Πότε θα πάω Ταϊλάνδη;

Ένα από τα πράγματα που μου τη σπάνε τρομερά με την κρίση είναι ότι λογοκρίνουμε τα όνειρά μας…

Και τώρα; Πότε θα πάω Ταϊλάνδη; αναρωτήθηκα ένα πρωί μόλις ξύπνησα. Μα στον ύπνο μου την έβλεπα; Τώρα ούτε στο εξοχικό μου στο Πόρτο Χέλι δεν πάω. Διόδια -βενζίνη, καλύτερα να πας Μπανγκόγκ που λέει ο λόγος. (Το καλοκαίρι πήρα το ΚΤΕΛ η αστή. Μια χαρά σας πληροφορώ, αρκεί να σας αρέσει ο Παντελίδης).

Τον τελευταίο καιρό, όταν ξυπνάω το πρωί σκέφτομαι τη δόση του αυτοκινήτου, τη ΔΕΗ και τα άρθρα που χρωστάω να παραδώσω. Καθυστερώ έτσι, όσο μπορώ, να σηκωθώ από το κρεββάτι, καθώς από μικρή πίστευα ακράδαντα ότι το πάπλωμα έχει προστατευτικές ιδιότητες (δράκοι, μάγισσες, ΔΕΗ κτλ.).

Ένα από τα πράγματα που μου τη σπάνε τρομερά με την κρίση είναι ότι λογοκρίνουμε τα όνειρά μας. Πας να ονειρευτείς, να πεις λοιπόν του χρόνου θα μαζέψω επιτέλους λεφτά και θα πάω αυτό το ταξίδι στην Ταϊλάνδη, δε σηκώνει άλλη αναβολή και… προσγειώνεσαι. Τώρα για να ονειρευτούμε περιμένουμε να βγούμε πρώτα στις αγορές. (Που δεν ξέρω ακριβώς τι πάει να πει αλλά ξέρω ότι το περιμένουμε εδώ και χρόνια και ότι όταν το καταφέρουμε θα βγούμε κι από την κρίση). Εγώ πάλι, θα ήθελα να βγω στις αγορές της Μπανγκόγκ και ν’ αγοράσω υφάσματα και μικρούς κακόγουστους Βούδες. Θα ήθελα να μου κάνουν ταϊλανδέζικο μασάζ στην Τσιανγκ Μάι και να βουτήξω στα ποτάμια και στους καταρράκτες λίγο έξω από την πόλη. Θέλω να ανέβω σε ελέφαντα (αχ ναι το θέλω πολύ κι ας με πείτε αστή χαζό – τουρίστρια). Θέλω, μετά, να κατέβω στο Νότο και να πάω στο Koh Chang. Εκεί θα γνωρίσω έναν κούκλο δάσκαλο της γιόγκα και θα ζήσω για πάντα μαζί του και τα παιδιά μας θα τρέχουν τσίτσιδα στην παραλία. (Σχολείο δεν θα τα στείλω, το αποφάσισα). Πάνω απ’ όλα όμως θέλω να φάω pad thai, pad see yew και πάπια με πράσινο κάρι. Είμαι λαίμαργη το ομολογώ. Και η ταϊλανδέζικη είναι η αγαπημένη μου κουζίνα.

Ο έρωτας με την Ταϊλανδέζικη κουζίνα ξεκίνησε όταν σπούδαζα στη Βοστόνη και λιμοκτονούσα γιατί είχα σιχαθεί τα μπέργκερ. (Στην Αμερική όλοι παχαίνουν, εγώ αδυνάτισα). Μέχρι που η κολλητή μου ανακάλυψε από τη μυρωδιά μία ημιυπόγεια καντίνα δίπλα στο πανεπιστήμιο. Εδώ, μου λέει, θα φάμε νουντλς. Εντάξει λέω κι εγώ. Καθόμαστε στην ουρά να παραγγείλουμε. Πίσω από τον πάγκο 4-5 Ταϊλανδές αναδεύουν κάτι τεράστια γουόκ. Μυρίζει τέλεια (το μαλλί βέβαια λούσιμο κατ’ευθείαν δεν το συζητώ, ούτε στα παϊδάκια τέτοια μπόχα). Καθόμαστε στην ουρά, αλλά δεν ξέρουμε τί να παραγγείλουμε. Μόλις βλέπω ένα πιάτο να φεύγει από μπροστά μου γεμάτο αχνιστά νουντλς λέω αυτό! Είχα δίκιο. Πήρα το pad thai. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το αγαπημένο μου φαγητό ήταν τα μακαρόνια με κιμά. Τώρα είναι το pad thai. Είχαμε ανακαλύψει όχι απλώς το πιο ωραίο φαγητό της πόλης, μακράν, αλλά και το πιο φτηνό.

Στην Ελλάδα, όμως, δεν έχω ανακαλύψει ακόμα καμία φτηνή ταϊλανδέζικη καντίνα. Αν ακούσετε κάτι, μην με ξεχάσετε παρακαλώ. Κάποτε έτρωγες πολύ ωραίο τάι στο Guru αλλά τώρα πάει κι αυτό. Εδώ και λίγα χρόνια υπάρχει το Tamarind στον Κεραμεικό, που απ’ ό,τι άκουσα έχει τον ίδιο σεφ που είχε το Guru. Κάποια πιάτα, όπως η σαλάτα με το αβοκάντο, είναι ευτυχώς ολόιδια. Άλλο κοινό: έχει απίθανα, αν και πανάκριβα, κοκτέιλ. Το pad thai του μια φορά, είναι έκτακτο. Μόνο που θέλεις γύρω στα 40 ευρώ και λίγο δυσκολεύομαι. Η φίλη μου, αυτή που με έμαθε να τρώω ταϊλανδέζικο κάποτε στη Βοστόνη, με πήρε μια μέρα τηλέφωνο να με καλέσει για τη γιορτή της. Μου λέει έχω ανακαλύψει ένα καινούριο τάι, πολύ καλό και πολύ πιο φθηνό. Πήγαμε. Ήταν όντως πολύ καλό, πόσο έκανε μη με ρωτάτε, η φίλη μου είναι αστή και δε μου το αποκάλυψε. Μου είπε πολύ πιο φθηνό. Andaman λέγεται και έχει εξαιρετική tom kha kai (σούπα με γάλα καρύδας, μιαμ). Και μας κέρασαν και κάτι τέλεια σφηνάκια στο τέλος. Αυτό είναι στα κάτω Πετράλωνα, και όχι, το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό, αν και θα μπορούσαν κι αυτοί να κεράσουν κανένα σπρινγκ ρολ παραπάνω.

Έτσι όπως πάνε οι άτιμες οι αγορές, είχα απελπιστεί με την ιδέα της Ταϊλάνδης. Αν ποτέ καταφέρω να πάω, θα είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι, κι αυτό, αν τυχόν πάρω σύνταξη. Και σήμερα με παίρνει τηλέφωνο μια φίλη. Μου λέει ψάχνεις συγκάτοικο; Θεωρητικά της απαντώ. (Έχω μεγάλο σπίτι). Μου λέει σου στέλνω ένα φίλο μου Ισπανό που ψάχνει να συγκατοικήσει για ένα διάστημα μέχρι να βρει σπίτι. Είναι δάσκαλος γιόγκα. Μάλιστα λέω. Έρχεται ο Ισπανός γιόγκι (ωραίος), του φτιάχνω πράσινο τσάι, βλέπει το σπίτι, του άρεσε. Πάει στην κουζίνα μου λέει ά! ωραία κουζίνα. Μερσί του απαντώ. Μαγειρεύεις; με ρωτάει. Μάλιστα. Εσύ; Εγώ μου λέει είμαι επαγγελματίας σεφ. Α! του απαντώ. Τι κουζίνα; ρωτάω. Τάι μου λέει. Να’ το το όνειρο! Προσλαμβάνεσαι!

TAGS :
κάτω πετράλωνα ταϊλανδη φαγητό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook