«Ξεκίνησα να τρέχω κόβοντας το τσιγάρο, πριν από 14 χρόνια».

– Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Έχω ένα φωτοαντιγραφικό κέντρο στο Παγκράτι, όπου συνεργάζομαι με τα αδέλφια μου.

– Γιατί τρέχετε;
Ξεκίνησα να τρέχω κόβοντας το τσιγάρο, πριν από 14 χρόνια, για να αντέξω τα συμπτώματα στέρησης του τσιγάρου (που τα βίωνα πολύ έντονα) και για να μην παχύνω, όπως συμβαίνει σε πολλούς. Συνεχίζω όμως να τρέχω γιατί βρίσκω πολύ συναρπαστική την βιολογική δυνατότητα που μου καλλιεργεί και μπορώ να κάνω πράγματα που μου φαινόντουσαν αδύνατα, όπως π.χ. το να συμμετέχω και να ευχαριστιέμαι σε έναν μαραθώνιο βουνού. Και όσο και αν ακούγεται τετριμμένο τρέχοντας νιώθω ζωντανός.

– Ποιος είναι ο στόχος σας;
Στο σημείο που έχω φτάσει ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να διατηρώ τα στοιχεία της φυσικής κατάστασης που έχω «χτίσει» και να μπορώ να τρέχω, με υγεία και τα επόμενα χρόνια.

– Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Κίνητρο αποτελεί η σκέψη ότι, πάντα μετά την προπόνηση, αισθάνομαι καλύτερα από ότι πριν. Επίσης η ύπαρξη ενός αγώνα στόχου, όπου στην διάρκεια της προετοιμασίας η πειθαρχία υπερνικά τη «βαρεμάρα».

«Δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι πόλη για “πεζούς”, πόσο μάλλον για δρομείς».

– Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Μου αρέσει να τρέχω με το ρολόι μου, είναι πολύ καλός «γραμματέας», σημειώνει τα πάντα για μένα.

– Τρέχετε μετά μουσικής;
Μου αρέσει πολύ η μουσική, αλλά προτιμώ να μην ακούω κατά τη διάρκεια του τρεξίματος. Προτιμώ την «ησυχία» των σκέψεών μου που εξυπηρετούν καλύτερα την «εσωτερική» μου επικοινωνία και αναζήτηση.

– Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Το ότι η πόλη που ζω (Αθήνα) δεν είναι «φιλική» για τον δρομέα από πλευράς υποδομών. Πρέπει να μετακινηθείς και να «χάσεις» χρόνο για να βρεθείς κάπου όμορφα να τρέξεις. Δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι πόλη για «πεζούς», πόσο μάλλον για δρομείς.

«Το τρέξιμο μου δίνει πολλές φορές την ευκαιρία να “κοιτάζω μέσα μου”».

– Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Με ανεβάζει πάντα η γλυκιά κούραση που μένει μετά από μια πετυχημένη «δύσκολη» προπόνηση, η επιτυχία ενός αγωνιστικού στόχου και η χαρά που κάνει ο σκύλος μου όταν τρέχουμε μαζί στο βουνό! Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να είναι και από μόνο του κίνητρο για να τρέχω.

– Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Η διαδρομή φαίνεται άλλοτε εύκολη και άλλοτε δύσκολη, ανάλογα τη μέρα και τη διάθεση. Τις πιο πολλές φορές πάντως, όσο προχωρούν τα χιλιόμετρα η διάθεση φτιάχνει. Αισθάνομαι εκτίμηση για το χρόνο που αφιερώνω στον εαυτό μου σε μια μορφή ψυχαγωγίας τόσο προσωπική. Νιώθω να μοιράζομαι «ενέργεια» μέσα από μια σιωπηρή διαδικασία, με τον εκάστοτε «συντρέχτη» μου. Παρακολουθώ νοερά τις επιδράσεις της κούρασης στο σώμα και το μυαλό μου και προσπαθώ να τη διαχειριστώ. Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι από πλευράς υγείας που έχω την επιλογή να είμαι εκεί έξω και να τρέχω. Με σύμμαχο τον ενθουσιασμό «ταξιδεύω» σε ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις, από αυτή που τρέχω, αμφισβητώντας τα όρια που το μυαλό μου θέτει σαν περιορισμό.


Διαβάστε ακόμα: «Ο αθλητισμός είναι σαν τον αγώνα της ζωής. Έχει αρχή, μέση, τέλος και βιώνεις όλα τα συναισθήματα»


– Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Αρχικά από το στόχο που έχω θέσει και από το ότι είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να ολοκληρώνω ότι ξεκινάω. Είναι ξεκάθαρο από την αρχή το που θέλω να φτάσω και φροντίζω να κατανείμω τις δυνάμεις μου έτσι ώστε να το πετύχω. Πιο πολύ παιχνίδι μυαλού είναι παρά του σώματος. Αν το μυαλό οδηγήσει σωστά, το σώμα όλα τα μπορεί.

– Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Θα έλεγα ότι μου δίνει πολλές φορές την ευκαιρία να «κοιτάζω μέσα μου», να τακτοποιώ τις σκέψεις που με απασχολούν και να αναζητώ την ψυχική γαλήνη και ηρεμία που στερούμαι στην «πιεστική και ενεργοβόρα» καθημερινότητα μου.

Το 2014, στον αγώνα «Λιοφιλία» των 10 χλμ.

– Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Εγώ πιστεύω ότι είναι αλήθεια ότι αποτελεί ένα γλυκό εθισμό και νιώθω έτσι. Αν δεν πάω για τρέξιμο, χωρίς σοβαρό λόγο, μου χαλάει η διάθεση. Έχω παρατηρήσει όμως ότι κρατάει λίγο αυτή η εξάρτηση. Με την έννοια ότι πολύ εύκολα το μυαλό μου μπορεί να δώσει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα ανάλογα με τις περιστάσεις. Στο κάτω-κάτω αυτός ο εθισμός στηρίζει την συνέπεια μέσα από την οποία πετυχαίνεις τα μεγαλύτερα οφέλη από το τρέξιμο.

– Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Συμμετέχω σε αγώνες εδώ και 11 χρόνια. Τρέχω σε μαραθωνίους στο βουνό και στην άσφαλτο. Μου αρέσει πολύ το να φτάνω υγιής, προπονημένος και χαρούμενος στην εκκίνηση, έχοντας περάσει μια περίοδο προετοιμασίας «γεμάτη περιπέτεια… γεμάτη γνώση» και γεμάτη θυσίες. Ειδικά οι θυσίες αποτελούν κίνητρο για να συνεχίσω την προσπάθεια μέσα στον αγώνα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο αγώνας καθαυτός είναι για μένα η επιβεβαίωση του πόσο καλά προετοιμάστηκα, και κατά συνέπεια, το πόσο όμορφα νιώθω «μέσα» σε αυτόν – είναι εκείνο που δημιουργεί μια όμορφη ανάμνηση και με κάνει να θέλω να επαναλάβω όλη τη διαδικασία. Δεν είμαι ανταγωνιστικός και αυτό κάνει τους αγώνες μου ευχάριστους. «Παίζω» με τον εαυτό μου, οπότε είτε χάσω είτε κερδίσω το παιχνίδι είναι που μετράει.

«Το τρέξιμο είναι μια αθλητική δραστηριότητα εύκολη, που δεν απαιτεί ιδιαίτερη τεχνική και εξοπλισμό. Μπορεί να την κάνει ο καθένας, οπουδήποτε».

– Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο; Αν όχι, ονειρεύεστε να το κάνετε;
Ονειρεύτηκα τη συμμετοχή μου σε μαραθώνιο λίγο καιρό αφότου ξεκίνησα να τρέχω, ωστόσο συμμετείχα για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια (Μαραθώνιος Μεσσήνης 2006). Έκτοτε έχω τρέξει σε 18 μαραθωνίους στην άσφαλτο και σχεδόν άλλους τόσους ορεινούς μαραθωνίους και υπέρ-μαραθωνίους.

– Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Τον καλύτερο μου χρόνο σε μαραθώνιο (2:58’) τον πέτυχα στην Φρανκφούρτη τον Οκτώβριο του 2015.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιο που ξεχωρίζω ιδιαίτερα. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει και το φαγητό και οι «λιχουδιές»… υγιεινές και μη! Πολλές φορές με το τρέξιμο σαν άλλοθι, αφήνω τον εαυτό μου να «ξεφεύγει» σε διατροφικές «ατασθαλίες». Γλυκές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι με το τρέξιμο μπορεί κανείς να διατηρεί ένα φυσιολογικό βάρος και έχει την ευκαιρία να ξεφεύγει κάποιες φορές, χωρίς να επιβαρύνει συστηματικά την υγεία του.

«Εξαιρετική παρέα για τρέξιμο στη φύση είναι ο αγαπημένος μου σκύλος, ο Μόμπυ, με τον οποίο κάνουμε πολύ ενδιαφέρουσες “συζητήσεις” στις διαδρομές μας».

– Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Μέσα στο πλήθος των χιλιομέτρων και των ωρών είναι φυσικό να υπάρχουν κάποιοι τραυματισμοί. Ευτυχώς κανένας τόσο σοβαρός που να με κρατήσει μακριά από το τρέξιμο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με την πάροδο του καιρού πάντως και την εμπειρία μαθαίνει κανείς να «ακούει» πιο καλά το σώμα του και να διαβάζει τα «σημάδια» που υπαγορεύουν κίνδυνο τραυματισμού πιο αποτελεσματικά.

– Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Ανάλογα με την προπονητική προσαρμογή που έχω προγραμματίσει επιλέγω είτε τρέξιμο σε στάδιο, είτε στην πόλη, είτε στο βουνό άλλοτε σε ορεινούς χωματόδρομους άλλοτε σε μονοπάτια.

– Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Είναι πράγματι δεκάδες τα σημεία – διαδρομές που μου έχουν χαρίσει πολύ όμορφες εικόνες και χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιο θα διάλεγα την περιμετρική διαδρομή 4 χλμ. γύρω από την Λίμνη Δόξα στο Φενεό. Παρ’ όλο που είναι ασφάλτινη διαδρομή είναι απίστευτα ήσυχη και με ένα συνδυασμό εικόνων των γύρω βουνών και της λίμνης που σου μένουν αξέχαστες.

«Το δύσκολο τελικά είναι να απέχεις για πολλές μέρες από το τρέξιμο όχι το να τρέχεις».

– Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Εκτός από τους ορεινούς υπερμαραθωνίους στους οποίους, πρέπει κανείς λόγω της διάρκειας, να τρέξει στο σκοτάδι, μια δυνατή ανάμνηση έχω από ένα βραδινό τρέξιμο με φίλους σε ορεινή διαδρομή στην Παύλιανη, Χριστούγεννα, όπου χιόνιζε και η αντανάκλαση του στρωμένου χιονιού μας επέτρεπε να βλέπουμε κανονικά.

– Κάνετε διατάσεις και πότε/πού;
Τα τελευταία χρόνια ομολογώ ότι η καθορισμένη ρουτίνα των διατάσεων δεν συμπεριλαμβάνεται με μεγάλη συνέπεια στο πρόγραμμα μου. Αν και γνωρίζω ότι θα έπρεπε, είναι κάτι που το βαριέμαι και μάλλον μου κοστίζει και σε απόδοση στο τρέξιμο.

– Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Όταν τρέχω σε διαδρομές εκτός σταδίου χρησιμοποιώ ένα ρολόι Garmin με GPS το οποίο καταγράφει, εκτός από την απόσταση και διάφορα επιμέρους στοιχεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και με βοηθούν να βγάζω συμπεράσματα για την τρέχουσα κατάστασή μου.

Το 2017 στο Naxos Trail Race, με τον σκύλο του Μόμπυ.

– Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Προτιμώ να τρέχω με παρέα που να μου ταιριάζει όμως. Δεν μπορώ να τρέξω με τον οποιονδήποτε και να ευχαριστηθώ. Πρέπει να μου «κάνει» ο άλλος και μέσα σε μικρή απόσταση μπορώ αυτό να το καταλάβω. Με τα χρόνια έχω συμπεράνει ότι ακόμα και εντελώς «σιωπηλό» το τρέξιμο με συντροφιά, μου αρέσει πιο πολύ από το μοναχικό. Όπως και στο στάδιο, στις έντονες διαλλειματικές προπονήσεις η παρέα αποτελεί μεγάλο βοήθημα. Και βέβαια εξαιρετική παρέα για τρέξιμο στη φύση είναι ο αγαπημένος μου σκύλος, ο Μόμπυ, με τον οποίο κάνουμε πολύ ενδιαφέρουσες «συζητήσεις» στις διαδρομές μας.

«Έφτασε η μέρα που η εικόνα του ανθρώπου που τρέχει δεν θυμίζει πια “εξωγήινο”, αλλά έναν άνθρωπο που απολαμβάνει αυτό που κάνει».

– Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να τρέχει συστηματικά και να βαριέται για εβδομάδες ή για μήνες να πάει για τρέξιμο. Σίγουρα υπάρχουν διαστήματα λίγων ημερών στα οποία η διάθεση για τρέξιμο μειώνεται ή εξαφανίζεται. Συνήθως όμως μετά από 3-4 μέρες συνεχούς αποχής το σώμα ξεκουράζεται και τότε χρειάζεται να «πιεστείς» για να συνεχίσεις να απέχεις από το τρέξιμο. Το δύσκολο τελικά είναι να απέχεις για πολλές μέρες όχι το να τρέχεις.

– Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις, ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Δεν νομίζω ότι «έχει πλάκα» το τρέξιμο και ο μαζοχισμός είναι λίγο παρεξηγημένη έννοια για να τον χρησιμοποιήσω. Νομίζω ότι είναι μια αθλητική δραστηριότητα εύκολη, που δεν απαιτεί ιδιαίτερη τεχνική και εξοπλισμό. Μπορεί να την κάνει ο καθένας, οπουδήποτε, όποτε τον βολεύει και με ελάχιστη οικονομική απαίτηση. Και τελικά, τα ευεργετήματα που εισπράττει στο σώμα και στο πνεύμα είναι σε πλήρη ισορροπία με τον κόπο που έχει καταβάλει. Αυτό πιστεύω ότι είναι πρωταρχικά η αιτία που κάνει τον περισσότερο κόσμο να παίρνει τους δρόμους ή και τα βουνά τα τελευταία χρόνια και να γεμίζει τα δημοτικά στάδια και τα πάρκα τρέχοντας.

Προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα που στην Ελλάδα του 2017, είναι πλέον πολλοί εκείνοι που με θαυμασμό αναφέρουν σε συζητήσεις ότι έχουν κάποιο φίλο ή γνωστό τους που «τρέχει». Νομίζω πως έφτασε η μέρα που η εικόνα του ανθρώπου που τρέχει δεν θυμίζει πια «εξωγήινο», «τρελαμένο» ή τουρίστα αλλά έναν άνθρωπο που απολαμβάνει αυτό που κάνει, φροντίζει την υγεία του, μάλλον θα προσέχει και τη διατροφή του, ενδεχομένως δεν καπνίζει και μέσα σε όλο αυτό διασκεδάζει κιόλας.

 

Διαβάστε ακόμα: Παντελής Σαραντής – «Το τρέξιμο είναι η δική μου εξάρτηση»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top