Τάκης Σπυριδάκης: «Δεν τους έκανα τη χάρη να το ξευτιλίσω»

Ο Τάκης Σπυριδάκης, μια φορά κι έναν καιρό…

Μετά τη «Γλυκιά Συμμορία» –που ήταν μια ταινία με καινούρια ματιά και ηθική μέσα σε μια εποχή αφόρητης και στρεβλής πολιτικοποίησης, μου ζήτησαν να παίξω δέκα φορές το ίδιο πράγμα και αρνήθηκα. Ήθελαν να παίζω τον ίδιο ρόλο, στο ξεφτιλέ του όμως. Έναν ήρωα με σημαία μια παραβατικότητα του λουκουμιού. Δεν τους έκανα τη χάρη να το ξευτιλίσω όλο αυτό που είχαμε κάνει.

Αφού είδα ότι δεν ερχόταν μία πρόταση της προκοπής, τους έγραψα όλους στα παλιά μου τα παπούτσια, έπαιξα λίγο στο θέατρο, ψαχνόμουν και επιβίωνα όπως όλος ο κόσμος στις δυσκολίες. Ώσπου ήρθε η «Λούφα». Που κανείς δεν περίμενε ότι θα κάνει τόσο μεγάλο μπαμ.

Όποτε είχα πρόβλημα, όποτε κώλωνε η τσέπη μου, όποτε έπρεπε να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος, έκανα διάφορες δουλειές. Από μπάρμαν μέχρι οικοδομή. Βέβαια και στα δύο με «λάσπη» καταπιάνεσαι, αργά ή γρήγορα. Έκανα και κάτι αποτυχημένες απόπειρες να ανοίξω ένα μπαράκι. Εν πάση περιπτώσει, είχα τον τρόπο να τη βγάζω με αξιοπρέπεια. Γιατί έχω δει και πολλούς συναδέλφους που τους πήρε περίεργα από κάτω.

Εγώ δεν ήθελα να γυρίζω στον κόσμο και να λέω «είμαι κλαράκι, πιάστε με γιατί έσπασα». Άμα είχα λεφτά κυκλοφορούσα, άμα δεν είχα κλεινόμουν σπίτι μου. Πάντα φρόντιζα να έχω ένα σπίτι που να μπορεί να με κρατάει με τα πράγματά μου, τις σκέψεις μου, με ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Έβγαλα κάτι λίγα με τη «Λούφα» και την «Πρωινή Περίπολο», είχα παίξει και στο θέατρο με τη Βαγενά, μεταξύ άλλων, τα χρήματα δεν έφταναν όμως. Γενικά όμως στη ζωή μου η έννοια «φράγκα» ποτέ δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο. Πάντα ήμουν σε μια κατάσταση που μόνο τα κλειδιά μου είχα στην τσέπη. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη προσόν. Έτσι είμαι όμως, δεν γουστάρω να το παίζω Βασιλάκης Καΐλας.

Ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, κατάφερα να κάνω τη δική μου ταινία, τον «Κήπο του Θεού», όπως ακριβώς ήθελα. Μια ταινία με δύσκολη θεματολογία, που ασχολείται πραγματικά με τον ανθρώπινο πόνο και με το ανέφικτο της κάθε επανάστασης, γιατί εγώ πιστεύω ότι κάθε επανάσταση καταλήγει σε μία μεγάλη αντεπανάσταση. Μια ταινία που το Σύστημα την πολέμησε, τη βάφτισε «μαρξιστική» ή «αναρχοαυτόνομη» και οι αιθουσάρχες αρνούνταν να την προβάλλουν. Ψυχολογικά κόντεψε να με γονατίσει όλο αυτό. Γιατί δεν την έκανα εκ του κατοχυρωμένου. Δεν είχα κάποιον πλούσιο να με χρηματοδοτεί. Την πλήρωσα δουλεύοντας σαν σκύλος.

Η Τέχνη είναι μια κραυγή που βγάζεις. Κάποιοι τυχαίνει να την ακούσουν και κάποιοι όχι. Πιστεύω απόλυτα όμως ότι αν ουρλιάξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου και το κάνεις αυθεντικά, δεν θα αποτύχεις. Όχι εμπορικά, αλλά ουσιαστικά.

Ό,τι κάνεις, έχει ένα κόστος. Εγώ αποφάσισα να μην παίζω σε πράγματα που δεν μου άρεσαν, κι ας ήξερα ότι το Σύστημα μπορεί να με «ξεβράσει». Από το να κάνω όμως μια έκπτωση σε ό,τι αφορά στη δουλειά μου καθαυτή, μου φαίνεται προτιμότερο να κάνω μια διαφήμιση για να ταΐσω τα παιδιά μου και να κρατήσω το όραμά μου αλώβητο.

Ο Ντίζι Γκιλέσπι έλεγε στον Τσάρλι Πάρκερ: «Φίλε μου, ξέρω ότι εγώ είμαι ένας μεγάλος μουσικός, αλλά δεν είμαι μάρτυρας. Εσύ είσαι. Εσύ θα πεθάνεις για τη μουσική σου. Εγώ μπορεί να μείνω στο χρόνο ως ακαδημαϊκός της τζαζ, εσύ όμως ως μάρτυρας». Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ξέρεις.

Αν ξανάρχιζα από την αρχή, μπορεί και να μην έκανα ακριβώς τα ίδια. Αλλά επειδή αυτό είναι θεωρητικό και δεν πρόκειται να συμβεί, ό,τι κάναμε κάναμε και αυτά μένουν γραμμένα.

Ο άνθρωπος οφείλει να επιμένει στις εξεγέρσεις του. Ακόμη και αν ξέρει ότι είναι ανέφικτες και ουτοπικές.

TAGS :
Ελληνικό σινεμά ηθοποιός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook