Κωνσταντίνος Τζούμας: «Με τριάμισι δολάρια στη Νέα Υόρκη»

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας με την Ίζαμπελ Γουόρντ (που τον παντρεύτηκε για να μπορέσει να βγάλει αμερικανικό διαβατήριο) στη Νέα Υόρκη. «Ήταν κόρη ενός Άλεξ Γουόρντ –τρία phd στην οικονομία, τη φιλοσοφία και την ιστορία– και μιας Αμερικανίδας σταρ που πέθανε σε τρελοκομείο στο Λος Άντζελες…»

Έφτασα στο Μανχάταν το χειμώνα του 1971, με τριάμισι δολάρια στην τσέπη. Και έζησα εκεί τέσσερα χρόνια, ως έρμαιο. Βρέθηκα στη Νέα Υόρκη ύστερα από μια περιοδεία με την ομάδα της Ζουζούς Νικολούδη. Για μεγάλο χρονικό διάστημα πόζαρα ως γυμνό μοντέλο για φωτογράφους ή ζωγράφους σε art schools. Ήταν το ευκολότερο, γιατί αν σου ζητάνε άψογα αγγλικά για μια δουλειά… δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Τα κόκαλά μου ξαφνικά έγιναν έργο τέχνης. Δεν είναι και λίγο, μια χαρά. Κυκλοφορούσα με την ακτινογραφία μου υπό μάλης.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα τα βόλευα από αυτό –καλά ήταν… Ζούσα από μικροεξυπηρετήσεις και δωράκια, φιλοξενούμουν από διάφορες τύπισσες που ήταν πολύ γενναιόδωρες. Εγώ νόμιζα πως τις γοήτευα, ενώ αυτές απλώς με έκαναν πάσα η μια στην άλλη επειδή ήμουν το καινούργιο πρόσωπο στην πόλη και ήθελαν να δουν τι καπνό φουμάρω.

Ο γάμος μου στη Νέα Υόρκη ήταν δώρο (για να βγάλω αμερικανικό διαβατήριο) που μου έγινε από την Ίζαμπελ Γουόρντ, κόρη ενός Άλεξ Γουόρντ –τρία phd στην οικονομία, τη φιλοσοφία και την ιστορία– και μιας Αμερικανίδας σταρ που πέθανε σε τρελοκομείο στο Λος Άντζελες. Ο μπαμπάς, μια μεγάλη φυσιογνωμία, λάτρευε τους Έλληνες, ζούσε από στοιχήματα, και όταν του είπε η κόρη του πως ο γαμπρός ήταν Έλληνας, τρελάθηκε από τη χαρά του, διότι ήμουν ο μόνος που μόλις έλεγε «hypothesis», «dilemma», «utopia», «euphoria», τον καταλάβαινα αμέσως. Και αυτό ο ίδιος το θεώρησε δώρο.

Διαβάστε ακόμα: «Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις!»

«Φιλοξενούμουν από διάφορες τύπισσες που ήταν πολύ γενναιόδωρες. Εγώ νόμιζα πως τις γοήτευα, ενώ αυτές απλώς με έκαναν πάσα η μια στην άλλη…»

«Αυτός είναι τύπος. Καταπληκτικός!» συνήθιζε να λέει για μένα. Μου άρεσε πολύ, γιατί ήταν πιο απατεώνας από μένα, απατεώνας στο παιχνίδι της εξαπάτησης και της επιβίωσης. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που επιβιώνουν κόντρα στον ορθολογισμό, κόντρα στα πολλά διπλώματα. Τελευταία, ξέρετε, απειλούμαστε από ανθρώπους με πολλά διπλώματα. Κάναμε καταπληκτικό ντουέτο ένα διάστημα, κάτι μπαγαποντιές στη Νέα Υόρκη μαζί, αυτοσχεδιάζοντας… Αυτός έπαιζε στοιχήματα. Λόγω των γνώσεών του, στοιχημάτιζε και ζούσε.

Πήγαμε στο Oyster Club στο Plaza –πανάκριβο, τώρα μιλάμε δηλαδή να σου σηκώνεται η τρίχα– με μια τρελάρα που της άρεσε να κυκλοφορεί γυμνή –σαν την Αμάντα του Ρόμπινς, του συγγραφέα– και κάτι ιδέες… ήθελε να ενωθεί με τη Γη… εγώ απολάμβανα το κορμί της, αλλά τέλος πάντων και οι σκέψεις της ήταν ενδιαφέρουσες, και ο Άλεξ την έβρισκε καταπληκτική. Ο Άλεξ, λοιπόν, μας έκανε δώρο μια βραδιά στο Oyster Club. «Είσαι με τα καλά σου;» του λέω. Ήξερα ότι δεν είχαμε μία. «Σε παρακαλώ, Έλληνας και κάνεις πίσω; Κολλάς;» μου κάνει εκείνος.

