Πώς ο «Παραμυθάς» μου διέπλασε τη φαντασία

Κωνσταντίνος Πιλάβιος και Νίκος Πιλάβιος στα γυρίσματα του «Fatherly Love».Φωτογραφία: Κατερίνα Πασπαλιάρη www.katrinpi.com

Από παιδί άκουγα τα παραμύθια του πατέρα μου με την καρδιά, όχι με τα αυτιά. Ερχόταν κάθε βράδυ, λίγο πριν πέσω για ύπνο, και καθόταν δίπλα μου στο κρεβάτι, να μου πει το παραμύθι της ημέρας. Συνήθως οι ήρωές του ήταν μικρά μυρμηγκάκια που τον επισκέπτονταν στη βεράντα του εξοχικού μας στη Σκιάθο για να ζητήσουν τη βοήθειά του. Έπαιρνε λοιπόν εκείνος ένα μικρό σποράκι και γινόταν μικροσκοπικός. Η περιπέτεια ξεκινούσε. Κάθε βράδυ και διαφορετική ιστορία. Φυσικά δεν κοιμόμουν αν δεν έφτανε στο τέλος. Πλέον δεν τις θυμάμαι, όμως για κάποιο λόγο νιώθω ότι υποσυνείδητα είναι εκεί και θα με συνοδεύουν για μια ζωή.

Απ’ όλα τα παραμύθια του πατέρα μου ξεχώριζα αυτό που μιλούσε για το μισοφέγγαρο. Ήταν μια πολύ απλή και όμορφη ιστορία. Μιλούσε για ένα βράδυ που το φεγγάρι δεν μπορούσε να κοιμηθεί και ξύπνησε τον παραμυθά να του πει μια ιστορία. Κι εκείνος του είπε ότι παλιά, που οι άνθρωποι πετούσαν χωρίς μαγικά γιλέκα, ένας γίγαντας έσπασε το φεγγάρι σε πολλά κομμάτια για να φτιάξει τα άστρα. Μέχρι λοιπόν ο ουρανός να γεμίσει με άστρα, το φεγγάρι κάποιες νύχτες θα είναι λειψό. Ξέρεις γιατί μου άρεσε πάντα αυτό το παραμύθι; Επειδή, με πολύ γλυκό τρόπο, εξηγούσε σε ένα παιδικό μυαλό ότι μερικές φορές στη ζωή χρειάζεται να καταστρέψεις το παλιό για να γεννηθεί το νέο.

Μικρός, όταν τα βράδια έβλεπα εφιάλτες, έμπαινε στο δωμάτιο ο πατέρας μου και μου έλεγε «Πες τη μαγική λέξη και τα κακά όνειρα θα εξαφανιστούν». Αυτή η λέξη ήταν το «ικουμπικουφλίκουπριτς». Άλλες φορές, πάλι, με έπιανε από την κοιλιά, έλεγα τη μαγική λέξη «ικουμπικουφλίκουπεταξικου» και με στριφογύριζε σε όλο το σπίτι, δήθεν ότι πετάω.

Πιστεύω ότι τα παραμύθια που ακούς όταν είσαι μικρός σε οδηγούν στις επιλογές που θα κάνεις μεγάλος. Όλα τους έχουν ένα ηθικό δίδαγμα. Ελπίζω οι ιστορίες του πατέρα μου να άφησαν κάτι καλό στην καρδιά των Ελλήνων.

Ονόμασα την εταιρεία παραγωγής μου «Movieteller» από το «Storyteller», σε μια προσπάθεια να συνδέσω το παρελθόν με το παρόν και να τιμήσω τις ατέλειωτες ώρες που ο δικός μου παραμυθάς καθόταν υπομονετικά και μου εξιστορούσε αυτές τις υπέροχες ιστορίες. Άλλωστε, αυτό θέλω να κάνω κι εγώ. Να μοιράζομαι απλές, όμορφες ιστορίες. Δεν με ενδιαφέρει το πολύπλοκο σινεμά.

Πριν από τρία χρόνια σκηνοθέτησα τον πατέρα μου, ως «Παραμυθά», στην επιστροφή του στην τηλεόραση. Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Δούλευα μαζί του από τα εννέα μου ως ηθοποιός σε διάφορες παραγωγές, και αργότερα ως βοηθός σκηνοθέτη. Μεγάλωσα μαθαίνοντας να διαχωρίζω το επαγγελματικό από το οικογενειακό.

Με τον πατέρα μου δεν είχαμε ποτέ ανταγωνιστική σχέση. Δεν με είδε ούτε στιγμή ως απειλή για το επάγγελμά του, όπως συμβαίνει σε πολλές σχέσεις πατέρα – γιου. Θαυμάζει και σέβεται τη δουλειά μου, οπότε, όταν ήρθε η μέρα να τον σκηνοθετήσω, αυτό έγινε, κι από τις δυο μεριές, με απόλυτη φυσικότητα. Η μόνη δυσκολία που συνάντησα ήταν η «παιδική» συμπεριφορά του στο γύρισμα, εντάξει όμως, τα έβγαλα πέρα προσφέροντάς του τσάι και μπισκότα στα διαλείμματα. Όλο αυτό, πάντως, το ότι σκηνοθετούσα κάτι που αγάπησα από μικρός, τον «Παραμυθά», ήταν πολύ όμορφο για μένα.

Έχω γυρίσει δυο ταινίες μικρού μήκους με θέμα την πατρότητα: η μια έχει τίτλο «Τι είναι αυτό;», η άλλη «Fatherly Love». Δεν συνηθίζω να μιλάω για τα μηνύματα των ταινιών μου: για κάθε άνθρωπο η «ανάγνωση» είναι διαφορετική. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, στο τέλος κάθε ταινίας, ο θεατής να νιώσει πώς κάτι τον έχει αγγίξει εσωτερικά, κάτω απ’ το δέρμα… Θέλω να του δείξω να ζει όπως έχω μάθει να ζω εγώ: τη στιγμή, με αγάπη, δίχως άγχος για το τι έγινε χθες ή τι μπορεί να γίνει αύριο. Δίχως φόβο να δούμε όλοι μας αυτό που πραγματικά είμαστε.

Μπαμπάς και γιος μια φορά κι έναν καιρό…

Σήμερα οι γονείς δεν έχουν την υπομονή να πουν ένα παραμύθι και τα παιδιά τη χαλαρότητα να το απολαύσουν. Η ζωή τρέχει με ρυθμούς που σε πολλές περιπτώσεις αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Τα πάντα είναι προσβάσιμα με το πάτημα ενός κουμπιού. Έχω την αίσθηση ότι η αθωότητα ενός καλού παραμυθιού χάνεται σιγά σιγά, πλέον οι καρδιές των παιδιών λαχταρούν άλλα πράγματα.

Σκέφτομαι σοβαρά να φύγω, να πάω στην Αγγλία. Να δοκιμάσω την τύχη μου εκεί, να υφάνω τις δικές μου ιστορίες και να τις πω στον κόσμο μέσω των ταινιών μου. Διότι, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τα παραμύθια δεν έχουν καλό τέλος…

TAGS :
Πατρότητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook