«Ειλικρινά, δεν κάνω ακόμα καθόλου καλό windsurf, όμως κάθε φορά που ανεβαίνω στο παλιοσάνιδό μου χαίρομαι όπως ένα πεντάχρονο παιδάκι που ανοίγει το δώρο του κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο». (Φωτογραφία: Φώτης Κατσίβελας)

Μόλις γύρισα από την Μεθώνη με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Δυνατός αέρας, μεγάλο κύμα, μαγικό τοπίο και δυο καλοί φίλοι είναι αρκετά για να σε κάνουν να μην θες να ξεκολλήσεις τα πόδια σου από τις δέστρες.

Δεν καλοθυμάμαι πώς ακριβώς αποφάσισα να ξεκινήσω να μαθαίνω windsurf. Δούλευα τότε στο 0300, είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο και ήθελα να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Παρέα με την κοπέλα μου έκανα μερικά μαθήματα στον Paul, στη Λούτσα, που ήταν μόλις 30 λεπτά από το σπίτι μου και μου άρεσε. Ο έρωτας ήρθε όταν για πρώτη φορά το σανίδι ξεκόλλησε από το νερό και άρχισε να πλανάρει. Ένιωσα κυριολεκτικά σαν να πετάω στα σύννεφα.

Από τότε έχω σπάσει οτιδήποτε μπορεί να σπάσει πάνω σε ένα σανίδι, έχω σκίσει πανιά, έχω καταστρέψει άλμπουρα, έχω βγει σε άλλη παραλία από αυτήν που μπήκα και έχω κολυμπήσει λίγο λιγότερο από τον Γιαννιώτη. Κουβάλημα, φόρτωμα, ξεφόρτωμα, πλύσιμο και στέγνωμα είναι απαραίτητα στοιχεία του αθλήματος και, φυσικά, όσο καλά προετοιμασμένος και αν είσαι κι όσο μακριά και αν έχεις ταξιδέψει, μπορεί να καταλήξεις να κοιτάς τη θάλασσα και να περιμένεις να δεις τον άνεμο, που τελικά ποτέ δεν έρχεται.

«Όπως όλα τα ωραία πράγματα σε αυτή τη ζωή, το windsurf θέλει υπομονή και επιμονή για να το χαρείς. Αν τις έχεις, θα σε αποζημιώσει».

Η εξέλιξη στο άθλημα είναι αργή. Χρειάζεσαι πολλές ώρες στο νερό για να κάνεις ακόμα και την πιο απλή κίνηση, αυτήν που από την ξαπλώστρα στην παραλία σού φαίνεται πανεύκολη. Όπως όλα τα ωραία πράγματα σε αυτή τη ζωή, το windsurf θέλει υπομονή και επιμονή για να το χαρείς, ενώ στην πραγματικότητα δεν το κατακτάς ποτέ. Αν θες να χαρείς νωρίς, μάθε kite surf.

Αν όμως έχεις λίγη υπομονή, το windsurf θα σε αποζημιώσει. Θα πετάξεις κυριολεκτικά στον αέρα, κρεμασμένος από το πανί σου, θα καβαλήσεις κύματα και θα νιώσεις την ταχύτητα όπως με κανένα άλλο μέσο. Σιγά σιγά θα γίνεσαι ένα με τον εξοπλισμό σου. Το σκάφος θα γίνει η προέκταση των ποδιών σου και η μάτσα ένα με τα χέρια σου. Θα ξυπνάς το πρωί και πριν καλά καλά πλυθείς, θα κοιτάς την πρόγνωση του καιρού και το βράδυ θα ορτσάρεις στα όνειρά σου.

Το συναίσθημα που βιώνεις είναι πολύ κοντά στον διαλογισμό, καθώς στο μυαλό σου δεν χωράει καμιά άλλη σκέψη. Ο άνεμος σχεδόν ποτέ δεν είναι σταθερός και κάθε κύμα είναι διαφορετικό από το προηγούμενο. Οι συνθήκες αλλάζουν κάθε λεπτό και πρέπει να είσαι εκεί για να προσαρμόσεις τη θέση σου ανάλογα και να αποφύγεις την πτώση. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή, με τη διαφορά ότι στο windsurf δεν έχεις την αυταπάτη ότι μπορείς να έχεις υπό έλεγχο κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου και το σανίδι σου.

Το τελευταίο καλοκαίρι πριν φύγω από την Αθήνα το πέρασα στη Σητεία με τον «Ψηλό» και τον «Φακό» κάτω από ένα αρμυρίκι κάνοντας windsurf από την ανατολή μέχρι τη δύση. Τότε κατάλαβα ότι δεν θέλω να περάσω τη ζωή μου κοιτώντας τα τσιμέντα. Θέλω κάθε πρωί να βλέπω τη θάλασσα και να σκέφτομαι ότι κυλάω πάνω της ακόμα και όταν έχει άπνοια. Και το έκανα αμέσως μόλις επέστρεψα από την Κρήτη. Ειλικρινά, δεν κάνω ακόμα καθόλου καλό windsurf, όμως κάθε φορά που ανεβαίνω στο παλιοσάνιδό μου χαίρομαι όπως ένα πεντάχρονο παιδάκι που ανοίγει το δώρο του κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι αυτό δεν πληρώνεται…

ΥΓ.: Βλέπω τα 25 knot ΒΔ της Παρασκευής και βράζω που δεν θα είμαι στο «Μάτι»…

 

Διαβάστε ακόμα: Σωτήρης Λυμπερόπουλος – Έτσι οδηγήθηκε στο επάγγελμα του τροφοσυλλέκτη, μαθαίνοντας επί 50 μέρες να τρέφεται μονάχα από τη φύση

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top