Στο διπλανό τραπέζι είναι ένα κουαρτέτο κοσμοπολίτες γκέι, πάρα πολύ πλούσιοι, οι οποίοι αστειεύονται με τη συμπεριφορά καθενός στο κρεβάτι. Εγώ την έχω κάνει λαχείο και γελάω, νιώθω ένα γαργαλητό. Τότε γυρίζει ο Άλεξ και μου λέει πως δεν είναι κακό τραπέζι για να ασκήσουμε την τέχνη μας. Οι τέσσερις αρχίζουν και χαίρονται που έχουν ακροατήριο εμένα και με ρωτάνε από πού είμαι. Τους απαντώ «Έλληνας» και καπάκι τους ρωτάει ο Άλεξ: «A propos, ποιος ήταν ο πρώτος γκέι στην ιστορία της ανθρωπότητας;». Αρχίζουν αυτοί να απαντούν «ο Αλκιβιάδης», «ο Σωκράτης»… «Α, ελάτε τώρα», τους διακόπτει ο Άλεξ, «δεν έχετε πάει σχολείο; Δεν έχετε διαβάσει Όμηρο; Δεν υπάρχουν αναφορές εκεί;». Μη σας τα πολυλογώ το στοίχημα πήγε και ήταν ο λογαριασμός στο κλαμπ. Είχαμε περιδρομιάσει σαμπάνιες, στρείδια κ.λπ. και στο τέλος πλήρωσαν το λογαριασμό.

Μια μέρα περπατάω στην 6η Λεωφόρο, έχω βγάλει βόλτα την καινούργια οδοντοστοιχία που μου έκανε δώρο η γυναίκα μου. Περνάω έξω από ένα καφέ και ακούω «Eh, young man». Είναι ένας καφέ ολέ τύπος με κασμιρένιο σακάκι, κρατάει ένα βιβλίο και μου λέει: «Διαβάζω Καβάφη και μόλις σας είδα μου ήρθε η επιθυμία να σας μιλήσω». Αντί να του πω «ποιο ποίημα του Καβάφη διαβάζεις;», του λέω «Καβάφης! I’m Greek». Με ρωτάει τι κάνω στη Νέα Υόρκη και του απαντώ «χορευτής, ηθοποιός». Μου ζητάει να συνεργαστούμε –είναι παραγωγός διαφημιστικών ταινιών στο Πουέρτο Ρίκο. Του έδωσα το τηλέφωνό μου, σκεφτόμενος πως δεν πρόκειται να πάρει.

Διαβάστε ακόμα: «Φτωχός δεν είναι αυτός που έχει λίγα, αλλά αυτός που θέλει περισσότερα».

Ένα μήνα μετά, ακριβώς μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων, με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτάει αν θα κατέβαινα για Πάσχα στο Πουέρτο Ρίκο για ένα διαφημιστικό για ένα ισπανικό κρασί. Απάντησα καταφατικά. Και όταν έστειλε τα εισιτήρια, είπα στη γυναίκα μου αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου. Έτσι, κατεβήκαμε στο Πουέρτο Ρίκο με καταρρακτώδη βροχή και όταν αυτός μας συνάντησε στο αεροδρόμιο, κατάλαβα ότι κάτι είχε αλλάξει, δεν χάρηκε καθόλου που είδε την Ίζαμπελ. Μας έκλεισε δωμάτιο σε ξενοδοχείο, μας ξενάγησε στην πόλη, αλλά θα προτιμούσε να ήμουν μόνος.

Οι μέρες της Νέας Υόρκης με έμαθαν να μην κάνω θέμα τον εαυτό μου, να μη νομίζω ότι είμαι το κέντρο του Σύμπαντος. Η Νέα Υόρκη μου τα έμαθε αυτά. Εδώ είσαι ψηλός, λεπτός, ξεχωρίζεις… Εκεί είσαι σαν ένας από τους υπόλοιπους και πρέπει να επιβιώσεις.

Φέτος ασχολήθηκα θεατρικά με την περίπτωση του Κ.Π. Καβάφη, παραμένοντας πιστός σε αυτά που πιστεύω: το να υποδύεσαι κάτι καθάρματα των κλασικών που γαμάνε τις μανάδες τους, σκοτώνουν τους πατεράδες τους και στραγγαλίζουν τα παιδιά τους για να καθίσουν στο θρόνο δεν με αφορά καθόλου. Δεν θέλω να υπηρετώ τα καθάρματα των κλασικών. Θέλω να αγιάσω χωρίς θεό, όπως οι ήρωες του Μπέκετ. Αυτό με ενδιαφέρει.

Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό η σκέψη να πάρω εξουσία. Να σε σπρώξω με αγκωνιές, για να πάρω τη θέση σου. Ποτέ! Έχω παραμερίσει, για να περάσουν οι πιο βιαστικοί και φιλόδοξοι. Όποιος βιάζεται… ας κάνει ό,τι νομίζει. Ούτε σκοντάφτει ούτε τίποτε παροιμιώδες. Ας κάνει ό,τι νομίζει. Εγώ θέλω να είμαι νωχελικός, κάλμα, άνθρωπος της πολυτέλειας και της φιληδονίας.

Η λογοτεχνία, η ποίηση, η επιστήμη, οι καλές τέχνες, ο αθλητισμός: αυτά είναι που με ενδιαφέρουν. Οι πολιτικοί, οι κοινωνιολόγοι, οι αναλυτές, οι νεαροί φιλόσοφοι…, πλήττω θανάσιμα μαζί τους. Έχω περάσει θαυμάσια με παιδιά του ροκ εν ρολ, με θύματα της μόδας, με κορίτσια της τσιχλόφουσκας.

«Κάνω παρέα μια ολόκληρη ζωή με υπερήφανους πτωχούς και με γενναιόδωρους πλούσιους…»

Δείτε εδώ την απολαυστική ομιλία του Κωνσταντίνου Τζούμα στο TEDx Thessaloniki, τον Απρίλιο του 2013:

Διαβάστε ακόμα: «Λευτέρης Λαζάρου: Πήγα διακοπές πρώτη φορά στα είκοσί μου χρόνια»

TAGS :
άφραγκος ηθοποιός παραγωγός συνέντευξη Τζούμας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook