Το πιο ευχάριστο «κουπί» της ζωής του

Με την Θεοδώρα, τρεισήμισι ετών, και την Αποστολία, δύο, στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αιγυπτιωτών, στον Άγιο Κοσμά.

Παγκόσμιο πρωτάθλημα 2009, Πολωνία. Χαλαρώνω στο δωμάτιο. Η διαδρομή «τρέχει» στο μυαλό μου. Είμαι σε καλή κατάσταση, μπορώ να κυνηγήσω το μετάλλιο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω και ακούω το γυναικολόγο της Χρύσας (σ.σ.: η ολυμπιονίκης Χρύσα Μπισκιτζή, σύζυγος του Βασίλη Πολύμερου) και οικογενειακό μας φίλο, να μου ανακοινώνει χωρίς καμιά «προετοιμασία»: «Έλα Βασιλάκη, θα γίνεις πατέρας, ρε!». Αυτό ήταν… Σβήνουν τα πάντα. «Ποιος αγώνας και ποια κούρσα;», λέω από μέσα μου. Τα ξέχασα όλα μέσα σε δευτερόλεπτα. Ούτε τα μετάλλια με ένοιαζαν ούτε οι διακρίσεις. Το μόνο που ήθελα, εκείνη την ώρα, ήταν βρεθώ δίπλα στη γυναίκα μου.

Είμαι πατέρας δυο κοριτσιών, της Θεοδώρας και της Αποστολίας. Η μεγάλη είναι τρεισήμισι ετών, η μικρή δύο. Κάθε φορά που τις κοιτάζω αισθάνομαι ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος, σαν άντρας. Καμιά φορά, βέβαια, και καταβεβλημένος, διότι δεν μιλάμε για δύο ήσυχα κοριτσάκια, αλλά για «διαβολάκια» που είναι ικανά να «κατεδαφίσουν» τα πάντα στο πέρασμά τους. Συχνά αναρωτιόμαστε με τη Χρύσα: «Αν τα κορίτσια κάνουν έτσι, αυτοί που έχουν αγόρια πώς τα βγάζουν πέρα;»

Κάθε κόρη είναι ερωτευμένη με τον μπαμπά της. Όμως δεν θέλω να με εξιδανικεύσουν. Δεν χρειάζεται να είμαι ο ήρωάς τους. Αρκεί να είμαι γι’ αυτές ένας καλός μπαμπάς. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά απαιτητικό. Το να γίνεις πατέρας είναι εύκολο. Το να είσαι, όμως, καλός πατέρας είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία.

«Θα μου άρεσε να ασχοληθούν με την κωπηλασία, όπως εγώ και η μαμά τους, όμως δεν πρόκειται να επηρεάσω ούτε στο ελάχιστο την επιλογή τους».

Το να μεγαλώνω δύο παιδιά είναι το πιο δύσκολο και μαζί ευχάριστο «κουπί» που έχω τραβήξει στη ζωή μου. Δεν θα το άλλαζα ούτε για όλα τα μετάλλια του κόσμου. Το ότι μπορώ να παίζω με τα παιδιά μου είναι η σημαντικότερη νίκη μου.

Θα μου άρεσε στο μέλλον να ασχοληθούν με την κωπηλασία, όπως εγώ και η μαμά τους, όμως δεν πρόκειται να επηρεάσω ούτε στο ελάχιστο την επιλογή τους. Αν το θέλουν πραγματικά, θα τις συμβουλεύσω, θα τις κατευθύνω, αν όχι, κανένα πρόβλημα. Είναι λάθος οι γονείς να προβάλλουν τις επιθυμίες τους στις ζωές των παιδιών.

«Το να γίνεις πατέρας είναι εύκολο. Το να είσαι, όμως, καλός πατέρας είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία».

Το πρόγραμμά μου είναι σχετικά ελαστικό κι έτσι περνάω αρκετό χρόνο με τα κορίτσια. Πηγαίνουμε καθημερινά στην παιδική χαρά. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και τις παρατηρώ ενώ παίζουν. Η μεγάλη είναι πιο «κλειστή» –προτιμά να μένει μόνη της, δεν της αρέσει να την ενοχλούν. Η μικρή είναι η ψυχή του πάρκου. Της αρέσει να παίζει με τα άλλα παιδάκια, τα πειράζει, μπλέκεται στα πόδια τους. Είναι πολύ αστείο να την βλέπεις να τρέχει με τα μικροσκοπικά ποδαράκια της.  Άλλες φορές, πάλι, πηγαίνουμε στο λούνα παρκ. Τις μαγεύουν τα φώτα που αναβοσβήνουν, οι φωνές, ο κόσμος. Αισθάνομαι τυχερός που έχω χρόνο να τους αφιερώσω. Που τις βλέπω να μεγαλώνουν.

Αν θα ήθελα και τρίτο παιδί; Δεν ξέρω, είναι δύσκολο σπορ το «τρίαθλον», ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης. Οπότε, προς το παρόν, λέμε να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στις δύο δεσποινίδες μας.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για έναν πατέρα απ’ το να κοιμάται αγκαλιά με τις κόρες του. Να νιώθει την ανάσα τους στο πρόσωπό του, να τους χαϊδεύει τα μαλλιά, να τις σκεπάζει. Καταλαβαίνοντας, τέτοιες στιγμές, την αγάπη που έτρεφαν κάποτε, όταν ήταν κι αυτός παιδί, οι γονείς του στον ίδιο.

«Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για έναν πατέρα απ’ το να κοιμάται αγκαλιά με τις κόρες του. Να νιώθει την ανάσα τους στο πρόσωπό του, να τους χαϊδεύει τα μαλλιά, να τις σκεπάζει…»

«Αν θα ήθελα και τρίτο παιδί; Δεν ξέρω, είναι δύσκολο σπορ το ‘’τρίαθλον’’, ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης».

TAGS :
ολυμπιονίκης Πατρότητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook