af-0046-day-1-333

Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «The Wildest Dream» για τον πρίγκιπα των ορειβατών, George Mallory.

Ποιος είναι ο λόγος πίσω από τη μόδα του 20ου αιώνα που ωθεί τον άνθρωπο να ανεβαίνει στα ψηλότερα βουνά, να κυριεύει τις πιο δύσκολες και ερημικές περιοχές, να καλύπτει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις με όλο και πιο δύσκολους και απαιτητικούς τρόπους; Η, πιο σύγχρονη, μόδα των λαϊκών μαραθωνίων και αγώνων υπεραπόστασης, που συνεχώς αυξάνονται σε αριθμό και δημοφιλία, συνιστά, επίσης, τμήμα της παραπάνω ερώτησης. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας «αναγκάζει» να θέτουμε το σώμα μας σε συνεχόμενες και αυξανόμενες ταλαιπωρίες και καταπονήσεις;

Το «because it’s there» του πρίγκιπα των ορειβατών, George Mallory, αν και πολλές φορές προτείνεται ως η τελειωτική απάντηση για το φαινόμενο, μάλλον ‒με τον γνωστό φλεγματικό βρετανικό τρόπο‒ συνιστά απάντηση με την μέθοδο της άρνησης τής απάντησης. Πιστεύω πως θα έπρεπε να επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε τη σημερινή «μόδα» ως μια εξέλιξη, ή έστω ως μια αντιπαραβολή, παλαιότερων θρησκευτικών τελετών κάθαρσης, που ως βάση τους είχαν την αυτοτιμωρία και την αυτοταπείνωση.

Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από το ιστορικό εγχείρημα των Ranulph Fiennes και Michael Stroud, που το 1993 επιχείρησαν να διασχίσουν την Ανταρκτική με τα πόδια, σέρνοντας σε ένα έλκηθρο όλες τους τις προμήθειες για το ταξίδι. Η ασύλληπτα επίπονη αυτή προσπάθεια ‒κατά την οποία οι δυο εξερευνητές της ανθρώπινης κακουχίας χρειάζονταν πάνω από 10.000 θερμίδες ημερησίως για να μπορέσουν να κινηθούν‒ κράτησε 93 μέρες και, τελικά, στέφθηκε με μια ένδοξη αποτυχία λίγο πριν φτάσουν στο τέλος του προορισμού τους, κοστίζοντας στον Fiennes τον ακρωτηριασμό των δαχτύλων του αριστερού του χεριού (τα οποία έκοψε μόνος του στην Αγγλία με ένα πριόνι). Δέκα χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2003, οι δυο τους (τέσσερις μήνες μετά την καρδιακή προσβολή και μια εγχείρηση bypass στην οποία υποβλήθηκε ο Fiennes) έτρεξαν 7 μαραθώνιους σε 7 ημέρες και σε 7 διαφορετικές ηπείρους ως τμήμα κατάρριψης ενός άλλου «because it’s there».

Στο εξαιρετικό του βιβλίο «Survival of the Fittest» ο Michael Stroud υποστηρίζει ότι χρειάζεται έντονη άσκηση και καταπόνηση, που θα βγάλουν τον δυνατό, πρωτόγονο, Homo Sapiens που κρύβουμε μέσα μας.
Το «Survival of the Fittest» του Stroud. Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από το ιστορικό εγχείρημα των Stroud και Ranulph Fiennes, που το 1993 επιχείρησαν να διασχίσουν την Ανταρκτική με τα πόδια.

Το «Survival of the Fittest» του Stroud. Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από το ιστορικό εγχείρημα των Stroud και Ranulph Fiennes, που το 1993 επιχείρησαν να διασχίσουν την Ανταρκτική με τα πόδια.

O Michael Stroud, γιατρός στο επάγγελμα με ειδίκευση στη μελέτη του οργανισμού κάτω από ακραίες συνθήκες, στο εξαιρετικό του βιβλίο «Survival of the Fittest» έχει αναπτύξει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεωρία που αφορά στο κυνήγι αυτό των ακραίων συνθηκών από τον άνθρωπο. Tο «Survival of the Fittest» είναι μια σειρά από σκέψεις, αναλύσεις και εμπειρίες που αφορούν στην καταπόνηση του οργανισμού κάτω διαφορετικές ακραίες συνθήκες (ζέστης, κρύου, πείνας, ή απλώς καταπόνησης σε μεγάλη ηλικία). Η βασική θέση, όμως, του βιβλίου είναι πως ο Homo Sapiens στα δεκάδες χιλιάδες χρόνια ύπαρξής του ως τροφοσυλλέκτης ήταν αναγκασμένος (και γονιδιακά προετοιμασμένος), για να επιζήσει, να αντέχει τόσο στις μεγάλες αποστάσεις όσο και στις πιο δύσκολες καιρικές και περιβαλλοντικές, γενικότερα, συνθήκες.

Το πέρασμα στο σημερινό «άνετο» τρόπο ζωής (που, στην ουσία, συνιστά φαινόμενο μόλις λίγων δεκάδων ετών) έχει βάλει τους ανθρώπινους οργανισμούς σε ένα χώρο για τον οποίο δεν είναι γονιδιακά φτιαγμένοι, με επακόλουθο όλο και περισσότερο να είμαστε «μηχανικά και φαρμακευτικά υποστηριζόμενοι». Η άποψη του Stroud είναι πως δεν αρκεί η απλή χαλαρή άσκηση για να σώσει τους φύσει εθισμένους στη μαλθακότητα οργανισμούς μας, αλλά χρειάζεται έντονη άσκηση και καταπόνηση, που θα βγάλουν τον δυνατό, πρωτόγονο, Homo Sapiens που κρύβουμε μέσα μας.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top