Μάξιμος Μουμούρης: «Αν τα παιδιά δεν νιώθουν ότι τα αποδέχεσαι, θα βρουν αλλού παρηγοριά» 
Δήμητρα Κολοτούρα: Ανατροπές, περιπέτεια και η δημιουργική ζωή πίσω από τον οίκο Zeus+Δione 
Το Ladies Run ενισχύει τον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών του Δήμου Πειραιά 
Δύσκολοι καιροί για βασιλείς και πρίγκιπες 
Για όλα φταίει η αγία ελληνική οικογένεια; 
«Το να προσπαθώ να κάνω τον γιο μου ευτυχισμένο είναι σχεδόν ταυτόσημο με το να κάνω την μητέρα του ευτυχισμένη, ίσως και με το να είμαι κι εγώ ευτυχισμένος. Δύσκολα δυστυχείς γονείς δημιουργούν ένα ευτυχισμένο σπίτι και μεγαλώνουν ένα παιδί που θα έχει πιθανότητες να ευτυχήσει».
«Life is a bitch, karma is a mathafucka». Όταν η γυναίκα μου μού ανακοίνωσε ότι «πρέπει να αρχίσουμε να προσπαθούμε για παιδί» έπαθα τέτοιο σοκ που πρέπει να πρωτοπροσπάθησα μετά από έναν μήνα τουλάχιστον. Τη βραδιά πριν μπούμε στο μαιευτήριο (γεννήσαμε με ραντεβού) είπα στον εαυτό μου «μάγκα, κάτσε και κοιμήσου τώρα, γιατί αύριο αλλάζει η ζωή σου άρδην και για το υπόλοιπό της». Έπεσα και κοιμήθηκα δέκα ώρες, σαν βόδι. Και μετά μπαίνει στο πλάνο ο γιος. Μια σχέση τόσο ζεστή, τόσο συναρπαστική, που σχεδόν χαίρομαι που έμεινε ανεπανάληπτη.
Κάθε μέρα που περνάω μαζί με τον γιο μου, όλο και πιο πολύ «ξαναβρίσκω» τον πατέρα μου κι όλο και πιο πολύ γεμίζει τύψεις το παιδί που έχει απομείνει μέσα μου. Συνέχεια το μυαλό μου γυρίζει σε σκέψεις. «Πώς του το είχα κάνει αυτό;» «Πόσο σκληρός ήμουν για να του πω τότε αυτό το πράγμα;» Πάλι καλά που σκέφτομαι πως εξιλεώνομαι από το ότι παππούς και εγγονός περνούν μαζί αρκετές ώρες την εβδομάδα.
«Κάθε μέρα ανακαλύπτω πράγματα που δεν θα τα ξανακάνω ποτέ μαζί του. Ποτέ δεν θα τον ξαναπάρω αγκαλιά να του δώσω γάλα με το μπιμπερό. Ποτέ δεν θα τον ξαναπάω στο νηπιαγωγείο ‒ τώρα πια, που πάμε δημοτικό, περνάω μπροστά από τα ”Δελφινάκια” και δακρύζω…»
Είμαι πεπεισμένος πως ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν γινόμασταν πρώτα γονείς και μετά τέκνα. Τον Benjamin Button μου μέσα! Πάντα εύρισκα υπέροχη ιδέα το να ζούμε την ζωή μας ανάποδα. Ειδικά το κομμάτι που περνάμε τους εννέα τελευταίους μήνες χωρίς να καταλαβαίνουμε τίποτα, σε ένα υπέροχο, ζεστό, ήσυχο μέρος, με φαγητό και ποτό on line, ενώ τελειώνουμε σε έναν φοβερό οργασμό.
Διαβάστε ακόμα: Θοδωρής Τσεκούρας: «Πώς να είσαι σωστός πατέρας όταν είσαι παιδί και ο ίδιος»
Το να προσπαθώ να κάνω τον γιο μου ευτυχισμένο είναι σχεδόν ταυτόσημο με το να κάνω την μητέρα του ευτυχισμένη, ίσως και με το να είμαι και εγώ ευτυχισμένος. Δύσκολα δυστυχείς γονείς δημιουργούν ένα ευτυχισμένο σπίτι και μεγαλώνουν ένα παιδί που θα έχει πιθανότητες να ευτυχήσει. Το να προσφέρεις άπλετα τρυφερότητα και στο παιδί σου και στον άλλο γονιό είναι κάτι που δεν είναι επιλογή για κάποιους. Για άλλους θα μπορούσε να είναι επιλογή, αλλά δεν είναι προτεραιότητα. Αυτό με θλίβει βαθιά. Τόσο, που εύχομαι στα παιδιά τους μια εξαιρετικά επιλεκτική μνήμη.
Μια από τις πιο βασικές αισθήσεις που έχω όταν περνάω χρόνο με τον γιο μου είναι ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Κάθε μέρα ανακαλύπτω πράγματα που δεν θα τα ξανακάνω ποτέ μαζί του. Ποτέ δεν θα τον ξαναπάρω αγκαλιά να του δώσω γάλα με το μπιμπερό. Ποτέ δεν θα τον ξαναπάω στο νηπιαγωγείο ‒ τώρα πια, που πάμε δημοτικό, περνάω μπροστά από τα «Δελφινάκια» και δακρύζω. Πριν από λίγες μέρες προσπάθησα να τον βάλω στους ώμους μου, είναι στατιστικό ατόπημα που δεν έπαθα μετατόπιση σπονδύλου.
Λίγες μέρες μετά από την γέννησή του παιδιού μας, ο Κώστας Γαλάνης, ο οινολόγος των εξαιρετικών κρασιών Nostos από την Κρήτη, μου είπε: «Για πότε οδηγούσα από το μαιευτήριο προς το σπίτι και για πότε τον πήγαινα στο αεροδρόμιο να φύγει για σπουδές, ούτε μια ανάσα». Αυτή όμως είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Το να είσαι γονιός είναι πάντα μια άσκηση στην επιλογή του σωστότερου πόνου. Στην σκέψη μιας ζωής που ο γιος μου θα έμενε για πάντα μαζί μου, χωρίς να ανοίξει ποτέ τα φτερά του, τα γόνατά μου κόβονται.
«Αν είχα ένα πράγμα να δώσω στον γιο μου, αυτό θα ήταν ρίζες. Πεζοδρόμια που να περπατά και να ρουφάει μνήμες, τοίχους που η σιωπή τους να αντηχεί γέλια, γλυκόλογα, κλάματα…»
Είμαι πεπεισμένος πως το να «βαρυγκομάς» για οτιδήποτε έχει σχέση με τα παιδιά σου πρέπει να συμπεριληφθεί στις θανάσιμες αμαρτίες. Τουλάχιστον για αυτούς που γνώρισαν γονείς. Το ίδιο θανάσιμη αμαρτία είναι το να ξεστομίζεις τη βλασφημία «δεν άκουσα ποτέ ένα ευχαριστώ από το παιδί μου». Τα παιδιά μάς προσφέρουν τόση αγάπη, ενέργεια, ευτυχία, γνώση, μας θυμίζουν το σημαντικό και το όμορφο με τρόπο μαγικό, που εμείς πρέπει να τους λέμε ευχαριστώ κάθε φορά που τα βάζουμε στο κρεβάτι τους. Να ευγνωμονούμε και την δική μας τύχη, που μας χάρισε αυτό το παιδί.
Διαβάστε ακόμα: Με το μικρό του γιο παρέα στην αδρεναλίνη
Όπως είστε, ανοίγετε ένα ακόμη παράθυρο στον browser σας, μπαίνετε στο αγαπημένο σας διαδικτυακό βιβλιοπωλείο και αγοράζετε το «The Nurture Assumption/Ο Μύθος της Ανατροφής» της Judith Rich Harris. To βιβλίο αυτό, ας το πω κομψά, σοδομίζει όλες τις παγιωμένες ιδέες που έχουμε για την σχέση γονιού-παιδιού. «Ο κάθε γονέας αντιμετωπίζει το κάθε του παιδί με διαφορετικό τρόπο, με τον τρόπο που αξίζει στο κάθε παιδί». «Η μάνα είναι αυτή που τίκτει, όχι αυτή που μεγαλώνει». Και κρατηθείτε: «Στα παιδιά μας δίνουμε μόνο το DNA. Ό,τι παραστάσεις και να τους χαρίσουμε θα τις πετάξουν στα σκουπίδια. Οι παραστάσεις που θα τους δώσουν ουσιαστικό εξελικτικό πλεονέκτημα είναι αυτές που συλλέγουν από τους συνομήλικούς τους –για να είμαστε πιο ακριβείς, από τους λίγο μεγαλύτερούς τους». Δεν υπάρχει μέρα που να μην εύχομαι η τύπισσα να είναι λάθος.
«Όταν τον παίρνω αγκαλιά να τον πάω στο κρεβάτι του, ψιθυρίζει πάντα ”σε λατρεύω, μπαμπούλη”. Διπλό δώρο: το ”σε λατρεύω” είναι από τον γιο μου, το ”μπαμπούλη” από τον πατέρα μου, αφού αυτός έμαθε τον εγγονό του να με φωνάζει έτσι».
Όμως, σωστή ή λάθος, η Rich Harris σε βάζει σε σκέψεις για το τι μπορείς να δώσεις, να αφήσεις, στο παιδί σου. Εύκολα βλέπεις (περιμένεις;) τον γιο σου να ακολουθεί τον δρόμο σου. Έχω ένα απλώς υπέροχο επάγγελμα. Ασχολούμαι με το κρασί και βγάζω τα προς το ζην κάνοντας πράγματα που, μεταξύ μας, με χαρά θα τα έκανα ακόμη και αν πλήρωνα εγώ αντί να με πληρώνουν. Αν αποφασίσει ο γιος μου να μπει στον ίδιο χώρο σίγουρα θα ξεκινήσει από μερικά σκαλοπάτια πάνω από μένα. Θέλω όμως να με ακολουθήσει; Είναι τίμιο προς αυτόν; Μάλλον όχι. Αν και του εύχομαι να κάνει κάτι στην ζωή του που, όταν απαντά το τι επαγγέλλεται, να ακολουθεί απ’ τον άλλον η ερώτηση «δηλαδή αυτό είναι δουλειά;»
«Η αίσθηση του ανήκειν είναι μια τέχνη που αργοπεθαίνει». Το λέω συχνά. Μου το είπε ο σεφ Michel Roux, όταν του εξήγησα πως, παρόλο που ασχολούμαι με το κρασί με τον τρόπο που ασχολούμαι, γεννήθηκα, μεγάλωσα, γνώρισα τη γυναίκα μου και μεγαλώνω τώρα τον γιο μου μέσα σε έναν κύκλο ακτίνας ενός χιλιομέτρου στο κέντρο του Πειραιά.
Απογοητεύομαι όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να καταφέρνουν πράγματα και, hey! Presto!, αυτόματα να σβήνουν όλη τους την πορεία, να ξεχνούν το παρελθόν τους. Γεννιόμαστε στην Πετρούπολη, τα πάμε καλά, βγάζουμε λεφτουδάκια, αγοράζουμε (ή νοικιάζουμε) σπίτι στο Ψυχικό, γιατί πια η Πετρούπολη προσβάλει την αισθητική μας, και, μέσα σε μια βραδιά γίναμε Ψυχικιώτες –ίσως και λίγο καλύτεροι από τους long term Ψυχικιώτες, γιατί εμείς φτάσαμε εκεί με το σπαθί μας και τα cojones μας.
Αν είχα ένα πράγμα να δώσω στον γιο μου, αυτό θα ήταν ρίζες. Πεζοδρόμια που να περπατά και να ρουφά μνήμες. Τοίχους που η σιωπή τους να αντηχεί κλάματα, γέλια, γλυκόλογα, κλάματα… Έναν τόπο που η επιστροφή σε αυτόν να ισοδυναμεί με ένα reset. Γιατί όλοι μας κάποτε τον χρειαζόμαστε, αλλά ίσως μερικοί δεν ξέρουμε πού θα τον βρούμε. Θέλω για αυτόν ένα «σπίτι». Όπως το τραγουδά ο Serj Tankian: «Home is the place that you can’t walk away from».
«Θέλω για αυτόν ένα ”σπίτι”. Όπως το τραγουδά ο Serj Tankian: ”Home is the place that you can’t walk away from”».
Λείπω από το σπίτι μου περισσότερο από τέσσερις μήνες τον χρόνο. Γυρίζοντας, πάντα αργά τη νύχτα, τον βρίσκω κουλουριασμένο δίπλα στη μαμά του. (Τον δικαιολογώ απόλυτα. Ποιο αρσενικό δεν θέλει να κοιμάται δίπλα σε μια υπέροχη γυναίκα;) Όταν τον παίρνω αγκαλιά να τον πάω στο κρεβάτι του, ψιθυρίζει πάντα «σε λατρεύω, μπαμπούλη». Διπλό δώρο: το «σε λατρεύω» είναι από τον γιο μου, το «μπαμπούλη» από τον πατέρα μου, αφού αυτός έμαθε τον εγγονό του να με φωνάζει έτσι.
Ρίζες, κορμός, λουλούδι, καρπός, νέες ρίζες… Τελικά, όλα μια λούπα είναι. Ας την απολαύσουμε. Γιατί συχνά, κάπου, κάπως, «η ζωή» καταντά «τα χρόνια».
ΥΓ.: Πρόσφατα, στα πλαίσια της έκθεσης Οινόραμα, πέρασα από το περίπτερο των κρασιών Nostos. Εκεί, ο μπαμπάς Γαλάνης παρουσίαζε τις νέες εσοδείες στους επισκέπτες εναλλάξ με τον γιο του. Γυρίζοντας σπίτι, έσφιξα τον δικό μου γιο στην αγκαλιά μου λίγο πιο πολύ από ό,τι συνήθως. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.
O Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW είναι ο μοναδικός Έλληνας ανάμεσα στους 301 Masters of Wine ανά τον πλανήτη και ένας από τους 10 Directors του Institute of Masters of Wine, που εδρεύει στο Λονδίνο.
«Το να είσαι γονιός είναι πάντα μια άσκηση στην επιλογή του σωστότερου πόνου. Στην σκέψη μιας ζωής που ο γιος μου θα έμενε για πάντα μαζί μου, χωρίς να ανοίξει ποτέ τα φτερά του, τα γόνατά μου κόβονται».
Διαβάστε ακόμα: Ο Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας Βασίλης Πολύμερος φωτογραφίζεται με τις κορούλες του
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
