«Προσπαθώ να είμαι χρήσιμος στον γιο μου. Δεν θεωρώ ότι μου οφείλει τίποτα»

«Στον Άλκι επιβάλλω τρεις κανόνες: να προσπαθεί να μιλάει σωστά και με σαφήνεια (να διορθώνει τα φραστικά του λάθη και να επαναδιατυπώνει αν χρειάζεται), να παραμένει ευγενής όταν είναι θυμωμένος, και να δοκιμάζει –ό,τι εντύπωση και να του προκαλεί– το άγνωστο».

Παρόλο που «πατέρας» είναι ένας ισόβιος προσδιορισμός, η πατρότητα (πρέπει να) έχει ημερομηνία λήξης. Επιτυχία για έναν πατέρα είναι να βοηθήσει το παιδί του να είναι αύταρκες και να ζήσει τη ζωή του με δική του ευθύνη.

Τον γιο μου δεν τον περίμενα. Ήρθε σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή στη ζωή μου, που μόλις είχα ξεκινήσει να στέκομαι σιγά-σιγά στα δικά μου πόδια. Φοβήθηκα πολύ για το αν θα τα κατάφερνα μαζί του και αυτός ο φόβος δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμη. Δεν ξέρω αν τίποτα απ’ ό,τι κάνω ως πατέρας είναι σωστό. Σωστό ως προς τι; Προσπαθώ, ενημερώνομαι, ρωτάω, δοκιμάζω, αλλά κυρίως ελπίζω πως, αν δεν τον βοηθάω, τουλάχιστον δεν του είμαι εμπόδιο.

Μεγαλώνω τον Άλκι με τη λογική και όχι με την πίστη. Μερικές φορές μπερδεύουμε την πίστη με την εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται με πράξεις. Η πίστη είναι αυθαίρετη και επικίνδυνη.

«Τον γιο μου δεν τον περίμενα. Ήρθε σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή στη ζωή μου, που μόλις είχα ξεκινήσει να στέκομαι σιγά-σιγά στα δικά μου πόδια. Φοβήθηκα πολύ για το αν θα τα κατάφερνα μαζί του και αυτός ο φόβος δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμη».

Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Όχι μόνο το δικό μου παιδί, όλα τα παιδιά. Δεν με ενδιαφέρουν οι βιολογικοί δεσμοί των ανθρώπων, αλλά οι ουσιαστικοί, αυτοί που προκύπτουν και δημιουργούνται μέσα από την αμοιβαία εκτίμηση, το σεβασμό, την υποστήριξη και την προσφορά. Τη μητέρα μου και τον πατέρα μου τους αγαπώ και τους νοιάζομαι γιατί έχω πρακτικές αποδείξεις και εμπειρίες τής προσπάθειάς τους να με βοηθήσουν να αναπτυχθώ. Έτσι και με τον γιο μου, προσπαθώ να του είμαι χρήσιμος. Δεν θεωρώ ότι μου οφείλει τίποτα.

Διαβάστε ακόμα: «Τον αγαπώ, τον αγαπώ, τον αγαπώ όσο χωράει η καρδιά μου».

Τον Άλκι τον πήγα από πάρα πολύ νωρίς στο θέατρο, όπως κι εμένα οι δικοί μου γονείς. Όχι φυσικά για να αποκτήσει «κουλτούρα». (Πόσο απεχθάνομαι τους «κουλτουριάρηδες» γονείς, που σέρνουν τα παιδιά τους με το ζόρι από εδώ και από εκεί μόνο και μόνο για να δηλώσουν στο φιλικό τους ζευγάρι πως «ο Γιαννάκης βλέπει όπερα από τα έξι», απομακρύνοντας ασφαλώς τον Γιαννάκη όσο γίνεται περισσότερο από την όπερα, το θέατρο και την τέχνη εν γένει.) Τον πήγα στο θέατρο για να του εξηγήσω ότι το «δράμα», η αναπαράσταση της ανθρώπινης κατάστασης δηλαδή, ανήκει στη σκηνή. Στη αληθινή ζωή δεν χωράνε «δράματα».

Προσπαθώ να υπενθυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου πως το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι ένα project με στόχους. «Να είναι καλός μαθητής», «να μπει στο Πανεπιστήμιο», «να βρει ένα καλό κορίτσι/αγόρι», «να είναι καλό παιδί», «να είναι ευτυχισμένος». Προφανώς για έναν άνθρωπο που αγαπάς θέλεις το «καλύτερο» σύμφωνα με αυτό που θεωρείς εσύ «καλύτερο», όμως καταρχάς ποιος σου είπε ότι η εκτίμησή σου για το καλύτερο τού ταιριάζει και επίσης ότι είναι σωστή γενικώς; Οι περισσότεροι γονείς κάνουμε προβολές στις (ξένες) ζωές των παιδιών μας. Είναι λάθος.

Αυτή η νοοτροπία ότι «τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας» μου φαίνεται θλιβερή. Ή τουλάχιστον με κάνει να θέλω να απαντήσω «έχεις δει τα μούτρα σου στον καθρέφτη;».

«Κάποιοι γονείς πιστεύουν ότι είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα ανθρώπου που οφείλει να διαιωνιστεί και για αυτό κάνουν παιδιά. Εγώ ως πατέρας ενδιαφέρομαι για το ακριβώς αντίθετο: για το πώς το παιδί μου θα μπορεί να αναπτύξει τη μοναδικότητά του. Να σπάσει το στραβό καλούπι».

Απεχθάνομαι το να κρίνουν ένα γιο σύμφωνα με τους γονείς του. «Α, είσαι ο γιος του τάδε». Οπότε τι; Με έμαθες τώρα; Mε ξέρεις; Όσον αφορά σε μένα και τον Άλκι, σαφώς και μοιραζόμαστε κάποια κοινά χαρακτηριστικά εφόσον έχουμε ζήσει μαζί για καιρό, μπορεί ακόμη και να μοιάζουμε φυσιογνωμικά, αλλά, πέραν αυτού, η εποχή, οι επιρροές, οι προσλαμβάνουσες, είναι όλα διαφορετικά. Τι συγκρίνεις; Θεωρώ αυτές τις ομαδοποιήσεις επαρχιώτικες.

Πιστεύω πολύ στην παιδαγωγική δύναμη της διήγησης και της εικόνας. Πολύ συχνά όταν θέλω να εξηγήσω κάτι πολύπλοκο στον γιο μου επιλέγω μια ταινία ή μια θεατρική παράσταση που να πραγματεύεται το επίμαχο θέμα και τη βλέπουμε μαζί. Δεν του εξηγώ, ούτε στο τέλος τού εφιστώ την προσοχή στο «ηθικό δίδαγμα». Τον αφήνω να καταλάβει μόνος του και ό,τι πιάσει.

Διαβάστε ακόμα: Top 5 ποιήματα για τον πατέρα.

Κάποιοι γονείς πιστεύουν ότι είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα ανθρώπου που οφείλει να διαιωνιστεί και για αυτό κάνουν παιδιά. Εγώ ως πατέρας ενδιαφέρομαι για το ακριβώς αντίθετο: για το πώς το παιδί μου θα μπορεί να αναπτύξει τη μοναδικότητά του. Να σπάσει το στραβό καλούπι.

«Όπως με έμαθε και ο δικός μου πατέρας, ποτέ δεν δίνω στον γιο μου παραπάνω από όσο έχω σε χρόνο, σε πράγματα, σε χρήματα. Δεν θέλω να μάθει στο χρέος ούτε υλικά ούτε συναισθηματικά».

Στον Άλκι επιβάλλω τρεις κανόνες: να προσπαθεί να μιλάει σωστά και με σαφήνεια (να διορθώνει τα φραστικά του λάθη και να επαναδιατυπώνει αν χρειάζεται), να παραμένει ευγενής όταν είναι θυμωμένος, και να δοκιμάζει –ό,τι εντύπωση και να του προκαλεί– το άγνωστο.

Όπως με έμαθε και ο δικός μου πατέρας, ποτέ δεν δίνω στον γιο μου παραπάνω από όσο έχω σε χρόνο, σε πράγματα, σε χρήματα. Δεν θέλω να μάθει στο χρέος ούτε υλικά ούτε συναισθηματικά. Η μόνη εξαίρεση είναι η υγεία. Για την υγεία του θα έκανα τα πάντα.

Ακόμη και τώρα που μεγάλωσε, πριν κοιμηθεί, καθόμαστε να μιλήσουμε λίγο για την ημέρα που πέρασε, να του διαβάσω ή να μου διαβάσει. Δεν υπάρχει καμία παιδαγωγική λογική πίσω από αυτό (ή αν υπάρχει, δεν το ξέρω). Απλώς μας αρέσει και το κάνουμε.

Κάθε φορά που ο Άλκις καταφέρνει κάτι είμαι πολύ περήφανος για εκείνον. Δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει πιο χαρούμενο από το να τον βλέπω να πιστεύει στον εαυτό του, κι εγώ να χάνομαι όλο και περισσότερο από το κάδρο.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο ο Άλκις είναι δώδεκα και εγώ σχεδόν σαράντα.

Πατέρας και γιος κάνουν πλάι πλάι εκπομπή στο στούντιο του amagi.gr. «Δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει πιο χαρούμενο», γράφει ο Πάρις Μέξης, «από το να βλέπω τον Άλκι να πιστεύει στον εαυτό του, κι εγώ να χάνομαι όλο και περισσότερο από το κάδρο».

Διαβάστε ακόμα: Αυτό είναι το Soundtrack της ζωής του Πάρι Μέξη.

TAGS :
δεσμοί μπαμπάς Πάρις Μέξης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook