10cendesigners

Το φαγητό έγινε μια καταπιεστική διαδικασία και τα παιδιά δεν έχουν ιδέα από πού προέρχεται. Μπορούμε, όμως, να τα αφήνουμε να πειραματίζονται με το φαγητό τους, να εμπλουτίζουμε τη διατροφή τους και να τους δίνουμε τη δυνατότητα της επιλογής.

Τα παιδικά «σνακ» ήρθαν στην Ελλάδα πριν από περίπου 50 χρόνια, ως μέρος της γενικότερης εισβολής των εκβιομηχανισμένων τροφίμων στην καθημερινή μας ζωή.

Είναι δύσκολο ένα παιδί να φανταστεί πλέον τη ζωή του χωρίς πατατάκια, γαριδάκια, σοκολάτες και όλα τα υπόλοιπα πλαστικά τρόφιμα που οι γονείς συνηθίζουν να τους δίνουν από μωρά, ώστε να κατευνάσουν το κλάμα τους.

Τι έτρωγαν, όμως, τα παιδιά της ελληνικής επαρχίας ανάμεσα στα λιγοστά γεύματά τους, προτού ανακαλυφθούν τα λαστιχένια αρκουδάκια;

Κάποτε, όταν τα παιδιά περνούσαν τις περισσότερες ώρες έξω από το σπίτι και το χαρτζιλίκι ήταν άγνωστη λέξη, ο βασικός τροφοδότης της τροφής τους ήταν η φύση.

Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους του χωριού, θα διαπιστώσεις ότι είχαν δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Άγρια χόρτα, λουλούδια, καρπούς, ακόμα και μικρά ζωάκια ήταν στο καθημερινό στόχαστρο των πιτσιρικάδων, η αναζήτηση του φαγητού των οποίων ήταν μια καθημερινή περιπέτεια.

Την άνοιξη, οι άγριες αγκινάρες και τα σπαράγγια ήταν από τα πιο συνηθισμένα γεύματα του δρόμου. Την ίδια ώρα, γέμιζαν τα δέντρα με «πλακοπαγίδες», περιμένοντας να ψήσουν σε μικρές αυτοσχέδιες φωτιές δύσμοιρα πουλάκια.

Η αρπαγή φρούτων από τα δέντρα ήταν αναπόσπαστο μέρος αυτής της περιπέτειας και συχνά συνοδευόταν από μερικές δυνατές βουρδουλιές, όταν ο κλέφτης πιανόταν στα πράσα.

Παλιά τα παιδιά εκπαιδεύονταν στο ότι πρέπει να προσπαθήσουν σκληρά για να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Η σύνδεση μεταξύ φύσης και τροφής ήταν άμεση στο μυαλό τους.

Όταν έβγαιναν τα γκόρτσα, έτρωγαν τόσα πολλά που βούλωνε το έντερό τους, και τα βατόμουρα δεν προλάβαιναν να ζήσουν στο θάμνο πάνω από μία μέρα.

Και, φυσικά, καμία μάνα δεν αγωνιούσε μην και μείνει το αγγελούδι της νηστικό, όταν στο τραπέζι υπήρχε φαγητό (λες και το παιδί θέλει να πεθάνει από την πείνα).

Τα παιδιά όχι μόνο εκπαιδεύονταν στο να διαλέγουν την τροφή τους, αλλά και ότι πρέπει να προσπαθήσουν σκληρά για να την εξασφαλίσουν. Η σύνδεση μεταξύ φύσης και τροφής ήταν άμεση στο μυαλό τους. Σήμερα, τα ψυγεία είναι γεμάτα και οι περισσότεροι γονείς κυνηγάνε τα παιδιά τους με το κουτάλι για να φάνε.

Το φαγητό έγινε μια καταπιεστική διαδικασία και τα παιδιά δεν έχουν ιδέα από πού προέρχεται. Σίγουρα, δεν είναι θεμιτό να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των πατεράδων μας.

Μπορούμε, όμως, τουλάχιστον, να αφήνουμε τα παιδιά μας να πειραματίζονται με το φαγητό τους, να εμπλουτίζουμε τη διατροφή τους με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και να τους δίνουμε τη δυνατότητα της επιλογής. Σίγουρα ξέρουν καλύτερα από μας τι είναι καλό γι’ αυτά.

 

Διαβάστε ακόμα: Μαζεύεις χόρτα; Προσοχή σε αυτά τα 5 που μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο!

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top