«Σήμερα που σας γράφω ετούτες τις γραμμές τρέχω χωρίς μουσική. Δυσκολεύτηκα να την κόψω εντελώς. Ένιωθα ότι την προδίδω».

Αυτή την «τρεξιματική» ιστορία την έχω προαναγγείλει σε παλαιότερο κείμενο εδώ στο Andro. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ένα από εκείνα τα «τσιτάτα» που με συντρόφευσαν για πολλά χρόνια ως δρομέα ήταν η φράση: «δεν ξέρω αν τρέχω για να ακούω μουσική ή αν ακούω μουσική για να τρέχω». Το συγκεκριμένο «ρεφραίν», μαζί με το «πάμε γερά – πάμε δυνατά», με βοήθησαν να περιγράφω τα τρεξίματά μου για πολύ καιρό σε κείμενα και αφηγήσεις. Δήλωνα, μάλιστα, «δρομέας μουσικών αποστάσεων» για πολλά χρόνια. Αυτό δεν ισχύει πια. Πλέον, είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων χωρίς φιοριτούρες και στολίδια. Να, πως ξεκίνησε η μετάλλαξη.

Οκτώβριος του 2014 στις Σπέτσες. Δύο εβδομάδες πριν το Μαραθώνιο της Φρανκφούρτης (τον έβδομο δικό μου), βρίσκομαι στο αθλητικό νησί των Σπετσών μαζί με την ομάδα του myathlete, προκειμένου να συμμετάσχω στο δεκάρι που γίνεται το Σάββατο το απόγευμα σαν προεόρτιο του γύρου του νησιού (26χλμ) που ακολουθεί την επομένη. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας μου για το Μαραθώνιο της Φρανκφούρτης, έχουμε συμφωνήσει με τον προπονητή μου να δοκιμάσουμε μια γρήγορη κούρσα στο δεκάρι αυτό. Μοιράζομαι το δωμάτιο στο νησί με έναν αγαπημένο αθλητή, τον «ανιψιό» μου τον Αντώνη Σαρρή από τη Χίο, και προετοιμαζόμαστε να πάμε στην εκκίνηση. Μέχρι τότε δεν είχα τρέξει ποτέ (ούτε αγώνα, ούτε προπόνηση) χωρίς μουσική. Για κάποιο λόγο, έχουμε αργήσει οπότε βιαζόμαστε. Το νησί, ευτυχώς, δεν έχει μεγάλες αποστάσεις και καταφέρνουμε να φτάσουμε εγκαίρως για την εκκίνηση.

Οκτώβριος του 2014 στις Σπέτσες: η πρώτη φορά που ο Γιώργος Μυζάλης ανέβηκε στο βάθρο και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια της μουσικής.

Ζέσταμα, ανοίγματα και είμαστε έτοιμοι. Έτοιμοι; Όχι! Ξάφνου, συνειδητοποιώ πως μέσα στη φούρια της ετοιμασίας έχω ξεχάσει στο δωμάτιο το mp3 μου. Φρίκη! Τι να κάνω τώρα; Σε ελάχιστα λεπτά είναι η εκκίνηση. Δεν προλαβαίνω. Έχω αγχωθεί. Με βλέπει η Αθανασία (Τσουμελέκα). «Τι έχεις;», με ρωτάει. «Ξέχασα τη μουσική μου», της λέω. «Μην πας να τη φέρεις», σχεδόν με διατάζει. «Μην πας, θα κάνεις φοβερό αγώνα», επιμένει. «Θα με θυμηθείς», προφητεύει. Πείθομαι. Στήνομαι στην εκκίνηση μαζί με τον Αντώνη. Πίσω από τους «elite». Μπαμ! Φεύγουμε. Τρίτος στη γενική ο Αντώνης (περήφανος ως «θείος» εγώ), όγδοος στη γενική εγώ (τρίτος στην ηλικιακή μου κατηγορία – πρώτη φορά στο βάθρο). Ο σπόρος (ή το ζιζάνιο, αν προτιμάτε) είχε φυτευθεί. Είχε δίκιο η Αθανασία (θα την ευγνωμονώ παντοτινά και για αυτό).

Βγάζοντας τη μουσική έξω από το τρέξιμό μου, άρχισα να τη σέβομαι ακόμα περισσότερο. Γιατί η μουσική είναι grande πρωταγωνίστρια και μόνο ως τέτοια πρέπει να της συμπεριφερόμαστε.

Σήμερα που σας γράφω ετούτες τις γραμμές τρέχω χωρίς μουσική. Δυσκολεύτηκα να την κόψω εντελώς. Ένιωθα ότι την προδίδω. Τόσα χρόνια, βλέπετε, με συντρόφευε στα τρεξίματά μου. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν την πρόδωσα. Και δεν θα το κάνω ποτέ. Απεναντίας, βγάζοντάς την έξω από το τρέξιμό μου, άρχισα να τη σέβομαι ακόμα περισσότερο. Γιατί η μουσική είναι grande πρωταγωνίστρια και μόνο ως τέτοια πρέπει να της συμπεριφερόμαστε. Θέλει (απαιτεί) την απόλυτη προσήλωσή μας και όχι μια αόριστη σύνδεση μας μαζί της κατά τη διάρκεια άλλων δραστηριοτήτων.

Κάτι τελευταίο: στα χαλαρά μου τρεξίματα, ακόμα βάζω να ακούσω μουσική. Έτσι, μπορώ και την προσέχω, μπορώ και την αντιλαμβάνομαι. Στα πιο μεγάλα ή πιο γρήγορα κομμάτια, προτιμώ να ακούω την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς μου και – βέβαια – τις σκέψεις μου. Γιατί με τη μουσική στα αυτιά, έβρισκε και βρίσκει – για μένα – διαχρονικά εφαρμογή ο στίχος του Αγγελάκα που λέει: «ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου».

 

Διαβάστε ακόμα: «Αν θέλεις να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου, απλά κάν’ το»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top