Κι αν σε τρακάρω πουθενά

Τι κάνεις, ενώ έχεις βγει για τρέξιμο και ξαφνικά πετάγεται ένα αμάξι μπροστά σου; Ο Γιώργος Μυζάλης έχει την απάντηση. (Φωτογραφία: Runner’s World)

Μικρό καλοκαίρι (δηλαδή Σεπτέμβριος) του 2013, πρωινό Σαββάτου. Νωρίς – πολύ νωρίς. Του τύπου 7 η ώρα. Πως να τρέξεις long run καλοκαιριάτικα στην Αθήνα, αν δεν σηκωθείς αξημέρωτα; Η προετοιμασία, όμως, για την κλασική της Αθήνας ή για έναν οποιονδήποτε άλλο φθινοπωρινό μαραθώνιο έχει τις δυσκολίες της (λέμε τώρα, γιατί εμένα αυτά τα τρεξίματα ήταν ανέκαθεν τα αγαπημένα μου). Προερχόμενος από μια παταγώδη αποτυχία στον πρώτο Ημιμαραθώνιο Αθήνας μια εβδομάδα νωρίτερα ήθελα να «βάλω τα πράγματα στη θέση τους». Και είχα τριαντάρι. Τριαντάρι που πήγαινε καλά μέχρι το 27ο χιλιόμετρο, δείχνοντας ότι η αποτυχία της προηγούμενης εβδομάδας ήταν συγκυριακή. Αυτή η διαπίστωση είχε (επανα)φέρει το χαμόγελο στο στόμα μου που ενισχυόταν και από τη μουσική που είχα στα αυτιά μου.

Έτρεχα σε ποδηλατόδρομο των Βριλησσίων, σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης όταν την είδα στη διασταύρωση. Μια λεπτομέρεια: εγώ την είδα. Εκείνη όχι. Κοιτούσε από την άλλη βγαίνοντας προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόμουν εγώ, αδιαφορώντας για τον ποδηλατόδρομο (όπως η πλειοψηφία των οδηγών). Είχε και stop. Προς στιγμήν, σκέφτηκα: δεν μπορεί, θα σταματήσει. Προς στιγμήν, όμως. Γιατί σύντομα κατάλαβα ότι δεν το είχα αντιληφθεί σωστά. Μπροστά μου το καπό της με επιθετικές διαθέσεις, ενώ την ίδια στιγμή το βλέμμα της παρέμενε κολλημένο στην ανάποδη κατεύθυνση. Γύρισε να με κοιτάξει μόνο όταν ένιωσε το τράνταγμα. Μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, βλέπετε, καθοδηγούμενος από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, έκανα ένα μικρό άλμα και «κωλοκάθισα» στο καπό του ασημί Peugeot της γειτόνισσάς μου (σας μιλώ εντίμως). Μόνο τότε η καλή κυρία συνειδητοποίησε (ή θυμήθηκε) ότι:

Α. Έχει stop που μόλις παραβίασε, καθότι δεν σταμάτησε καθόλου.
Β. Υπάρχει ποδηλατόδρομος.
Γ. Υπάρχουν και πεζοί (πεζοί είναι και οι δρομείς, ειδικά όταν τρέχουν σε χώρο που προορίζεται και για αυτό το σκοπό).
Δ. Κάτι υπάρχει στο καπό του αυτοκινήτου της.
Ε. Αυτό το κάτι είναι έμβιο ον ντυμένο μάλιστα με έντονα χρωματιστά ρούχα.

Το απότομο και τρομοκρατημένο φρενάρισμά της, κατόπιν εορτής δυστυχώς, με έκανε να αποχωριστώ το καπό και, μετά από μια σύντομη και ελεγχόμενη χαμηλή πτήση, να προσγειωθώ δίπλα στο ανοιχτό της παράθυρο. Με μεγάλη ψυχραιμία, που ακόμα αναρωτιέμαι που τη βρήκα, σταμάτησα το garmin μου, έβγαλα το ένα ακουστικό από το αριστερό μου αυτί και τη ρώτησα: είστε καλά; Η κυρία έντρομη μου επέστρεψε την ερώτηση πίσω με τόση αγωνία που με έκανε να μην της θυμώσω καθόλου. Τουναντίον (και πάλι σας μιλώ εντίμως), την καλημέρισα, επανεκκίνησα το garmin μου, επανατοποθέτησα το ακουστικό στο αριστερό αυτί μου και συνέχισα το τρέξιμό μου με 1.250 παλμούς για ακόμα τρία χιλιόμετρα.

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (για κανά – δύο χρόνια λιγότερα ίσως).

Διαβάστε ακόμα: «Η προπόνηση μου δίνει την αίσθηση ότι έχω τον έλεγχο πάνω σε ένα κομμάτι της ζωής μου»

TAGS :
αυτοκίνητο κίνδυνος Πόλη τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook