Η κόρη του Πέσκια τον φωνάζει “Μπεφ”, απ’ το μπαμπάς και σεφ

Το κορίτσι είναι αγαπησιάρικο. Με τα κορίτσια εμείς οι μπαμπάδες είμαστε συνέχεια στις αγκαλίτσες.

Εγώ μεγάλωσα σε μία οικογένεια με τέσσερα παιδιά – ήμασταν τέσσερα αδέλφια. Έχω δύο φίλους που έχουν πολλά παιδιά και είναι ωραίο πράγμα. Είναι πιο υγιές. Όταν έχεις ένα παιδί, το κακομαθαίνεις. Ωστόσο, υπήρχε ένα θέμα υγείας και αποφασίσαμε με την γυναίκα μου την Κατερίνα να μην κάνουμε δεύτερο.

Όταν ήμουν 18 χρονών, αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα ότι θέλω να κάνω αγόρι. Μετά, στα 40 μου, ευτυχώς δεν το σκέφτηκα έτσι. Μου άρεσε η ιδέα να κάνω κορίτσι. Το κορίτσι είναι αγαπησιάρικο. Με τα κορίτσια εμείς οι μπαμπάδες είμαστε συνέχεια στις αγκαλίτσες.

Αν έρθει κάποιος να πειράξει την κόρη μου, θα σταθώ μπροστά. Της έχω πει ότι στα 35 της μπορεί ν’ αρχίσει να βγαίνει με αγόρια! Αλλά σοβαρά τώρα, ως πατέρας κόρης, δεν έχω ιδιαίτερες αγωνίες. Ως πατέρας ενός παιδιού, έχω πολλές.

Δεν νιώθω ενοχές που δεν έκανα δεύτερο παιδί, ούτε σκέφτομαι ότι η Παρασκευή είναι μοναχοπαίδι. Άλλο με απασχολεί. Για παράδειγμα, σκέφτομαι από τώρα αν η Παρασκευή θα είναι καλά όταν θα είναι 40 χρόνων. Το να έχεις αδέλφια θα σε βοηθήσει σ’ αυτό που κάνεις. Το να βρεις όμως την προσωπική σου γαλήνη και το να δεχτείς αυτόν τον κόσμο, έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πιστεύω ότι με τον ψυχικό μας κόσμο δουλεύουμε από μικροί.

Αυτό που ακούω «α, τι όμορφο παιδάκι»… Εγώ δεν ξέρω αν το δικό μου παιδί είναι όμορφο. Δεν με απασχολεί. Στα μάτια μου είναι άγγελος. Στα δικά μου. Και αυτό μου φτάνει. Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι όμορφα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είμαστε καλά όταν δουλεύουμε με τον εαυτό μας. Για μένα κάθε άνθρωπος, είτε είναι 5 χρονών είτε 80 πρέπει να προσπαθεί να είναι καλά. Αυτό θέλω και για το Παρασκευόπουλο. Να βρει αυτό που θέλει. Να είναι καλά.

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι, είχα φοβίες. Φοβόμουν ότι θα μας κλέψουν, ότι θα μας κυνηγήσουν… Παιδικές φοβίες. Μερικές, όπως το φόβο του θανάτου, τις έχω ακόμα. Επειδή, όμως, είμαστε νοήμονα όντα, πρέπει να κουμαντάρουμε αυτούς τους φόβους.

Αν έρθει κάποιος να πειράξει την κόρη μου, θα σταθώ μπροστά. Της έχω πει ότι στα 35 της μπορεί ν’ αρχίσει να βγαίνει με αγόρια!

Δεν είμαι θρήσκος άνθρωπος. Δεν μπορώ να πιστέψω. Οπότε, έχω αυτό το υπαρξιακό… Η Παρασκευή μόνο καλό μου έκανε με αυτούς τους φόβους. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι τα παιδιά βοηθάνε τους γονείς, όχι οι γονείς τα παιδιά. Μας βοηθάνε να γινόμαστε καλύτεροι. Εγώ τώρα ανήκω κάπου. Έτσι νιώθω. Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μόνος μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από αυτό. Αν είσαι θρήσκος, ανήκεις κάπου. Είσαι του Θεού. Λες ότι έτσι το ήθελε ο Θεός και προχωράς. Εμένα, μου έδωσε δύναμη το Παρασκευάκι μου.

Το να πηγαίνουμε βόλτες και να της εξηγώ τον κόσμο ή τη φύση, το κάνουμε συνέχεια. Δεν με κουράζουν οι παιδικές απορίες. Οι απορίες της Παρασκευής είναι και δικές μου. Πολλές από αυτές εξακολουθώ να τις έχω κι εγώ. Άλλωστε, όσο και να μεγαλώνουμε, παραμένουμε πέντε χρόνων. Θα το πω ωμά: τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή είναι αν έφαγες, αν έχεσες κι αν κοιμήθηκες. Όσο ήταν μωρό, ρωτάγαμε συνέχεια: Έφαγε; Έχεσε; Κοιμήθηκε; Μεγαλώνοντας τα θεωρούμε δεδομένα και δεν πρέπει. Ένα μεγάλο όμως κομμάτι του πλανήτη, τα στερείται. Η υγεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Εγώ δεν ξέρω κάτι στη ζωή που να είναι πιο σημαντικό. Αυτός ο κύκλος της ζωής. Αυτό προσπαθώ. Να είμαι μέσα. Να είμαι παρών. Και η μαγειρική αυτό το πράγμα είναι. Όταν μαγειρεύεις, γιορτάζεις τη ζωή. Ενώ σε άλλες τέχνες μπορείς να μιλήσεις για λύπη, στη μαγειρική υπάρχει το πρέπει να φας για να ζεις. Από τη φύση παίρνεις και στη φύση δίνεις. Στη φύση όλοι θα καταλήξουμε, πίσω στο χώμα. Έτσι καταλαβαίνω και τους ανθρώπους.

Πιστεύω ότι τα παιδιά βοηθάνε τους γονείς, όχι οι γονείς τα παιδιά. Μας βοηθάνε να γινόμαστε καλύτεροι.

Όταν δουλεύω πολλές ώρες, νιώθω τύψεις. Βέβαια, μ’ αρέσει η δουλειά μου – ακόμα κι όταν δουλεύω 20 ώρες, δεν κουράζομαι. Με χαλάει, όμως, που δεν είμαι με το Παρασκευάκι. Φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και η κόρη μου θα έχει φτάσει στα 20. Την απόσταση με το παιδί δεν την πληρώνεις εκείνη τη στιγμή. Είναι όπως με το τσιγάρο: οι συνέπειες εμφανίζονται αργότερα. Ωστόσο, φέτος κατάφερα να πάω στην παράσταση του μπαλέτου και η ίδια χάρηκε πολύ. Πρέπει να ξέρουμε ποια είναι τα σημαντικά για τον άλλον.

Καμιά φορά θέλει να παίξει κι εγώ κοιμάμαι. Με σκουντάει για να ξυπνήσω. Βέβαια, όσο μεγαλώνει, δεν θα μας θέλει για παρέα… Κάποιος πολύ σωστά είχε πει: «Το λάθος που κάνουν οι γονείς είναι ότι, όταν είναι νέοι, δουλεύουν πολύ και δεν χαίρονται τα παιδιά τους, ενώ όταν μεγαλώσουν κι έχουν χρόνο, ανακατεύονται μες στα πόδια τους, μολονότι τότε τα παιδιά ζητάνε την ανεξαρτησία τους».

Σε ό,τι αφορά τις αξίες που θέλω να της περάσω, το πρώτο πράγμα είναι να διαβάζει. Αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Γιατί η γνώση είναι το πιο όμορφο πράγμα. Η πραγματική ευτυχία επιτυγχάνεται με τη γνώση και όχι με το αντίθετό της.

Παρότι τα θέματα που βάζει ο δάσκαλος στην έκθεση με νευριάζουν και μένα καμιά φορά, όταν δυσκολεύεται με τις εκθέσεις τις Κυριακές, τη βοηθάω. Όχι αρκετά, αλλά τη βοηθάω. Αλίμονο αν δεν το έκανα. Είπαμε, το διάβασμα δεν το διαπραγματευόμαστε. Βέβαια, της λέω ότι υπάρχουν λύσεις και ότι, αν δεν διαβάζει, θα την πάρουμε καθαρίστρια στο μαγαζί. Αλλά δεν το θέλει και πολύ. Απλώς πρέπει κι εκείνη να ξέρει τις επιλογές της στη ζωή.

Το να πηγαίνουμε βόλτες και να της εξηγώ τον κόσμο ή τη φύση, το κάνουμε συνέχεια. Δεν με κουράζουν οι παιδικές απορίες.

Μετά τη γνώση, της μαθαίνω να σέβεται τους άλλους. Και, βέβαια, να παίζει. Αγαπώ πάρα πολύ τη θάλασσα. Μεγάλωσα με τη θάλασσα στην Αμμόχωστο. Και μ’ αρέσει και το παιχνίδι. Ακόμα και στη δουλειά μου παίζω. Το παιχνίδι είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. Οι μεγάλοι το κάνουμε με άλλο τρόπο, αλλά είναι κάτι που πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις. Να παίζεις. Όταν παίζεις, φτιάχνεις δικούς σου κόσμους. Πρέπει να μπορέσεις να αφεθείς. Να νιώθεις ότι αυτό που κάνεις είναι εφήμερο. Να έχεις αυτή τη σοφία και συνάμα αυτήν την αφέλεια. Ότι τώρα παίζω εδώ και κάνω τρύπες στην άμμο.

Ένα άλλο πράγμα που δεν διαπραγματευόμαστε είναι ότι δεν μπορεί να λέει ότι «αυτά είναι δικά μου». Της λέω «δεν είναι δικά σου, είναι δικά μου και σου τα δίνω, τα μοιραζόμαστε». Έχουμε υποχρέωση ως γονείς να βάζουμε όρια. Ωστόσο, τα παιδιά δεν μας ανήκουν. Ούτε τώρα που είναι μικρά. Απλώς έχουμε μια υποχρέωση να τα καθοδηγήσουμε. Και η αρκούδα τον πρώτο καιρό προστατεύει τα μικρά της. Δεν τα αφήνει να πάνε στο δάσος.

Αν ήταν σήμερα κακομαθημένη, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης θα ήταν δικό μου. Δεν είναι δικό της. Και μέχρι να φτάσει 18, δεν θα είναι. Βέβαια, είναι μια ξεχωριστή οντότητα με δικό της μυαλό. Από την άλλη, όμως, θα με ενοχλούσε να έβγαινε στο δρόμο και να τους έγραφε όλους στα παλιά της τα παπούτσια. Θέλω να αγαπάει αυτόν τον κόσμο και να τον σέβεται. Δεν θέλω να φέρεται άσχημα στους άλλους.

Τα παιδιά δεν μας ανήκουν. Απλώς έχουμε μια υποχρέωση να τα καθοδηγήσουμε. Και η αρκούδα τον πρώτο καιρό προστατεύει τα μικρά της. Δεν τα αφήνει να πάνε στο δάσος.

Κατά τα άλλα, τη ρωτάω αν είναι καλά, αν τα πάει καλά με τις φίλες της. Εγώ δεν έχω πολλούς φίλους. Ξέρω πολύ κόσμο, αλλά οι φίλοι είναι μετρημένοι. Και πάντα κράταγα πολλά μέσα μου. Ήμουν φοβιτσιάρης, ντροπαλός… Καμιά φορά, όμως, πρέπει να είσαι και λίγο ανέμελος. Πρέπει να μπορείς να μιλάς, να επικοινωνείς. Εμένα αυτό με δυσκόλεψε, όταν μεγάλωνα. Οπότε οι αγωνίες που είχα τότε επιστρέφουν στην ίδια.

Θέλω να είναι καλά. Να είναι κοινωνική. Να μεγαλώνει με εξωστρέφεια, αλλά και με αυτογνωσία. Το να είσαι καλά σημαίνει να στέκεσαι στα πόδια σου, μόνος σου. Χωρίς να σε κρατάνε. Και να δουλεύεις με τον πόνο. Είναι αδύνατο να υπάρξει ζωή χωρίς να υπάρξει πόνος. Ακόμα και το ωραιότερο πράγμα στη ζωή, η γέννα, έχει πόνο. Αν με πεις βλάκα, θα με πονέσεις. Οπότε θα πρέπει να αντιμετωπίσω αυτό τον πόνο. Να σταθώ στα πόδια μου.

Ο Χριστόφορος Πέσκιας είναι δημιουργός του εστιατορίου Π-box, Λεβίδου 11, Κηφισιά.

Φωτογραφίες: Sofia Stamati photography

Διαβάστε ακόμα:Χάρης Βλαβιανός. Με έναν πατέρα  διαρκώς απόντα, έμαθε να γίνει καλύτερος πατέρας ο ίδιος.

TAGS :
δεσμός κόρη μπαμπάς πατέρας Πέσκιας σεφ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook