελειώνει η βενζίνη, τελειώνουν τα ζάναξ. Τελειώνει ο μήνας και ακόμα δεν έχω ανοίξει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Τρέμω όποτε μπαίνω στην πολυκατοικία μην πετύχω το διαχειριστή. Νιώθω σαν τον Ρομπέρτο Μπενίνι στο «Il Mostro», που περπατάει σαν πάπια για να περάσει μπροστά από το θυρωρείο χωρίς να τον δει ο θυρωρός.

Ήμουν προχθές μ’ ένα φίλο και χτύπησε το κινητό του. «Δες ποιος είναι», μου λέει, γιατί έκανε μια δουλειά. Κοιτάζω και βλέπω, αντί για όνομα, γραμμένο το εξής με κεφαλαία: «ΜΗΝ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕΙΣ». «Λέει μην το σηκώσεις», του λέω. «Τι είναι αυτό;» Α! μου λέει πανικόβλητος, «μην το σηκώσεις! (δις) Έτσι έχω αποθηκεύσει τα τηλέφωνα από τράπεζες και εισπρακτικές». Δεν το σήκωσα. Παρατηρώ, γύρω μου κι εντός, μια συνεχιζόμενη άρνηση. Δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, δεν ανοίγουμε τους λογαριασμούς, δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό.

Αλλάζω τις γκουρμέ κονσέρβες με πατέ από συκωτάκια που αγόραζα στη γάτα μου και της παίρνω ξηρή τροφή. Προβαίνει σε απεργία πείνας (είναι κι αυτή αστή) και υπαναχωρώ.

Σε μια έξαρση άγχους αποφασίζω να αλλάξω δραστικά τις καταναλωτικές μου συνήθειες. Στο σούπερ μάρκετ διαπιστώνω ότι τα δικά τους προϊόντα είναι κατά πολύ φθηνότερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες. Παίρνω χαρτί υγείας για ένα λόχο ελπίζοντας να μην γρατζουνάει πολύ, δίλιτρο αφρόλουτρο και άφθονα όσπρια, αν και συνέχεια ξεχνάω να τα βάλω στο νερό από την προηγούμενη μέρα και ποτέ δεν τα τρώω. (Το χαρτί υγείας δεν είναι κακό, το αφρόλουτρο όμως δράμα). Κόβω τον εσπρέσο στο σπίτι και έτσι όπως πάμε φοβάμαι ότι σε λίγο θα το γυρίσω στον ελληνικό. Κομμένα τα ταξί, όπου να ’ναι θα μπω για πρώτη φορά στη ζωή μου στο τρόλεϊ. Περνάει κάτω από το σπίτι μου και βολεύει, αλλά δεν ξέρω πώς δουλεύει. Πού βρίσκεις εισιτήρια; Τα ακυρώνεις μέσα; Πρέπει να ρωτήσω κάποιον που ξέρει. Αλλάζω τις γκουρμέ κονσέρβες με πατέ από συκωτάκια που αγόραζα στη γάτα μου και της παίρνω ξηρή τροφή. Προβαίνει σε απεργία πείνας (είναι κι αυτή αστή) και υπαναχωρώ.

Όλα κάποτε τελειώνουν. Οι μέρες της αφθονίας ανήκουν –για για τους περισσότερους– στο παρελθόν. Μπορεί εγώ, ως ξεπεσμένη αστή, να φρικάρω που θα μπω στο τρόλεϊ, όμως άλλοι γύρω μου δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το εισιτήριο. Επειδή λοιπόν όλα κάποτε τελειώνουν, ελπίζω να τελειώσει κάποτε επιτέλους κι αυτό το κακόγουστο αστείο.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top