Το Φρίσκο της καρδιάς μου

Η θέα στην Pacific Beach είναι εντυπωσιακή (Όλες οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Κοροβέση)

Μετά από πολλά ταξίδια, δεκάδες προορισμούς, χιλιάδες χιλιόμετρα στον αέρα και στην άσφαλτο, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να βγάζει αξιόπιστα συμπεράσματα σχετικά με τους αγαπημένους του προορισμούς, τις Top10 λίστες του, τα καλύτερα εστιατόρια στον κόσμο και ένα κάρο άλλα.

Έπειτα, μπορεί να μιλάει γι’ αυτά ώρες ατελείωτες – είναι άλλωστε αυτά που θα σου μείνουν για πολλά χρόνια ή για πάντα στο νου, στην καρδιά και στην ψυχή σου. Όσο για μένα, μετά από το τελευταίο μου ταξίδι, μπορώ να δηλώσω πως ίσως η πιο όμορφη πόλη που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα είναι αυτή του Σαν Φρανσίσκο.

Για τεκίλες και μεξικάνικο φαγητό, στο θρυλικό “Tommy’s Mexican Restaurant” (φωτό δεξιά), προτού κάνεις μια βόλτα από το πάρκο Golden Gate.

Πέταξα μέσω του -δικαιολογημένα «ανήσυχου» εσχάτως- αεροδρομίου Κεμάλ Ατατούρκ, σε μια πτήση 14 ωρών για «Φρίσκο». Προσγειώθηκα, με «θανατηφόρο» τζετ λαγκ, παρ’ όλο που ταξίδευα δυτικά, σε μια πόλη που μετά το μεγαλύτερο σεισμό στην ιστορία των ΗΠΑ, αυτόν των 8,3 Ρίχτερ και την τριήμερη πυρκαγιά που ξέσπασε το 1906, καταστράφηκε κατά το 80%, αλλά βρήκε το κουράγιο (και τους οικονομικούς πόρους) να ξαναφτιαχτεί.

Οι οικονομικοί πόροι ήταν αποτέλεσμα εν μέρει και του California Golden Rush, που ξέσπασε στην Πολιτεία στα μέσα του 19ου αι. και που ενίσχυσε σημαντικά με χρήματα και πληθυσμό την πόλη τα επόμενα χρόνια.

Η διάσημη Lombard street.

Βρέθηκα εκεί καλεσμένος στο μεγάλο τελικό του «Bacardi Legacy 2016», ενός από τους σπουδαιότερους διαγωνισμούς κοκτέιλ παγκοσμίως, ο οποίος συγκέντρωσε επαγγελματίες του χώρου από όλα τα σημεία του πλανήτη. Άλλωστε, το Σαν Φρανσίσκο, εκτός από όλα τα άλλα, θεωρείται όχι άδικα και μία από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες του κοκτέιλ, με συγκινητικό παρελθόν, trend-setting παρόν και μέλλον, το οποίο όλοι αδημονούμε να γνωρίσουμε.

Στο «Φρίσκο», όπως είναι επίσης γνωστή η τέταρτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Καλιφόρνια, ήρθα σε επαφή με ό,τι έχει απομείνει από τη λαμπρή ιστορία του. Με την αίγλη που πλανάται ακόμα στην πόλη, από την εποχή των μπίτνικ, των «Παιδιών των Λουλουδιών», αλλά και αυτήν της γκέι κοινότητας, της ανεμελιάς και του μποέμ.

Στοιχεία τα οποία είχα επιφανειακά μόνο γνωρίσει μέσω του Κέρουακ ή της πιο πρόσφατης ταινίας Milk. Άλλο, όμως, να βλέπεις τον Σον Πεν να περπατά στους δρόμους της Castro στην ταινία κι άλλο να το κάνεις ο ίδιος στην υπέροχα διατηρημένη αυτήν περιοχή, όπου συρρέουν από όλη την υπόλοιπη πόλη για να διασκεδάσουν και να νιώσουν ελεύθεροι.

Διαβάστε ακόμα – Η αστή επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος: στο Κολωνάκι

Η πόλη συνδυάζει αριστοτεχνικά τις πανέμορφες γειτονιές του Richmond ή του Pacific Heights με τους τεράστιους ουρανοξύστες του εμπορικού της κέντρου, οι οποίοι την έχουν χαρακτηρίσει ως μια από τις μεγάλες μητροπόλεις της τεχνολογίας και του εμπορίου.

Από τη μία έχεις τον πανέμορφο δρόμο Lombard με τις απότομες στροφές του (σημείο συνάντησης όλων των τουριστών για φωτογραφίες) και τις “painted ladies”, τα βαμμένα βικτωριανά σπίτια απέναντι από το Alamo Square Park. Και, από την άλλη, το Union Square και την πολύβουη πλευρά της πόλης με τα εξίσου διάσημα cable cars.

Στη Fisherman’s Wharf (φωτό αριστερά). Στα δεξιά, μια ματιά στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο.

Το αμάλγαμα εικόνων συμπληρώνουν η γειτονιά Mission με τους αυθεντικούς και ξυρισμένους(!) «μεταχίπστερ» της πόλης, τα καφέ, τα δισκάδικα και τα εστιατόρια, το βρόμικο αλλά must-see λιμάνι ονόματι Fisherman’s Wharf και τα στριφουντάδικα (sic) με καβούρια και παντός είδους θαλασσινά, η κακόφημη Tenderloin με το σπουδαίο μπαρ Whitechapel που άνοιξε πρόσφατα. Συν η δυτική πλευρά της πόλης, με την τεράστια παραλία-παράδεισο των σέρφερ, την οποία βρέχει ο Ειρηνικός και που καταλήγει στο περίφημο εστιατόριο Cliff House και τα λουτρά Sutro.

Ειδική μνεία αξίζει σίγουρα στην China Town του Σαν Φρανσίσκο και στους Kινέζους που ζουν στην πόλη. Αποτελούν τουλάχιστον το 20% του πληθυσμού της και η κοινότητα τους θεωρείται η μεγαλύτερη στον κόσμο εκτός Κίνας! Άλλωστε, οι ίδιοι θεωρούνται από τους πρωτεργάτες του χτισίματος της πόλης όταν αυτή καταστράφηκε, και δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό να μετοικούν σε αυτή, ειδικά από τη στιγμή που ανακηρύχθηκε τεχνολογικός παράδεισος, με τις περισσότερες πολυεθνικές στον κλάδο να μεταφέρουν εκεί την έδρα τους.

Όσο για το φαγητό; Το Σαν Φρανσίσκο τα έχει όλα! Γκουρμέ εστιατόρια, καντίνες, αυθεντικά diner, στριτφούντ με προσωπικότητα, μαγαζιά αποκλειστικά για χορτοφάγους και βίγκαν, μισελενάτα (sic), ασιατικά και, φυσικά, τα πιο τέλεια μπέργκερς που μπορεί κάποιος να συναντήσει! Με άλλα λόγια, η πόλη και οι κάτοικοι της έχουν αναπτύξει μια ολοκληρωμένη κουλτούρα και γύρω από το φαγητό, το έχουν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους και του αποδίδουν τα δέοντα, σεβόμενοι τη διαφορετικότητα στις κουλτούρες που ζουν ανάμεσα τους.

Το πάρκο Streatfood με τις καντίνες στο Σαν Φρανσίσκο.

Στην πόλη ένιωσα και ένα άλλο, σπουδαίο χαρακτηριστικό της, που με τσίμπησε σαν καρφίτσα, ίσως γιατί στην Ελλάδα δεν το έχω νιώσει ποτέ. Βίωσα πώς μπορεί κάποιος να ζήσει (σχεδόν) χωρίς νόμους. Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν νόμοι, τουναντίον. Αλλά είδα πώς μπορεί να αυτοδιαχειριστεί την κοινότητα στην οποία ζει, τις σχέσεις με τους συμπολίτες του. Πώς μπορεί να σεβαστεί τη διαφορετικότητά τους και τους ηθικούς κανόνες που μια κοινωνία οφείλει να εφαρμόζει.

Ένιωσα πως οι κάτοικοι του Φρίσκο θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς νόμους, χωρίς αστυνομία, χωρίς σύνορα, χωρίς μίσος. Και δίχως να είμαι καθόλου υπερβολικός, είδα κι από την άλλη μεριά, τι σημαίνει κοινωνικό κράτος, τι σημαίνει «αστυνομικός στο δρόμο» και πώς εφαρμόζεται η αλληλεγγύη στην καθημερινότητα της πόλης.

Αξίζει να δοκιμάσεις το μπέργκερ κοτόπουλου στο “Salumeria”, κοντά στην περιοχή Mission (φωτό αριστερά). Διαφορετικά συνέχισε τη βόλτα σου στο πάρκο Streatfood.

Φυσικά, το Σαν Φρανσίσκο είπαμε πως έχει πολλά πρόσωπα και ένα από τα άσχημα είναι αυτό των αστέγων. Κάτι τα υψηλότατα ενοίκια, κάτι το πολύ χαλαρό καθεστώς της Πολιτείας σχετικά με τη διαχείρισή τους, κάτι ο σχετικά καλός καιρός και η ηλιοφάνεια, και η πόλη έχει αποτελέσει ειδικά τα τελευταία χρόνια σημείο συρροής αστέγων από όλες σχεδόν τις ΗΠΑ. Ειδικά σε πιο κακόφημες περιοχές, τα φαινόμενα συμπλοκών, ληστειών και καβγάδων είναι αρκετά συχνά, αλλά είναι παρ’ όλα αυτά διαχειρίσιμα, κυρίως με γνώμονα το κοινωνικό σύνολο.

Βαγόνια του τραμ του Σαν Φρανσίσκο.

Στο Σαν Φρανσίσκο θα πάω ξανά. Σίγουρα. Γιατί δεν πρόλαβα να γυρίσω τη Napa Valley και τη Sonoma για να μεθύσω με τα υπέροχα κρασιά τους, δεν επισκέφτηκα το τουριστικό Αλκατράζ να περιδιαβώ στο κελί του Αλ Καπόν, δεν πανηγύρισα με τους τοπικούς ήρωες του μπέιζμπολ Giants, δεν χόρτασα τεκίλες και Μαργαρίτες στο Tommy’s του θρύλου Χούλιο Μπερμέχο, δεν γύρισα όλο το πάρκο Golden Gate και δεν έβγαλα σέλφι στην περίφημη, ομώνυμη γέφυρα. Υπόσχομαι να πάω ξανά στη μόνη πόλη με την οποία θα άλλαζα την Αθήνα. Στο υπέροχο Σαν Φρανσίσκο.

Διαβάστε ακόμα: Το ανδαλουσιανό ταξίδι του Γιάννη Κοροβέση

TAGS :
Γιάννης Κοροβέσης Σαν Φρανσίσκο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook